Kolejny przykład zderzenia fajnego pomysłu z cebulackim podejściem niektórych ludzi.

W bibliotece można wypożyczyć serię "Czytam sobie". To książeczki do nauki samodzielnego czytania, z prostym tekstem i dużym drukiem. Na końcu każdej książeczki jest strona z naklejkami - to taka forma nagrody dla dziecka. Mimo, że książki są biblioteczne, naklejkę można sobie wziąć - chociaż wiadomo, że skorzysta z tego tylko kilka osób. I w niektórych egzemplarzach rzeczywiście jest kilka naklejek, kilku nie ma, czasem nie ma już ani jednej - to zrozumiałe. Niektórzy nawet pytają przy zwrocie, czy można sobie wziąć naklejkę.

Nie rozumiem natomiast tych, którzy wyrywają tę ostatnią kartkę z książki po to, żeby zabrać wszystkie naklejki. W kilkunastu książeczkach brakuje tej strony, jest ordynarnie wyrwana. Nawet nie bardzo mam możliwość sprawdzenia, kto to robi, ponieważ braki są w starszych egzemplarzach - teraz bawię się w detektywa i sprawdzam nowe książki z tej serii po każdym zwrocie.

Ale w ogóle co trzeba mieć w głowie, żeby niszczyć książkę z biblioteki dla sześciu naklejek? Już pomijam znikomy koszt kupienia dziecku całego zeszytu z nalepkami - czego uczy się dziecko od rodzica, widząc, że jak coś jest wspólne to można sobie przywłaszczyć albo zniszczyć?

biblioteka

Dawno temu pracowałam w call center. Była to duża firma, zajmująca całe piętro budynku. Na dole mieścił się sklep (okna czy meble, w każdym razie niezbyt oblegany).

Problemem były wyjścia na papierosa. Przerwy były pięciominutowe co godzinę. Aby wyjść zapalić, należało: otworzyć kartą drzwi do firmy, zejść na parter, wyjść z budynku, następnie obejść go z zewnątrz, ponieważ taras dla palących znajdował się po drugiej stronie. Po wejściu na taras na poziomie pierwszego piętra można było legalnie palić. Potem oczywiście powrót tą samą drogą. Palenie przed lub obok budynku było surowo zabronione, ochroniarz sklepu bardzo tego pilnował i można było za to stracić premię.

Wycieczki na fajkę często trwały dłużej niż przepisowe 5 minut i było to tematem licznych dyskusji między kierownikami, a pracownikami - szczególnie, że kierownicy wychodzący na papierosa też rozumieli problem.

A teraz weźmy pod uwagę jeden ważny fakt - otóż po 17.00, gdy sklep na dole się zamykał, zamykano również główne wejście. Wtedy używano bocznych drzwi, które wychodziły dokładnie na taras dla palaczy. Te drzwi również działały na karty pracowników (ale dopiero po 17.00, wcześniej były zablokowane) i nie istniał żaden logiczny argument, dla którego palacze nie mogli korzystać z bocznego wejścia. Szefostwo tłumaczyło, że "nie mielibyśmy kontroli nad tym, kto wchodzi" - idąc tym tokiem rozumowania nie mieli kontroli również po 17.00, ale nad wejściem był monitoring.

Poza tym, głównym wejściem też wychodził i wchodził co godzinę tłum ludzi, a kartę skanował najczęściej tylko pierwszy wchodzący.

palacze

Tak mi się skojarzyło z historią z Lidla.
Trafiłam swego czasu na jakieś super ekologiczne fancy jajka w Kauflandzie, przecenione znacznie ze względu na zbliżający się termin ważności.

Przy kasie samoobsługowej skanuję kod i widzę, że wyświetla się regularna cena. Nic to, idę do pani, która ze swojego komputera zawiaduje kasami. Proszę o usunięcie ostatniej pozycji, bo cena nie taka, jak na opakowaniu. Pani mówi, że trzeba dokładnie zeskanować tę naklejkę z niższą ceną. Znów zbliżam do czytnika, pik, wyższa cena. Nawiązuję kontakt wzrokowy z panią od kas, ona kiwa głową, próbujemy kolejny raz... Znów stara cena i w końcu pani podchodzi i mówi "Bo tu trzeba wszystkie inne kody dokładnie zasłonić" - zasłania dłońmi kody z obu stron opakowania, w końcu udaje się wbić jajka z przeceną.

I tak sobie myślę, ilu ludzi tak się nabiera? Mało kto śledzi uważnie każdy zeskanowany produkt. Jeśli nie korzysta się z kas samoobsługowych, kasjerki nabijają kolejne rzeczy z prędkością światła, a klient łapie i pakuje, więc ewentualne niezgodności wyjdą dopiero po uważnym przestudiowaniu paragonu.

Niby drobiazg, ale uczciwie byłoby zakleić albo chociaż przekreślić kod ze starą ceną.

Mniej więcej rok temu założono nam w bloku nowe domofony - otwierane kodem lub magnetycznym breloczkiem, więc tak jakby luksusowo.

