Grzebiąc w pamięci przypomniała mi się jeszcze jedna historia z policją - tym razem historia pozytywna.

Pierwszy rok studiów.

Pojazd: nieśmiertelne srebrne Lamborghini marki D.U. Tico.
Liczba studentów: 8
Umiejscowienie studentów: przód-3, tył-4, bagażnik (a raczej ten schowek na torebkę za tylnym siedzeniem)-1(najmniejszy).
Trasa: GDYNIA Oksywie-Śmidowicza-Kwiatkowskiego-Wiśniewskiego-Polska-Świętojańska-Bulwar-KEBAB!
Przeszkoda: policja na Polskiej.

Akcja:
Policja zatrzymuje, bo z daleka widać, że w Tictaku się kotłuje.
Policjant: -Witam, młodszy aspirant Jan Piekielny, co to ma być??
Ja: -Panie władzo, to jest D.U. Tico.
Policjant: -A nie przypadkiem autobus linii 154?! (czy jakiejś tam, bo już nie pamiętam)
Ja: -No wie pan, głodni jesteśmy, a tak to najszybciej...
Policjant: -Ale tak nie można! Będzie mandat...
Ja: -A nie da się jakoś inaczej, my biedni studenci...
Policjant: -...studenci?
Chór z Matiza: -TAAAK!
Policjant: -To trzeba było tak od razu. Trzech-wypie*dalać, reszta może jechać. Ale jak złapię jeszcze raz to będzie po mandacie i wszyscy będziecie dymać na piechotę!

Trzech autentycznie poszło piechotą (z Polskiej to w sumie nie aż tak daleko...) a reszta dojechała na miejsce.

Pozdrowienia dla Gdyńskiej policji!

policja

Moje trzy grosze o naszym NFZ...
Najpierw mały wstęp: jestem szczęśliwym posiadaczem ruskiego silnika do łodzi o wdzięczniej nazwie "Wieterok". Silnik ten bydle ciężkie i kapryśne, ale ciągnie jak głupi. Przyszedł jednak taki czas, że tradycyjny rozrusznik na linkę (jak w kosiarce) się popsuł i żeby go odpalić, trzeba było zdjąć górną blaszaną obudowę i owinąć linkę wokół koła zamachowego i tak go odpalać. Pech chciał, że popłynąłem sobie z kolegami na ryby i kawałek drogi rzeką od domu silnik zdechł. No to ja sobie spokojnie otworzyłem blaszaną pokrywę, położyłem na ławeczce za sobą, owinąłem sznurek, pociągnąłem i... przejechałem wierzchem dłoni po kancie blaszanej obudowy. Rana otwarta na jakieś 6 cm, krew się zaczęła lać. Nic nie poczułem (szok? wysoki próg bólu?). Jesteśmy na środku rzeki, kilka kilometrów od domu, a tylko ja umiem ten silnik odpalać... Więc chłopaki szybko do wioseł, pędem do domu. Krew się leje. Następnie łapę owijam papierem toaletowym i szybko w samochód - zawieźli mnie do pobliskiego miasta do szpitala. Wchodzę i w recepcji (recepcji? rejestracji?) pokazuję rękę:
Ja: - Dzieńdobry, przepraszam, dokąd mam się z tym udać?
Pani w okienku: -Eeee.... to chyba najlepiej na SOR...
J: -Dobrze, a gdzie to?
PwO: -Ech... Korytarzem do końca, druga klatka schodowa, na pierwsze piętro, korytarzykiem po prawej, drugie przejście w lewo, po zielonym linoleum, trzecie drzwi po prawej i na wprost.
J: -Aaaaachaaa... Dobrze... - no i poszedłem szukać. Dotarłem, a tam oczywiście kolejka! Patrzę, a w kolejce - gościu cały pokrwawiony i poobdzierany, trzyma się zgięty za brzuch i wygląda jak by konał (później się dowiedziałem, że po wypadku), pani z dzieckiem, które miało zamiast kolan żywe mięso (rowerek+asfalt), pan, który przyniósł własny palec w woreczku z wodą (pewnie wcześniej z lodem) i kilka "średniozdrowo" wyglądających ludzi... Czekam tak sobie i czekam... z 40 minut mija - okrwawiłem kanapę i zużyłem pół rolki szarego szpitalnego papieru toaletowego... W końcu wychodzi znudzony lekarz i mówi:
-Kto ma coś do szycia zapraszam pod trójkę
Więc najpierw poszedł gość z palcami, potem pan po wypadku a na końcu ja. I standardowo:
Pani lekarka: -Pokazać... Do szycia. Przytrzymać tu (kieruje mi rękę nad śmietnik i zaczyna pryskać czymś w spreju co piekło jak jakiś spirytus). Położyć się na stole a rękę tu (po czym wyjmuje z drukarki kartkę białą formatu A4 i kładzie pod moją dłoń).
Dostałem znieczulenie (które de facto nie zaczęło działać w ogóle) i od razu zaczyna mnie szyć na żywca. W międzyczasie Pani Pielęgniarka pyta o moje dane
(Nazywam się Maciej Piekielek /nazwisko oczywiście inne, ale brzmiące z węgierska/) i mieszkam Na ul. Piekielskiego 6/3, Gdańsk) a ta mnie tu szyje na żywca. No to nie specjalnie rozmowny byłem i wyszło w karcie (wypisie?) że nazywam się Michał Piękielenik, Mieszkam na Piekłonowskiego 63/33, Grodzisk WLKP.... Po tym wszystkim Pani wykroiła mi nożyczkami maleńki paseczek gazy (praktycznie idealnie przykrywający ranę) i zawinęła dwoma warstwami bandaża (tak, żeby nie odpadł jak będę schodził po schodach...).
I tak się tylko zastanawiam... czy temu panu bez palców też to zrobili tak profesjonalnie - nad śmietnikiem, na kartce i "ze znieczuleniem"....

