Serdecznie pozdrawiam pana, który wymusił w dniu wczorajszym pierwszeństwo w Krakowie, a także jego kolegów, którzy stwierdzili, że to wina poszkodowanego, a nie znajomego policjanta.

Spotkamy się w sądzie na neutralnym gruncie.


P.S. Czy za zbity kierunkowskaz należy odbierać dowód rejestracyjny?

Policja

Pozdrawiam serdecznie panią sprzedającą, która chciała mnie okraść na 50 zł. Dałam jej banknot 100 złotowy, a ona wydaje mi do 50. Mówię, że coś jest nie tak, że dawałam stówkę. Ona upiera się przy swoim. Mówię, że przecież wiedziałam jakie banknoty miałam w portfelu. Nie pomogło wstawienie się pana stojącego w kolejce za mnie.

W końcu stwierdziłam, że możemy iść na kamery popatrzeć, bo jestem pewna, że dawałam 100 zł. Po zawołaniu kierowniczki poszłyśmy na zaplecze. Faktycznie miałam rację, ale nawet głupiego "przepraszam" nie usłyszałam. O odpowiedzeniu na "do widzenia" mogłam zapomnieć.


Kurcze, ja rozumiem, że święta, że duży ruch i w ogóle, ale ja również pracuję przy pieniądzach i zawsze przy wydawaniu banknot, który dostałam od klienta trzymam w dłoni albo w miejscu widocznym zarówno dla niego jak i dla mnie. Można dzięki temu uniknąć takich sytuacji.

sklep

Przypomniała się mi historia z wakacji. Pracuję w sezonie jako kelnerka. Mamy wydzielone rewiry, wszystko cud miód i orzeszki. Szefostwo cudowne, jedzenie dobre, stali klienci. No życie jak w Madrycie rzec by się chciało. Niestety, trafiają się piekielni klienci. Każdy taki daje mi nauczkę. Trafił się także jeden pan.

Sezon, więc ruch. W ten dzień trafił się mi rewir z pięcioma stolikami (w każdym innym są po 4). Patrzę, przy stoliku siedzi jakaś pani. Zanoszę więc menu. Podchodzę po jakimś czasie i wywiązał się taki dialog:
Ja: Czy mogę przyjąć zamówienie?
Pani: W zasadzie tak, ale dojdzie do mnie jeszcze kilka osób, jednak wiem już co chcemy.
J: Chciałabym poinformować jeszcze, że mamy dość dużo zamówień więc chwileczkę będzie trzeba poczekać. Zupy będą szybciej natomiast reszta dań potrzebuje trochę czasu. Myślę, że w granicach 20 minut się wyrobimy
P: Dobrze, nic nie szkodzi. Poproszę to to to i jeszcze może to.
J: Dziękuję, czyli dla upewnienia przeczytam jeszcze raz zamówienie.
Po przeczytaniu pani potwierdziła, że tak właśnie ma być.

Przyniosłam napoje, w międzyczasie pojawiła się reszta towarzystwa. Zapytałam czy zamówienie zostaje bez zmian czy coś zmieniamy. Wszyscy chórem potwierdzili, że nic nie zmieniamy. Skoro tak-przyniosłam rosół i żurek (jedyne zupy w zamówieniu). Potem doniosłam resztę dań za wyjątkiem golonki. Golonka, niestety musi mieć trochę więcej czasu. Poinformowałam o tym pana, dla którego golonka była. Pan stwierdził, że rozumie. Doszłam dosłownie do baru, zabrałam napoje do innego stolika, przechodzę obok tamtego stolika i pan na mnie krzyczy. Że on już nie chce golonki, że co to ma znaczyć. Stanęłam jak głupia. Proszę o chwilę. Idę na kuchnie. Kuchnia mówi, że golonka już będzie wyciągana. Idę poinformować o tym pana. Pan dalej krzyczy i mówi, że już nie chce, żebym sobie sama zeżarła tą golonkę. Skoro tak to tak. Ja nie będę nikogo zmuszać do jedzenia. Pan jednak chce dodatkowe piwo. Przyniosłam. Po jakimś czasie proszą o rachunek-przynoszę. Pan znowu się odzywa:
P: Przynieś zamówienie to które przyjmowałaś
J: Całe zamówienie ma pan na rachunku. To co było zamówione jest na paragonie. Za wyjątkiem golonki, bo przecież pan nie chciał
P: Nie chodzi mi o to, chodzi mi o tą kartkę po której bazgrasz przyjmując zamówienie

Chcąc uniknąć dalszych kłótni poszłam.

