Ciąg dalszy Psów I Ich Właścicieli.

Jak wspominałam w poprzedniej części (http://piekielni.pl/47809), mieszkam w niewielkiej wsi, względnie bezpiecznej. Poza watahami psów, które są ignorowane przez swoich właścicieli i biegają gdzie im się żywnie podoba, po całym lesie.

A tu historia numer dwa, o wiele świeższa, bo sprzed około roku:
Na końcu mojej ulicy mieszka sobie pewna rodzinka. Istotne jest to, że mają wielkiego psa rasy "Mieszany Gigant". Sukę. Agresywną.
Zacznijmy od tego, że psina raz do roku ma szczeniaczki, bo państwo zapominają czasem zamknąć bramę i się zawsze jakiś amant z dziczy przypałęta. Szczeniaki nie są ich problemem, najwyraźniej. Tym sposobem, wracając kiedyś ze spaceru, mało nie wyskoczyłam ze skóry, kiedy obskoczyły mnie biegające wokół ogrodzenia tamtego domu trzy spore psy. Chwilę mi zajęło, żeby się zorientować, że to szczeniaczki, które chciały być przy mamusi, ale im już bramy nie otworzono.
No dobrze. Sprawa pozgłaszana, pieski odtransportowane w odpowiednie miejsce.
Nie nauczyło to jednak państwa bramy zamykać.
I tu właściwa część historii:
Pewnego ranka tata podwoził mnie na pociąg, którym dojeżdżałam do mojego liceum. Godzina ósma, słoneczko wschodzi, wsi spokojna, wsi wesoła...
Ledwo minęliśmy pierwszy zakręt, a tu, na polu, taka scena: Mężczyzna próbuje rozpaczliwie odepchnąć od siebie Mieszanego Giganta, osłaniając się rowerem, na którym pewnie jeszcze chwilę wcześniej jechał. Pies z pewnością nie ma przyjaznych zamiarów.
Tata skręcił gwałtownie, wjechał na pole trąbiąc wściekle. Poskutkowało. Pies się samochodu przestraszył i uciekł w siną dal.
Sprawa zgłoszona, rozwiązania nadal nie ma.

A co jest tu najbardziej piekielne?
Na naszej ulicy jest bardzo dużo małych dzieci. Bawią się w lesie albo na drodze.
Siedmiolatka przed takim psem się nie obroni. Co by było, jakby to ona tam była, a nie krzepki pan na rowerze, który miał jakieś szanse?
Właśnie.

Wieś na Śląsku

Temat przewodni historii - psy i ich właściciele.

Najpierw opis otoczenia, niezbędny do tej historii:
Mieszkam na wsi. Okolica bezpieczna, nie trafia się tu nikt bardziej kłopotliwy niż lokalny pijaczek, którego największym występkiem jest próba częstowania dziesięciolatków wódką.
Wokół las, niewiele domów, ba, nawet ulica przed moim domem to pełna dziur ubita ziemia. Każdy plac ma ogrodzenie. I na prawie każdym podwórku są psy. Stróżujące, domowe, różnie.
Ja sama miałam wtedy dwa, jednego wygodnickiego pudla i drugiego, podwórkowego, owczarka niemieckiego o cudownym usposobieniu. Jednak mimo to, że psy były niegroźnie, nikt w rodzinie nawet nie wyobrażał sobie, żeby pozwolić im biegać po ulicy. Podwórko i kawałek ogrodzonej działki za nim były całe dla nich, ale nigdy nie wolno im było wyjść poza nie, chyba, że raz dziennie, gdy tata lub mama szli z nimi na spacer i mieli je na oku. Ostrożności nigdy za wiele.
Ale większość ludzi w mojej wsi takiego podejścia nie ma. Tym sposobem tworzą się "dzikie watahy" biegające po lasach. Sytuacje były różne, teraz przytoczę jedną:

Sprzed kilku lat. Miałam wtedy całą czternastkę na karku. Rodzice mieli gości a starszy o siedem lat braciszek spędzał wieczór ze znajomymi.
Koło pierwszej w nocy nie spałam jeszcze. I dobrze, bo i tak bym się obudziła, gdy nagle drzwi do domu otworzyły się z trzaskiem i w domu zrobiło się niemałe zamieszanie.
Oczywiście zbiegłam na dół, żeby dowiedzieć się co się stało, a tam mama opatruje bratu rękę a ojciec - z telefonem przy uchu - i jeden z gości wybiegają na dwór i pakują się do samochodu, dla bezpieczeństwa biorąc wiatrówkę (zaznaczam: bez zamiaru użycia jej, jedynie jako ewentualnego straszaka lub do obrony koniecznej!).
Dopytuję, co się stało. I oto czego się dowiedziałam:
Braciszek wracał sobie przez las ze spotkania ze znajomymi. Jak wspominałam, okolica bezpieczna, więc było to zupełnie normalne. Jednak tym razem nie było kolorowo. Gdy był już całkiem blisko domu (żeby wyjaśnić wątpliwości - jakieś 20-30 metrów. Ale że dom otoczony lasem, to nadal mnóstwo drzew dookoła) - usłyszał za sobą warczenie. Odwrócił się. Zobaczył za sobą dwa duże owczarki niemieckie.
Pierwszy odruch - rozłożył kurtkę na boki, szeroko i wrzasnął, najgłośniej jak umiał, by je odstraszyć. Nie zadziałało. Zawarczały głośniej.
A więc rzucił się do ucieczki. Chwała bogom na długie nogi - udało mu się dobiec do ogrodzenia naszego domu i przeskoczyć przez ostrą siatkę, na której rozciął sobie potężnie rękę. Psy nie zostały odnalezione, mimo tego, że ojciec chciał je wtedy dopaść i potraktować odpowiednimi służbami jak najszybciej.
Dopiero po kilku dniach okazało się, że pewna kobieta zza lasu praktycznie dwóch psów nie karmi i pozwala im biegać gdzie tylko sobie chcą. Bo wtedy przecież sobie znajdą jedzonko!
Tak. Tylko tym razem kolacją mógł być mój brat.

Wieś na Śląsku