Prowadząc własną działalność trzeba umieć ciąć koszta. Dzisiaj o tym, jak tego nie robić.

Zdarzyło mi się wyjechać w celach zarobkowych za granicę. Pierwszą pracę znalazłem w niewielkiej, greckiej knajpce. Właścicielem był Pablo. O ile spotykałem w życiu ludzi żyjących skromnie, powściągliwych w wydatkach, to Pablo zapisał się w mojej pamięci jako jedyny zwyczajny sknera.

1) Zacznijmy od samego Pablo, bo i on w oszczędnościach zaczynał od siebie. Żeby nie wydawać pieniędzy, Pablo swój dom wynajmował, nocował zaś we własnej restauracji. Nie, nie było w niej prysznica. Jeśli już musiał gdzieś się przemieścić, robił to na rowerze. Rzadko zmieniał koszule, wszystkie miały powypalane dziury od iskier z grilla.

Ja sam staram się żyć skromnie, nie wydawać zbyt dużo, oszczędzać jak najwięcej. Dlatego wyobraźcie sobie moje zdziwienie kiedy podczas rozmowy na temat kosztów życia Pablo jak najbardziej szczerze przyznał, że wydaje na jedzenie cztery razy mniej ode mnie, czyli około pięciu złotych dziennie w kraju, gdzie ceny są standardowo dwa razy wyższe niż w Polsce.

2) Restauracja nie mogła się poszczycić dobrymi opiniami (potem przejdę do szczegółów, na razie powiem, że półtorej gwiazdki w skali 1-5 na popularnej porównywarce to moim zdaniem i tak zawyżona ocena), jak więc Pablo pozyskiwał klientów? Otóż swoją restaurację otworzył 50 metrów obok innej, skądinąd dość lubianej greckiej jadłodajni. Tamta druga była na tyle popularna, że wieczorami często się przepełniała. Pablo wystawał w drzwiach i zaczepiał ludzi, którzy nie mogąc zjeść kolacji w lokalu pierwszego wyboru, często dawali się skusić na miłą gadkę i ładny zapaszek mięsa z grilla. Facet nawet nie za bardzo się krył ze swoimi metodami, od czasu do czasu wysyłając mnie "na zwiady" do restauracji obok, sprawdzić, ilu było w niej klientów.

3) Obsługą restauracji był on sam. Od rana do wieczora on sam przygotowywał jedzenie, sprzątał, gotował, zbierał zamówienia i podawał do stołu. Zatrudnianie kogokolwiek musiało być dla niego okropnym doświadczeniem, skoro utrzymywał minimalną ilość pracowników, przez minimalną ilość godzin. Ja na przykład pracowałem z początku dwie i pół godziny w czasie największego, wieczornego szczytu, pozostali podobnie.

4) Jakość pracowników. Z perspektywy czasu mogę powiedzieć, że moje CV było po prostu słabe. Po raz pierwszy szukałem pracy na własną rękę. Zero doświadczenia, słaba prezencja. Nie miałbym większych szans dostać pracy w żadnej porządnej restauracji. Mimo to facet mnie przyjął, co o czymś świadczy. Choć dobrze wiedział, że nigdy nie pracowałem jako kelner, zupełnie nic mi nie tłumaczył i oczekiwał, że świetnie sobie ze wszystkim poradzę. Bywało, że sam obsługiwałem salę na 50 miejsc. Drugim kelnerem był starszy Hiszpan, wcześniej kierownik restauracji. Z tego co mówił pracował z nudów, żeby nie siedzieć w domu cały dzień na starość. Praca po 2-3 godziny mu więc odpowiadała, ale widać było, że nawet z tym nie do końca wyrabia fizycznie.

5) Ze względu na punkty 3) i 4) gdy przyszło nieco więcej ludzi, musieli oni długo czekać na obsługę. Mimo to działaliśmy szybciej niż kuchnia, gdzie pracował Pablo i tylko jeden pomocnik (jedynie w godzinach największego ruchu, oczywiście). Normą był ponadgodzinny czas oczekiwania od zajęcia miejsc do otrzymania potrawy.

6) Wielkość porcji. Samo mięso kosztowało od równowartości dwóch do pięciu zestawów z McDonald’sa. W tej cenie otrzymywało się około 100-150 gram niedopieczonego mięsa lub ryby. Ludzie skarżyli się i na wielkość potraw, i na to, że były zimne/niedogotowane. Dlaczego to drugie? Otóż większą część potraw Pablo przygotowywał na grillu. Grill zużywa węgiel. Węgiel przecież kosztuje tyle co złoto, więc Pablo oszczędzał na nim jak tylko się dało.

