Momencik, trwa przetwarzanie danych   loading-animation
Profil użytkownika

E4y

Zamieszcza historie od: 14 listopada 2011 - 23:38
Ostatnio: 11 grudnia 2017 - 21:19
  • Historii na głównej: 15 z 21
  • Punktów za historie: 3593
  • Komentarzy: 121
  • Punktów za komentarze: 865
 

#80263

przez (PW) ·
| Do ulubionych
Kiepska pogoda, szaro, wilgotno i raczej chłodno. Taka pogoda przypomniała mi o ogólnie pojętym nietakcie i efektach "bezstresowego" wychowania (czytaj: "dzieci, róbta co chceta"). Zanim przejdę do opisywania piekielności mniejszych lub większych, nakreślę osnowę całości.

Mieszkam w domu – parter i piętro. Na dole moi rodzice, na górze siostrzenicą ze mną. Rzecz działa się podczas jednego z weekendów i pogoda była mocno burzowa. Ale pogoda nie będzie dyskutować z ważnym rodzinnym jubileuszem – ten musi się odbyć i koniec. Z tej właśnie okazji zjechała się rodzina, a część miała nawet zostać na noc. Tu warto wspomnieć, że rodzinne uroczystości tego rodzaju to z reguły organizacyjne (oby tylko) piekło samo w sobie w przypadku dużej rodziny (a rodzinę mam dużą i dość ze sobą zżytą) – gdy w jedno miejsce zjedzie się ze dwadzieścia osób.

Przygotowania zaczęły się odpowiednio wcześniej, a w piątek z samego rana do pomocy przybyła moja siostra cioteczna z mężem, tak jak było ustalone wcześniej. Przygotowania szły pełną parą, kobitki pichciły radośnie w kuchni, panowie zajęli się cięższymi zajęciami i ogólnie wszystko szło gładko – do czasu.
Późnym popołudniem z wizytą zjawiła się kuzynka z mężem – niezapowiedziana, bez wcześniejszego telefonu ani nawet sms–a – oczywiście, żeby "pomóc w przygotowaniach". A mieli być następnego dnia, w sobotę, tak jak reszta gości. Na domiar złego, przybyli z dziećmi.

Wszystkim nieco gul skoczył, bo było mówione nie raz, że pomoc nie będzie potrzebna i mają być w sobotę. Państwo kuzynostwo szanowni, zaburzyło tok przygotowań swoim niespodziewanym przyjazdem i podejściem z grubej rury: "no to może herbatka, kawka, co?". Usadowili się w salonie. Moja matka zła, ale uraczyła ich herbatką i przeprosiła, bo musi zająć się rzeczami w kuchni. Siostrzenica, tata i ja, zostaliśmy oddelegowani do dotrzymania towarzystwa kuzynostwu. Kilka dobrych chwil zeszło na jakichś wspominkach i wyjaśnianiu kto kim dla kogo jest w świetle zaistniałej sytuacji: to znaczy, moja siostrzenica, której spora część rodziny praktycznie nie zna. Dalej już standardowo rozmowa o wszystkim i niczym.

Ale długo tak być nie mogło – dzieci się nudzą, ich matka nalega, żeby czymś ich zająć. W wieku czternastu i piętnastu lat, to zrozumiałe w obliczu rozmowy na temat o tym, jak to czyjaś stryjna się przekręciła (a to taka poczciwa babka była).

Moje zamiłowanie do motoryzacji nie jest jakąś tajemnicą, więc stanęło na tym, że pokażemy dzieciakom nasz "park maszyn", żeby się nie nudziły. Na pierwszy ogień poszedł mój Fiat. "Co to w ogóle jest?", "Ile ma koni", "Ile jedzie?", "Ma klimę?", "Ile pali?", Ile ma lat?" – cierpliwie odpowiadałem na pytania, przedstawiłem historię tego pojazdu na tyle ciekawie aby nie zanudzić młodzieży. Przez cały czas zwracając uwagę, żeby nie pstrykali każdym przełącznikiem czy pokrętłem.
Wyszło na to, że "Łee, przecież to staroć, nasza Skoda ma klimę!". Pomyślałem, że dzieciaki niespecjalnie zainteresowane motoryzacją – nic to, niezrażony kontynuowałem wycieczkę.

Może jak im pokażę zabytek, to coś tam zatrybi, że wartość historyczna, że zabytkowy, że już mało takich, że coś tam... Pokazałem im mój zabytek – fakt, wygląda niespecjalnie ogółem (chociaż to określenie jest trochę na wyrost) i czeka na restaurację. Ot brudny i pordzewiały samochód – jednak widać na pierwszy rzut oka, że jest dosyć stary i nijak nie przypomina z kształtów współczesnych aut. Po streszczeniu historii, przedstawieniu całości na miarę nastoletnich głów, usłyszałem: "To stary złom jest, wygląda jak g*wno! He he.".

No nic, zapasy cierpliwości nadwyrężone ale jeszcze są, sprostowałem młodzież uwagą o nieodpowiednim zachowaniu i doborze słów z nadzieją, że poskutkowało. Idziemy dalej: maluch siostrzenicy, więc o nim ona opowiadała – równie ciekawie jak ja wcześniej. Tu nadmienię, że maluszek jest po gruntownym remoncie i renowacji, więc faktycznie wygląda jakby wyjechał prosto z fabryki. W podsumowaniu usłyszeliśmy odpowiedź w tonie: "Haha, maluch! Co za wieś! Buraki jeżdżą takim g*nem!".

To mnie nieco zdenerwowało, bo docinki w tym tonie to, jak na moje oko, brak szacunku i zakrawały już o personalne wycieczki. Wystosowałem odpowiednią, ostrą reprymendę o tym jak należy się odzywać i zarządziłem koniec "lekcji muzealnej" – bachory obrażone.

Powrót do domu. Po tych około czterdziestu minutach można by się spodziewać, że państwo kuzynostwo zaczną już w czymś faktycznie pomagać. Niestety nie – jak siedzieli, tak siedzą dalej z tą różnicą, że kuzynka rozsiadła się w kuchni – poplotkować i podzielić się "dobrą radą" jak moja mama ma gotować zupę. Mąż kuzynki w salonie nadal rozmawiał z moim ojcem, ale to akurat nie było niczym dziwnym, bo męskie zajęcia związane z przygotowaniami już się skończyły.

