Miesiąc temu miałyśmy z [M]amą problemy z Internetem, który raz był, raz go nie było, a czasami był jednak jego "zawrotna szybkość" uniemożliwiała skorzystanie z jakiejkolwiek strony internetowej. Cóż, dzwonimy do [P]iekielnej z Firmy XYZ.
Warto wspomnieć, że z Firmy XYZ mamy również kablówkę.

[M]: Dzień dobry, występuje taki i taki problem, od takiego i takiego czasu.
[P]: A kablówka jest?
[M]: No jest...
[P]: Skoro jest kablówka, to Internet też musi być. Ma pani zepsuty router. Do widzenia.

Okej, dwie kobiety i żadna nie zna się na komputerach i elektronice, więc poprosiłyśmy o konsultację sąsiada oblatanego w temacie. Stwierdził, że router jest sprawny. Sam komputer też działa bez zarzutu.

Następny dzień.

[M]: Dzień dobry, dzwoniłam w sprawie takiej i siakiej, to i tamto, bla-bla, router działa.
[P]: Niemożliwe, mnie się tu wyświetla, że ma pani Internet. Ale niech już pani będzie, pani poczeka, zresetuję tutaj w komputerze i pani zobaczy, czy jest.

Był. Do wieczora działał bez zarzutu. W godzinach późno wieczornych znowu szalał, w nocy nie działał w ogóle.

Następny dzień.

[M]: Dzień dobry, dzwoniłam w takiej sprawie, to, tamto i siamto, sytuacja jest taka i owaka.
[P]: To ja tutaj w komputerze zresetuję...
[M]: Resetowała pani wczoraj i nie zadziałało.
[P]: O! A nie odpięła pani kabla? Proszę zobaczyć.
[M]: Nie, nie ruszałam kabla, u nas kable idą za meblami, więc to niemożliwe.
[P]: To niech pani odepnie i wepnie z powrotem.

Przesunęłyśmy meble, zastosowałyśmy złotą radę i nawet zadziałało. Dwa dni. Akurat był weekend, mama upierała się, że się nie dodzwonimy, ale w międzyczasie nawet kablówka odmówiła posłuszeństwa, więc telefon w dłoń i tym razem dzwonię [J]a.

[J]: Dzień dobry, działo się tak, owak, dzwoniłyśmy z mamą, zrobiłyśmy to i siamto, stało się tak i tak.
[P]: Wie pani, ja sprawdzę w komputerze, zaraz do pani oddzwonię.

Pewnie się domyślacie, że nie oddzwoniła? Po kilku godzinach znów zadzwoniłam ja.

[J]: Dzień dobry, znowu tłumaczę, o co chodzi, bla-bla. Miała pani oddzwonić?
[P]: Em... yhym... ale w komputerze mi się wyświetla...
[J]: Proszę pani, ja wiem, co pani się wyświetla. Ale u mnie nie działa ani Internet ani telewizja.
[P]: Może ma pani uszkodzony sprzęt?
[J]: Przecież dekoder wypożyczamy od państwa.
[P]: A działa?
[J]: Przepraszam panią, ale skąd mam to wiedzieć?
[P]: To może trzeba naprawić?
[J]: No to może pani kogoś tu przyśle, żeby to zrobił?
[P]: Ale ja nie mam teraz technika...
[J]: Wydzwaniamy do pani już od tygodnia. Proszę pani, ja uczę się na kierunku wymagającym pracy z komputerem i Internetem. Może zechce pani wystawić mi zaświadczenie, że nie jestem w stanie realizować projektów przez państwa niekompetencję?
[P]: (z wielkim fochem): Przyślę technika we wtorek! Ale jeżeli problemem jest uszkodzony sprzęt, to będzie musiała pani zapłacić za szkodę, bo to pani wina i nieumiejętnego korzystania!