7) Wielkość porcji można też zobrazować w inny sposób. Kupujesz pieczone ziemniaczki w restauracyjce wcale nie wyglądającej na ekskluzywną. Płacisz tyle, co za Whoopera lub Big Maca. Ilu ziemniaków się spodziewasz? Dwóch, trzech? Jednego? Porcja według Pablo składała się z połowy średniej wielkości ziemniaczka. Często zimnego.

8) W sałatce greckiej (cena znowu taka jak Big Mac) znajdowała się jedna oliwka. W dużej sałatce (dwa Big Maki) były to już trzy oliwki.

9) W ofercie był też deser w postaci jogurtu z miodem i orzechami, także w cenie Big Maca. Były to dwie łyżki jogurtu greckiego, pół łyżeczki miodu i równo trzy niewielkie fragmenty orzecha włoskiego.

10) Po posadzeniu przy stoliku goście otrzymywali po jednej oliwce, papryczce i kawalątku pity na głowę. Za darmo - ale tylko jeśli nic by nie zamówili. Jeśli złożyli zamówienie, do rachunku doliczana była opłata w cenie równej jednemu cheeseburgerowi. Informacja o tym znajdowała się małym druczkiem na ostatniej stronie menu.

11) Recycling to ulubione słowo Pablo. Co można zrecyklingować, pytacie? Źle! Pytanie powinno brzmieć: a czego nie można zrecyklingować? Recyklingowi podlegały:
- pita, oliwki i papryczki z punktu 10)
- plasterki cytryny, dwustopniowo. Niewyciśnięte trafiały na talerz kolejnego gościa, wyciśnięte były przez Pablo wyciskane po raz drugi, dokładniej, no bo przecież sok z cytryny taki drogi.
- niezjedzone frytki, warzywa i ziemniaki
- brudne obrusy można przecież użyć do wytarcia do sucha sztućców, zastawy i szklanek, skoro potem i tak idą do pralni.
- recyklingować można też patyczki po potrawach grilla z których goście obgryzali mięso.

12) Jak w większości chyba restauracji dostawaliśmy posiłek. Nie mam nic przeciwko zjedzeniu np. sałatki czy mięsa przygotowanego rano, na które nikt się w ciągu dnia nie skusił. Wkurzyłem się jednak dość mocno, gdy trzeciego dnia przyłapałem Pablo na używaniu resztek z potraw klientów. On nie widział w tym nic złego, ja przestałem jeść te posiłki.

13) Dla Pablo nawet karteczki z bloczku dla kelnerów, ułatwiające zbieranie zamówień, były warte oszczędzania. Tylko on mógł z nich korzystać. My musieliśmy zbierać zamówienia na czymś w stylu karteczek post-it.

14) Sprzątanie? Jakie sprzątanie? Sprzątać mogliśmy tylko my, bo zatrudnienie kogoś do tego to marnowanie pieniędzy. A że, jak napisałem w punkcie 3), pracowaliśmy tam na absolutnie minimalną ilość godzin, to sprzątać nie mieliśmy kiedy. Wycieranie szklanek i sztućców mieliśmy robić w przerwach pomiędzy obsługiwaniem klientów. Sprzątanie lokalu podczas moich trzech tygodni pracy tam odbyło się tylko raz, kiedy przez cały dzień przyszły tylko dwie osoby. Owo sprzątanie polegało na odkurzeniu i umyciu okien, nic więcej.

15) Goście pobrudzili obrus? Trzeba obrócić go na drugą stronę. Dopiero jak kolejni goście pobrudzą go i na rewersie trzeba go zabrać do prania.

16) Wino można było zamówić na kieliszki lub karafki. Na stołach znajdowały się już kieliszki, jednak kiedy gość zamawiał kieliszek wina, otrzymywał je w innym, dużo mniejszym kieliszku. Duże kieliszki były do wina w karafkach, żeby klienci szybciej i więcej pili.

17) Pablo płacił mi na czarno mniej niż minimalna krajowa.

18) Mały odpoczynek od skąpstwa Greka :) Oprócz powyższego, Pablo był też człowiekiem gniewnym. Pisałem już, że przymilał się do przechodzących klientów? Wszystko kończyło się, gdy ktokolwiek chciał złożyć skargę, albo coś mu się nie podobało. A już broń boże zażądać zwrotu pieniędzy. Jeszcze gorzej traktował pracowników. Wkurzał się i krzyczał z powodu wszystkiego, co uznał za swoją stratę. Skończył się papier i musiałeś użyć jednej specjalnej karteczki do przyjęcia zamówienia? Wyciskając sok z pomarańczy zostawiłeś całe dwie krople soku niewyciśnięte? Zmywasz naczynia i nie chcesz włożyć ręki do wrzątku bo użycie parzącej wody pozwala zaoszczędzić parę kropli koncentratu do zmywania? Wszystko to kończyło się krzykami.