Upłynęło raptem kilka chwil i bachory rzuciły się do ojca z wyrzutem mniej–więcej takim: "Tata! Mówiliście, że wujek ma fajne fury, a to same złomy!" i jeszcze skarga, że zebrali burę "za nic" – krótko mówiąc "strzeliłem karpia", skoro ten opieprz sprzedałem "za nic" w ich mniemaniu. Widzę też, że facet pali buraka. Sprawa zachowania dzieciaków jednak rozeszła się po kościach. Do wieczora był spokój, bo młodzież wyciągnęła swojego laptopa, smartfony i zaginęła w internetach.

W sobotę z samego rana miałem jechać po babcię i dziadka, tak więc położyłem się spać dużo wcześniej niż zwykle. Niby to "tylko" sto kilometrów, ale lepiej być wypoczętym. Zdążyłem ledwie zamknąć oczy, a tu kuzynka mnie szturcha dźga paluchem. Obok niej stoi moja siostrzenica, wbijając we mnie przepraszający wzrok. Kuzynce posłałem najbardziej bazyliszkowe spojrzenie na jakie mogłem się wysilić: "Co?" – zapytałem równie groźnie. A ta rozpoczyna litanię, która przeradza się w żądanie – abym użyczył garażu na noc, bo wichury, burze, spadające gałęzie mogą uszkodzić ICH samochód. Ciśnienie mi podniosła. Bardzo stanowczo odmówiłem – ona strzeliła focha i na odchodne rzuciła: "To do ch*ja nie podobne z tą rodziną!" a ja odparłem z płonącym we mnie ogniem po niespodziewanym wybudzeniu: "Sama jesteś do ch*ja niepodobna!". Zamknąłem oczy z nadzieją na wyspanie się.

Otworzyłem je znów dwie godziny później – pierwsza dwadzieścia. Tym razem siostrzenica mnie budzi. Ponieważ w tym domu jestem czwarty po Bogu, to uderzyła do "najniższej instancji". Ale na nią się akurat złościć nie potrafię – i nie musiałem bo wnet dobiegły do mnie powody tego wybudzenia: "Ty pe*ale! Sk**synu pi**ony!", "J**ny fartuch!", "Ty ob**any k**sie! Za**bie cię!". Do tego odgłosy uderzania w coś. Wulgaryzmy dochodziły zza ściany, gdzie ulokowana na noc została młodzież. Steki wyzwisk i wulgaryzmów sypały się jak z rękawa, aż włosy dęba stają. Słownictwo takie, że zgasiłoby niejednego zakonserwowanego alkoholem przedstawiciela marginesu społecznego – a co jak co, ci wiedzą jak operować podwórkową łaciną. No, a tu gnoje klną jak szewcy.

Tak się złożyło, że kuzynostwo nocowało w pokoju dokładnie piętro niżej. Tam się udałem. Upewniłem się, czy faktycznie było słychać przez sufit – było. Załomotałem w drzwi pokoju i odczekałem kilkanaście sekund, żeby nie wyjść na chama co wchodzi bez pukania. Mąż kuzynki spał, ona nie. Zapytałem, krótko i po żołniersku, czy słyszy oraz co to ma w ogóle znaczyć. Odpowiedź zwaliła mnie z nóg: "Czasem ich trochę ponosi, przeszkadza ci?". Postawiłem pewne ultimatum: ona pójdzie i te rozwydrzone bachory uciszy, albo zrobię to ja. Skończyło się na tym, że zrobiłem to ja. Wyprodukowałem im tak solidny opi**ol, że potem chodzili jak w zegarku. I skończył się także dostęp do netu przez wi-fi. A geneza tych wulgaryzmów? Obaj nakręcali się wzajemnie rżnąc w Counter-Strike'a – popularną strzelankę.

Po babcię i dziadka pojechałem jak z krzyża zdjęty. Na szczęście cała uroczystość udała się idealnie.

Skomentuj (18) Pobierz ten tekst w formie obrazka
Ocena: 134 (186)

#80284

przez (PW) ·
| Do ulubionych
Ten wpis jakoś specjalnie piekielny nie będzie. Przedstawiona sytuacja budzi jedynie zastanowienie nad tym, w jaki sposób policjanci z drogówki wybierają auta do kontroli drogowej.

Warszawa, niedzielny poranek. Jadę sobie spokojnie po trzypasmowej drodze, radośnie podśpiewując (w końcu nikt nie słyszy). Mozolnie doganiam jakiegoś dostawczaka wyładowanego w opór jakimś dziadostwem: stary regał, jakaś rama łóżka, pralka i masa różnych gratów – wszystko powiązane sznurkiem, drutem i szmatami. Z upływem kolejnych metrów zaczynam dostrzegać coraz więcej szczegółów. Maluje się obraz nędzy i rozpaczy: koszmarnie brudny, miota nim jak szatan po całym pasie, zostawia cztery ślady, a główny materiał konstrukcyjny tego pojazdu to rdza i dziury w blaszanych panelach. Istna ruina na kółkach. Jak na moje oko, to za podbicie przeglądu musiał nieźle zabulić – albo nie miał.

Miałem zamiar od razu wrzucić kierunkowskaz i zostawić tego rzęcha za sobą, ale środkowym pasem sunął nieoznakowany radiowóz (tę czapkę na desce widać z chyba stu metrów). Jednak jak jechał, tak pojechał dalej, po czym... zwolnił, żeby zrównać się ze mną. Bardzo ładna pani policjantka uśmiechem i lizakiem nakazała zjechać w bezpieczne miejsce. Okej. Zjechałem na stację, pokazałem dokumenty, dmuchnąłem w balonik i odpowiedziałem na lawinę pytań dotyczących mojego auta – bo nietypowe i takiego to jeszcze nie widzieli... A rupieć pojechał dalej.
Nic tylko czekać. aż się gdzieś na szosie złamie w pół i narobi szkód.

drogówka

Skomentuj (28) Pobierz ten tekst w formie obrazka
Ocena: 98 (144)

#80195

przez (PW) ·
| Do ulubionych
Kilka miesięcy temu poznałem dziewczynę o wdzięcznym imieniu Łucja. Od tamtej pory znajomość niemrawo się rozwijała, kilka razy ją gdzieś zabrałem – kino, piwo, spacer i kawa. Czasami nawet bywało romantycznie. Po takich spotkaniach odwoziłem ją do domu. Po piwie oczywiście taryfą z wiadomych względów. Jednak brakowało mi animuszu, żeby pociągnąć to gdzieś dalej. Całe szczęście, że jednak wyszło szydło z wora zanim jakieś serce pękło.

