Jestem wieśniarą.
Tak gwoli przypomnienia ;)
Z tej racji mam ja raczkującą jeszcze "hodowlę" królików mięsnych.

Tak się nieszczęśliwie złożyło, że jedna z młodych samic tak wariowała i ganiała się z siostrą po klatce, że gdzieś uszkodziła sobie skok (znaczy tylną łapę). Widzę, że noga wisi bezwładnie, królica oszczędza ją, jak może, pewnikiem złamana. Po pobieżnej kontroli skoku (z rzucającym się i fukającym królikiem na kolanach, trzymając go jedną ręką, a drugą próbując wymacać stan kości i stawu) podjęłam decyzję, że tu trzeba lekarza weterynarii, a nie (jeszcze w trakcie nauki) technika weterynarii (czyli mojej skromnej osoby).

Królica na noc dostała lek przeciwbólowy dla zwierząt (mam w apteczce, bo różne rzeczy się trafiają na wiosce), a ja postanowiłam nazajutrz z samego rana umówić się na leczenie w najbliższej przychodni weterynaryjnej.
Jak postanowiłam, tak zrobiłam.

Dzwonię, wyłuszczam sprawę, że młoda królica, że skok prawdopodobnie złamany, że trzeba by było to jakoś poskładać.
Co dostałam w odpowiedzi?
- To nie u nas, bo my nie mamy znieczulenia wziewnego, to do innej kliniki w (tu padła nazwa większego miasta oddalonego od mojego miejsca zamieszkania godzinę jazdy autem).
W głosie w słuchawce było czuć napięcie i niechęć...
Cóż było robić?
Odpaliłam RTG w oczach :P
Pokazałam mężowi, jak bezpiecznie unieruchomić królicę i na spokojnie omacałam cały skok.
Na szczęście wszystkie kości były całe. Jedynie staw wykazywał pewne nieprawidłowości przy ruchu. Założyłam opatrunek, podałam tabletkę przeciwbólową i wpuściłam młodą do osobnej klatki.

Co w tym piekielnego?
Ano to, że nie dalej, jak tydzień wcześniej, w tej samej przychodni kastrowano mojego kocurka. I musieli przecież użyć jakiegoś środka do anestezji, bo chyba na żywca tego nie robili?
Dodam jeszcze, że królica była w tym czasie o ponad 1 kg cięższa od kota, więc anestetyki - wydaje mi się - spokojnie można było jej podać iniekcyjnie.
Chyba że - jako że dopiero się uczę zawodu - coś mi się pozajączkowało i mój tok myślenia nie jest właściwy...

weterynarz królik uraz

Od niedawna jestem "wieśniarą", czyli mieszkanką jednej z wsi polskich na południu naszego pięknego kraju.
Jako że to wieś w pełnym tego słowa znaczeniu, gdzie psy szczekają, koguty pieją, traktory jeżdżą, a gnój śmie... no, pachnie inaczej ;) to i ja postanowiłam trzymać sobie jakieś przydatne zwierzątka.
Stanęło na kurach. W końcu wiejskie jajka są najlepsze, prawda?

No to trzeba przyszłym pracownicom jakieś lokum postawić. Z czego najłatwiej? Ano - zawyrokował mąż - z palet. Jak zawyrokował, to zaczął szukać dostawców z bliskiej okolicy, by marzenie małżonki o staniu się prawdziwą wieśniarą spełnić.
Znalazł bardzo szybko i bardzo blisko pana, który miał akurat taką ilość palet, jakiej potrzeba do postawienia "kuratorium". Data i godzina oraz cena umówiona. Cudownie!
W wyznaczonym czasie czekamy. Czekamy. Czekamy.