19) Pablo był też rasistą. W najlepszym wypadku tylko protekcjonalnym (“jestem takim dobrym człowiekiem, dałem polaczkowi zarobić, inaczej musiałby tam u siebie jeść gruz i trząść się z zimna pod jakimś kartonem”). Jednak zdarzały się też inne sytuacje. Kiedy dostawaliśmy posiłek, kazał jeść go z tyłu restauracji, żeby klienci nie widzieli. Za każdym razem przypominał, żeby niczego nie pobrudzić. Do wszystkich pracowników zwracał się na co dzień per "głupku". Sam przyznał, że zasłyszał to kiedyś od jakichś Polaków i wyraźnie było widać, że używał tego słowa by móc obrażać pracowników. Nie krępowało go ani trochę, że jestem Polakiem.

20) Pracownicy to przecież także potencjalni złodzieje. Otwierać kasę mógł tylko Pablo co dodatkowo spowalniało obsługę.

21) Po co płacić za wywóz śmieci, skoro można je podrzucić mieszkańcom sąsiedniego bloku?

22) Piwo. Goście otrzymywali mieszankę pół na pół Carlsberga z tutejszym odpowiednikiem najtańszego napoju piwopodobnego z Biedronki. Bez żadnych informacji. I w razie pytań, oczywiście jest to normalny Carlsberg. Pablo, wyraźnie zadowolony ze swojego sprytu, powiedział mi, że nie można dać samego taniego piwa, bo wtedy goście narzekają, że jest za słabe.

23) Muzyka w tle leciała z jednej nagranej kasety. Przecież kupienie nowego sprzętu grającego to strata. Co 40 minut trzeba było chodzić i zmieniać stronę.

24) W menu drobnym druczkiem było napisane, że do ceny dań dodawane jest 12% napiwku. Sporo osób tego nie zauważało, ale i tak musiało zapłacić.

25) To, że tego napiwku nigdy nie widziałem na oczy, nie muszę chyba dodawać. Co zasługuje na szczególną uwagę, to autentyczne zdziwienie Pablo, gdy go o nie spytałem na początku mojej pracy. Zwyczajnie nie rozumiał, jak mogę oczekiwać napiwku. Przecież to oczywiste, że napiwki są dla niego.

26) Mało tego, czasami kiedy było mało klientów i obsługa szła sprawnie, niektórzy z nich zostawiali dodatkowy napiwek. Zdarzyło się też parę razy, że wyraźnie zaznaczali, że jest on w całości dla mnie. Już za pierwszym razem Pablo zauważył, że chcę wziąć taki napiwek, i powiedział mi w dość agresywnych słowach, że jeśli kiedyś to zrobię, to mi nie zapłaci za cały tydzień.

27) W wielu miejscach dawał się we znaki brak ogólny brak higieny. O ile w chłodziarni unosił się lekki zapaszek czegoś zepsutego, to w toalecie najzwyczajniej w świecie śmierdziało. Ani razu nikt jej nie sprzątał.

28) Kwiaty (sprawiające wrażenie polnych) stały dopóki nie uschły, a zielona woda w wazonie nie zaczynała śmierdzieć. Jak jakieś uschły, trzeba je było wybrać z bukietu, a reszta stała dalej.

Oprócz tego jeszcze mnóstwo i mnóstwo małych sposobików, jak by tu tylko jeszcze odrobinkę ściąć koszty. I tak już wyszło bardzo długo, więc daruję sobie dalsze wypominki. Dodam tylko, że niektórzy mogliby pomyśleć że facet tak oszczędzał, bo mu nie szło w biznesie albo gnębili go podatkami, czy coś. Kilka razy dał mi do podliczenia rachunki płacone kartą. Z moich szacunków wynikało, że wychodzi na czysto koło 2000-3000zł dziennie. A to tylko mniej więcej połowa, bo jeszcze trzeba by doliczyć klientów płacących gotówką.

Praca tam miała tę jedną zaletę, że pozostawiała mnóstwo czasu na szukanie czegoś innego :) i gdy tylko znalazłem coś normalnego, wyniosłem się czym prędzej.

gastronomia grecka_knajpka

Krótko:

W mieszkaniu, w którym wynajmuję pokój, jest jeszcze drugi. Normalnie stał wolny, czasem tylko korzystała z niego właścicielka na czas świątecznych powrotów do kraju. Jednak kilka miesięcy od wynajmu oznajmiła, że pokój na stałe zajmie jej córka i wnuczka.

O czym natomiast właścicielka "zapomniała" uprzedzić? Że córka jest alkoholiczką, już po jednym odwyku, w dodatku z innymi problemami psychicznymi (a przez alkohol zapomina brać na nie leków!) - czego dowiedziałem się już później, gdy znowu zaczęła pić, zapewniając nam rozmaite "przyjemności" z tym związane.