Do rzeczy więc: Łucja coś studiuje, jest raczej spokojna i wygadana, pod kopułą też wydaje się mieć właściwy poziom oleju. Ubiera się czysto, skromnie i czasem może nazbyt oficjalnie. Za każdym razem wyglądała świeżo i pachnąco. Ogólnie sprawia wrażenie porządnej i dobrze wychowanej. Jak dla mnie, bomba!

Pewnego słonecznego dnia, Łucja do mnie zadzwoniła – nic dziwnego, zdarzało się już wcześniej. W telegraficznym skrócie: Zamierza kupić nowe biurko i czy mógłbym je przywieźć – podała wymiary i poinformowała, że będzie w częściach. Po szybkiej kalkulacji czy zmieści się do samochodu odparłem: "Jasne, daj znać kiedy i pojedziemy po to biurko.". Nazajutrz dała znać a kolejny dzień później już czekałem pod jej blokiem. Nawet w takiej błahej sytuacji zrobiła na mnie wrażenie – nie dość, że ładnie odziana (normalka) to jeszcze ubrała się pod kolor auta. Przypuszczam, że chciała mi sprawić w ten sposób przyjemność. Nie mogę temu zaprzeczyć, ponieważ sprawiło mi to niemałą radość.

Ruszyliśmy po mebel – podróż tam i z powrotem odbyła się bez komplikacji a biurko okazało się nawet mniejsze niż miało być, zapakowane w tylko dwa kartony. Po wypakowaniu z auta, zabraliśmy się ze wszystkim "na raz" i pomaszerowaliśmy do bloku, dalej do windy i w górę na ósme piętro. Na końcu korytarza drzwi. "Mam mały bałagan" dziewczę rzecze, otwiera i wchodzi. Podążam za nią i staję jak wryty. Całe idealne wyobrażenie jej osoby szlag trafił i prawie się z tego "wrażenia" nie obaliłem tam gdzie stałem... Kawalerka mikroskopijna – dwa metry przedpokoju, po lewej łazienka, po prawej kuchnia. A mnie prawie znokautował smród jakby coś tam zdechło. Pod butem czuję, że panele na podłodze się lepią. Zerkam do kuchni – syf aż strach.

Gary piętrzące się w zlewie straszą potężnie, trzy wory ze śmieciami walające się na podłodze której oryginalny kolor już ciężko określić, szafka pod zlewem pełna śmieci aż się nie domyka, kuchenka pokryta czarną skorupą z tłuszczu i kawałków starego jedzenia, blaty uświnione absolutnie wszystkim a w rogu prawie pod sam sufit wznosi się wieża z piankowych opakowań po żarciu na wynos i pudełkach po pizzy, u podnóża której wyrasta las butelek i puszek po browarach. Z miną nietęgą ruszyłem dalej aby ujrzeć "pokój". Łóżko czy może raczej barłóg obleczony zatęchłymi betami, w rogu pomieszczenia szafa a obok niej metrowa góra ciuchów.

Podłoga usiana patyczkami higienicznymi, paragonami i typowo damskimi przedmiotami codziennego użytku. Po drugiej stronie pomieszczenia jej stare biurko – złamane w pół, pokryte jakimiś papierami i opakowaniami po jakichś różnościach (zapewne wcześniej leżały na tym biurku). W najbliższej okolicy tej ruiny biurka szczególne natężenie śmieci, które z resztą walały się również wszędzie indziej. Z półki regału łypią na mnie zestaw testów ciążowych i paszcza niedomkniętego opakowania po "chińczyku" strasząca zawartością, popielniczka "jeżyk" i butelki po browarach również pełne kiepów po samą szyjkę dopełniają całości.

Jak to jest "mały bałagan" to strach pomyśleć jak wygląda duży.

Skomentuj (46) Pobierz ten tekst w formie obrazka
Ocena: 202 (240)

#80165

przez (PW) ·
| Do ulubionych
Natchnienie najwidoczniej czasem pojawia się hurtem. Tak więc kolejny poranek przy kawce – skrobię treść tego wpisu. Wspomnę o niewielkim zgrzycie jaki nastąpił podczas transportu samochodu z Finlandii do Polski. Rzecz wydarzyła się już w Polsce, spotkanie z "fanatykami" marki.

Podróżowaliśmy razem z siostrzenicą. Trzynasty dzień w drodze, popołudnie, więc zmęczenie dawało mi już w kość tego dnia. Łażenie piechotą przez pół dnia i potem pięć godzin za kółkiem zrobiło swoje. Kółkiem nie byle jakim: dostawczak–laweta z autem na pace daje masę całkowitą ponad trzech ton. Nie mając wiele doświadczenia w wożeniu takich ładunków, musiałem być dużo bardziej ostrożny prowadząc.

Powodowało to nieco większe zmęczenie psychiczne. Podjęliśmy decyzję, że czas najwyższy na odpoczynek. Odszukaliśmy w okolicy stację z całodobowym parkingiem, prysznicami i jakimś ciepłym żarełkiem. Plan "jak zwykle", czyli zatankować, zaparkować, popłacić wszystko, umyć się, najeść i kimanie w aucie. W bonusie było nawet sprawnie działające wi-fi.

