Naczytawszy się historii o autobusowych babciach wszczynających wielką burdę o naprawdę byle co z uśmiechem na ustach stwierdzam że z tak ekstremalnymi przypadkami nie miałem do czynienia. Co nie znaczy że z chamstwem nie spotkałem się w ogóle...

Czasy studiów, 2005 rok. Przedszkolaki jeszcze z Ipodami nie biegały ale komórki były już dość rozpowszechnione. Wracam sobie spokojnie pociągiem, godziny popołudniowe więc pociąg dość pełen. Jedziemy sobie tak kilka minut, obok mnie siedzi dziewczyna w plus minus moim wieku i rozmawia przez telefon z rodzicami (chyba, wnioskuję że wracała po całym tygodniu pobytu w akademiku/na stancji). Musi mówić nieco głośniej, bo wiadomo - EN-57 potocznie zwany kiblem do cichych środków transportu nie należy, jednak nie krzyczy. Nagle jak nie ryknie [B]aba koło 50-tki tonem takim że nawet Chuck Norris by się skulił!
[B] Może ciszej trochę, tutaj ludzie chcą jechać spokojnie!!! Za grosz kultury nie macie!!! Na korytarz rozmawiać przez komórkę! To trzeba kultury trochę mieć. Grrr, nawymyślali komórków i teraz masz! Cały wagon ma uczestniczyć w rozmowie bo się gówniarze komórek zachciało!
Wszytko to z poziomem decybeli niewiele mniejszym niż zlot harleyowców.
Dziewczyna przeprosiła, coś tam bąknęła do telefonu i się rozłączyła.
Babsztyl szybciutko znalazł poplecznika w postaci [D]ziadka z gatunku tych "za komuny było lepiej i nie wmówisz mi gnoju że nie!" i zaczęli rozprawiać na temat jaka ta młodzież jest niewychowana i na co powymyślano te wszystkie komputry i internety, że za jego czasów blablabla...
Pociąg właśnie wtoczył się na moją stację docelową więc wyszedłem. W porównaniu z innymi opisywanymi tu historiami może to małe piwo ale przemiłej pani wraz z dziadkiem jakoś nie przeszkadzało to, że prowadzą swoje dyskusje około 5 razy głośniej niż ww. dziewczyna rozmawiała przez telefon. I także uczestniczy w tej dyskusji cały wagon :)

pociąg