Poczta Polska. Ciężko o coś nowego, prawda?

Sprawdzam skrzynkę codziennie, więc wiem, że dokładnie wczoraj (15.01.) dostałem awizo. Powtórne. Z datą 07.01.

Czy muszę pisać, że pierwszego awizo nie było?
Czy muszę pisać, że zarówno wczoraj, jak i siódmego do wieczora nie wychodziłem z domu?
Czy muszę pisać, że ta niesamowicie ciężka paczka, od przyniesienia której odpadłyby listonoszowi ręce, zawiera jedną lekką koszulę nocną dla mojej dziewczyny, z wagą wpisaną na awizie "0,000 kg"?

Nie, chyba nie, bo w zasadzie takie zachowanie stało się już normą...

Poczta Polska

Czekam na swoją dziewczynę w przybytku zwanym szumnie galerią handlową. Poszła do toalety, a jako że trwa to i trwa, to oparty o ścianę na korytarzu mogę skupić się na innych ludziach, którzy... nie, wróć. Najchętniej pogrążyłbym się we własnych myślach, ale płacz dziecka i krzyki jego matki zmuszają mnie do zwrócenia na nie uwagi.

Dźwięki były nieznośne już kiedy ta dwójka szła do toalety, a po wyjściu dodatkowo znacznie przybrały na sile. Z tego, co zrozumiałem, dziecko chciało zostać gdzieś samo, matka się na to nie zgodzała. Nagle zauważyła mnie - i stało się to, czego można się było w sumie spodziewać, choć do tej pory mnie to jeszcze nie spotkało.

- Tak?! No to zostaniesz z panem, prawda? - Doskoczyła do mnie, szarpiąc dziecko i spojrzała się na mnie wyczekująco. Nie zareagowałem, zwyczajnie zaskoczony byłem. - Pan cię weźmie, prawda, proszę pana?

(A warto nadmienić, że moim zdaniem małe dziecko mogło się całkiem nieźle mnie przestraszyć. Matka musiała być więc nieźle zadowolona ze swojego "szczęścia".)

Dziecko na to w jeszcze większy ryk, tuż nad moim uchem (czy też raczej pod). Matka zdecydowanie naruszyła moją przestrzeń osobistą, nawet mnie kilka razy dotknęła, a dziecko było upchnięte gdzieś między nami.

I, co najlepsze, matka dalej próbuje mnie zachęcić do udziału w tej farsie, jednocześnie chwyta rękę małej i podaje mi ją, żebym ją złapał!

Nie wiem, co ona chciała zrobić, schować się na chwilę za róg, żeby przestraszyć małą, a potem po nią wrócić? Tak czy siak, pomysł zostawiania swojego dziecka z kimś obcym, bo było niegrzeczne, wydaje mi się zdrowo posolony, nie mówiąc już o tym, że jak można oczekiwać od obcych ludzi, że będą w czymś takim brali udział...

Oczywiście, nie zamierzałem brać w tym udziału, wtedy matka zmieniła taktykę - po prostu uciekła, zostawiając małą przy mnie. Co chwila głośno kazała jej zostać przy mnie, ale całe szczęście (dla mnie, nie dla niej) dziewczynka była już na tyle przerażona, że zignorowała komendy i pobiegła za matką.

Swoją drogą, ten idiotyczny proceder (było już kilka historii z nim związanych) ma nawet całkiem obszerny artykuł na wikipedii: http://en.wikipedia.org/wiki/Boogieman

Dzień jak co dzień, trzeba ruszyć tyłek do pracy. Stoję więc na przystanku, podjeżdża autobus, więc przesuwam się tak jak zawsze - czyli zajmując miejsce na bok od drzwi, żeby wysiadający mogli się bez przeszkód z pojazdu wydostać. Akurat była to lewa strona, więc stałem tyłem do zajścia.

Za mną zrobiło się jakieś zamieszanie. Ludzie zaczęli się przesuwać, więc odruchowo przysunąłem się bliżej autobusu - nie pomogło, poczułem uderzenie w kostkę.

Zostałem staranowany wózkiem. Otóż stojąc raczej w tylnej części przystanku, grupka czterech matek z wózkami i ojców w ilości nieco mniejszej zorientowała się, że autobus, jak to autobusy, jest tylko częściowo niskopodłogowy i trzeba podejść do przodu, do odpowiednich drzwi. Tak więc nasza grupka (oczywiście wózek w wózek, bo po co iść gęsiego?) dzielnie ruszyła wzdłuż całej długości autobusu, nie zważając na pasażerów, którzy się tam zdążyli ustawić, a także tych, którzy zaczynali już wysiadać...