Po załatwieniu spraw finansowych, staliśmy przy naszym Sprinterze zachwycając się naszym Volvo "Saatana". Spędziliśmy tak kilkanaście minut, prostując gnaty i wspominając kraj rajdów i przekleństw. Wtem zmaterializowało się towarzystwo "fanatyków" marki – w Volvo, a jakże by inaczej. Wyglądali na ojca z synem i jakimś ich wujkiem lub znajomym.

Ojciec zdaje się po pięćdziesiątce, syn około dwudziestu, trzeci gość około czterdziestki. Zaczęło się niewinnie: seria komplementów samochodu, pytania o rocznik i przebieg. Ojciec Fanatyk rozpoczął opowieść o tym, jak to za komuny takiego miał. Opowiedział nawet ciekawą anegdotę podczas której coraz śmielej wtrącał się Wuj (nazwijmy go roboczo).

Tak minęło chyba ze dwadzieścia minut, zanim panowie trochę przystopowali. Moja siostrzenica poleciała do budynku stacji kupić kawę, Syn Fanatyk stwierdził Ojcu Fanatykowi, że on też coś sobie weźmie. Poszli koniec końców z Wujem Fanatykiem we troje. Ojciec Fanatyk zostając sam, przeszedł do ofensywy:

– Bo wie pan, on jeździ, nie?
– Nie specjalnie. Do remontu jest.
– A pali? Bo wie pan, ja się na tym znam... – moja cierpliwość powoli się kończyła, bo przed jego anegdotą już o to pytał.
– Kręci, nie pali... no bo jest do remontu. Przestał w szopie ostatnie pięć lat albo więcej. – powiedziałem zgodnie z prawdą.
– Ja mógłbym z tym panu pomóc, dziesięć lat takim jeździłem!
– Rozumiem, ale nie będzie to konieczne.

Ciągnęło się to w kółko - on swoje, ja swoje. Przepalałem rezerwy cierpliwości. W duchu modliłem się o powrót młodej z kawą i starałem się dać gościowi jakiś sugestywny trop, że nie mam ochoty na dalszą rozmowę. Po dwukrotnym wspomnieniu o późnej porze, chyba go to w jakiś sposób ubodło. Zmienił ton próbując nieco natarczywiej wydrzeć ze mnie więcej informacji. Wróciła moja siostrzenica, dała mi kawę i z niemałą konsternacją obserwowała zajście.

Ojciec Fanatyk zmienił podejście i zaproponował... odkupienie samochodu tak jak stoi, za dość śmieszną kwotę. Odmówiłem. Fala argumentów mających mnie przekonać zawierała: "To jest stary rzęch" i "Wy jesteście młodzi jeszcze, po co wam to", "nie wiecie ile to kosztuje". Na nic zdawały się tłumaczenia, że nam się tak podoba oraz nie jest to jego sprawa co będziemy z tym samochodem robić. Wtrącił się Wuj, dokładając "To wasze najlepsze wyjście i jeszcze na tym zarobicie" i tyradę o ich rzekomym doświadczeniu z tą marką. No tak, przecież za komuny takiego mieli...

I cholera wie czy to nie była groźba jakaś? Skończyło się na tym, że stanowco zadeklarowałem, prawie się na nich wydzierając: "Panowie! Samochód nie jest na sprzedaż!". Dopiero to ich otrzeźwiło.

Na odchodne i tak usłyszałem półgębkiem wymamrotane: "je**ne chamy z Warszawy".

przypadkowi ludzie

Skomentuj (16) Pobierz ten tekst w formie obrazka
Ocena: 75 (127)
zarchiwizowany

#80213

przez (PW) ·
| było | Do ulubionych
Stoję na papierosku, dołącza młoda mama (tak pod trzydziestkę). wywiązała się rozmowa. Gadanie o przysłowiowej dupie Maryni i wtem młoda mama się chwali:

– Wiesz, byliśmy w Grecji niedawno, mówię ci, suuper!
– Yhy. I co w tej Grecji?
– No w sumie to nic...
– Jak nic, to po co tam pojechaliście?
– No przecież na wakacje się jeździ.
– Aha. Nie szkoda kasy na takie wakacje? Mazury lepsze.
– A ch*j tam mazury... Cała wieś jeździ na mazury.
– Może i jeździ, ale za to względnie tanio jest. Łódeczką można popływać i takie tam. Woda też całkiem spoko.
– Ale nas stać. Mogliśmy wziąć kredyt to wzięliśmy i pojechaliśmy.
– Aha. A nie myślicie co będzie za niewiem... trzydzieści lat? Nie lepiej się pobudować zamiast jeździć do Grecji?
– Pobudować? A weź daj spokój. I przep**rdalać pół pensji, żeby to potem spłacić?
– Moglibyście dzieciom zostawić potem spadek.
– A co mnie obchodzą dzieci... Będą miały wtedy swoje życia.

Skomentuj (10) Pobierz ten tekst w formie obrazka
Ocena: -1 (41)

#80154

przez (PW) ·
| Do ulubionych
Dawno nic tu nie pisałem, będąc wtenczas stale zaabsorbowany przeróżnymi zajęciami. Na przykład pracą – aby pieniądze zdobyć – obowiązkami i przyjemnościami – aby się ich pozbyć. Nie wszystkich oczywiście. Inną część zarobionych pieniędzy inwestuję we własną przyszłość (czytaj: na starość) w taki lub inny sposób. Oszczędzanie, nieruchomość i ruchomości lub po prostu fundusz "na czarną godzinę". Gromadzę te wszystkie bogactwa.

Obmyśliłem więc plan, który związał po części jedno z drugim. Przyjemne z pożytecznym. Godziny przeglądania finlandzkich, szwedzkich i norweskich internetów przyniosły efekty w postaci dalekiej podróży, przygody życia i zakupu auta. Bardzo mocno zabytkowego – bo niemal pół wieku. Zasięgnąłem w międzyczasie porad prawnych odnośnie sprowadzania żelaza z dalekich krajów i stwierdziłem, że samemu nie dam rady. Znaczy, dałbym radę, ale samemu mogłoby być najzwyczajniej w świecie smutno podróżować lawetą ponad tysiąc pięćset kilometrów w jedną stronę. Albowiem krajem docelowym okazała się być Finlandia, a dokładniej Jyväskylä – prawdziwa Mekka fanów motorsportu, siedziba rajdu tysiąca jezior. Dla mnie było to jak pielgrzymka do ziemi obiecanej.

