Uczę w zaocznej szkole dla dorosłych. Białystok dużym miastem nie jest, czasem więc spotykam słuchaczy poza murami szkoły.
Historia sprzed godziny.

Wychodzę z nocnego sklepu, który sprzedaje wódkę. Gdzieś bilety na rano (zajęcia od 8) trzeba było kupić. Przed sklepem stoi grupka młodych mężczyzn.
- Dzień dobry.
- Dobry wieczór.
- A pani, to ładna jest - miłe to, ale nie od pijaczków pod monopolowym, myślę sobie. - A napić by się z nami pani nie chciała? - ciekawe gdzie, może na ławeczce pod kościołem?
Przestało być miło. Panowie coraz bardziej zacieśniają krąg wokół mojej osoby. Wtem, w twarzy jednego z mężczyzn rozpoznaję słuchacza.
- Nie było pana dziś na zajęciach.
Odchodzę.
- O (krówka), to była moja nauczycielka!

Mam nadzieję, że go jeszcze zobaczę na zajęciach. Przecież go nie zbiję.

Przeczytałam historię barta1985 o produktach przemiany materii w odpływie prysznica. Przypomniały mi się czasy, kiedy to pracowałam w pubie. O ile w tygodniu przychodzili do nas stali klienci, kulturalni i grzeczni, o tyle w weekendy, przeżywaliśmy istne oblężenie.
Alkohol w dużych ilościach powoduje, że ludziom puszczają hamulce, a także... zwieracze.

W którąś sobotę (właściwie to już niedzielę), już po zamknięciu, ogarnialiśmy lokal, by pani sprzątająca, która przychodziła rano, nie musiała szorować np. zaschniętego brudu. W męskiej toalecie znaleźliśmy majtki. Niebieskie, z figlarnym napisem "mały wariat". Pełne niczym pampers dorodnego dziecięcia po porządnym posiłku.

pub

Wpasowując się w konwencję opowieści gimnazjalnych, opiszę parę przypadków z pewnego małego miasteczka. Sama należałam do pierwszego rocznika, któremu dane było do tegoż przybytku uczęszczać.

Zaraz po studiach trafiłam na zastępstwo do gimnazjum integracyjnego w moim mieście. Stanęłam pod tablicą, widząc przed sobą młodsze rodzeństwo moich przyjaciół i wrogów, dzieci moich nauczycieli i współpracowników. Wiedziałam, że nie mogę pozwolić sobie na kumpelstwo, chciałam jednak być w porządku. Głowa pełna ideałów, że nie tylko mam uczyć, ale też wychowywać, i tak dalej. Niektórym wydawało się, że skoro jestem ugodowa, idę na rękę, no i można ze mną pogadać, to można mi też wejść na głowę. Normą były męskie przyrodzenia na kartkówkach, gadanie, czy jedzenie w czasie lekcji. Z mojej strony - im bardziej debilne zachowania, tym bardziej nieprzyjemne kary. Dodatkowa praca domowa, kartkówki, odpytki, uwagi, rozmowa z pedagogiem/dyrektorem szkoły. Poniżej rzeczy, których nie widziałam w innych historiach, również w tych z poczekalni.

1. Wywiezienie ucznia na wózku, z porażeniem, poza teren szkoły gdzieś za garaże. Dzieciak miał niedowład rąk, nie był w stanie sam przetransportować się na teren szkoły.

2. Groźby pod adresem nauczycieli. No dobra, jestem dorosła. Ale jak ktoś wie, gdzie mieszkam i grozi mi otruciem psa, to się trochę boję.

3. Kradzieże. Zarówno pomiędzy uczniami jak i podciąganie np. portmonetki z torebki nauczyciela. Zabawne, pani ze sklepiku poznała.

4. Notoryczne używanie telefonów komórkowych nie tylko w celu komunikacji. Pamiętam jak musiałam się tłumaczyć przed dyrektorką, kiedy filmik z mojej lekcji trafił do internetu. Niby nic do czego kuratorium mogło by się przyczepić, żadnych koszy na głowie, wulgaryzmów. Ale tłumaczyć się i tak musiałam.

5. Bajki opowiadane na temat nauczycieli byle tylko zaszkodzić. W mniej więcej drugim tygodniu mojej pracy wylądowałam na dywaniku, gdzie zapytano mnie dlaczego pozwalam na ściągi na klasówkach (na litość boską, jeszcze klasówki nie było!) i jedzenie w czasie lekcji.