Ktoś zwrócił uwagę. Odpowiedź? "No przecież jak idzie matka z wózkiem to się USTĘPUJE!".


Dodatkowym smaczkiem był fakt, że miejsce na wózki w tym modelu autobusu może ich pomieścić trzy, jeżeli są ustawione przodem do okna... Czwarty został więc oczywiście ustawiony w poprzek naprzeciwko drzwi.

komunikacja_miejska

Będzie o spychologii. Nie takiej zwyczajnej oczywiście - na największą uwagę moim zdaniem zasługują osoby, które potrafią dzięki niej wprowadzić do rzeczywistego świata element surrealizmu. Ktoś już napisał o urzędnikach tworzących potencjalnie nieskończone pętle. Ja napiszę o kobiecie, która dała radę dokonać niemożliwego w pojedynkę.

W chwilach wolnych od nauki jestem ankieterem. Nie odpytuję jednak ludzi - wykonuję badania typu retail audit, czyli w dużym skrócie: spisuję ceny w sklepach.

Niedawne badanie rzuciło mnie do maleńkiego sklepu jednej z popularnych sieciówek, porą późną. Proszę o kontakt z kierownikiem. Nie ma, jest zastępca. Oczywiście, może być.
Tłumaczę pani, o co chodzi. Pokazuję upoważnienie od kierownictwa tejże sieci.

Tu następuje klasyczna spychologia, czyli szukanie kogokolwiek, kto by mógł powiedzieć, że się nie da, żebym tylko przestał zawracać jej głowę. Czekałem jakieś dwadzieścia minut, aż skończy rozmawiać przez telefon. A pora późna, sklep ostatni już tego dnia, od mojego wyjścia rano z domu minęło ładne dwanaście godzin.
Wreszcie wraca. Oto, czego się dowiaduję:
- Kierowniczka powiedziała, że musi być informacja na poczcie. A e-maila nie ma.
(Hm, przecież rozsądniej jest oczekiwać, że dyrekcja wyśle kilkaset e-maili do badanych sklepów, niż wyśle jedno upoważnienie, które ankieterzy sobie potem wydrukują, prawda?)
- Ona zadzwoniła jeszcze do ich marketingowca i on o niczym nie wie.
(Hm, bo przecież lepiej jest zadzwonić do kogoś, kto prawdopodobnie nie ma ze sprawą nic wspólnego, niż na numer telefonu kierownika ds. marketingu sieci, który podpisał się na upoważnieniu, no nie?)

Powstrzymałem jednak kąśliwe uwagi. Jeden plus - szybciej będę w domu.
Jednak wymóg sieci - muszę przynieść potwierdzenie wizyty lub potwierdzenie braku zgody na wizytę, jedno albo drugie. Więc zaczynam.
- Dobrze, w takim razie muszę panią poprosić o potwierdzenie odmowy. Klient ma taki wymóg bla bla bla bla
- Ale ja nie mogę tego zrobić!
- Dlaczego?
- Ja nie jestem do tego upoważniona!
- Przepraszam, ale jak może być pani nieupoważniona do niezgodzenia się na moją wizytę, skoro właśnie pani to robi?

Pani próbowała jakoś mnie jeszcze przekonać, żebym dał jej spokój, a że potrzebowałem chwili, aby dojść do siebie -podziękowałem ładnie i wyszedłem na zewnątrz swoje odśmiać. Bądź co bądź, błędy każdemu się czasem zdarza popełniać, ale skarga na zachowanie w sklepie to już poważna sprawa.
Ot, kobiecina nie może ani się zgodzić na moją wizytę, ani się nie zgodzić. Logiczne, nie? Ale na wszelki wypadek mimo to się nie zgodzi. Każe przyjść kiedy indziej, spytać kogo innego(oczywiście niemożliwe). Żeby nie dało się jej w żadnym wypadku pociagnąć do odpowiedzialności.
Piękno spychologii.

Mały sklep duża sieć.

Metoda kija i marchewki, czyli trochę o tym, jak polska (świecka) szkoła walczy o to, żeby jak najwięcej osób chodziło na religię.

Szkoła walczy kijem. Wiadomo, że odsetek niewierzących jest wśród młodzieży znacznie wyższy niż wśród ich rodziców, prawda? Więc jeżeli szkoła każe uczniom, którzy na religię chodzić nie chcą, przynieść pisemne zgody od rodziców, to znaczna część tych zgód nie dostanie. Szkoła oczywiście nie ma prawa tego zrobić, bo dzieci mają prawo same decydować o swoim wyznaniu. Kiedy mój ojciec (w drodze wyjątku - ateista) poszedł na zebranie i powiedział wychowawczyni, co o tym sądzi, to nagle okazało się, że żadna zgoda nie jest potrzebna. Od tamtej pory na zebrania nie chodził, bo "z tą durną babą nie będzie się użerać" i wszystko musiałem załatwiać sam.