Towarzyszką podczas wyprawy była moja siostrzenica, mieszkająca ze mną odkąd zdała maturę, zwabiona moim wiecznie wymagającym atencji autem i projektem "na boku", w który sama mnie de facto wmanewrowała podczas zeszłego lata (znaczy się, to ja celowo dałem się wmanewrować). Nadmienić należy, że dziewczę złapało motoryzacyjnego bakcyla już całe lata wcześniej i obawiam się, że to już nieuleczalne w obecnym stadium rozwoju. Zbaczając nieco ze ścieżki, tym projektem był zakup typowego "kaszlaka" po taniości i doprowadzenie go do ładu i porządku. Tak też się stało i panna cieszy się bardzo oryginalnym pojazdem, w który włożyła krew, pot i łzy.

Wracając na właściwą drogę – cały plan miałem już przygotowany: trasy obmyślone, mapy papierowe kupione, GPS na wszelki wypadek też przygotowany z aktualnymi mapami, niemal sześćdziesiąt stron przeróżnych zwrotów w obcych językach, laweta załatwiona dzięki przeogromnemu wsparciu znajomego warsztatu (złoty człowiek, pan Szef–Majster z tegoż warsztatu, ponieważ to głównie jego zasługa). Całość była dla Natalii (mej siostrzenicy) niespodzianką, toteż wszystko z trudem utrzymałem w największej tajemnicy pomimo tego, że dzielimy pokój (jakkolwiek dziwnie to brzmi...) – i udało się.

Odpowiednio wcześniej pokazałem dziewczynie zdjęcie pojazdu i rzekłem z najbardziej pokerową twarzą jaką udało mi się wygenerować: "jedziemy po to" – niemal się popłakała ze szczęścia i kolejne dni była istnym wulkanem energii. Nic poza wyprawą nie istniało. Piekielność pojawiła się wraz z moją siostrą – pech chciał, że pojawiła się w domu po niemal pięciomiesięcznej nieobecności. Na domiar złego, ze swoim gachem. Piekielność względnie długotrwała i zajadła.

Natalia cały czas mówiła o podróży do Finlandii, więc siłą rzeczy nie dało rady ukryć tego przed siostrą. Do wyjazdu pozostało sześć dni i traf chciał, że byłem mocno "w rozjazdach" za inną rodzinną materią, więc w domu byłem jedynie wieczorami. Pierwsze dwa z tych sześciu dni nic nie zauważyłem, bo jak wracałem to Natalia już była na randce z Morfeuszem. Trzeciego dnia wydała mi się dziwnie pochmurna. Kolejnego dnia próbowałem z niej wydusić co się stało, gdy spostrzegłem czerwone od płaczu oczy – bez skutku, dziewczyna milczy jak grób. Dzień przed wyjazdem byłem w domu już lawetą, dużo wcześniej, żeby dokończyć pakowanie, posprawdzać czy wszystko jest zapięte na ostatni guzik. I przyskrzyniłem siostrę do spółki z jej gachem jak wniebogłosy drą się na Natalię, całą już zapłakaną.

W ten sposób wmawiali jej, że "nigdzie nie pojedzie, już oni o to zadbają", bo "nie będzie się szlajać ch* wie gdzie na wakacje, skoro oni nie mogą" oraz, że "wybiją jej z głowy takie rzeczy". Nie będę tu przytaczać tego wszystkiego, bo generalnie było mocno wulgarnie. Toksyczność tego darcia się przekroczyła wszelkie granice – co gorsza trwało to przez sześć dni z rzędu. Taki sadyzm i maltretowanie własnej córki przez moją siostrę nie mieści mi się w głowie. Skutecznie, oni oboje: ona wraz z tym swoim gachem, zamordowali w Natalii całą radość z wyjazdu w najdłuższą (póki co) podróż w jej życiu. Nie mieści mi się to w głowie, nie rozumiem jak można się w taki sposób znęcać nad kimkolwiek, a już szczególnie własnym dzieckiem, którego się nawet nie wychowało, było wiecznie nieobecnym, a przez większość czasu miało generalnie w rzyci.

Potem zapytałem, czemu nic nie powiedziała mi czy dziadkowi (mojemu tacie znaczy się). W odpowiedzi usłyszałem, że nie chciała nikogo tym martwić i powodować więcej kłótni i problemów. Już pierwszego dnia ją tak zastraszyli i sterroryzowali. A we mnie się aż gotuje ze złości jak nawet o tym myślę. Całe szczęście, nie udało im się zrujnować niczego z reszty wyjazdu.

Skomentuj (28) Pobierz ten tekst w formie obrazka
Ocena: 155 (217)
zarchiwizowany