Jako że już pan od palet ma lekkie (godzinne) opóźnienie, mąż łapie za telefon i dzwoni. Może jakiś problem w trasie, coś niespodziewanego się stało? Telefon, niestety, po drugiej stronie nie został odebrany. SMSy oraz e-maile również. I to nie tylko w tym dniu - zupełnie zostaliśmy olani.
No nic. Na szczęście straciliśmy tylko czas.
Kolejne przypadki były podobne. Mimo wcześniejszych potwierdzeń, że na pewno przyjedzie jeden z drugim z zamówionym towarem, to znikali po drodze, niczym w czarnej dziurze. Aż zaczęliśmy podejrzewać, że ktoś te karawany kupieckie napada i rabuje wiezione do nas dobra.
Pomijam tych, którzy wystawiali ogłoszenia, ale nie zamierzali się w ogóle kontaktować z potencjalnym nabywcą. Ani za pomocą wiadomości, e-maili, SMSów, ani nie odbierali połączeń. A takich też było sporo.
Po trzech miesiącach takiego bujania się z "byznesmenami" w końcu trafiłam na solidnego przedsiębiorcę, który uczciwie podał cenę za towar i za transport. Nie bał się rozmawiać przez telefon, odpisywał na SMSy i wiadomości. A w kontakcie osobistym okazał się być bardzo sympatycznym człowiekiem.
Ba! Jeszcze nam pomógł te palety z auta wypakować!

I tak się zastanawiam: po kiego grzyba takie to to wystawia ogłoszenia, reklamuje się wszem i wobec, kiedy później ma klienta w du...żym poważaniu? Rozumiem, że mogą się zdarzyć różne nieprzewidziane sytuacje, tylko czemu nie powiadamia się o tym klienta? To taki trend ostatnimi czasy? Tak napisali w podręczniku do prowadzenia biznesu? Bo opisywane traktowanie jest nagminne i to w różnych dziedzinach życia gospodarczego.
I nie, nie jest to problem po naszej stronie, bo zawsze jesteśmy wyrozumiali i nigdy nie przyjmujemy roszczeniowej postawy, bo płacę, więc wymagam.

Ach! I Hit Tygodnia!
Po tym jak już rozładowaliśmy auto z palet, zapłaciliśmy i pożegnaliśmy naszego dostawcę, odezwał się pan opisywany na samiutkim początku. On ma te palety i może łaskawie do nas przyjechać. Na wieść, że już mamy palety i to na podwórku, pan się oburzył, że jak to tak? Przecież to z nim się umawialiśmy! No tak... Tylko to było trzy miesiące temu :P

uslugi

Muszę... bo się uduszę...

Otóż uśmiechnęło się do nas szczęście i możemy wreszcie spełnić z Lubym marzenie o mieszkaniu na wsi. Do tego, by ono się jednak całkiem urzeczywistniło, potrzebujemy sprzedać mieszkanie nasze i teścia.
Z naszym problemu większego nie było: przyszli, pooglądali, rzekli "kupujem" i już.
U teścia nie było tak prosto. Oj, nie...

Znalazła się rodzinka z czterema bombelkami. Jako, że nie ulegamy stereotypom, potraktowaliśmy ich całkiem normalnie, a nawet nieco ulgowo (o czym w dalszej części opowieści), bo poczuliśmy z nimi więź, gdy mówili, że już kilka fajnych mieszkań im "uciekło". Nam też kilka pięknych domów sprzątnięto sprzed nosa...
No cóż...

Oni biorą na 100%, bo mieszkanie ładne, ustawne, balkon wielki, jak taras - no cud, miód i orzeszki. Pieniądze mają, jutro podpiszemy umowę przedwstępną, damy zadatek i potem tylko notariusza umówić. Wygląda pięknie?
Nie mogło jednak być tak różowo.

Na SMSy odpowiadali z ociąganiem, telefonów nie odbierali. Na pytania o konkrety (np. kiedy przyjdziecie podpisać umowę przedwstępną) odpowiadali mało konkretnie, a głównie mówili o tym, co teraz na działce robią.
Ogłoszenie zdjęte z "tablicy", ludzie, którzy byli też chętni - poodmawiani, a ci świrują. Z jutra zrobił się tydzień, z tygodnia dwa...