Opowiedziałam wszystko mamie, która w czasie mojej rozmowy z Piekielną była w pracy. Napisała do Firmy XYZ oficjalne pismo, że jeżeli usterka nie zostanie naprawiona w dniu dzisiejszym (tj. poniedziałek) to zerwie umowę, przy czym zaznacza, że nie zapłaci żadnej kary, bo to wina Firmy.

Godzinę później przyszedł technik. Naprawił. Oczywiście całkowicie za darmo.

Sytuacja miała miejsce w styczniu. Ostatnio przyszło pismo, że przepraszają nas za niedogodności, ale w tamtym czasie występował ogólny, niezależny od nich, problem z kablówką oraz Internetem (serio?). I w ramach rekompensaty przyznają nam upust w płaceniu rachunków za kolejne dwa miesiące. Upust w zawrotnej kwocie... 1 złoty.

uslugi

Wybrałam się dzisiaj do galerii handlowej w celu zakupienia ostatnich prezentów. Po udanym maratonie sklepowym przypomniałam sobie, że przydałyby mi się (dosłownie) dwie rzeczy „ze spożywki”. Poszłam więc, wzięłam co miałam wziąć i grzecznie ustawiłam się w najkrótszej kolejce jaką udało mi się wypatrzyć. Za mną stanął chłopak, również z jakimiś pojedynczymi produktami.

[K]asjerka: 22,70 zł.
Podaję banknot pięćdziesięciozłotowy, ale pani tylko pokręciła głową.
[K]: Nie będzie pani miała drobniej? Nie będę miała jak wydać.

Wiem, że zostały mi same setki, ale profilaktycznie zaglądam do portfela.

[J]a: Drobniej mam tylko to siedemdziesiąt groszy.
[K]: Ale ja nie mam wydać.

Pani patrzy na mnie wyczekująco, najwyraźniej licząc, że wyciągnę drobniejsze pieniądze ze skarpety.

[K]: No mówię przecież, że nie mam wydać! Może pan ma rozmienić?
[C]hłopak z kolejki: Niestety nie. Ja też mam pięćdziesiątkę.
[K]: O! To ja państwa skasuję razem, bo łatwiej będzie wydać. A państwo się potem rozliczą między sobą.

I myk – kasuje produkty chłopaka.

[J]: Co pani robi?! Przecież my się nie znamy! Jak według pani mamy się potem rozliczać?
[K]: No... rozmienić?
[C]: Co pani opowiada?! Ja się śpieszę na autobus i nie mam czasu biegać po całym sklepie z obcą dziewczyną! Zresztą, kto i gdzie nam teraz rozmieni pieniądze?! Proszę wycofać moje zakupy.
[K]: Nie mogę. Takie uprawnienia ma tylko kierownik.
[J]: To proszę go zawołać.
[K]: Przyszli państwo na zakupy w okresie przedświątecznym ,to powinni mieć czas! Ja nie mam wydać! A muszę obsługiwać kolejkę!

I nadal w tym tonie.

[J]: Cóż, zatem wesołych świąt.
Odeszłam od kasy zostawiając produkty i otwarty rachunek. Chłopak zrobił to samo.
[K]: Ale gdzie państwo idą?! MUSZĄ PAŃSTWO ZA TO ZAPŁACIĆ!
[J]: Przecież chciałam zapłacić...
[K]: ALE JA NIE MAM WYDAĆ!!!

sklep

Zostałam zaatakowana przez... gruz z nieba.

Pan Piekielny mieszka na trzecim piętrze i zamarzył mu się remont. Ja mam szczęście mieszkać pod Piekielnym lecz na parterze. Regularnie pod naszymi oknami panowie robotnicy organizują sobie parking i strefę wypoczynku, dlatego nawet okna nie można otworzyć. Tyle słowem wstępu.

Wychodzę sobie dzisiaj, zadowolona, bo akurat pod oknami czysto i nie muszę omijać robotników biegnąc po trawce tylko jak cywilizowany człowiek przejdę chodnikiem. Nie, nie przejdę. Nagle z okna Pana Piekielnego... wyleciał gruz. Potem drugi raz. I trzeci. Rąbnął na ziemię dosłownie w miejscu, w którym zaraz miałam się znajdować. Piekielny doszedł do wniosku, że co będzie biegać z trzeciego piętra i się męczyć jak może wywalić wszystko oknem?