#44815

przez (PW) ·
| było | Do ulubionych
Dość długo nic tu nie pisałem, bo albo mi się nie chciało, albo nie miałem na to czasu. Dziś jednak znalazłem chwilę i zapragnąłem ku uciesze i przestrodze gawiedzi powiesić parę psów na mojej złej i piekielnej siostrze.
Siostra ma jest osobą skrajnie nieodpowiedzialną mimo prawie czterdziestki na karku. Ba! Nie tylko nieodpowiedzialną, ale też wredną i zazdrosną do bólu. Smutne to jest niestety. Rzecz którą pragnę Wam opisać wydarzyła się może z tydzień temu, kiedy moja druga połowa się do mnie wprowadzała.
Skończyłem parę dni wcześniej remontować własnoręcznie dość obszerne poddasze, służące wcześniej jako strych/graciarnia. Zrobiłem z tego całkiem duże pomieszczenie, wyrzucając ściankę działową która stała pośrodku tego pomieszczenia, dzieląc je na dwa. Powstał w ten sposób taki kabanos: prawie 15 metrów długości i 3 szerokości. Przeniosłem się do tego pomieszczenia wraz ze swoim dobytkiem, którym jest raptem pecet i trochę ciuchów. W międzyczasie "na szybkości" skombinowaliśmy z mą dziewczyną jakieś "meble", znaczy się kilka desek i parę pustaków. Powstały w ten sposób "regały" na jakieś duperele. Szafa już była.
Fakt pozostaje faktem, że po oceanach mojej mądrości i zaradności nie pływały wtenczas okręty pod banderą "meble". Jednak nasze rozwiązanie tego problemu całkiem fajnie nam wyszło i przypadło do gustów więc postanowiliśmy je pozostawić na czas bliżej nieokreślony, dopóki ewentualnie nie spodoba nam się coś innego.
Tu właśnie wkracza siostra, nie widziana przez nikogo z domowników od grubo ponad miesiąca. Święta idą i liczy na jakieś "prezenty" od nas. Ale to opiszę może po świętach. Ale na temat: ojciec zadowolony, że wkońcu się przeniosłem do większego pokoju a najbardziej z tego, że nie będzie musiał już przez ścianę wysłuchiwać po nocach różnych rzeczy, gdy od czasu do czasu sobie organizowaliśmy posiadówki-domówki przy piwku.
Nastrój uradowania mego rodziciela prysł jak sen o kobitkach których pozbawiono ubrań. Siostra wpada do domu, "ochy" i "achy" jak to się za nami stęskniła, po czym zauważa, że przeprowadziłem się do "jej" pokoju który ona już teraz, cały czas chce remontować dla siebie, pooddawać długi i zamieszkać w domu. Zaczyna się awantura. Ojciec skwitował wszystko - "od czterech lat to słyszę, dla mnie temat zamknięty." po czym stwierdził, że to nie na jego nerwy. Poszedł dalej oglądać film w dużym pokoju. A siostra? Siostra - dawaj! dolewa oliwy do ognia i zaczyna mi wypominać, ile to ja nie zarabiam, żem jest cham bandyta i ostatni sknera, nie chcąc jej ostatnio pożyczyć forsy "na dzieci". Potem pretensja - skąd ja miałem pieniądze na docieplenie pomieszczenia (podciągnięcie dwóch dodatkowych grzejników) i dalej w tym tonie, cały czas wypominanie pieniędzy. Myślę sobie "ocho, jeszcze nie doszła do tematu używek". Wykrakałem, bo siostra wytoczyła w tym momencie tą "ciężką artylerię" i już drze się na mnie, że jestem menel, pijak, bandyta to znów, że menel który skończy w więzieniu albo w najlepszym razie pod sklepem i następnie abarot to samo, żem bandyta. Trwało to może z pół godziny a ja siedziałem i popijałem kawkę, potakując i kiwając głową ze zrozumieniem.
Kątem oka spostrzegłem moją lubą zwabioną w miejsce kaźni krzykami. Siostra też ją zauważyła i w jeszcze większy ryk, obrażając ją i jej rodziców do tego stopnia, że ta aż się popłakała. Zaznaczam, że to był jej pierwszy dzień mieszkania ze mną.
Mi nerwy puściły - wydarłem się do siostry "Wypie*dalaj stąd! Bierz swoje graty i won!". Zabrałem w garść jej torby i wypieprzyłem za furtkę. Nagle zdarzył się cud - siostra oznajmia, że przeprasza, że ją "delikatnie poniosło", jak to określiła. Potem prawie w płacz, że się pokłóciła ze swoim facetem i żeby dać mu nauczkę zostawiła go samego na święta i teraz nie może wrócić. Oznajmiłem jej, że dopóki nie przeprosi z kwiatami i czekoladkami mojej dziwczyny, może mieszkać wszędzie, ale nie pod tym dachem. Jak dla mnie może to być nawet noclegownia dla bezdomnych, i że ch* mnie to w tej chwili obchodzi.
Siostra poszła w siną dal. Godzinami potem uspokajałem moją ukochaną i jakoś ją przebłagałem, żeby ewentualnie nie zarżnęła siostry, gdy ta najpewniej następnego dnia przyjdzie z kwiatami i czekoladkami. I tak też się stało...

siostra

Skomentuj (9) Pobierz ten tekst w formie obrazka
Ocena: 112 (176)

#29423

przez (PW) ·
| Do ulubionych
Dziś napiszę o okołomotoryzacyjnej "przygodzie" która mi się przytrafiła w dzień świątecznego śniadanka. Gdy o tym pomyślę to aż mną trzęsie. Historia dotyczyć będzie sytuacji dość dramatycznej, o tym jak wielce nieodpowiedzialni ludzie się trafiają i o mojej sympatii do mojej maszyny.

Mianowicie, pogoda była całkiem znośna, więc postanowiłem po świątecznym śniadaniu wybrać się na przejażdżkę, celem zatankowania samochodu i zakupu papierochów. Dotarłem do stacji, zatankowałem, zapłaciłem i podczas odjazdu zaświtał mi pomysł, że może bym sobie jeszcze piwko na wieczór wziął. Jak pomyślałem tak i zacząłem plan wprowadzać w życie.

Auto zaparkowałem na przystacjowym parkingu pomiędzy dużym dostawczakiem typu Ford transit i (co ważne) srebrnym nowiutkim Fordem Fusion i poszedłem na powrót do budynku stacji, wybierać szlachetny złocisty napój. Wybrałem, zapłaciłem i wyszedłem kierując się do mojego samochodu. Całej sytuacji towarzyszyły ryki zdezelowanego BMW, katowanego po okolicy przez przedstawicieli subkultury charakteryzującej dudniącą "muzyką" i paskami na portkach od pidżamy. Katowali to BMW na tyle oporowo, że kierowca niemieckiej maszyny chyba chciał "driftem" wjechać na parking z ulicy.

Wszystko trwało bardzo króciutką chwilę, a mi wtenczas przed oczami zamajaczyło całe życie i chwile spędzone na dopieszczaniu auta. Serce podeszło mi do gardła i tam utknęło wraz z głosem i oddechem, zakręciło mi się w głowie, stan przedzawałowy chyba to był, aż upuściłem browary zamarłszy w bezruchu w poczuciu rozpaczy, bezradności i beznadziei myśląc, że już po wszystkim, że straciłem obiekt mojego pożądania na zawsze.