W tym czasie dowiedzieliśmy się, że rRodzinka chce się już wprowadzić do jednego z pokoi, bo oni się pomieszczą spokojnie i nie będą przeszkadzać, a my możemy pakować teścia (no jasne i gdzie go wyprowadzimy? Pod most?), a także poznaliśmy pełną szczegółów historię o tym, kto gdzie będzie spał, gdzie się wypróżniał i co robił w poszczególnych etapach życia w nowym miejscu.
Na nasze miłe, acz stanowcze odmowy wprowadzenia się przed zapłatą pełnej kwoty, jaką żądamy za mieszkanie, reagowali fuknięciami, bo przecież oni nie oszukają, wszystko zapłacą i w ogóle.

Najbardziej rozwalił mnie moment, gdy Madka chcąc sobie pomierzyć pokój, czy jej meble wejdą (w sumie nie wiem też po kiego grzyba to robiła, bo w ogłoszeniu był dołączony schemat z wymiarami i rozmieszczeniem poszczególnych pomieszczeń), trzymała kartkę w ręku z zapiskami. W pewnym momencie jeden z bombelków wyrwał jej tę kartkę i... zjadł... opad szczęki trwa nadal, choć było to prawie tydzień temu.

Postawiliśmy im w końcu ultimatum: do tego i tego dnia określają się, czy kupują mieszkanie, spotykamy się i podpisujemy umowę przedwstępną. Nie odpowiedzieli na SMSa, a telefon - tradycyjnie - nieodebrany.
No cóż... wyrozumiałość i współczucie, to jedno, a brak szacunku do innych i ich czasu, to drugie.
Ogłoszenie wróciło do Internetu.
Szybko znalazł się nowy nabywca, zdecydowany na zakup, już umawia notariusza, ma gotówkę, chce załatwienia rzeczy od ręki.
Rodzinka dostała krótką informację, że oferta nasza już jest nieaktualna, na którą zareagowała natychmiast (!) wysyłając gorączkowe SMS-y z prośbami, by jeszcze im dać czas, że oni już za chwilę do banku po kredyt idą... Teraz? No sorry, ale już za późno.

Nie wiem, gdzie oni się chowali, ale nie chcę znać tego miejsca.
I powiedzcie, jak można być takim wstręciuchem, żeby nie szanować czyjegoś czasu i mieć w nosie wszystkie prośby o ustosunkowanie się do wcześniej zawartej umowy ustnej? I żeby sprzedający się prosił o podpisanie umowy i zakończenie transakcji...?
Naprawdę, zaczynam tracić resztki wiary w to społeczeństwo...

mieszkanie bombelki madka kupno-sprzedaż

Trochę dawno mnie nie było... praca i nauka, a potem choroba zawładnęły moim życiem, niestety. Ale już mi lepiej ;)

Rzecz, którą chcę Wam opisać, zdarzyła się parę lat temu, kiedy to staliśmy się dumnymi opiekunami schroniskowego "kojota", na którego nikt nie spojrzał, a nas w sobie rozkochał.
Hera, bo tak nazwano w schronie Jej Wysokość Wilczessę, ma nietuzinkową urodę: wygląda jak wilk meksykański z oczyma i ogonem od husky.
Wzbudzała i wzbudza nadal zainteresowanie wśród mijanych osób.

Tyle tytułem wstępu...

Zaraz po tym, jak nieco podkarmiliśmy kojotopodobne zwierzę (w schronisku ważyła 16 kg, teraz ma wymagane 25 kg), kiedy zaczęło dostawać wilczych kolorów sierści, natknęliśmy się na kobietę, która twierdziła, że pies jest jej i mamy go niezwłocznie oddać. Na pytanie, na jakiej podstawie wysuwa swoje żądania, coś poburczała i się zmyła, jak niepyszna. Dodam, że Hera zupełnie na kobietę nie zareagowała jakoś inaczej niż na przeciętnego obcego: pomachała leniwie ogonem, popatrzyła swoimi różnokolorowymi ślipiami i zajęła się wąchaniem czegoś bardzo interesującego w trawie.