Ja mogłam spojrzeć w górę, bo wiedziałam o remoncie. W życiu nie przyszłoby mi do głowy żeby cokolwiek oknem wywalać, tym bardziej, że mamy tam chodnik więc całkiem prawdopodobne, że ktoś będzie z niego korzystał. Ale mogłam spojrzeć. Tylko co w momencie gdyby przechodził ktoś nieświadomy poczynań sąsiada? Albo dziecko? Zabiłby go gruz lecący z trzeciego piętra.

Nie wiem, czy to brak wyobraźni, czy naprawdę wyższa forma lenistwa, żeby chociażby nie wyjrzeć zanim się ten gruz wywaliło.

gruz_z_nieba

W mojej szkole jest klasa wojskowa, a przysięga tejże klasy została potraktowana jako święto całej szkoły. Wobec tego Pani Piekielna oświadczyła, że w ten dzień obowiązują stroje galowe. Pani Piekielna jest zastępcą Dyrektora, ale jak sama twierdzi - "tytuł wice jest obraźliwy", więc każe nazywać się "dyrekcją" i tak też traktować.

Dzień przysięgi.
W klasie mamy pewnego chłopaka z ciężką sytuacją rodzinną: ma pięcioro rodzeństwa, a każde z nich ma innego ojca, matka z niewiadomych przyczyn nie pracuje, w domu się nie przelewa... Przyszedł ubrany w codzienne ciuchy. Czyściutkie, w dobrym stanie, ale wbrew nakazowi Pani Piekielnej żaden z tego był garnitur. Piekielna napada na chłopaka na korytarzu i pyta, dlaczego do jasnej anielki jest tak ubrany? Pada szczera odpowiedź, że zwyczajnie nie miał ubrań jakie życzyła sobie "dyrekcja". Co robi Piekielna? Wyrzuca chłopaka ze szkoły "bo to jest święto, nikt nie będzie go niszczył niechlujnym wyglądem, ona prosi tylko o odrobinę kultury i jak widać wszyscy poza nim mogli się dostosować".

Rozumiem, że Piekielna nie kojarzy sytuacji rodzinnej każdego ucznia w szkole, ale żeby od razu wyrzucać kogoś do domu, bo jest źle ubrany i w niewłaściwym stroju będzie obserwować powtarzanie przez wojskowych przysięgi?

szkoła

W nocy z czwartku na piątek obudził mnie ogromny ból zęba. Uzbrojona w paletę najróżniejszych środków przeciwbólowych pojechałam na zajęcia jednak po kilku godzinach musiałam się zwolnić, pewnie domyślacie się, dlaczego. Niestety, mój Dentysta nie mógł mnie przyjąć, a ponieważ ból był nie z tego świata, w akcie desperacji postanowiłam wybrać się gdziekolwiek. I trafiłam do NIEGO.

Siadam na fotel, ON zagląda mi w zęby. I jak nie ryknie, że wstydu nie mam, że nigdy nie widział aż tak zaniedbanych zębów, że patrząc na ten syf to nie dziwi się, że coś mnie boli. Teraz mała dygresja: mam krzywy zgryz, pracuję nad tym, ale aparatu ortodontycznego nie zakłada się z dnia na dzień. I znów wracając do historii, ON zaczyna wykrzykiwać, że może zadbałabym o siebie, bo wyglądam jak Królik Bugs. Po czym uznał, że on tu nic nie widzi, nic nie będzie robić i wyprosił mnie z gabinetu.

W życiu nie było mi tak wstyd. Szczerze, popłakałam się. Pojechałam do mojego Dentysty, z postanowieniem, że będę siedzieć w poczekalni i może jednak uda mi się wejść (ktoś odwoła, nie przyjdzie). Koniec końców weszłam, opowiedziałam Panu o poprzedniej wizycie, na co ten postukał się w głowę – bo i owszem, jest mały ubytek, ale z higieną wszystko w najlepszym porządku.

