Historia #82149 o porządku we wspólnej kuchni w pracy szybko doczekała się dalszego ciągu.

Nikt nie spodziewał się, że po majówce nikomu nie przyjdzie do głowy, żeby chociaż trochę bardziej utrzymać czystość.

Resztki nadal lądowały w zlewie, a pewnego poniedziałkowego poranka zastaliśmy...hmm... sadzawkę? Zlew się zatkał na tyle skutecznie, że woda przestała w ogóle schodzić. Niektórym nie przeszkadzało to, żeby nadal lać w niego wodę, resztki napojów i wszelaki syf, który swoim widokiem i zapachem jedynie wywoływał mdłości.

Zostało korzystanie z umywalek w toalecie, ale pewnie i one przy takiej dbałości o czystości w niedługim czasie podzieliłyby losy kuchennego zlewu.

Szefostwo podjęło decyzję, aby załatwić profesjonalną ekipę, która zajmie się udrożnianiem odpływów w całym budynku. Wśród pracowników zaczęły krążyć wieści, że taka ekipa to niemało kosztuje i dla przykładu pewnie będą chcieli wszystkich obciążyć kosztami.

Na szczęście dla tych utrzymujących czystość tak się nie stało, ale skutki działania tej ekipy wystarczająco dały się we znaki.

Podczas całodniowej akcji do kuchni nie dało się wejść. Unosił się smród sirkowodoru [coś jak bardzo zepsute jaja]. Panowie użyli jakiegoś specyfiku, który skutecznie zareagował ze wszystkim, co znajdowało się w rurach, również tych w łazienkach.

Do toalety najbliżej open space nie dałam rady wejść. Cofało od progu. Do drugiej na tym samym piętrze udało się jedynie na szybko wejść na wdechu.

Ludzie pomiędzy pomieszczeniami ciągle się przemieszczają, więc nie trzeba było długo czekać i smród przeszedł na obszar biurowy. Parę osób zgłosiło to do kierownictwa, ale w zamian został wysłany grupowy mail, że sytuacja "zapachu" jest znana, ale to efekt prac wykonywanych w budynku. Pani menadżer za to mniej przebierała w słowach i podsumowała to tym, że większość jest sama sobie winna, bo syf w rurach sam się nie zrobił.

Po całej akcji pojawiła się kartka w kuchni, że jeżeli chcemy, aby cały czas ładnie wszędzie pachniało to mamy dbać o porządek jak we własnym domu i resztki mają lądować w koszu, a nie w zlewie, umywalkach etc.

Byłoby to świetne podsumowanie historii, ale jest coś lepszego.

Popołudniu w zlewie znów pojawiły się resztki sałaty i herbaty. Ludzie umęczeni całodniowym smrodem jedynie uznali, że chyba wrażenia zapachowe i kartka na wiele się nie zdała. Zostało żartować ze smutkiem, że najlepszy sposób to uszczknąć komuś takiemu z pensji za odtykanie rur albo pałą w łeb, bo jak w domu też ma taki syf to i w pracy go zostawia.

Wspólna kuchnia w pracy dzielona z innymi działami na piętrze to temat rzeka.
Ciągły syf w zlewie to nie tylko zgromadzone brudne naczynia. Czasem resztki jedzenia, saszetki z herbaty, czy fusy z kawy.

[Uwaga teraz mniej delikatna część historii dla bardziej wrażliwych, tym bardziej w trakcie spożycia posiłku]

W czasie majówki coś niemiłosiernie zaczęło śmierdzieć. Stwierdziliśmy, że może w koszu jest coś wydzielającego fetor zdechłego sera, ale okazało się, że źródło jest całkiem gdzie indziej.

Smród wydobywał się z odpływu zlewu. Poranna, pomajówkowa interwencja kierownika w asyście pani sprzątaczki zakończyła się chwilowym powodzeniem, bo popołudniu znów odpływ "ożył".

Koleżanka uznała, że boi się nawet tam iść, bo to żadna przyjemność robić kawę w asyście tego smrodu. Zostało nam oznajmić, że w kuchni straszy skoro dziewczyna boi się do niej wejść.

Hitem całego zdarzenia było to, że bez zapowiedzi w ten sam dzień zajrzał przejazdem dyrektor wszystkich dyrektorów. Zamiast godnego powitania chlebem i solą, było powitanie kretem i żmijką.

Na razie jest spokój i obyło się bez karteczek przypominających o utrzymaniu czystości we wspólnie użytkowanych miejscach. Zostaje jednak pokręcić głową nad kulturą w miejscu pracy...

Nie jestem zwolennikiem papierosów. Od kiedy pamiętam nie przepadałam za smrodem jaki towarzyszył temu nałogowi i tak pewnie już zostanie.