6. Najlepsze zostawiłam na koniec. Był sobie Piotruś. Syn nauczycielki. Wydawało mu się, w czym zresztą chyba matka go utwierdzała, że wolno mu wszystko. I zaczęło się: pajacowanie, śpiewanie, próby siadania na kolanach, czy klepania po tyłku. Raz zdarzyło mu się w czasie zajęć na najwyższym piętrze usiąść na zewnętrznym parapecie i zagrozić, że skoczy, jeśli nie dostanie piątki. Najgorszym wyskokiem było nachodzenie mnie w domu. Piotruś w stanie nietrzeźwym (przypominam, 15 lat!) stoi pod moim oknem o godzinie 23 i drze ryja, że chce się ze mną umówić. Dzwonię do matki. Reakcja? "To nie moje dziecko, Piotrek jest w domu i śpi".
Piotruś ukończył gimnazjum z oceną nieodpowiednią z zachowania. Po pół roku spotkaliśmy się ponownie, gdy uczyłam w liceum i próbował on się zapisać do tej szkoły, bo z poprzedniej chcieli się go pozbyć.
Na radzie walczyłam jak lwica, by go nie przyjmować.

gimnazjum

Historia Nerwowej o kocie i sąsiadce przypomniała mi inną, nieco podobną. Jednak w tym przypadku piekielną była moja Mama.

Mamy rudego kota. Rufin, bo tak się bestia wabi, jest stworzeniem rozmownym, więc bliższych znajomych nie dziwi, że często prowadzimy z nim, swego rodzaju, dialog. Kot miauczy, my doń przemawiamy.
Sąsiad jednak o naszych zwyczajach nie miał pojęcia.

Należy zaznaczyć, że sąsiad jest chyba nawet bardziej rudy niż kot i moja osoba razem wzięte.

Któregoś pięknego dnia Rufin postawił wyjść z mieszkania i pozwiedzać świat. Mieszkamy przy dość ruchliwej ulicy, więc jestem w stanie zrozumieć gwałtowną i okraszoną wulgaryzmem wypowiedź mojej Mamy. Kot nawiał z mieszkania, i biegnie do drzwi klatki schodowej. Na co mama, biegnąc za nim, rozpoczyna przemówienie:
- Wybierasz się gdzieś, wuju durny, rudy?

No cóż, nie zauważyła sąsiada, wychodzącego z mieszkania obok. Tłumaczenia, że to do kota było, niewiele dały. Nie odpowiadał na "dzień dobry" przez dobre pół roku. Ani Mamie, ani reszcie familii.

zwierzęta rodzice sąsiedzi

Anegdota linki007 o upierdliwej sąsiadce, która miała zwyczaj "wystawiania" matki przed blok, przypomniała mi inną, dużo smutniejszą historię.

Na moim osiedlu mieszkała Jola. Matka Joli, jeszcze w latach osiemdziesiątych, została wyrzucona z pracy w szpitalu, pomimo widocznej ciąży. Za co? Wyobraźcie sobie, jak bardzo musiała pić, żeby w tamtych czasach wylecieć za to z pracy, w dodatku będąc w ciąży! Tryb życia matki spowodował, że Jola urodziła się chora. Poruszała się na wózku, i to przy pomocy innych osób.
Z Jolą zetknęłam się w liceum, kiedy to została dopisana do naszej klasy. Matka nie chciała, żeby Jola uczestniczyła z nami w lekcjach, dziewczyna miała więc zajęcia indywidualne, pojawiając się w szkole sporadycznie, z okazji różnych uroczystości i imprez. Z krótkich rozmów z Jolą wynikało, że uczy się raczej średnio, ale nie była głupią dziewczyną, i przy odrobinie pracy mogłaby jako tako się usamodzielnić. Jednak matka nie dopuszczała do siebie myśli, że mogłaby stracić źródło pieniędzy - Jola dostawała rentę, a matka - jakiś zasiłek opiekuńczy. Mamusia wymyśliła więc, że córka do matury przystępować nie będzie - bo i po co, skoro ma zapewnione pieniądze na chlanie do końca życia. Cała klasa była zdziwiona takim postępowaniem - ale cóż - nie nam się wtrącać.

W dniu wypłaty zasiłku w domu Joli było prawdziwe święto - matka szła, jeszcze trzeźwa, pchając przed sobą wózek z wystrojoną córką, do opieki. Po odebraniu pieniędzy już właściwie nic się nie liczyło. Impreza trwała godzinami, dopóki wszyscy nie padli, a Jola siedziała, "wystawiona" przed klatkę. Nigdy nie chciała, by ktoś zabrał ją do siebie, zawsze zresztą matka przypominała sobie o "wystawce", i zabierała wózek, nim zapadła noc.
Była Wielkanoc, kiedy matka zapomniała. Jola zmarła tydzień później w szpitalu, z powodu skomplikowanego zapalenia płuc, na dzień przed zakończeniem roku szkolnego dla maturzystów.

rodzina