Powiedzcie mi, kim trzeba być, żeby zwymyślać tak pacjenta? Już nie wspominając o bezczelnych uwagach na temat zgryzu.

dentysta

Długo zastanawiałam się, czy opisać tę historię. Ale stwierdziłam, że chcę mówić, a nie udawać, że jest dobrze. Nie wiem, kto jest najbardziej piekielny, ocenicie sami.

Przed świętami szkoła zorganizowała zabranie, tylko i wyłącznie w celu podania rodzicom kart z ocenami na koniec semestru. Niestety - wiadomo, w okresie przedświątecznym ciężko sobie wolne zorganizować, dlatego ode mnie nikt nie przyszedł, więc oceny wysłano pocztą, ponoć listem poleconym. "Ponoć", ponieważ list do nas nie dotarł. Nie tak, jak powinien.

Wychowawczynię mam złotą kobietę, wyjaśniłam sprawę, że listu nie ma, nikt z domowników nie potwierdził odbioru, skrzynka sprawdzona, ale tam również pusto. Obiecała mi kobitka, że sprawdzi w sekretariacie, czy list aby nie wrócił, czy został poprawnie zaadresowany itp. Nie, wszystko jest w porządku, co więcej!, jest potwierdzony odbiór. Mam się stawić u dyrektora.

Słowem wyjaśnienia, Dyrektor również jest złotym człowiekiem; miły, sympatyczny, z uczniami pogada. Niestety, pełni jedynie funkcję "reprezentacyjną", szkołą bardzo rygorystycznie rządzi wicedyrektorka, przez uczniów ochrzczona jako "Eseswoman". Tyle wyjaśniania.

Wizyta pierwsza.
Pani oświadcza mi, że ona WIE!, że przechwyciłam ten list, bo bałam się reakcji rodziców na moje fatalne oceny. Że nie będę robić z niej idiotki, to godzi w jej dobre imię, ona pracuje już tyle lat i nie pozwoli, żeby jakaś gówniara niszczyła jej reputacje. Że mam natychmiast oddać list matce. Że ona tego tak nie zostawi, zgłosi na policję, bo jestem młodocianą przestępczynią i od poczty się zaczyna, a w następnej kolejności będę fałszować paszporty.

Wizyta druga, z rodzicami, którzy zostali wezwani.
Pani nadal w swoim tonie, a na protesty mojej matki, że rzeczonego listu nigdy u nas w domu nie było, stwierdziła, że każda matka broni swoich dzieci, nawet jeżeli te są kryminalistami. Że moje miejsce jest w zakładzie poprawczym, a nie normalnej szkole.

Po wyjściu stało się coś, co... sama nie wiem, chyba na zawsze zmieni moje życie. Przyznam, że długo zastanawiałam się, czy to opisać, ale zdecydowałam się mówić o problemie, nie chcę udawać, że nic się nie dzieje. Mianowicie, ojciec uwierzył Pani Eseswoman i chociaż wie, że problemów w szkole nie mam i ukrywanie ocen nie daje mi żadnej korzyści, zażądał oddania tego listu. A skąd ja mam go wziąć, skoro go nie mam? Uderzył mnie "za kłamstwo". Otwartą ręką w twarz, ale z taką siłą, że podbił mi oko. Sekundy, matka nie zdążyła zareagować...

I po co to wszystko?
Ano, wrócili sąsiedzi, którzy mieszkają w tym samym bloku co my, ale w pierwszej klatce. Na święta wyjechali do rodziny w Londynie, potem Sylwester, Nowy Rok... Jakoś zeszło. Tak, w ich skrzynce pocztowej leżał nasz, rzekomo polecony, list.

Reakcja Wice?
Zapytałam, może złośliwie, kto, wobec takiego rozwoju sprawy, podpisał odbiór? Spojrzała na mnie wzrokiem ciskającym gromy i z wielkim fochem stwierdziła, że "skąd ma wiedzieć?".

