Czytając historię o studentach medycyny, wciśniętych na te studia przez rodziców, myślałam tylko o moim kuzynie.

W tym roku poszedł do pierwszej liceum, a już co najmniej od 2 lat słyszę czy "nie mam jakichś kontaktów na dobrych korepetytorów z chemii i biologii", bo on musi się już przygotowywać na MEDYCYNĘ.

Chłopak sam twierdzi, że chce, ale dlatego, że wciska mu to matka pielęgniarka od najmłodszych lat. Kładzie mu się ogromny nacisk na oceny tak, że ma 6 ze wszystkiego. A wiadomo, że jak ktoś jest dobry ze wszystkiego, to z niczego :/ Sam nie wie co lubi, sam nie wie co go interesuje, ale wie, że musi iść na MEDYCYNĘ! Nie ma żadnych zainteresowań, co w tym wieku odbija się na kontaktach z rówieśnikami, nie ma zbyt wielu kolegów (o ile jakichś ma).

Ogólnie od zawsze genialny matematyk, zdobywał wysokie miejsca na wszelkich konkursach matematycznych w tym osławionym Kangurku. Byłby genialnym inżynierem szczególnie, że w tym zawodzie nie potrzebuje tak zdolności interpersonalnych, co niestety nie jest jego mocną stroną, ale przecież inżynier to nie jest poważny zawód...

Najbardziej boję się tego, że to jest raczej wrażliwy chłopak (aż za bardzo zniewieściały), który nie lubi brudzić rąk i brzydzi się wielu rzeczy. Jestem pewna, że z wkuciem wiedzy sobie poradzi, ale nie wyobrażam sobie go w prosektorium :/lub przy pacjencie, który opowiada mu o krwawieniu z odbytu.
Martwię się, że jeśli chłopak nie podoła wciskanemu mu od zawsze zadaniu i polegnie na tym kierunku, to całkowicie zawali mu się świat, ale cóż ja mogę?

Ciocia wyśniła syna lekarza i sen ma się ziścić za wszelką cenę.

rodzice

Miał być komentarz do historii Fadeless (#70447), będzie osobna.

Biednym studentem będąc, załapałam się jeszcze na wolontariat w stołówce dla ubogich. Lało się zupę, sprzątało troszku stoliki, więc chcąc nie chcąc zaczęłam powoli twarze kojarzyć. Może dlatego, że potem te same twarze widziałam zachlane w okolicach sklepu całodobowego.
Koniec miesiąca, odpalam w głowie kalkulator przed zakupami w sławnej stonce. Przechodzę sobie koło budki z kurczaczkiem z rożna i w tym miejscu podbiega do mnie znajoma twarzyczka, oczywiście chwiejnym już krokiem.
-Ej! Kupiłabyś mi taką nogę, tak bym se zjadła.

No zatkało mnie o.O Jak zawsze starałam się pomóc kupując może jakąś bułkę, tym razem odpuściłam.

Deptak