służba_zdrowia

Krótko: Na tym świecie są jeszcze porządni ludzie. Mam bardzo dobrze sytuowaną Ciocię, która jednakowoż jest osobą niepełnosprawną (w zależności od dnia może chodzić normalnie, czasem z laską, a czasem w ogóle, jednak według orzeczenia lekarza może jeździć samochodem). Swego czasu (pod koniec lat 90) Ciocia posiada bardzo eleganckie Audi (D2). Któregoś razu jechała sobie tymże właśnie Audi i poczuła się gorzej w drodze. Niestety uderzyła (z niezbyt sporą prędkością) w tył jakiegoś starego golfa czy czegoś takiego, co spowodowało rozlecenie się praktycznie całego tyłu golfa i małe wgniecenie zderzaka Audi. Facet wyskoczył do cioci z pyskówką wielką, jaka to nie ona. A że ciocia bardzo źle się czuła dała temu człowiekowi czek na 5 tysięcy złotych i wizytówkę, "w razie jak by było za mało". Facet natychmiast się zamknął i odjechał, a ciocia zadzwoniła po mnie, a ja odwiozłem ją do domu. Jakie było nasze zdziwienie gdy następnego dnia (czy po dwóch - już nie pamiętam) do drzwi cioci zadzwonił ten właśnie facet i przyniósł 4800 złotych w gotówce, bo czek mógł zrealizować tylko w całości, a "na naprawę tego rzęcha 200 złotych to aż nadto".

Aleja Zwycięstwa w Gdańsku

Zawsze myślałem, że wszystkie opowiastki o blond-plastikach są mocno przekolorowane... Dzisiaj się dowiedziałem, że jednak nie. Grałem na organach w kościele, a wiele osób wie, że jestem organistą na zastępstwa, gram na ślubach, pogrzebach itp.
A więc: końcówka mszy, już słyszę "idźcie w pokoju Chrystusa", zdążyłem odegrać "Bogu niech będą dzięki" i w tym momencie na chór wpada blondyneczka, na szpilkach z 10 cm (jak ona w tym wlazła po tych schodkach krętych, to nie mam pojęcia...) i od progu się drze, że ona by chciała "na ślub". Ja właśnie zaczynam pieśń na wyjście, więc jedną ręką pokazałem, żeby była cicho (bo mikrofon włączony) i żeby poczekała (gest: palec przyłożyłem do ust i dłonią wskazałem ławeczkę), na co ona pod nosem: "Będzie na mnie ustawiał ch*j jeb**y...". Skończyłem grać pieśń, ale jeszcze ludzie nie wyszli, to zabieram się do improwizacji. Ona znowu podrywa swą skąpo odzianą pupę i już do mnie, więc ponownie - ten sam gest: palec, ręka. Widać blondyneczce to było za wiele, bo podniosła się i poszła drobiąc szpileczkami (a w dół schodów jeszcze gorzej niż w górę). Zanim skuśtykała na dół, spokojnie skończyłem grać...
Coś w tym stereotypie jest...