Ostatnio napadało śniegu, w związku z czym osiedlowe gnojki znalazły sobie zabawę - rzucanie śnieżkami w wejście do klatek, ze szczególnym uwzględnieniem właśnie panelu domofonu. Już kilka razy wcześniej zauważyłam ślady po śniegu na ścianie klatki, ale za każdym razem widać, że ewidentnie głównym celem jest właśnie domofon. Kilka dni temu przestał reagować na wpisywanie kodu, po wyschnięciu zaczął z powrotem działać, pytanie, na jak długo.

Nie mam pomysłu co z tym zrobić, bo nigdy nie widziałam kto się w taki mądry sposób zabawia.

osiedle

Bookcrossing. Szlachetny pomysł, który zderza się z cebulacką rzeczywistością. Mamy w bibliotekach regały z książkami, przeznaczonymi do wymiany. Często ludzie przynoszą całe reklamówki książek. Są tacy, którzy szperają w tych zbiorach, bo lubią stare książki, ale są też handlarze. Nie raz miałyśmy nieprzyjemne sytuacje, tłumacząc dlaczego książki po dziadku, które ktoś przyniósł do biblioteki, są sprzedawane na targu staroci albo w antykwariacie.

Jest taki jeden, wyjątkowo bezczelny handlarz, który przychodzi tylko po książki z bookcrossingu i zgarnia wszystko jak leci. Kilka razy zwróciłyśmy mu uwagę na ideę bookcrossingu, powiesiłyśmy też kartkę z definicją tego słowa obok regału.
Ostatnio jednak przeszedł sam siebie. Jako pracownicy zawsze przychodzimy wcześniej, żeby włączyć komputery, zmienić buty i zrobić sobie kawę. Widząc nas przy wejściu, facet stanął obok i próbował wejść z nami. Grzecznie tłumaczymy, że otwieramy za 20 minut, a ten się dalej pcha, bo "chce książki zobaczyć". W końcu został na zewnątrz, a że drzwi przeszklone to się przykleił jak glonojad, próbując dojrzeć półkę z bookcrossingiem.
Kilka dni później przyszła wiadomość od dyrekcji, że ktoś złożył skargę, że go nie wpuściłyśmy do biblioteki. Nawet nie musiałyśmy się zastanawiać, kto to był :)

Miał być komentarz, ale moje perypetie z ostatnim wynajmowanym mieszkaniem nadają się na kilka osobnych historii.

Trafił mi się Janusz, który zrobił z kawalerki 2 pokoje, kuchnię natomiast przeniósł do łazienki. Była to łazienka bardzo duża i po zaaranżowaniu kuchni, nową mini-łazienkę wygrodził ścianą na końcu pomieszczenia, więc na szczęście nie było sedesu przy kuchence. Właściwie odkryłam te budowlane innowacje dopiero po przeprowadzce, kiedy w kącie "pokoju" znalazłam rurę odpływową, a gniazdka elektryczne były w połowie ściany, a nie przy podłodze.

Przy wyprowadzce żona Janusza miała pretensje, że na fugach w "kuchni" robi się grzyb i to nasza wina. Nie dało się jej wyjaśnić, że pomieszczenie, zaplanowane jako łazienka nie ma takiej wentylacji, jaka jest potrzebna w kuchni i grzyb, mimo regularnego sprzątania i wietrzenia może się pojawiać.

Drugi problem pojawił się ze sprzątaniem - wynajęliśmy mieszkanie po dwóch studentkach - kiedy otworzyłam kuchenne szafki, znalazłam tam okruchy, rozsypane przyprawy (aż dziw, że nie zalęgły się żadne robale, bo mieszkanie 2 miesiące stało puste). W piekarniku był stary papier do pieczenia z resztkami. Ja wysprzątałam całe mieszkanie, w tym kuchnię przy wyprowadzce, udało mi się nawet odczyścić emaliowany zlew z pomarańczowego nalotu do śnieżnej bieli.

Żona Janusza nie doceniła jednak, że de facto odebrała mieszkanie w lepszym stanie, niż wynajęła, miała natomiast pretensje o przestawienie mebli - mieszkanie było urządzone dla dwóch osobnych lokatorów, my ustawiliśmy konfigurację salon-sypialnia. Takie ustawienie bardzo spodobało się kolejnemu najemcy (samotny pan), który przy oglądaniu mówił, że fajny ten układ i dopytywał czy meble są nasze (bo niektóre były). Po marudzeniu żony właściciela (wydaje mi się, że wszystkie jej rzekome problemy były próbą wyłudzenia kaucji) przywróciliśmy układ do pierwotnego stanu, po czym nowy najemca zażądał poprzedniego ustawienia, bo przecież mu odpowiadało. Okazało się, że Januszowa musiała zrobić to sama, bo męża akurat nie było, a najemca się wkurzył, bo przecież mówił, że chce poprzedni układ mieszkania.

Jakoś mi jej nie żal.

wynajem

W nawiązaniu do historii #89483.