Wbiegłam ostatnio do miejskiego autobusu, śpieszyłam się, więc nie miałam co wybrzydzać z czekaniem na mniej zatłoczony. Przystanek dalej dosiadł się facet, który przed podróżą postanowił uraczyć swoje płuca kolejną dawką tytoniu. Pech chciał, że stanął obok mnie i przez dalszą drogę starałam się stanąć tak, żeby jak najmniej odczuwać przykre skutki takiego towarzystwa...

Koncert miejski. Ścisk pod sceną, wszyscy czekają na występ wieczoru, a ktoś stojący nieopodal mnie i grupki znajomych oczywiście postanowił zapalić. No żesz... Koleżanka stała bliżej jegomościa i zwróciła mu uwagę, ale oczywiście "smród pozostał".

Do pełni irytacji brakuje tylko kogoś kto wypala papierosa idąc parę kroków przede mną i wiatr przenosi kłęby dymu i niekiedy strzepywany tytoń. Za dzieciaka wpadło mi takie cholerstwo do oka i najprzyjemniejsze to nie było...

Jak ktoś się obżera chorobliwie czekoladą to nie znaczy, że wszyscy wokół muszą być nią umazani. Zatem jak ktoś pali nie może usadzić się na kilka minut w miejscu, a nie raczyć innych swoim nałogiem?

Bliska osoba mieszkająca w małym miasteczku [MM] potrzebowała pewnej rzeczy, której gabaryty były dosyć pokaźne.

Z racji tego, że nie mogłam pomóc inaczej jak dokonać zakupów online, postawiłam na wysyłkę kurierską.

Jak przyszło do wyboru kuriera, na liście była tylko opcja dostawy przez Pocztę Polską, więc bez większego zastanawiania się zaakceptowałam zamówienie i czekałam na telefon, gdy przesyłka już dotrze.

Skorzystałam z opcji śledzenia paczki, więc wiedziałam, kiedy przesyłka dotarła na pocztę główną w mieście obok.
Podałam numer telefonu do siebie, żebym mogła w razie czego jakiekolwiek niejasności osobiście wyjaśniać.

W ten sam dzień dostałam telefon z poczty w MM. Odbieram i jakaś pani zatroskanym głosem zaczyna:
- Dzień dobry, bo pani zamawiała przesyłkę. No i czy nie mogłaby pani jej odebrać od nas, bo nie mamy, czym przyjechać.
- Ja niestety nie mam takiej możliwości. Dlatego też zamówienie jest opłacone w ramach takiego, a nie innego sposobu dostawy.
- Aha... No to będziemy jakoś kombinować. Do widzenia.

Byłam lekko zbita z tropu, bo przesyłka już była opłacona, tak samo sposób dostawy. Nie zdążyłam dopytać, czy różnica będzie mi zwrócona jak odbiorę rzecz osobiście, ale i tak nie wchodziło to w grę, więc dałam spokój.

Nie minęła godzina, gdy znów zadzwonił telefon. Tym razem inny numer. Młoda kobieta zdyszana, jakby próbowała przebiec maraton:
- Dzień dobry, bo wie pani, to zmówienie jest strasznie duże. Mnie się to nie mieści do auta. Mogłaby pani podjechać jakoś to odebrać?
- Ale ktoś już od państwa do mnie dzwonił w tej sprawie. Naprawdę nie mam jak odebrać tej przesyłki....

Po chwili ciszy...

- Aha... No to może jeszcze poskładam jakoś fotele w aucie i to zmieszczę.

Już zaczynałam się zastanawiać nad opcją obdzwonienia zmechanizowanych sąsiadów, ale pozwoliłam sobie poczekać jeszcze chwilę z tym fantem.

Co się okazało.
Listonoszka działająca w danym rejonie również dostarczała przesyłki zamówione z opcją kuriera. Nie dysponowała autem przystosowanym do rozwożenia większych paczek, zatem w niewielkiej osobówce musiała poskładać fotele i trochę się pobawić w tetrisa, żeby moją przesyłkę zmieścić. Na szczęście nie ważyła, aż tak dużo, więc nie mam dziewczyny na sumieniu.

Poczta Polska w XXI wieku...

W nawiązaniu do historii #80610- jest i ciąg dalszy.

W pracy nastała euforia, gdyż walka o równe płace zakończyła się sukcesem. Można rzec, że janusze byznesu przejrzeli na oczy, a wszelakie interwencje nie poszły na marne.

W tej historii bohaterką jest Marta, która pracuje z nami od lat. Jak wspominałam w poprzedniej historii praca w naszej firmie odbywa się także w weekendy. W związku z tym, gdy ogłoszono zacną nowinę wspomnianej koleżanki nie było, bo grafik ułożony został tak, że miała wolne za jakąś sobotę.

Po weekendzie wszyscy w dobrych humorach raz po raz dopytywali Martę o jej reakcję na tak dobre wieści. Niestety dziewczyna nie wiedziała co powiedzieć, bo do niej oficjalnie informacja nie dotarła. Zbagatelizowaliśmy sprawę mówiąc, że kierowniczka pewnie znów się zakochała i na pewno też dostanie pieniądze tak jak my, bo dlaczego miałoby być inaczej.

