Sytuacja śmieszna, żenująca i smutna jednocześnie.

Studiuję na kierunku rasowo humanistycznym, gdzie bez ślęczenia nad "setkami" książek ani rusz.
Jako że zaczął się nowy semestr, wykładowcy na pierwszych zajęciach skupiają się głównie nad przedstawieniem organizacji spotkań, podawaniem wymaganej literatury, formie zaliczenia, etc. Jakże mnie i moim współstudentom było dzisiaj wstyd!

Profesor tak się postarał, wypunktował nam wręcz tematy, które będą poruszane na wykładach, cud, miód, nie było miejsca na żadne wątpliwości, ani nawet nie bardzo było o co pytać, ponieważ wszystko było tak przejrzyste. Wtem odzywa się kilka osób z pytaniami, jak następuje (mniej więcej w jednym czasie, nie dając biednemu profesorowi nawet czasu na pełną odpowiedź):

- A ma pan może pulę pytań na egzamin? Może mógłby pan nam taką wysłać?
- Czy może nam pan podać dokładne zagadnienia na egzamin?
I hit oraz mój osobisty faworyt:
- Pan chyba nie wierzy, że ktoś przeczyta te wszystkie 15 książek!
Słownie: piętnaście pozycji. Z czego kilka słowników i książek stricte technicznych, których przecież nie czyta się od deski do deski, a część potrzebna jest też na innych przedmiotach.

Miałam się ochotę schować pod biurko. Taka mnie po tym refleksja naszła: dlaczego ci ludzie idą na takie studia? Bo im rodzice kazali? Bo nie mieli czego ze sobą zrobić?
Z roku na rok poziom studentów, czyli w końcu naszej przyszłej elity intelektualnej, spada na łeb, na szyję. I to nie tylko pod względem wiedzy, ale nawet kultury osobistej. A to tylko porównując pierwszorocznych na przestrzeni ostatnich sześciu lat, kiedy dane mi było studiować po raz pierwszy.

Naprawdę nie każdy musi, a nawet niektórzy nie powinni iść na studia.