P: to teraz czytaj i patrz na rachunek.
Więc czytam: rosół, żurek, placki ziemniaczane, placki z gulaszem, schabowy, ziemniaki, surówki, placki z gulaszem, golonka, której nie ma na rachunku, 4 piwa, 2 soczki pomarańczowe, herbata i dodatkowe piwo, które przynosiłam. Wszystko się zgadza.
P: właśnie, że się nie zgadza. barszcz z uszkami miał być.
J: Przepraszam, ale nie mam go na zamówieniu czyli nie był zamawiany. Dodatkowo czytałam zamówienie pani, która przyszła jako pierwsza. Wszystko się zgadzało.
P: to masz problem, bo zamawiany był na pewno. Zresztą co ja będę rozmawiał z takim kimś.

Nie odezwałam się nic. Poszłam. Po chwili przyszłam, odebrałam rachunek, dałam resztą. Powiedziałam kulturalnie dziękuję, do widzenia. Pan odburknął, że on nie dziękuję i do nie widzenia. Wyszedł. Któraś pani ze stolika wróciła, przeprosiła, wcisnęła do ręki 20 zł i życzyła miłego dnia. Niestety, humor miałam zepsuty do końca dnia, w którymś momencie pojawiły się świeczki w oczach a to wszystko przez jednego palanta.

Kolejna historia o kurierach.

Miała kiedyś przyjść paczka. Długa strasznie, cienka, łamliwa. Na opakowaniu naklejka ostrzegawcza. Pan kurier przyjechał, nikt mu drzwi nie otworzył, więc wraca z ową paczką do samochodu. Paczuszka spadła. Pan chyba myślał, że jak ją kopnie to sama wpadnie w ręce-nic bardziej mylnego. Na jego (nie)szczęście całą sytuację widział wujek mieszkający w domu obok. Pan kurier jak doszedł do samochodu to bezczelnie rzucił paczką. Poinformowani o całym zajściu dnia następnego czekamy na kuriera. Przyjeżdża. Paczka odpakowana przy panu (bardzo nie na rękę mu to było, no ale mus to mus-podobno strasznie się spieszył) i może stety, może niestety rzecz nie uszkodzona.

Kolejną paczką, która miała iść tą samą firmą kurierską miał być telewizor. Aknam odbiera paczkę, oczywiście pyta o możliwość otworzenia paczki przy kurierze. Pan pokręcił nosem, wymamrotał pod nosem, że tylko u nas takie problemy robimy ale się zgodził. Starałam się otworzyć tą paczkę, ale była dość dobrze zabezpieczona. Od momentu przyjazdu kuriera do momentu podłączenia telewizora do prądu minęły 32 minuty-tak, pan kurier cały czas stał przy mnie... Ciekawe dlaczego po wejściu do samochodu tak strasznie trzasnął drzwiami i ruszył z piskami opon... hmmm...

Nie wiem kto był bardziej piekielny-czy ja czy pan kurier.

kurierzy :)

Mój facet zamówił drzwi do samochodu, poprosił o wysyłkę kurierską. Jako, że samochód to jego największe oczko w głowie (czasem śmieję się, że w jego hierarchii jestem na drugim miejscu), to martwił się niemiłosiernie o stan drzwi. Dzwonił do sprzedającego pytając czy aby na pewno drzwi nadają się do założenia od razu - sprzedający zapewniał, że tak. No okej, na zdjęciach też nic nie widać niepokojącego. Jako, że paczka miała przyjść w momencie, gdy on jest w pracy, prosił mnie o odebranie. Kategorycznie odmówiłam (nie chciałam brać odpowiedzialności gdyby coś było nie tak).

W końcu kurier dzwoni. Facet wyrwał się na moment z pracy, aby paczkę odebrać. Jako, że drugich uszkodzonych drzwi mu nie trzeba, zapytał czy może otworzyć i sprawdzić czy wszystko jest w porządku. Kurier jak najbardziej się zgodził. Facet otwiera, oczy przeciera i nie dowierza. Drzwi w jeszcze gorszym stanie niż on posiada - zarysowania na rancie, wgięcie wielkości pięści na środku. Chcąc nie chcąc informuje kuriera, że spisują protokół i on paczki absolutnie nie odbiera. W międzyczasie zadzwonił do sprzedawcy. Pan się zdziwił, bo drzwi były w stanie idealnym, no ale po krótkiej rozmowie mówi trudno, proszę odesłać. Protokół spisany, drzwi zapakowane, odesłane. Jeszcze krótka rozmowa z kurierem:

K: Zatrzymaj ten protokół, bo sprzedawca może go potrzebować jeżeli będzie chciał się sądzić z firmą.
F: No okej. I co teraz z tym facetem? Odkręci to jakoś?
K: Wiesz, na pewno będzie próbował, ale wątpię, żeby coś wskórał. Niby wina nie jego, ale mało kto dochodzi swojej prawdy... Wiesz jak to jest na sortowni - oni się nie bawią z paczkami. Rzucają, przerzucają. Byleby szybciej i bez użycia większej siły...