Posługa organistowska

Dorabiam sobie jako organista. Z rozpoczętego przez Webera cyklu "piekielni parafianie"- sytuacja z dzisiejszej mszy o 11.00.
Wchodzę sobie schodkami na chór, 5 minut przed mszą (aby włączyć instrument, odpowiednio "zarejestrować" /ustawić/ itp.) i co widzę? Na ławeczce przed jeszcze wyłączonym instrumentem siedzi sobie na oko 4 letnie dziecko i radośnie wali łapkami w obie klawiatury śmiejąc się i ciesząc, przełącza głosy (rejestry - takie przełączniki którymi ustawia się głos w organach). Wszystko to ku wielkiej uciesze mamusi, która to dziecko podtrzymywała. Przestraszyłem się, bo organy, jak każdy inny instrument są delikatne i zwłaszcza zabytkowe wymagają specjalnego traktowania. Poprosiłem jednak grzecznie Panią o zabranie dziecka:
Pani: -Ale on się tylko grzecznie bawi!
Ja: -Proszę Pani, instrument to nie jest zabawka, jest bardzo delikatny, a ja za moment zaczynam pracę
Pani: -To tylko dziecko, niech Pan poczeka!
Wkurzyłem się, bo już słyszę, że ksiądz wchodzi do nawy (skrzypnięcie schodka z zakrystii, już dzwoni sygnaturka.... To złapałem dzieciaka, szybko usiadłem, włączyłem i zaczynam grać.
Pani: -Jak pan śmie szarpać moje dziecko! Ja pójdę do proboszcza!
A, że mikrofon był włączony, to proboszcz (jak cały kościół zresztą) usłyszał ten fragment... Babeczka oczywiście poszła do księdza po mszy, a on tylko do mnie:
-Jakub, może Ty jednak powinieneś zamykać chór? Na dole jest dość miejsca. Nie muszą Ci tacy ludzie pracy utrudniać....
Ja tam lubię ludzi i nie przeszkadzają mi jak sobie grzecznie siedzą w ławeczkach, zwłaszcza, że bliskość organisty wzmaga do śpiewania:)

Posługa organistowska

Historia trochę pozytywniejsza o autobusowych moherach... Dorabiam sobie często jako organista. Konstrukcja "mojego" kościoła jest taka, że na chórze również są ławki i wierni mogą tam wchodzić i normalnie zajmować miejsca, więc wiele osób znało mnie z widzenia. Na chór prowadzą wąskie, bardzo strome, kręte i wysokie schodki. Pech chciał, że niestety potknąłem się i spadłem z tych schodków łamiąc dotkliwie nogę (trochę mnie to wkurzyło, bo nie wszyscy wiedzą, ale w grę na organach bardzo zaangażowane są również nogi....). Zagipsowana noga i dwie kule zmusiły mnie do zmiany środka transportu z samochodu na autobusy. Któregoś razu wsiadam do autobusu i ku mojemu zmartwieniu widzę, że wszystkie miejsca są zajęte... A w dodatku przez starsze osoby... A tu nagle zrywa się jakaś staruszka i w te słowa:
-O, PAN ORGANISTA!! Proszę, proszę siadać! Pan biedny, połamany, proszę siadać! Heniu, pomóż Panu!!
Po czym pan Heniu wziął mój plecak, również wstał, oboje usadzili mnie na !podwójnym! miejscu, pomimo, że naciskałem, by sobie spokojnie siedzieli.
Ciekawe, czy gdybym był o kulach, lecz nieznanej profesji to również by mi ustąpiono....

Posługa organistowska

Maleńka wioska na Kaszubach. W sklepie GS KŁOS zasłyszałem jak klient zażądał:
- 'ednego Strzemiennego, 'ednego powypadkowego i zercie dla 'abki.
Ekspedientka bez mrugnięcia okiem postawiła na blacie ćwiartkę czystej, piwo i puszkę z jedzeniem dla kota.

GS KŁOS