Jednak szkoła zgodnie z zasadą "tym co się będą kłócić - odpuścimy, resztę mamy gdzieś" wymogu nie wycofała. U większości osób wyglądało to podobnie, jak u mojej dziewczyny (tą sytuację znam jednak z oczywistych względów dokładniej): Gosia do rodziców poszła. Gosia sprawę wytłumaczyła. Rodzice Gosię olali. Rodzice o sprawie więcej nie chcieli rozmawiać. Koniec.

Inny przykład metody kija: po katastrofie pewnego samolotu była i żałoba narodowa, i w szkołach apele. U nas apelu nie było, tylko msza. Obowiązkowa. Na oczywiste wątpliwości dyrektorka odpowiedziała dokładnie tak: "nie będzie to msza w charakterze mszy, tylko w charakterze apelu." Nieobecność była mniej lub bardziej piętnowana, a moje pytania, co to jest "msza nie w charakterze mszy" i czy nie lepiej zrobić apel w charakterze apelu, pozostały bez odpowiedzi.

Szkoła walczy marchewką. I to nawet skuteczniej, niż kijem. Wiadomo, nie każdy się dobrze uczy. Wiadomo, prawie każdy chciałby mieć wysoką średnią, a WF jest tylko jeden i nie zawsze wystarczająco ją podniesie. I tu pojawia się możliwość uzyskania 5 (za całkowity brak pracy) lub 6 (za pracę na poziomie podstawówki) z religii.

Efektem tego, mimo że dobrze się znaliśmy i wiedzieliśmy, że wierzących było wśród nas często mniej niż połowa - szczególnie w klasach ścisłych - to szkoła miała na religii niemal 100% frekwencję. Dyrekcja na pewno miała się czym "chwalić" przed biskupem, który był u nas częstym gościem, z obowiązkową przemową co roku w czasie uroczystości pasowania.

A ja, mimo bycia dobrze się uczącym i zachowującym uczniem, z jakiegoś powodu miałem najgorsze oceny ze sprawowania...

szkoła

Choć w Krakowie są tylko dwa przystanki podziemne, to są ładniejsze od tych warszawskiego metra i na ogół lepiej utrzymane. Na każdym z nich pracuje porządkowy (nie wiem, jak to inaczej nazwać). Nie mam zielonego pojęcia, co należy do ich obowiązków, ponieważ nigdy nie widziałem, żeby jakieś obowiązki wykonywali. Przeważnie siedzą, często rozmawiając ze znajomymi.
Tak też było ostatnio, kiedy kupowałem coś sobie z automatu na przystanku (który, notabene, zeżarł mi 2 zł, ale to się zdaża regularnie). Tym razem jednak znajoma miała ze sobą psa. I ten oto zwierzak w pewnym momencie radośnie zabiera się za obsikiwanie automatu, przy którym stoję. Pani już chciała skarcić psa (choć to jej wina, bo jak się idzie z psem w takie miejsca to najpierw daje się mu załatwić), na co pan porządkowy, który teoretycznie ma porządku i poprawnego zachowania pilnować:
- Spokojnie, niech sobie siuśnie, niech sobie siuśnie...

Kraków przystanek politechnika.

Coś nowego o poczcie polskiej dodać ciężko, ale sądzę, że mi się uda.

Pracuję daleko od centrali firmy i wypełnione dokumenty muszę odsyłać co tydzień do stolicy. To dotyczy oczywiście wszystkich pracowników z różnych miast, więc firma podpisała umowę z pocztą na opłacanie przesyłki przez adresata, żeby ułatwić sobie robotę i nie musi się rozliczać za przesyłki z każdym pracownikiem z osobna, a tylko z pocztą.

Jednak na poczcie jeszcze nie zdarzyło się (za pierwszym podejściem danej pani z okienka), żeby nie wywiązały się z tym jakieś problemy. Jak mogę staram się unikać nieznanych mi placówek, bo tam, gdzie kiedyś już udało mi się przekonać panią z okienka (często z pomocą kierownika), że wysłanie takiej przesyłki jednak jest możliwe, następnym razem nie muszę już tego robić. Czasem jestem niestety do tego zmuszony i na porządku dziennym są sytuacje, w których pani z okienka twierdzi, że tego się nie da wysłać, albo pyta się mnie, jak ona ma to zrobić.