Facet zdziwiony, no ale spoko, cieszy się, że nie odebrał drzwi pogiętych. Po kilku dniach dzwoni pan sprzedawca i prosi faceta o przesłanie skanu protokołu. Informuje przy tym, że w ciągu tego miesiąca wróciły do niego paczki o łącznej wartości 2500 zł. Wszystkie wysłane były w stanie idealnym, jednak wszystkie wróciły z jakimiś uszkodzeniami. Warto dodać, że wszystkie były wysyłane tą samą firmą kurierską. Tak się zastanawialiśmy później w jaki sposób zabezpieczać paczki skoro nawet naklejki z informacją "uwaga szkło" nie skutkują....

P.S. Kolejne drzwi inną firmą kurierską nawet bez naklejki "uwaga szkło" przyszły bez zarzutu. Da się? Ano da...

firma kurierska

Po latach przypomniała się mi historia z "zerówki".

W ramach wstępu wyjaśnię, że mój ojciec jest alkoholikiem. Z dzieciństwa pamiętam awantury, poobijaną mamę, mnie czekającą jak na szpilkach w jakim stanie tatuś wróci do domu, itd. Na szczęście były też dobre chwile. Zwłaszcza z wczesnego dzieciństwa, kiedy ojciec zabierał mnie do pracy (pełnił funkcję pracownika technicznego w jednej ze szkół w naszym mieście) - uwielbiałam rysować, uwielbiałam spędzać czas z paniami sprzątającymi, ale też uwielbiałam chwile, kiedy ojciec z nami nie mieszkał - po prostu wychodził z domu, nie wracał przez kilka lat.

Warto też dodać, że w zerówce moją wychowawczynią była kobieta mieszkająca kilka domów od nas. Nie łączyła nas żadna bliższa więź z nią, ot po prostu zwykłe "dzień dobry". Toteż kobiecina dokładnie znała sytuację w moim domu.

Będąc w zerówce pamiętam doskonale dzień kiedy wszystkie dzieci siedziały w kółku i zajęcia dotyczyły zawodów naszych rodziców. Każde z dzieci opowiadało kim są, czym się zajmują jego rodzice. Doszło do mnie. Ojciec wtedy nie mieszkał z nami, nie pracował wtedy też już w szkole. Aczkolwiek ostatnie wspomnienia jakie miałam z nim związane to to, że pracował właśnie tam. Tak też opowiedziałam dzieciom z wielką dumą - mój tata pracuje w szkole. Bardzo często chodziłam z nim tam i spędzałam miło czas rysując, malując z paniami ze szkoły. Wszystko wydawało się być piękne dopóki nie wtrąciła się wychowawczyni:

-Czy ty naprawdę twierdzisz, że twój tata pracuje w szkole?
-Tak, proszę pani.
-A nie kłamiesz nas przypadkiem?
-Nie, mówię tak jak jest, tata pracuje w szkole.
-Nieprawda (wychowawczyni zaczęła podnosić nieco głos), twój tata nie pracuje w szkole. Coś ci się pomyliło. Powiedz prawdę - czym zajmuje się twój tata?
-Pracuje w szkole.
-Aknam, nie kłam. Twój tata nigdzie nie pracuje. Na dodatek nie mieszka z wami. Skąd ty możesz wiedzieć co twój tata robi, czym się zajmuje. On się tobą nawet nie interesuje. Przecież nie masz z nim żadnego kontaktu. Dlaczego chciałaś nas wszystkich okłamać?

Mi pojawiły się łzy w oczach. Wstałam, powiedziałam, że mój tata naprawdę pracuje w szkole i wybiegłam z płaczem do toalety. Gdy w końcu trochę się uspokoiłam zauważyłam dziwne spojrzenia w moją stronę. Potem pamiętam, że nie chciałam chodzić już do szkoły.

Nie wiem co miała na celu moja wychowawczyni. Wiem, że nigdy tak bardzo nie najadłam się wstydu. Dla 7-letniego dziecka ojciec alkoholik to wstyd. Wszędzie dookoła zauważa się szczęśliwe, pełne rodziny. Widząc to całe dzieciństwo marzyłam o takiej rodzinie. Niestety, nie doczekałam się do tej pory i już nawet nie łudzę się, że tak może być...

wychowawczyni szkoła