Ojciec?
Nie czuje się winny. Rany, mam sobie przyłożyć kurczaka z zamrażalnika i nie histeryzować, bo nic wielkiego się nie stało, opuchlizna zejdzie, a jak mi nie pasuje, to mam się pomalować. Jeszcze jest wielce obrażony, bo ani ja, ani matka się do niego nie odzywamy. Ciekawi mnie jego reakcja na papiery rozwodowe, które niedługo dostanie?

list_polecony

Czekając na mamę w miejscu jej pracy znalazłam teczkę ze skóry. Cofamy kamery na zapleczu, no jest Pan, który położył teczkę na podłodze i zajęty zakupami o niej zapomniał. Zdarza się. No cóż, to otwieramy, może jakiś adres, telefon, cokolwiek, żeby poinformować o zgubie. Szczerze, gdybym ja nosiła przy sobie teczkę z taką zawartością (drogi telefon, dokumenty, pokaźna sumka pieniążków), to prędzej zostawiłabym w sklepie własną głowę, niż ją, ale niech będzie, że Pan był roztargniony. Dzwonię pod numer podpisany "żona".

[Ja]: Dzień dobry, proszę pani, dzwonię...
[Pani]: Ty taka i owaka, zostaw mojego męża, ty *****!
[Ja]: Przepraszam, zaszła pomyłka, dzwonię...
[Pani]: Ty ******! Odczep się od mojej rodziny. Za cudzych mężów się nie zabieraj, ty taka i taka [...]!
"BIP", połączenie zakończone.

Cóż, no to piszemy sms: "Przepraszam, dzwonię, ponieważ Pani mąż zostawił skórzaną teczkę w sklepie ABC przy ulicy Takiej i Takiej. Czy ktoś mógłby po nią podjechać?"

Telefon. Odbieram.
Spodziewałam się jakiś przeprosin za te wyzwiska, albo chociaż spokojniejszego tonu. Co dostałam?
[Pani]: To nie mogłaś tak od razu mówić?! Mąż już jedzie.
"BIP".

skórzana_teczka

Chodzę do technikum, w którym Dyrekcja zawzięcie zwalcza palenie. Albo inaczej - próbuje, bo efektów jak nie było, tak nie ma. Osobiście uważam, że to głupota, większość z tych ludzi ma już osiemnaście lat albo zaraz mieć będzie, są dorośli, więc czemu nie?

Początkowo wszyscy palacze wychodzili na dwór, poza teren szkoły, no bo skoro nie wolno na terenie... Było dobrze? Nie. Dyrektor zabronił wychodzenia z budynku szkoły, arrivederci.

Siłą rzeczy palacze przenieśli się ze swoim nałogiem to toalet. Nie ukrywam, zaczęło mi nieco przeszkadzać, że od dymu nie widać przeciwległej ściany, a w jednej, damskiej toalecie, pół szkoły (z chłopakami włącznie) okupuje wszystkie kabiny. Z drugiej strony, korzystam z tego przybytku tylko wtedy, kiedy naprawdę muszę, więc ostatecznie mogłam jakoś to przeżyć...

Co robi Dyrekcja? Najpierw zamyka toalety na piętrach, a na paterze stawia "stróżującego nauczyciela". Efektów nie było, nadal popalali w kabinach, więc co teraz? Dyrekcja zamyka wszystkie toalety. Jeżeli chce się skorzystać, trzeba poprosić nauczyciela dyżurującego żeby otworzył drzwi. Raz, że nauczycielom na dyżur się nie śpieszy, więc można kwitnąć do lata zanim ktoś w przypływie dobroci i miłosierdzia raczy zejść na parter. Dwa, wybaczcie, może mam jakieś zaburzenia psychiczne, ale żeby człowiek musiał prosić o możliwość pójścia do toalety? "Troszkę" uwłaczające, że muszę się przed kimś tłumaczyć, że, za przeproszeniem, chcę się wysikać... Wszystko jest jeszcze znośne do momentu, kiedy korzysta się z toalety raz, ale ze względu na okres musiałam dzisiaj odwiedzić ten przybytek więcej razy... No cóż.