Marta pisała maile, dzwoniła i wysyłała smsy do przełożonej, żeby dowiedzieć się jaka decyzja została co do niej podjęta. Cały czas bez skutku. Następnego dnia okazało się, że sprawa podwyżek jej nie dotyczy.

Dziewczyna ma świadomość tego jak długo pracuje, ile potrafi i niejeden mógłby jej buty czyścić, ale emocje wzięły górę nad profesjonalizmem. Roztrzęsiona siedziała w łazience i płakała jednocześnie starając się jakoś zapanować nad sobą, żeby wrócić do przydzielonych obowiązków.

Jak się okazało Marta, według jakiegoś knypka z głównego biura za długo była na zwolnieniu chorobowym i zostało przyjęte takie kryterium za główny wyznacznik, bo taka nieobecność nie pozwala na wymierną ocenę pracownika na tle innych.

Ludzie w pracy solidarnie zaczęli bluzgać cały system i to jak można było ją tak potraktować. Każdy kto bliżej pracuje z Martą wie, dlaczego jej nie było i jak bardzo jej zwolnienie i jego przyczyny były konieczne.

Nie biorąc pod uwagę żadnych hierarchii służbowych Marta od razu poszła porozmawiać z menadżerem. Był trochę mniej oschły niż zwykle, ale jednak metoda zdartej płyty jest dla niego jak mantra, bo cały czas powtarzał to co dziewczyna już zdążyła się dowiedzieć. Nie pomogły porównania, wyliczanie zasług i ilości kompetencji.

Namówiliśmy ją na skontaktowanie się nawet z dyrektorem, bo czasami udaje się mu nie być w delegacji. Bez namysłu wysłała maila i czeka na odpowiedź.

A tak liczyliśmy na wspólnie wywalczony happy end...

Pracuję w dziale obsługi klienta pewnej firmy.

"Klient nasz pan", więc praca odbywa się codziennie, a co za tym idzie są wyznaczane dyżury w weekendy i święta. Osoby dyżurujące mają za zadanie udzielać informacji telefonicznej i mailowej. Każdy kto się zatrudniał, wiedział jaki jest charakter danego stanowiska, ale nie byłoby tu historii, gdyby wszystko było perfekcyjnie...

Firma się rozrasta. Zapotrzebowanie na pracowników także idzie w górę. Liczyliśmy na to, że skoro ostatnimi czasy "stara" kadra obstawiała dyżury, to teraz nowy narybek przejmie przynajmniej większość kalendarza na w dni ustawowo wolne itp.

Ależ się myliliśmy. Dostajemy grafiki i co się okazuje? "Nowi" mają luz, blues i orzeszki, a my jak dawniej obstawiamy weekendy i święta. Szybkie spotkanie z kierownikiem. Ten rozkłada ręce, że nie ma na to wpływu, że trzeba wyżej uderzyć w temacie. No to kontakt mailowy z Wielkim Niedostępnym, czyli menadżerem.
Odpowiedź: Nowi jeszcze się uczą i nie mają wszystkich szkoleń. Tak, tak, trzeba to nadrobić, ale szkoleniowcy są teraz poza zasięgiem, więc musi na razie tak zostać.

Ciśnienie nam wzrosło. Poczekaliśmy zatem co będzie w następnym miesiącu, gdzie ilość dni wolnych była większa niż standardowa. Sytuacja się powtórzyła, ale dodatkowa kwestia pchnęła niektórych do podjęcia jeszcze innych kroków.

Okazało się, że "nowi" mają wyższe pensje od nas! Niektórzy w firmie mają kilkuletni staż. Znają się na robocie jak nikt inny, a osoby bez doświadczenia, często bez większej wiedzy na temat branży od początku zarabiają więcej! Do tego ciągłe tłumaczenie, że czegoś nie mogą, bo nie wiedzą, bo szkolenie podobno za miesiąc to wtedy chętnie pomogą.

Mail do menadżera po raz kolejny. Tym razem z prośbą o spotkanie. Wszyscy zainteresowani podpisani. Czekamy na wyznaczenie daty, godziny zebrania. No i się nie doczekaliśmy. Krótka informacja mailowa: tajemnica zarobków nie pozwala na grupowe spotkanie w tej kwestii.

Kto jeszcze mógł to w dzień dyżuru wykorzystał urlop. Taki mamy czas, że niektórzy są na zwolnieniu chorobowym. Chcąc nie chcąc trzeba było rzucić "nowych" na głęboką wodę.

Wraz z informacją o różnicach w wynagrodzeniu zaczęliśmy obmyślać plan dotarcia do wyższych władz... Czas pokaże co uda się zdziałać. Tajemnicą poliszynela stała się kwestia, że niektórzy zaczynają rozglądać się za nową pracą.