Raz zatem, właśnie w takich okolicznościach, podchodzę do okienka z rzeczoną przesyłką i potwierdzeniem nadania.
[Pani z okienka] - Dobrze, to będzie 4,20.
[Ja] - Opłata jest przerzucona na adresata.
[PzO] - Ale to w takim razie nie może być polecony!
[Ja] - Może być, dwa lata tak listy wysyłam i jakoś dochodzą. Zresztą dostaje takie, a nie inne wcześniej przygotowane koperty od tej firmy, która skoro podpisywała z pocztą polską taką umowę, to na pewno ma właściwy wzorzec. Jeżeli nadal nie jest pani przekonana, to proszę się spytać kierownika. (Stała formułka, do tamtej pory działała.)
[PzO] - Ale ja nadal nie mogę tego wysłać!
[Ja] - Dlaczego?
[PzO] - Bo to firma ma umowę, a nie pan!

Tu przytłoczył mnie poziom absurdu, więc podziękowałem i poszedłem sobie. Następnego dnia musiałem opuścić jedne zajęcia żeby wysłać mój list na czas w regularnie odwiedzanym urzędzie.

Pozdrowienia dla pani z okienka, która oczekuje, że firmy będą przychodzić do niej wysyłać listy :)

Poczta Polska

Piekielni sąsiedzi do rzadkości nie należą, jednak mój, z którym męczyłem się przez dwa lata, zanim wyprowadziłem się z rodzinnego miasta, przebija większość z nich - jestem tego pewien. Ale do rzeczy.
Dość nietypowo po rozwodzie rodziców zamieszkałem sam z ojcem. Jakoś koło połowy mojej nauki w liceum wprowadził się obok facet - młody, wysoki. Jako, że nie mam talentu do określania wieku na podstawie wyglądu, to dokładnie nie napiszę. Przedstawił się grzecznie, przez jakiś czas było w porządku. Jak się okazało, było to tylko złudzenie.

Preludium.
Nasze mieszkania (tylko te dwa) miały wspólny korytarzyk, oddzielony od klatki schodowej drzwiami. Zaczęło się od dziwnych zwyczajów sąsiada do "wietrzenia" korytarzyka. Jako, że trzymaliśmy tam rowery, było nam to nie na rękę, ale na początku wyglądało to na przypadek, albo zwykłe "zapomniałem zamknąć". Dopiero pewnego dnia, kiedy mój ojciec wracał do domu, patrzy - drzwi otwarte na oścież. Zwrócił mi na to uwagę, ale ja byłem pewien, że je zamknąłem. Oczywiście, sam drzwi zamknął po wejściu.
Po chwili jednak słyszymy, bo staliśmy przy blisko naszych drzwi, że sąsiad wychodzi i zaraz wraca z powrotem do siebie. Oniemieli wyglądamy na korytarz, a tam - drzwi znowu szeroko otwarte. No to jeszcze raz zamykamy i sytuacja się powtarza. Ja na takie sytuacje reaguję śmiechem, tak było i tym razem, ale nie mój ojciec. Poszedł, zrobił "kulturalną awanturę". Dowiedział się, że sąsiad wietrzy korytarz, bo nie sprzątamy i mu śmierdzi. Na dowód wskazał kępkę włosów, która wypadła mojemu psu podczas linienia, a której nie zdążyliśmy sprzątnąć. Oczywiście, włosy psa w ogóle nie pachną, ale zaczęliśmy sprzątać korytarzyk regularnie i często, żeby nie mieć problemu.

Rozwinięcie akcji - jeżeli dotrwaliście aż tutaj, to obiecuję, że zaraz zrobi się ciekawie.
Sąsiad nakręcał się, jeżeli idzie o ten korytarzyk. Najważniejsze w temacie korytarzyka jest to, że odległość między drzwiami moimi a sąsiada wynosiła jakiś metr - żeby przyjść, pogadać o jakimś problemie nie musiałby nawet wchodzić czy schodzić żadnego piętra!
Najpierw wracając do domu mój ojciec znalazł zamek z wspólnych drzwi wykręcony i leżący na ziemi. Oczywiście idzie do sąsiada. Tłumaczenie: bo zamykamy drzwi (o zgrozo! zresztą on nie robił tego w ogóle). Co więcej, jak widzimy, że on wraca do domu, to specjalnie zamykamy mu te drzwi.
To jest oczywiście nic. Innym razem to ja wracałem do domu i - właśnie tak - nie było już samych drzwi! Leżały obok, ładnie postawione, wyjęte z zawiasów.
Mój ojciec szybko przyjechał - wspominałem już, że sąsiad do samych drzwi nie miał żadnych praw? Tym razem była już porządna awantura. Według sąsiada ciągle nie sprzątaliśmy i mu śmierdziało. Jakoś się jednak dogadali z moim ojcem, za to wtedy zaczęły się głośne, nocne imprezy. Jednak sąsiad nauczył się jednego: że mojemu ojcu lepiej nie podpadać, ale ja, to co innego.
Imprezy były tylko wtedy, kiedy sam byłem w domu. Raz tylko poszedłem zwrócić uwagę, bo nie wytrzymałem, oczywiście nic to nie dało, jedynie do końca nocy słyszałem inwektywy lecące w moją stronę.
W ramach zemsty chyba, sąsiad próbował podejść mojego ojca twierdząc, że to ja hałasuję. Wnikliwe śledztwo ujawniło, że ma on dziurę w ścianie, nie na wylot, ale niemal, przez co dźwięki ode mnie były doskonale słyszalne. On jednak nie zrozumiał, że naprawa tego leży w jego kwestii (ani, że to nie moja wina zatem, że jest głośno) i nauczył się przy moim najcichszym szurnięciu czy poprawieniu pozycji walić pięścią w ścianę. Solidnie. Co ciekawe, później wyszło, że wiedział on, kiedy mój ojciec jest w domu: nigdy nie walił w ściany, kiedy tak było, twierdził też, że ja hałasuję tylko wtedy, kiedy jestem sam w domu. Uratował mnie przed pomówieniami fakt, że jestem raczej nerdem. Ile można hałasować śpiąc lub siedząc przed komputerem?
Często też wstawałem późno. Natomiast sąsiad pomiędzy swoją pobudką a wyjściem z domu (zwykle od 7 do 9) puszczał na cały regulator (przy tej dziurawej ścianie) zapętlone trzy piosenki, jakieś gó*wniane techno. Regularnie.

