Zasłyszane od znajomej nauczycielki.

Przed kilkudniową wycieczką gimnazjalistów odbyło się zebranie organizacyjne rodziców z nauczycielami. Ustalono, omówiono, podpisano. Rodzice wychodzą.

Do znajomej podchodzi matka jednej z uczennic wali prosto z mostu:
- Proszę uważać na moją córkę, bo jest aktywna seksualnie. Ja nie chcę, żeby ona zaszła, bo to będzie pani wina. Do widzenia.
- ??

Mina koleżanki, jak to nam opowiadała - bezcenna.

szkoła

Witam.
Opowieść o mojej "wychowawczyni".
Było to w zamierzchłym XX w.

Gdy kończyłem 4 klasę technikum kończyła się też i Historia.
Ocena z tego roku uwzględniała lata wcześniejsze i szła na świadectwo maturalne, więc na proponowany "dostateczny" nie miałem ochoty. Próby porozumienia się z wychowawczynią - historyczką nie dawały rezultatu.
Nie jestem typem, który prosi, błaga, obiecuje.
W głowie pojawiła się szybka i krótka myśl - "Podanie o egzamin komisyjny".
Składam na ręce "Pani" wniosek, obok kolega ściemnia: "...,że na prawo chciałby i taka ocena to zablokuje...".
- Dziękuję. - odwracam się i wychodzę.
-"No dobrze masz tę piątkę" - słyszę w drzwiach.
- A kolega, bo on ma taką samą średnią, jak ja?
- On już sobie ocenę wybrał!
Krew mnie zalała za drzwiami! Nauczę się, nie dam się - myślę.

Dzień egzaminu. Jest nas dwóch. Ja zdaję na dobry, kolega na dostateczny. Koniec, wychodzimy.
Wysoka komisja w składzie "Wychowawczyni", Historyk, Rusycystka-dyrektorka rozpoczyna obrady.
Siedzimy, czekamy, nic się nie dzieje, nuda, aż się chce wyjść z kina...
Pytania nie były trudne, więc dam radę.
Do sali wchodzi "wtyka" z piątej klasy, Historykowi zanosi jakieś papiery.
Czekamy na jego wyjście z niecierpliwością. W końcu jest.
- No i jak? - pytamy razem.
- Jeden zda jeden nie. Cześć, trzymajcie się.
No to fajnie! Wiadomo ja nie! - myślę sobie.
Chcę rzucać mięsem, ale czekam pod drzwiami.
- Proszę wejść - głos dyrektorki.
Tylko spokojnie, tylko spokojnie ...
- Dnia bla, bla, bla.. Przed komisją, bla, bla w składzie bla, bla,... obaj Panowie zdali egzamin. Gratuluję. - Komunikuje historyk.
Yes! Yes! Yes!
I tylko uśmieszek pod nosem wychowawczyni, jakiś taki dziwny. Ale co tam. Ocena w arkuszu, więc czas na wakacje.

Minął rok. Zdany egzamin dojrzałości.
Czas rozdania świadectw.
Czytam:
Język polski.... ...
Matematyka...... ...
Historia........ Dostateczny...

Tylko się cieszyć wakacjami.

szkoła

Witam Wszystkich.

Do naspania natchnęła mnie opowieść http://piekielni.pl/32565.
Sami oceńcie kto w tej historii będzie piekielnym.

Było to dobrych parę lat wcześniej, gdy jeszcze uczęszczałem w mury uczelni politechnicznej nad rzeką Odrą.

Wynajmowałem wtedy pokój na stancji, a domek był oddalonym od centrum osiedlu. Bez luksusów, ale osobne wejście, kuchnia i łazienka. Jako, że daleko do centrum to o stan latarni miejskich nikt się bardzo nie troszczył. I tak do pół roku na uliczce gdzie parkowałem samochód wieczorem panował mrok, (no półmrok).
Dzień przed Świętem Wszystkich Świętych zbierałam się do wyjazdu w rodzinne strony. Więc pakuję "słoiki na wymianę", letnie ciuchy na przechowanie i inne graty. Plecak rośnie, ale co tam auto za rogiem.
Zostały tylko torba z laptopem, marynarka na wieszaku i wiatrówka pistolet SKIF w walizeczce. Jednak zaczyna mi rąk brakować. Wiec pojemniki z CO2 i śruty wcisnąłem do torby laptopa. Jeszcze weszły. No a pistolet za pasek z tyłu pod kurtkę. Niebo zachmurzone, uliczka pusta, a ja zaparkowałem w najciemniejszym miejscu. Pakuję manele na tylne siedzenie. Plecak już leży, zahaczam wieszak z marynarką, gdy zza zakrętu słyszę kroki. Kieruję wzrok na źródło dźwięku. Idzie dwóch. Kolesie tak na oko 175 - 180 cm wzrostu, nie wyglądali jak jakieś chudzielce z gimnazjum. Pierwszy w masce wilkołaka... Normalnie "Haloween" sobie urządzają, przebiega myśl. Ale coś mi w łepetynie zaczyna "trybić". Po co zajmują szerokość drogi (bo to jednokierunkowa była).
[J] - Ja
[K1] - Koleś pierwszy
[K2] - Koleś drugi,
Podchodzą bliżej. Pierwszy idzie w moim kierunku, drugi lekko z tyłu za nim po jego prawej.
Wkładam laptopa i już mam zatrzasnąć drzwi gdy słyszę niski głos.
[K1] - Cukierek albo psikus.
Cukierków nie mam, laptop służbowy, a na nim najnowsza wersja "pracy magazynierskiej". Jakoś nie widzę tu powodu do śmiechu (może, nie znam się na żartach). Odległość, może 5 metrów
Serce krzyczy do mnie: - "Sp....laj".
Rozum podpowiada: - "Dwóm nie dasz rady i nie zdążysz sp...lić, bo za wolny jesteś".
- "Blefuj" szepce z gardła Serce.
Sięgam więc do tyłu i z zapaska spodni wyciągam wiatrówkę.
Jest, oczywiście, nie naładowana i na dodatek w skórnym pokrowcu zakrywającym spust. Prostuję rękę trzymając pistolet w dłoni. Mierzę w asfalt pomiędzy nami.
Kilogram metalu w ręku to prawie jak młotek.
[J] - A może wolisz to...
[K1] - Kur...
[K2] - Co to? - pyta się pierwszego, bo ten stoi tak, że zasłania wiatrówkę.
[K1] - Idziemy. - rzuca do drugiego. Nie odwracając się zaczyna się cofać. Drugi robi to samo. Patrzę jak się oddalają się, odwracają i znikają za winklem, zza którego wyszli.
[K2] - Co to było?
[K1] - Nic, k..wa!
- Teraz: "spi...laj" mówi rozum.

Minąłem ich skrzyżowanie dalej. Z maskami w rekach szli oświetlonym odcinkiem ulicy w kierunku bloków.
Przez parę dni obawiałem się, że odwiedzą mnie "Panowie w Granacie", za użycie "przedmiotu przypominającego broń" do niebezpiecznych celów.

Jak się uspokoiłem, to doszedłem do wniosku, że dostali co chcieli... Psikus,.. bo cukierki przecież szkodzą na zęby.

Miasto wieczorem