O tym, że nie warto poświęcać się dla pracy/pracodawcy.

Pracowałam w jednej firmie 5 lat. Poszłam tam zaraz po szkole i się zasiedziałam. Nie była to lekka praca, byłam sama na kilku bardzo odpowiedzialnych stanowiskach, ale radziłam sobie. Praca po 9-10 godz. dziennie od pon. do soboty, stres, brak jakichkolwiek urlopów. W końcu organizm zastrajkował, dostałam zawrotów głowy tak mocnych, że ledwo chodziłam, ale i tak do pracy poszłam, aż w niedzielę wylądowałam w szpitalu. Dzwonię, więc do mojej ukochanej szefowej, mówię jaka jest sytuacja, że w poniedziałek nie dotrę do pracy. Jej odpowiedź: "to kto nam pensje naliczy, przecież jest koniec miesiąca?".

To jeszcze nie był koniec piekielności, wyszłam ze szpitala, dostałam jeszcze 2 tyg. chorobowego, a koleżanka z pracy dzwoni do mnie z informacją, że nie mam się spieszyć z powrotem do pracy. Oho, zwolnić chcą. Dobrze, pojadę, porozmawiam jak z ludźmi na poziomie. Szefowa odparła, że zwolnić mnie nie może, bo mam umowę na czas nieokreślony, ale owszem nie chcą mnie, bo mam raka i umrę na schodach w pracy, a oni nie chcą kolejnego wypadku przy pracy.

Skąd u niej wieści o raku? Bo miałam robiony rezonans w szpitalu onkologicznym (tam były najmniejsze kolejki).
Ułatwiłam Pani szefowej zadanie i sama rzuciłam wypowiedzenie. A sobie obiecałam już nigdy nie przedkładać zdrowia nad pracę.

praca

Kolejna historia o tym, że nie warto poświęcać się dla pracy.

W mojej poprzedniej firmie zatrudnili młodą dziewuszkę. Prosta dziewczyna z wioski, niezbyt inteligentna, ale za to chętna do pomocy i zawsze uśmiechnięta. Była tam sekretarką i jej głównym zajęciem w ciągu dnia było kserowanie dokumentów i parzenie kawy dla klientów, w tym sprawdzała się idealnie.

Żeby dojechać do pracy na 7 rano, wstawała codziennie o 4, jechała 6 km rowerem, potem 50 km pociągiem, a później już tylko 2 km na pieszo do pracy. W ogóle jej to nie przeszkadzało, chciała pracować i tyle. Kazali jej zostać godzinę dłużej w pracy: "nie ma sprawy" - odpowiadała z uśmiechem na twarzy (chociaż wiązało się to z tym, że na pociąg będzie musiała czekać 3 godz.). Kiedyś szefostwo wymyśliło sobie wieczornego grilla dla klientów, ją wzięli jako hostessę. Nikt nie zainteresował się tym, że ta dziewczyna będzie musiała wracać po północy pociągiem, a potem rowerem do domu. Ona też się nie poskarżyła.
Wydaje się Wam idealny pracownik? Otóż nie dla mojej szefowej, dla niej była, uwaga, za brzydka!

Pewnego pięknego dnia przyprowadziła ze sobą jakąś nową panienkę, twierdząc że to sekretarka do nowego oddziału. Więc nasza wiecznie uśmiechnięta, zaczęła uczyć wszystkiego nowa koleżankę. A na koniec dnia, w nagrodę dostała od szefowej wypowiedzenie.
Dziękuję kochana firmo.

praca

Teściowa z piekła rodem. No stało się, zakochałam się na zabój, do tego stopnia, że wyszłam za mąż. Przed ślubem mąż mi opowiedział, że jego rodzice mają kłopoty finansowe i że on również wziął kredyt żeby ich wspomóc, a teraz go nadal spłaca. Cóż, miłość do portfela nie zagląda (choć według dzisiejszych standardów owszem), pomyślałam poradzimy sobie, spłacimy.

Żyliśmy sobie spokojnie, co miesiąc płacąc raty i marząc o pozbyciu się długu. Teściową zwolnili z pracy, ale dostała wysoką odprawę, wezwała nas więc do siebie. Idziemy w duchu licząc, że chce nam oddać choć część na spłatę jej kredytu, ale nie, chciała żebyśmy pomogli jej wybrać samochód, bo skoro ma tyle kasy to trzeba ją gdzieś ulokować. Po co spłacać te wszystkie długi, które na nich ciążą, lepiej kupić autko. Żeby było śmieszniej, po miesiącu przyszła do nas pożyczyć 500 zł, bo jej nie starcza na paliwo. Przeżyłam, wybaczyłam. Po kilku miesiącach totalnego zaciskania pasa i po dorzuceniu pensji męża, udało nam się uzbierać kasę na ten nieszczęsny kredyt. Mój luby zadowolony poszedł się pochwalić rodzicom jacy jesteśmy zaradni. Jej słowa: "O, to macie tyle kasy w domu? Dajcie mi połowę, a wy sobie dozbieracie na ten kredyt"

Tak mamusiu, już Ci daję, cyjanek do kawy.

teściowa