Kiedyś pracowałam w biurze operatora telekomunikacyjnego, w obsłudze firm. Nasza siedziba była w niepozornym, jednopiętrowym budynku. Ponieważ było to wyłącznie biuro dla konsultantów i handlowców, nie było szyldu ani żadnych drogowskazów, jedynie podpis obok guzika na domofonie.

Nie przyjmowaliśmy tam klientów. W internecie na stronie operatora były podane adresy punktów obsługi klienta w mieście. Nasz tam nie figurował. A i tak przynajmniej raz w tygodniu przychodzili ludzie, bo chcieli załatwić sprawę telefonu/internetu. Do biura wchodziło się przez przeszklone drzwi, otwierane za pomocą kart magnetycznych. Dobijali się, szarpali za klamkę i machali do przechodzących korytarzem pracowników. Na pytanie dlaczego przyszli pod ten adres nie potrafili odpowiedzieć, natomiast byli oburzeni, że nie załatwimy ich sprawy.

Później okazało się, że na stronie operatora, gdzieś w czeluściach strony można było ten adres znaleźć. Chociaż trzeba było się naprawdę postarać i naklikać, a adresy właściwych punktów dla klientów były niemalże na stronie głównej.

W końcu szef postawił w korytarzu przy wejściu telefon, z którego można było się połączyć z infolinią.

biuro

Przypomniała mi się historia z czasów przedcovidowych, kiedy normą były zajęcia w bibliotece dla dzieci w różnym wieku.

Akurat miałam spotkanie z grupą pierwszaków, które dotyczyło jednej z lektur. Dzieci lekturę miały przeczytaną i wstępnie omówioną na lekcji, więc przygotowałam quizy, krzyżówkę, jakieś warsztaty plastyczne w temacie omawianej książki.

Na koniec był test, sprawdzający wiedzę o przeczytanej lekturze, kilka ostatnich pytań było naprawdę trudnych. Po sprawdzeniu testów uroczyście ogłaszam wynik (oczywiście personalia zmyślam):

- Pierwsze miejsce zdobywa Amelka...
- Barańska! - przerywa radośnie nauczycielka.
Patrzę na nią skonsternowana.
- Amelka Nowak - mówię tryumfalnie, z szerokim uśmiechem szukając zwyciężczyni.
- Ale jak to Nowak, na pewno Nowak? Dobrze pani sprawdziła? - dopytuje nauczycielka, podczas, gdy dziewczynka wstaje, zmieszana i niepewna czy zasłużyła na nagrodę, czy jednak nie.
- Tak, na pewno, coś nie tak? - pytam już nieco wkurzona.
Pani nauczycielka nie odpowiedziała. Nagroda i dyplom wręczone, niesmak pozostał. Potem dowiedziałam się, że Amelka Barańska to prymuska i oczko w głowie nauczycielki, a Nowak jest przeciętną, niewyróżniającą się uczennicą. Ale to żaden powód do takiego zachowania – bądź co bądź – pedagoga...

W moim mieście przybywa buspasów. Idea słuszna, niestety zderzyła się z mentalnością kierowców...

Jeden z nowo powstałych buspasów znajduje się na dość ruchliwej trasie, na odcinku ok. 500 metrów między skrzyżowaniem a rondem. Co najważniejsze, pas jest dla autobusów i taksówek oraz samochodów, ale wyłącznie skręcających w prawo. Prawoskręty są trzy - dwa to boczne uliczki, z których prawie nikt nie korzysta, trzeci jest na rondzie.

Co robią kierowcy? Tuż za skrzyżowaniem zjeżdżają na prawy pas, bo przecież będą skręcać! Często z włączonym kierunkowskazem mijają pierwszą uliczkę, drugą uliczkę i tak dojeżdżają do ronda, bo pojadą w prawo dopiero na rondzie. W związku z tym, że osobówki skutecznie korkują buspas, autobusy zaczęły jeździć środkowym pasem, przeznaczonym dla zwykłych aut, aby tuż przed rondem wbijać się na siłę na buspas.

A miało być tak pięknie.

Umiejętność czytania ze zrozumieniem zanika w zastraszającym tempie.

Jestem krwiodawcą. Od początku pandemii staram się oddawać krew regularnie.

W tym samym budynku znajduje się punkt pobrań do badań covidowych. Na drzwiach wisi informacja, że wejście do punktu jest z drugiej strony budynku. W przedsionku stoi żołnierz z WOT-u, który mierząc temperaturę pyta każdego, po co przyszedł. "Oddać krew" - OK, ankieta, dezynfekcja, zapraszamy. Po czym osoba, deklarująca chęć oddania krwi podchodzi do rejestracji i uściśla cel swojego przybycia "Oddać krew do badania na Covid".

Za każdym razem, kiedy tam jestem powtarza się ten sam scenariusz. Nie wiem, czy ludzie naprawdę nie potrafią przetworzyć prostej informacji, czy przeczytanie jednego zdania to taki wysiłek, że lepiej zmarnować czas i miejsce w kolejce.

słuzba_zdrowia