Stoję na skrzyżowaniu, tępo wpatrując się w sygnalizację świetlną i zaklinając w myślach, aby pojawiło się już zielone. Koło mnie przystaje inne auto, odruchowo patrzę na "sąsiada" i co widzę? W środku auta siwo od dymu, okno kierowcy uchylone na 2 palce, bo przecież jeszcze świeże powietrze wleci do środka!

Kierowca papierosek, pasażerka papierosek i niech się wędzą czy to moja sprawa? Ale na tylnym siedzeniu dwójka drobiazgu siedzi i wdycha to g....o.

Żeby Was poskręcało Drodzy "rodzice".

Historia, w której muszę coś odszczekać.

Zawsze broniłam kurierów, praca ciężka, płaca marna, godziny pracy wiadomo, ogólnie praca nie do pozazdroszczenia, ale na chlebek mieć trzeba.

Więc odszczekuję i z przyjemnością powitam znów w drzwiach kuriera, który moją paczkę przerzucił dziś przez płot trafiając celnie w śniegową breję. Wróci na pewno, paczka była za pobraniem :)

Zima, gołoledź, złe warunki jazdy. A mi zawsze przypomina to pewną sytuację sprzed lat, gdy dorabiałam na stacji paliw.

6.30 rano, po 11 godzinach pracy gdy nogi same rwały się do wyjścia, a głowa marzyła o ciepłym wygodnym łóżku trafił mi się klient. Pan tylko szybko po papieroski, już już płaci, szukając drobnych w portfelu mamrocze do siebie. Nos mi się obudził na zapach alkoholu, inne zmysły raz dwa otrzeźwiały i zagaduję Pana, aby popatrzył w moją stronę i zaczął mówić do mnie pozwalając mi się upewnić, że naprawdę czuję alkohol. Skinieniem głowy przywołałam kolegę, kolega też czuje. Wyszedł sprawdzić czy Pan sam przyjechał w takim stanie czy ma kierowcę, kolega wrócił do sklepu sprintem informując "Pan wiezie z tyłu trójkę małych dzieci, zadzwoniłem już po policję". A co klient na to?

- Ale po co Pan dzwonił po policję! Ja na letnich oponach przyjechałem! Mandat dostanę! Ja dzieci do szkoły zawieźć muszę!"

Pan naprawdę uważał, że letnie opony to jego największy problem.

Tak się nieszczęśliwie złożyło, że mój stary gruchocik w kształcie samochodu domagał się SPA u mechanika, więc jestem skazana na komunikację miejską. Wsiadam na pętli do pustego autobusu, po 5-6 przystankach już stoję, bo autobus mija pobliski rynek, gdzie wsiada sporo starszych osób, przychodnię, więc i matki z dziećmi dołączają, ustępuję miejsca i staję sobie w kącie autobusu (spory tłok).

Dziś stanęłam nieszczęśliwie koło chorej osoby, rozumiem, że nie każdy może sobie pozwolić na leżenie w łóżku podczas choroby, bo życie to nie bajka i pracować trzeba, ale do licha żeby kaszleć i kichać nie zasłaniając ust i nosa? Zwróciłam grzecznie Panu uwagę, że może jednak będzie dyskretniejszy ze swoimi zarazkami i co usłyszałam? - Odczep się pani ode mnie, jak ja jestem chory, to niech i inni będą!

Piękne podsumowanie naszego społeczeństwa - ja mam sraczkę, niech wszyscy mają!

Jestem kobietą pracującą, może nie aż tak aby nie bać się żadnej pracy, ale jednak pracującą od lat. Zarabiam wspólnie z mężem na mieszkanie, auto, wakacje... Pomyślicie sobie co w tym dziwnego? Jak każdy przecież, ale właśnie nie każdy.

Oprócz pracy posiadam także grono niepracujących koleżanek, nie pracują, bo oficjalnie wychowują dzieci, nieoficjalnie są zwyczajnie leniwe i wygodne (nikt mi nie wmówi, że przy pięcioletnim dziecku trzeba siedzieć w domu). Sama mam dwójkę dzieci w wieku szkolnym, powoduje to zwykłe codzienne problemy, kombinowanie z opieką przy ich chorobach, kombinowanie opieki na wakacje, ferie, dni wolne od nauki, ale zaciskamy zęby i dbamy o ich opiekę i naszą pracę, dajemy radę, bo zwyczajnie musimy, nie zrzucę całego ciężaru utrzymania na męża tylko dlatego, że kosztuje mnie to wszystko zbyt wiele sił. Ale do czego zmierzam, ano do owych koleżanek.

Teksty typu "ale ci dobrze, masz nową torebkę, a ja butów sobie od roku nie kupiłam", "znowu jedziecie na wakacje? a nas nie stać, tobie to dobrze", "też bym chciała wyjść do fajniej restauracji, ale ja nie mam tyle SZCZĘŚCIA co TY" itd... Na moje sugestie, że pracuję i nic za darmo nie mam i że też mogą pracować, dzieci są duże to z ich strony jest ogromne oburzenie - ale jak to pracować! Przecież dzieci, obiad, sprzątanie! Cóż, większość kobiet robi i to i pracuje, ale fakt, że mi już brak czasu na papieroski i ploteczki na ławeczce pod blokiem... Pomyślicie, że złośliwa jestem, ale nie.