Podczas jednej z wizyt na ważenie (wciąż staraliśmy się ją "dotuczyć" do odpowiedniej wagi) u weterynarza, dowiedzieliśmy się, że jakaś kobieta dopytywała się o psa, którego opis idealnie pokrywał się z wyglądem Wilczessy. Niestety, na osiedlu i prawdopodobnie w całym mieście nie ma takiego drugiego, więc nie ma mowy o pomyleniu z innym czworonogiem. Wetka mówiła, że gdy ona potwierdziła, że podobny do opisu pies tu się leczy/szczepi i jest w kartotekach, kobieta natychmiast zażądała podania naszych danych teleadresowych, bo ukradliśmy jej psa. Na pytanie, czy pies miał czip, przytaknęła. Natomiast, gdy miała potwierdzić jego numer, zapowietrzyła się. Dodam, że Hera została zaczipowana dopiero w schronisku...

Kobieta usilnie starała się odzyskać "swojego" pupila do momentu, aż się nie dowiedziała, że suka jest po kastracji i młodych, choćby nie wiem, jak się starała, mieć nie będzie. Wiadomo - ze schroniska nie wypuszczą płodnego zwierzęcia.

I chyba dobrze, że Hera trafiła do nas i nie zasiliła kolejnej pseudohodowli "wilczaków"...

Kobiety więcej nie spotkaliśmy już nigdy.

PS Jeśli ktoś jest ciekawy wyglądu naszej wilczycy, mogę w wiadomości prywatnej podać link do jej strony na FB ;)
PPS: Nikt nie ma obowiązku polubić stronę. Nikt nie ma obowiązku również na nią wchodzić.
Nie mogę podlinkować zdjęcia z galerii Google, żeby pokazać szybko i sprawnie Wilczessę :(

schronisko psy pseudohodowle

Witki mi opadły. I majtki. I w sumie już nie ma mi co opadać przy kolejnych takich zdarzeniach.

Tytułem wstępu się przedstawię: zwą mnie tatsu i pracuję w ochronie na terenie marketu średniej wielkości.

A teraz do rzeczy.
Od dłuższego czasu nie mamy szczęścia do współpracowników. My, czyli koleżanka i ja. Do dwóch bab, koordynator umyślił dorzucić dwóch facetów. Żeby chyba były zachowane parytety, bo innego wyjaśnienia nie znajduję.

1. Kolega o lekko rozbieganych oczach, nieco nieogarniający rzeczywistości. Zrzuciłyśmy to na karb tego, że z ochroną nie miał do tej pory nic wspólnego. Każdy ma prawo zacząć od zera i się nauczyć nowego zawodu. Jako odpowiedzialna za szkolenie i porządek na tzw. "linii kas" uczyłam nowego, jak należy się zachować względem klienta, jakie artykuły i kiedy trzeba liczyć i gdzie wyniki zapisywać, czy też jak zachować się w sytuacjach, kiedy mamy z monitoringu zgłoszoną kradzież i wystawionego do ujęcia złodzieja.

Wszystko pięknie, ładnie. Facet ma problemy z ogarnięciem, ale rozumiemy - początki są trudne.
Minął miesiąc. Minął drugi, a facet dalej nie ogarnia. Na domiar złego zaczyna tracić kontakt z rzeczywistością coraz częściej.

Niedługo później wydało się, dlaczego ma takie problemy. Otóż kolega był amatorem ziół palonych, o pięciopalczastych liściach. Nie dość, że palił skręty w dostępnej dla pracowników palarni, całkiem jawnie, to jeszcze proponował kupno własnoręcznie wykonanych "dżojntów".
Informacja poszła, gdzie trzeba. Kolega już nie pracuje.