Co jest "najzabawniejsze"? Że palacze nauczyli się wychodzić przez okna, czyli toalety są zamknięte "ot tak, w imię zasad".

szkoła

Straciłam wiarę w ludzkość.

W noc z 31 października na 1 listopada zorganizowano Nocny Maraton Filmowy z okazji Halloween. Nie wiem, czy to ze mną jest "coś nie tak", czy to reszta ludzi ma problem. Co ważne, w kinie sama młodzież (gimnazjum i liceum głównie plus kilku studentów)... Więc...

Sytuacja pierwsza:
Sama nie palę, uważam, że to głupota, ale rozumiem, że jeśli ktoś już pali to nie przestanie tylko dlatego, że mam takie życzenie. Okej. Ale bezczelne palenie na sali, w trakcie filmu? Pomieszczenie było tak zadymione, że z mojego rzędu (na górze) nie było widać napisów. Łudziłam się, że może włączą się czujniki albo chociaż zareaguje obsługa kina... ale po co?

Sytuacja druga:
To samo, co wyżej - nie uważam, żeby chlanie na umór przy każdej możliwej okazji było wyznacznikiem "fajności", ale nie mnie to oceniać i moralizować ludzi; chcą? niech piją... Problemem stały się zarzygane toalety (w damskiej, z czterech dostępnych kabin raptem jedna(!) nadawała się do użytku, a ludzi w cholerę) i chłopcy, którzy pod wpływem dużej ilości alkoholu, odkryli w sobie Mistrzów Podrywu.

Mój osobisty adorator-prześladowca-psychopata wytrwale komplementował moje oczy, zaproponował wyjście na zewnątrz pod pretekstem nauczenia mnie palenia po studencku, a na końcu wybełkotał, że ma chorobę lokomocyjną i zwymiotował. Jechaliśmy na ruchomych schodach.

Sytuacja trzecia:
Jak się zalali w trupa to i pousypiali. I wszystko byłoby fajnie, gdyby nie to, że zasnęli na schodach. Żeby wyjść z sali na przerwę trzeba było posiadać umiejętności ninja... Albo podeptać wszystkich i narazić się na zwyzywanie od najgorszych.

Sytuacja ostatnia, wisienka na torcie:
Obsługa, zamiast reagować na opisane wyżej sytuacje, wyprowadzała z sali osoby, które rozmawiały, "bo przeszkadzają pozostałym widzom"

Niesamowite to wszystko.

kino

Początek roku i pierwsze zebranie w praktyce oznacza pozbycie się większości pieniędzy: a to ubezpieczenie, a to komitet, a to składka na to i tamto, a to coś jeszcze. Cóż, zapłacone.

Sytuacja z wczoraj. Pani od Historii postanowiła przygotować dla klasy karty pracy. Okej, są, co ważne - skserowane szkolnym ksero (wiem, byłam je odebrać od Pani Jadzi). Pani przed rozdaniem kart oznajmia... że każdy ma położyć na ławce zawrotną sumę 20 groszy, tym samym zwrócić jej za ksero. A jeżeli ktoś nie ma? Trudno, nie dostanie, ma pisać ręcznie.

Czytając, sytuacja może nie wydaje się piekielna, a wręcz śmieszna, ale powiedzcie mi: jak? Jak to się stało, że zapłaciłam składki (w tym na ksero także), a musiałam dopłacić za kartę pracy skserowaną na szkolnym sprzęcie? Czy to może Nauczycielka sobie "dorabia"? A co z osobami, które zwyczajnie tych pieniędzy nie miały (niektórzy nie korzystają ze sklepiku, po szkole wracają do domu i nie potrzebują pieniędzy? Albo już je wydali? itp.)?

szkoła cudów