Jak stracić dziewczynę i przyjaciółkę za jednym zamachem.

Historia raczej starsza, dziś wywołuje u mnie nutkę smutku tylko i echo wkurzenia:
Miałem ja dziewczynę, młodsza ode mnie o 6 lat. Ładna, ogarnięta... Jak na jej wiek, oczywiście. Dobrze nam było. Jedyna przeszkoda to odległość połowy kraju między nami.

Miałem też przyjaciółkę, którą bardzo ceniłem. Starsza ode mnie, wspierała mnie w moich ideach, czasami przemawiała do rozsądku, kiedy "odlatywałem".
Stało się tak, że się poznały i polubiły. Zaczęły ze sobą gadać. Przyjaciółka nie omieszkała też pośmiać się z tematów, w których bywam nieogarnięty. Normalne ploty.

Ale jakiś czas później zaczęło się psuć między mną, a dziewczyną. I wtedy wyciągnęła każdy "śmieszek" przyjaciółki, by mi dokopać. Z dnia na dzień stwierdziła, że nie chce jednak ze mną być - powodem miało być to, że za dużo czasu spędzam w pracy (pełny etat, niestety 6-7 dni w tygodniu), więc ona się nudzi. Pomyślała, pomyślała i na podstawie rozmów z moją kumpelą wywnioskowała, że jestem nieodpowiedzialny. Że musi mi wymyślić "obowiązek".

I wymyśliła. Pewnego dnia nakazała mi kupienie sobie pieska. Przy czym to byłby pies jej na czas, kiedy do mnie przyjeżdża - w pozostałe dni opiekować się nim miałem ja. Na etacie. Większość dnia poza mieszkaniem. Nie wspomnę już, że zwyczajnie mnie nie stać.

No to się dowiedziałem, że uciekam od odpowiedzialności, że stawiam się w pozycji ofiary, która "nie może i nie potrafi". Że ona już nie ma siły przyjeżdżać do mnie (to ostatnie jestem w stanie zrozumieć, związek na odległość to trudna rzecz), by się tylko nudzić, kiedy ja pracuję.

Cała piekielność to przyjaciółka, osoba, której byłem pewny, znaliśmy się od lat. Napisała mi, że gdybym był facetem, to bym spełnił życzenia swojej kobiety, zwłaszcza, że to dla mojego dobra. Kiedy spytałem się, od kiedy odpowiedzialne jest kupowanie psa, na którego cię nie stać ani czasowo, ani finansowo, nasłuchałem się parunastu epitetów i zapewnienia, że ona sama zachęci moją dziewczynę do zerwania. Po tym oświadczeniu wywaliła mnie ze znajomych.

Z dziewczyną już nie jesteśmy razem. Z przyjaciółką kontaktu nie mam. I zastanawia mnie tylko jedno - czy to ja zwariowałem, czy świat?

Ps.
Lubię psy i koty. Z wzajemnością.

Jestem pisarzem.

Nie kimś znanym - wydaję dopiero od paru lat, głównie opowiadania. Niemniej - wydaję. A ludzie chętnie czytają to, co uda mi się wypocić.

Jakiś czas temu stwierdziłem, że warto w końcu wydać książkę. Wpadłem na pewien pomysł, dosyć rewolucyjny, zrobiłem research (rok pracy, zanim zacznie się pisanie właściwe), zacząłem pisać i stukałem w klawiaturę, aż napisałem. Sześć miesięcy pracy. Razem półtora roku pracy, za którą nikt ci nie płaci, a którą wykonujesz swoim kosztem - czasu, snu, znajomych. Takie życie, bywa.

Książkę po napisaniu poprawiłem i wysłałem do wydawców. I tu się zaczyna piekielność.

Ja rozumiem, że książka mogłaby być zła. W takim przypadku, gdybym dostał odmowę (bądź, jeśli mówimy o realiach wydawniczych - brak odpowiedzi i olanie tematu), to bym odpuścił.

Tymczasem dostałem odpowiedź pozytywną. Ucieszyłem się, ruszyła maszyna. Temat i pomysł na książkę jest taki, że niemal natychmiast po rozpowszechnieniu informacji zleciały się media. Największe portale, radia, telewizje - nawet zagraniczne. W Internecie wrzało, ludzie gratulowali, dopytywali się, gdzie i kiedy kupić, byłem w niebie. Kariera stała otworem.
Wydawca zaś szykował okładki i materiały promocyjne.

I szykował. I szykował. I... szykował.

Po dwóch miesiącach milczenia zaczęło być dziwnie. Kiedy udało mi się skontaktować, okazało się, że "tak, wszystko OK, niebawem ruszamy" - wydawnictwo nie było wielkie, postanowiłem czekać.

I czekałem. Co chwilę karmiony informacjami, że już niedługo gotowe, już zaraz ruszamy. Po roku (!) okazało się, że NIC nie jest ruszone. Wydawca przeprosił - nie ma pieniędzy.

Zacząłem szukać kolejnego. I po paru miesiącach się udało. Tym razem duża ryba - jedno z największych wydawnictw w naszym kraju. Kazali mi przyjechać do Warszawy, podpisać umowę, zaprojektować akcję promocyjną z prezesem.
Było cudnie.

W tym czasie zainteresowanie książką nie malało. Po paru miesiącach zgłosiło się do mnie radio, z pytaniem, czy nie chciałbym, by zaprosili mnie do siebie. Czytelnicy co chwila bombardowali pytaniami o premierę, napisałem więc do wydawcy. Głównie po to, by spytać, czy mogę iść do radia i co mogę zdradzić. Odpowiedź dostałem o treści "Bardzo przepraszamy, ale jednak zrywamy umowę, nie mamy pieniędzy na wydanie tak dużej marketingowo pozycji".

No nic. Paręnaście piw dalej stwierdziłem, że szukam dalej. W radiu byłem, sama rozgłośnia chciała patronować książce, w międzyczasie sprawą zainteresowała się niemiecka telewizja, byli... Tak, zgadliście - zachwyceni pomysłem i książką. Wydawca znalazł się niemal od razu.

Szybko znalazłem patronów, podesłałem wydawcy, podpisaliśmy umowę. I co? I mija właśnie rok od tego czasu. Czytelnicy dalej chcą czytać, media są zainteresowane, ale temat już nie jest świeży, powoli cichnie. Wydawca nie jest w stanie nawet powiedzieć, kiedy premiera, mimo że ja jako autor wziąłem na siebie wszystko co mogłem - zamawianie okładki, patronów - wystarczyło tylko przyklepać i puścić książkę do drukarni.

Razem - 5 lat czekania i bicia się o doprowadzenie tej sprawy do końca. I teraz nie rozumiem - rynek jest, zbyt (popyt) jest, jak rozumiem powieść to też nie kiepścizna, marketingowo obskoczona. Chęci wydania i zarobku - brak. Przez zwykłe niechciejstwo. A kto na tym cierpi? Ja. Autor-widmo. Miał wydać, nie wydaje. Ludzie się śmieją, czytelnicy stracili wiarę, stałem się niewiarygodny. Jestem obiektem kpin.

A wiecie, co jest najbardziej piekielne? Ja nie walczę o swój zarobek, tylko wydawcy. Ja jako autor mogę liczyć na może 3-5% ceny książki. I ja to wiem. Chodzi już tylko o wydanie.

Przestaję się dziwić, że ludzie dają się oszukać i sami płacą grube tysiące za wydanie własnych książek. Tak przynajmniej przeczyta ich rodzina...