2. Młody cwaniaczek. Pracę zaczął od próby ustawiania nas pod swoje dyktando. Cóż, trochę się przeliczył, bo żadna z nas nie ma piętnastu lat i nie sika w majtki, kiedy usłyszy, że jakiś tam leszczu ćwiczył krav magę.

Cwaniaczek opowiadać więc zaczął niestworzone historie na temat swojego życia zawodowego. Otóż był w wojsku i na froncie (nie powiedział jakim), jeździł w konwojach (już w ochronie) i pracował w napadówce. Dla informacji dodam, że chłopaczek miał wtedy ledwo 22 lata.

Jak się później okazało, to ta ostatnia rzecz mogła być najbliżej prawdy, bowiem Cwaniaczek, gdy tylko miał samotną zmianę, krążył sobie po sklepie i przywłaszczał przeróżne przedmioty, które później próbował wcisnąć... pracownikom tego samego marketu. Obrazu dopełni fakt, że kradzieży wykonywał w miejscach, w których był idealnie widoczny w oku kamer. I zupełnie się tym nie przejmował.

Cwaniaczek po pokazaniu materiału dowodowego przestał pracować. Co z nim dalej się dzieje? Nie mam pojęcia.

3. Pan starszy [PS]. Straszna gaduła. Uwielbia ciągnąć tysiąc wątków na raz, splatając jeden z drugim. Potrafi tak godzinami, nawet jeśli słuchacz nie jest wdzięczny, a wręcz ma już serdecznie dość paplaniny, ale nie może się ewakuować w cichsze miejsce.

Zdarzenie miało miejsce na stołówce. Poszłam sobie naszykować wody na herbatę. Kubek z torebką rzeczonego ziela zostawiłam w pobliżu czajnika, na widoku. Włączyłam napełniony wodą czajnik i poszłam przy okazji do WC, żeby nie tracić czasu. Kiedy ponownie weszłam do stołówki, zobaczyłam, jak Pan Starszy nalewa sobie z czajnika wodę, która się właśnie przegotowała, potrącając raz po raz mój nieszczęsny, wciąż pusty kubeczek. Stanęłam sobie i patrzyłam, co dalej będzie. Nie byłam zła, bo przecież i mnie się zdarza podkraść komuś wodę. Zwykła rzecz. Człowiek się zamyśli i już - stało się. Pan Starszy, gdy mnie zobaczył, zapowietrzył się, zamarł w bezruchu, po czym wyjąkał:
PS - Ja.. Ja... przepraszam... mogę?
Ja (z uśmiechem) - No, jak pan musi...
Po czym podeszłam, wyjęłam z jego rąk pusty już czajnik (wody nalałam tyle, żeby starczyło na jeden kubek), bo widziałam, że jego herbata już się ładnie parzy i rzekłam:
Ja - Ja sobie nowej zagotuję.
I już wstawiam czajnik pod kran, a Pan Starszy, jak nie chluśnie wrzątkiem mi prawie po rękach, wylewając zawartość własnego kubka do zlewu.
Ja - Ależ nie musiał pan tego wylewać! - niemal krzyknęłam zaskoczona sytuacją.
PS - Och, zamilcz kobieto! Nawet herbaty napić się nie można - odburknął i poszedł do palarni, zostawiając mnie w totalnym osłupieniu.
Pan Starszy pracuje nadal, bo dobrze spisuje się na "linii". Za to ja omijam go szerokim łukiem, zgodnie z zaleceniem koordynatora.

Powyższe trzy postacie nie są fikcyjne i udało mi się z nimi pracować na krótkiej przestrzeni niepełnego roku.
Powiedzcie mi jedno: jak można być (odnoszę się do dwóch pierwszych współpracowników) takim ograniczonym osobnikiem, żeby takie rzeczy wyczyniać w miejscu pracy?

Perełek mam jeszcze sporo w zanadrzu, więc - jeśli zechcecie - mogę opisać ich więcej. ;)

ochrona marketu