Punkt kulminacyjny.
W pewnym momencie sąsiadowi zdechł pies. Sąsiad był przekonany, że inni lokatorzy się przeciwko niemu zmówili - chyba nie tylko nam przeszkadzał. W każdym bądź razie stwierdził, że ktoś mu z całą pewnością psa zatruł, rozpylając na korytarzyku truciznę (bo on WYCZUŁ truciznę w powietrzu). Nie chciałem mu tłumaczyć, że mój pies, mieszkający tuż obok, czuł się świetnie i nawet nie miał mdłości. Jeszcze by uznał, że w takim razie to pewnie ja to zrobiłem. Zresztą, jakby zamykał korytarzyk, to nikt by mu tam niczego nie rozpylił :D
Na tym etapie my byliśmy już pewni, że ma on coś nie tak z głową, oczywiście nic ciężkiego, ale jakaś mania prześladowcza, czy coś. Po kolejnym zdjęciu drzwi, całych dniach i nocach walenia w ścianę, stwierdziliśmy, że się poddajemy. Z korytarzyka wynieśliśmy rzeczy do piwnicy, mój pokój urządziliśmy na nowo tak, żeby przy ścianie od sąsiada stały szafy. Zadziałało, sąsiad odczepił się od nas. Co wcale nie było dla mnie dobre.
Sąsiad zwrócił się bowiem przeciwko naszym wspólnym sąsiadom z góry. Ich wojna trwała ładne dwa miesiące w okresie, w którym powinienem przygotowywać się do matury, zamiast czego siedziałem nocami przed komputerem, bo i tak bym nie zasnął. Otóż ci z góry skakali po podłodze, sąsiad walił w sufit - reagowali na najcichszy szmer z drugiej strony i jak się nakręcili, to przez parę godzin tak na zmianę walili, nie ważne - dzień, czy noc.
Ja, na moim łóżku podwieszanym pod sufitem, z głową położoną pół metra od źródła dźwięku, nie miałbym żadnych szans.
Skończyło się bójką sąsiadów, straszną awanturą, oskarżeniem mnie przez obydwie strony, że im nie pomagam w walce z piekielnymi sąsiadem, odgrażaniem się policją, etc. Ja już to miałem dosłownie gdzieś, bo lada moment miałem się wyprowadzić.
Dobrą puentą na koniec mojego mieszkania w domu i tej historii jest następujący moment: krótko przed moim wyjazdem usłyszałem najgłośniejszy huk ze wszystkich. Po wyjściu na korytarz okazało się, że ktoś jednym solidnym ciosem zrobił dziurę o 30 cm średnicy w ściance regipsowej na korytarzyku, która skrywała pion z rurami. Sąsiad się nie przyznał i do dzisiaj nie wiemy, czy to on to zrobił z zemsty za jakąś wyimaginowaną krzywdę, czy też ktoś, komu zalazł za skórę.
A teraz wyobraźcie sobie, jakie są wasze pierwsze myśli o gospodarzach, jeżeli przychodzicie do kogoś w odwiedziny, a obok drzwi znajduje się taka dziura. Ja się wyprowadziłem, a mój ojciec jakoś z tym żyje, bo sąsiad, oczywiście, szkody nie naprawił.

Oczywiście, pominąłem mnóstwo typowych drobnostek, którymi przez te dwa lata mój sąsiad i jego znajomi mnie jeszcze uraczyli.

Piekielny sąsiad