A co się stało? Kierowca rozgraconego BMW przecenił swoje umiejętności i przekonał się, że nie jest mistrzem kierownicy. Z ogromną jak na tamte warunki prędkością, wspomnianym, nieszczęsnym, "driftem" chciał wbić się w wąski wjazd na parking zlokalizowany pod kątem 90 stopni względem szosy. I wbił się w zakręt trochę za szeroko. Silnik na wysokich obrotach. Przeraźliwy pisk opon i... Gruchnął ze słusznym impetem w samochody stojące już na parkingu, a konkretnie w stojącego obok mojego Fiata Forda Fużyn.
Ja w tym czasie szedłem od strony budynku stacji i duży Ford Transit zasłaniał mi wizję na auta stojące po jego drugiej stronie, toteż właśnie dlatego o mało nie umarłem z wrażenia/przerażenia, bom myślał, że idiota z BMW gruchnął w mojego Fiata, który jest w bardzo podobnym kolorze co ów Ford Fużyn, a ja zobaczyłem jedynie skrawek srebrnego "czegoś", co pod wpływem uderzenia przesunęło się pod samą ścianę stacji (na której się de facto zatrzymało i rozbiło przód). Ford przesunął się o całą swoją długość...

I stałem tam taki zamotany jakiś czas, zanim do mnie dotarło, że to nie mój samochód dostał tęgiego bata. Rzuciłem w cholerę resztę zakupów i cały już byłem mokry od zimnego potu jakim się zalałem zbliżając się do mojego auta, spodziewając się najgorszego, że może mój oberwał rykoszetem, czy BMW go przypadkiem nie zahaczyło i najczarniejsze scenariusze się przewijały.

W końcu, zza Transita, wyłonił mi się obraz nędzy i rozpaczy, a jednocześnie poczułem ogromną ulgę, bo mój Fiacik niczym nie oberwał, a tył BMW stał niecałe dziesięć centymetrów od powierzchni lakieru mojego pojazdu. Zacząłem szacować straty uczestników, sam już nie wiem po co. BMW miało skasowany przód wbity w bagażnik Forda aż do jego tylnej osi. Szyby w przednich drzwiach poszły w drobiazgi, przednia zamieniła się w malowniczą "pajęczynkę". Natomiast linia podłogi forda wybrzuszyła się w dół w wyniku zmiażdżenia konstrukcji samochodu pomiędzy BMW a ścianą.

Z bawarskiego wraku wytoczyło się towarzystwo: Zapłakane panienki sztuk dwie, narąbany pasażer, kolejny narąbany pasażer i UWAGA - jeszcze jeden narąbany pasażer, a na koniec kierowca też nie do końca trzeźwy. Wszyscy wychodzili przez lewe tylne drzwi bo tylko te chciały się otworzyć - reszta drzwi była najwyraźniej zaklinowana. I tak całe towarzystwo najechało na Mistrza Kierownicy: "Coś Ty, urwał nać, zrobił! Teraz to już będzie wuj, posadzą mnie, urwał nać, ja *pierniczę*" i "uju, rajdować się zachciało, geju jeden w tylną część ciała penetrowany" albo "zabić nas chciałeś? Masz zaciesz, urwał nać?".
Trwało to chwilę, poprzepychali się trochę i Mistrz Kierownicy stwierdził coś czego przez długi czas nie zapomnę:
- Jestem nieletni, gówno mi zrobią.
Okazało się, że kierował chłopaczek mający lat szesnaście, a właścicielem BMW był jeden z narąbanych pasażerów.

Ze stacji wybiegł właściciel Forda, menadżer czy tam właściciel stacji - szef tego przybytku w każdym razie i nie do końca zajarzył co się stało z jego samochodem, który to odebrał z salonu dwa dni wcześniej wnioskując z tego co w przypływie emocji z siebie wybąkiwał.
Po chwili tłumaczenia "szefowi" tego co widziałem, przyjechała Policja, zapakowała "ekipę" do policyjnego vana i do mnie po zeznania uderzyli - pierwsze co zrobili to zbadali mnie alkomatem, bo waliło ode mnie piwem, którym się obryzgałem gdy mi upadło. Popytali o wszystko, obejrzeli monitoring i spisali protokół czy co oni tam robią w takich wypadkach. Porobili zdjęcia służbowymi cyfrakami (sic!) i mnie puścili. W międzyczasie, wypaliłem pół paczki papierosów.

Emocje nadal mi nie dają żyć, przecież mógł ktoś zginąć. Jak wielkim idiotą trzeba być, aby po drogach publicznych tak szaleć. Jak wielkim idiotą trzeba być, aby dzieciakowi dać kluczyki do samochodu? Ogólnie przeraża mnie to wszystko, bo idiotów jest chyba coraz więcej na świecie.

stacja paliw

Skomentuj (36) Pobierz ten tekst w formie obrazka
Ocena: 687 (785)
zarchiwizowany

#30000

przez (PW) ·
| było | Do ulubionych
Czytając Piekielnych od jakiegoś czasu wyczytałem, iż sposobem na pozbycie się okrutników "z sieci" może być odebranie i przedstawienie się jako pan z kotłowni, kostnica, zakład pogrzebowy czy cośtam jeszcze innego. Tak też uczyniłem.
Ale cofnijmy się na chwilkę w czasie - kilka razy w ciągu dnia wydzwaniali do mnie panowie i panie z pomarańczowej sieci komórkowej. Wkurzało mnie to niemożliwie. Rozumiem, że ludzie pracują, ale odbierać po sześć połączeń dziennie? Proponują mi super-ofertę, słodzą, zachwalają telefon jak mogę mieć, że ma aparat z zawrotną ilością megapikseli i cuda na kiju ogółem. Wytrzymać tego dłużej już nie mogłem. I odebrałem: "Iks Iksiński, zakład pogrzebowy STYKS. W czym mogę panu pomóc?" - Po drugiej stronie głucha cisza. Po kilkunastu sekundach chciałem już rozłączyć połączenie, gdy odezwał się pan konsultant, proponując mi ofertę dla firm...

call_center

Skomentuj (18) Pobierz ten tekst w formie obrazka
Ocena: 182 (238)
zarchiwizowany

#26762

przez (PW) ·
| było | Do ulubionych
Dziś mnie podburzyła sytuacja typowo rodzinna. Jak wiadomo, z rodziną najlepiej się wychodzi na zdjęciach. Będzie o piekielnej siostrze.