MI zwyczajnie żal mężów tych leniwych pań, bo większość z nich nawet nie pracuje, a zwyczajnie tyra od rana do wieczora na utrzymanie "gospodyń domowych" i napiszecie mi, że to ich sprawa, ich ustalenia i macie rację, ale nie zmienia to faktu, że i tak mi ich żal, bo chłopy NIC z życia nie mają. I to naprawdę piekielne ze strony ich żon.

Stoję na przystanku i marznę modląc się, aby autobus już przyjechał, dwa metry ode mnie dwóch młodzianów z gimnazjum (13-14 lat) zwierza się z problemów "masz kur.a chusteczki? pier.olony katar mam" kolega uczynny podaje. Młodzian się wysmarkał, zmiął chusteczkę i rzucił sobie pod nogi. Rozglądam się, kosz metr dalej, ludzie ignorują.

Myślę sobie rodzice nie nauczyli to ja pouczę, stukam jednego w ramię i mówię, że coś upuścił. Popatrzył na chusteczkę i rechocze "co mi zrobisz? policję wezwiesz?" i rechoczą z kolegą. Wyjęłam telefon zrobiłam fotkę i powiedziałam, żeby szukali się na wiocha.pl. Raz dwa podnieśli chusteczkę, przeprosili i upewnili się, że zdjęcie wykasowałam. Policja to żaden autorytet wśród młodzieży, smartfon jak najbardziej ;)

W skrócie - pół roku temu obok mojego domu wprowadziło się młode małżeństwo, obydwoje po trzydziestce, pracujące, na tzw. dorobku. Ucieszyłam się bo pomyślałam, że będę mieć z kim plotkować nad płotem.

Jednak życie szybko zweryfikowało moje nadzieje na plotkarską przyjaźń, żony praktycznie nie widywałam, a jak już ją zobaczyłam, to uciekała w popłochu na moje próby nawiązania znajomości, ale za to jej mąż to co innego, z chęcią spacerował po ogródku, zagadywał do pobliskich sąsiadów, zawsze uśmiechnięty, radosny, taki typ sąsiada idealnego. Po jakimś czasie jednak wyszło szydło z worka. Od kilku tygodni dochodziły nas słuchy z życia rodzinnego sąsiadów, okropne krzyki, płacz, awantury były na porządku dziennym, nie było tygodnia, abyśmy nie byli świadkami karczemnych awantur, było to coraz bardziej uciążliwe.

Żona była maltretowana psychicznie (nie wiem czy fizycznie, nie widziałam śladów), wydzwanialiśmy na policję, ale oni przyjeżdżali, spisywali protokół, potem mówili, że żona zaprzeczała jakoby coś złego jej się działo. I tak to się kręciło...

Aż do ostatniej soboty, gdy pracując z mężem w ogrodzie, usłyszeliśmy przekleństwa cedzone przez zęby. Już wstawałam wzdychając nad zmarnowanym dniem, gdy zobaczyłam jak sąsiad mocno szarpie sąsiadkę i raz za razem uderza otwartą dłonią po plecach, ramionach, głowie. Niewiele myśląc rzuciłam się do pomocy, dopadłam sąsiada i starając się go odciągnąć dostałam mocno po policzku z życzeniami "odp....ia się", nie wiem kiedy pojawił się mój wściekły mąż i przywalił sąsiadowi solidnie (adrenalina działała, bo mój mąż to jakieś pół tamtego faceta), ale nie przedłużając, przyjechała policja, pana zabrali na posterunek.

Uśmiejecie się jak Wam napiszę, kogo ciągają po sądach, bo żona sąsiada złożyła na nas skargę na policji, że to my zaatakowaliśmy i pobiliśmy jej męża.
I już sama nie wiem czy jest tak zastraszona, że boi się powiedzieć prawdę, czy po prostu lubi być bita, poniżana i wyśmiewana, ponoć niektóre kobiety tak lubią, ale mi już nie jest jej żal.

masochistka

Jazda autostradą to sama przyjemność, prawda? Jazda nią nocą i w deszczu już niestety mniejsza, ale wciąż jest miło jeśli ktoś lubi autem jeździć.

Jakieś towarzystwo z czarnego volvo, które mnie mijało, chyba poczuło się na tyle przyjemnie podczas tej podróży, że zaczęli sprzątać auto (100 km/h) podczas jazdy, co rusz wysypując przez okna jakieś śmieci (nieduże, na zasadzie wytrzepania popielniczki). Bojąc się, że zaczną wyrzucać coś większego, przyśpieszyłam znacznie i będąc od nich już daleko, znów cieszyłam się jazdą.
Po kilku minutach volvo obok mnie śmignęło lewym pasem, a następne co widziałam, to reklamówkę przyklejoną do mojej szyby, a drogi zza niej wcale. Włączyłam szybko wycieraczki, w które reklamówka się zaplątała, włączyłam awaryjne, zjechałam na pas awaryjny i wkur...wiona jak 150 zdjęłam tę pieprzoną reklamówkę. Państwo z czarnego volvo i rejestracją zaczynającą się na KR miało pecha, bo w samochodzie mam videorejestrator. Życzę im aby dostali wezwanie na komendę jeszcze przed świętami.

Uprzedzając pytania, czemu od razu na policję nie dzwoniłam, odpowiadam, że nie miałam przy sobie niestety telefonu.

autostrada