Mam starszą o siedemnaście lat siostrę. Mi stuknęło już "oczko", więc różnica wieku jest dość zauważalna. Siostra jest osobą raczej nieodpowiedzialną i nie żyje z nią w zbyt dobrej komitywie. Zdarza jej się oszukać rodzinę celem wyłudzenia dodatkowej kasy na uciechy materialne - telefon, buty, jakieś ciuchy. Nadmienię, że ma dwójkę dzieci - 16 i 13 lat. Na szczęście pod opieką ich ojca, 300 kilometrów dalej. Ona generalnie jest "tą złą".
Ja natomiast odkąd mam dowód osobisty, posiadam auto którego się dorobiłem - nie jest najnowsze (no dobra, nie oszukujmy się, to ponad trzydziestoletni pojazd) ale jest niezawodne. Istotną rzeczą w tej historii jest to, że większość funduszy w to auto inwestuję, jako fan marki i ogólnie na nie chucham, dmucham, dopieszczam aby gram rdzy się nie pojawił.
W historii bierze jeszcze udział nasz ojciec, który na mojej siostrze się poznał i wie do czego jest zdolna. Podchodzi do jej słów z dużą rezerwą.

Zaczęło się od telefonu do ojca (jak mi to wszystko potem opowiadał) - siostra za godzinę-dwie u niego będzie i chciała "pożyczyć" pieniądze potrzebne jej na bilety, aby odwiedzić swoje dzieci. Z rozmowy wynikło, że tata nie ma przy sobie takiej gotówki i powiedział jej (tak się zbiegło w czasie, że akurat jechałem tatę w domu rodzinnym odwiedzić), aby zadzwoniła do mnie, celem zabrania się ze mną do domu - wszak to 40 kilometrów od stolicy, gdzie na stałe mieszkam ja w centrum i siostra w dzielnicy która jest mi i tak po drodze. Z rozmowy ponadto wynikło, że siostra jest usiebie w domu. Potem, zaczęła się tacie tłumaczyć, że nie może się ze mną zabrać "bo-cośtam-cośtam" i że musi "gdzieś pójść coś jeszcze załatwić" (wiadomo gdy osoba którą się zna prawie na wylot zaczyna ściemniać). Ojciec polecił jej zadzwonić do mnie i skończył rozmowę.

Ja w tym czasie zbierałem się do wyjazdu - zadzwonił tata informując mnie, że siostra może dzwonić i przestrzegł mnie przed "niebezpieczeństwami" (czytaj: będzie chciała kasę) i będzie najlepiej, gdy ja do niej zadzwonię i zaproponuję podwózkę. Tak też zrobiłem. Po dłuższej rozmowie gdzie przez większość czasu starałem się dowiedzieć o co chodzi i czemu nie chce, aby ją podwieźć, skoro i tak jedziemy w to samo miejsce, zgodziła się ale nie dowiedziałem się o co tak naprawdę jej chodzi.
Przez większość trasy słuchałem narzekań na mojego "starego grata" i o tym, jak bardzo tęskni za dziećmi.

Dojechaliśmy na miejsce, gdzie standardowo z tatą pogadaliśmy na temat auta, jako, że wspiera on moją pasję i sam jest entuzjastą motoryzacji. Towarzyszyły temu tyrady na temat wyrzucania pieniędzy w błoto (w kontekście auta) i jak siostra by te pieniądze zagospodarowała. W końcu zaczęła mnie podliczać z moich wydatków, prowokować kłótnie i ogólnie atmosfera stała się nieprzyjemna. Ojciec przechadzał się po domu unikając siostry, ja też się gdzieś po kątach zaszywałem, coby mieć trochę spokoju a gdy tylko się zjawiłem gdzieś w okolicach taty - pojawiała się siostrzyczka, nie dopuszczając do tego abym z ojcem pogadał w cztery oczy. Wydało mi się to podejrzane, ale nie przywiązywałem do tego wagi.

Następnego dnia od bladego świtu wielkie olaboga, bo ona za dziećmi tęskni i chciałaby ode mnie pożyczyć pieniądze. Z bólem serca i portfela, pożyczyłem jej kasę (mimo, że ma u mnie już długi) bo może faktycznie zestresowana chodzi przez rozłąkę z dzieciakami. Nie znam się na tych matczynych sprawach. W każdym razie znikła przed południem.

Na ponad miesiąc wszystko ucichło a z siostrą się nie widziałem. Myślałem, że pojechała na parę dni odwiedzić dzieciaki i wróciła do stolicy. Normą był brak jakiegokolwiek kontaktu z nią przez parę tygodni z rzędu. O w jakim byłem błędzie myśląc, że pojechała odwiedzić dzieci! Dowiedziałem się zupełnie przypadkiem, że z dziećmi się nie widziała.
Celem załatwienia pewnych spraw, czasem bywam w mieście B (tam gdzie jej dzieci z ojcem mieszkają). Tak i do miasta B pojechałem tym razem a że miałem nieco wolnego czasu to postanowiłem odebrać ze szkoły dzieciaki siostry i przy okazji pogadać o dupie maryni, zabrać na jakieś żarcie i sprawić radochę wożąc autem (też dziewczę załapało motoryzacyjnego bakcyla). Podczas rozmowy na temat"co tam słychać?" dowiedziałem się, że z matką się nie widziały już od trzech miesięcy... Witki mi opadły, zadzwoniłem do ojca informując go o tym fakcie.

Nie rozumiem tylko jak można w ten sposób postępować i w ten sposób żyć, nie myśląc nad tym co się robi. A pomyśleć, że to mi się wydaje, że jestem lekkomyślny i nieodpowiedzialny z racji wieku...

Rodzina

Skomentuj (11) Pobierz ten tekst w formie obrazka
Ocena: 153 (193)