Historia o mojej zabawie w kuriera. Tym którym nie chce się czytać grafomańskich opisów, niech ominą akapity 3,4,5 oraz przypisy. No to jazda:

Mój kolega przeprowadził się na wieś. Zapadła dziura gdzie ludzie wciąż palą czarownice, jest wioskowy guślarz a na szczura potrzeba wiedźmina[1]. Na prośbę kolegi musiałem dostarczyć mu plecak z jakąś elektroniką. Sprzęt miał odebrać jego dziadek, złoty człowiek co przybysza z miasta chlebem i wódką przywita.

Była to moja pierwsza wizyta tak więc na wszelki wypadek pytam się o opis wyglądu jego domu i dokładny adres. Po uzyskaniu informacji biorę te precjoza i jazda.

Pierwszy zgrzyt, doga dojazdowa fakturą przypomina skrzyżowanie powierzchni księżyca i świeżo przeoranego kartofliska. Po trzecim zahaczeniu miską olejową szlag mnie trafił i zostawiłem samochód na jakimś polu i dawaj z buta. Jest przecież tylko 35 stopni w cieniu a przede mną nieco ponad kilometr. Oddalając się wyobraźnia płata mi figla i słyszę cichy, pełen bólu i żalu jęk porzuconego samochodu[2].

W końcu dotarłem, zmęczony, odwodniony i spocony jak świnia. Plecak przywarł do pleców i zastanawiam się jak to odczepić bez użycia łopatki. W samej mieścinie przywitało mnie południowe słońce i kłęby zielska przetaczające się przez ulicę. Skojarzenia do dzikiego zachodu pasowało jak ulał, tylko saloonu brakowało[3].

Radość z dotarcia do strzępków cywilizacji nie trwał długo. Szybki rekonesans ujawnił zmorę większości osiedli. Numeracja. Czy do ciężkiej cholery tak ciężko umieścić mała metalową tabliczkę z numerkiem i nazwą ulicy? "Telefon do przyjaciela" odpadał bo komórka nie dostała prądu na śniadanie i zdechła z głodu[4]. Podpierając się opisem wyglądu domu i pamięcią (ave google maps) dotarłem na miejsce.

Wygląd domu zgadza się z opisem, podchodzę do bramy (O! Jest domofon!) naciskam guzik i czekam. Nikt nie otwierał więc nacisnąłem jeszcze kilka razy. Drzwi się otwierają i wychodzi dziadek. Mission colmplete myślę sobie, z triumfu wyrwał mnie wrzask dziadka.
[Dziadek]: Czego tu gnoju chcesz, porządnym ludziom wydzwaniasz.
[Ja]: Przepraszam, ale ja mam tu ten sprzęt co...
[D]: Nic nie chce, żadnego diabelstwa, ludzie od tego raka mają!!
[J]: ... W takim razie czy to jest ulica Piekielna 123?
[D]: Gówno ci powiem, ja was znam sukinsyny, zamontujecie mi coś pod oknem i będziecie truć mnie falami(?).
Dziadek wskoczył za drzwi z werwą dwudziestolatka i po chwili wyskoczył z... napiętą kuszą(!) Nie czekałem na nic więcej i zacząłem po ludzku spieprzać ile sił w nogach, miotając przekleństwa których nie przytoczę bo czytają nas damy i dzieci[5].

Właściwy dom znalazłem pół godziny później z pomocą jakiejś zbłąkanej duszy, właściwy dziadek okazał się super człowiekiem który odebrał sprzęt, poczęstował chlebem ze smalcem i ogórkiem, wódki odmówiłem bo będę prowadził. Życzył mi jeszcze szerokiej drogi i wróciłem do samochodu. Czekał w tym samym miejscu i na mój widok radośnie merdał antenką. W nagrodę za czekanie dostał pełen bak bezołowiowej 98 i prysznic w myjni.

[1] Tak wiem że teraz wsie niewiele różnią się od miasta, ale to była typowa dzicz z późnego średniowiecza, a takie też są.
[2] Jak sobie uświadomiłem jaki to był durny pomysł... Ale chyba opatrzność czuwa nad dziećmi pijanymi i idiotami.
[3] "Nie kłamię tylko koloryzuje, a to różnica" - Jaskier, bard, poeta i wierszokleta. Tym nie mniej jak tam dotarłem było to miasto duchów.
[4] Rozładowała się po prostu. A stare nokie 3310 trzymały dwa tygodnie bez ładowania. Quo vadis techniko.
[5] marynarz z szewskim stażem by się zawstydził, nie jestem z tego dumny ani trochę.

Wigwizdowo małe

Historia świeża bo z przedwczoraj.

Mam żółwia wodnego i jak jest dobra pogoda (czytaj: zero chmur i żar leje się z nieba) to zabieram go do parku żeby sobie pobiegał. Tak było i tym razem. Zakładam mu na pancerz wykonaną przez mojego ojca "obrożę" w postaci czerwonego paska odblaskowego i migającej diody na pilota. Pozwala to znaleźć żółwia nawet w wysokiej trawie, jest to bardziej zabezpieczenie awaryjne bo i tak nie spuszczam go z oczu.

Gadzina spaceruje, ja siedzę na ławeczce i obserwuje. Do żółwia podchodzi jakiś dzieciak, nic niezwykłego, często nawet dorośli podchodzą do mnie i pytają co jada, ile żyje etc. Zanim zdążyłem powiedzieć żeby nie drażnić gada, dzieciak go łapie i zaczyna uciekać. Chwila szoku i pędzę za dzieciakiem. Mały po całkiem długim sprincie schował się za swoją matką, która od razu się na mnie wydarła:

[M]atka: Co ty sobie gnoju wyobrażasz dziecko mi gonisz! Ja policje wezwę!
[J]a: Bez powodu go nie gonię, pani syn zabrał mojego żółwia.
[M]: Co ty pieprzysz, wczoraj go kupiliśmy, prawda synku?
Dzieciak perfidnie się szczerząc (przy okazji ukazują brak przednich jedynek), kiwa głową i pokazuje mi język.
[J]: Ale to jest mój żółw, ma nawet opaskę!
[M]: Upuścili cię przy porodzie durniu, że nie rozumiesz?! Zwierzę jest nasze!!

Wymiana słów w tym tonie trwała jakieś, 3 minuty, przy czym ja starałem się zachować spokój (co było bardzo trudne), a babka coraz bardziej się nakręcała, liczba decybeli z jaką nadawała, zawstydziła by trąby jerychońskie. Dzieciak dalej się szczerzył, a żółw się wyrywał. Gdy nagle stał cud! Pojawiła się para strażników miejskich i sami z siebie do nas podeszli.

[SM]: Przepraszam, co tu się dzieje?
[M]: O dobrze że jesteście, ten imbecyl chce ukraść żółwia mojemu synowi!
[J]: Powtarzam ko raz kolejny, że to pani syn zabrał mi go sprzed nosa. Ma nawet opaskę.
[M]: Takie coś można dostać w każdym sklepie, durniu!
[SM]: Proszę się uspokoić, czy ma pani coś na potwierdzenie że to pani zwierzę?
[M]: Ono jest moje!!!
[J]: Ale ja mam!

W tym momencie wyciągnąłem pilota z kieszeni i nacisnąłem guzik, dioda zaczęła migać, babka zbladła, dzieciak zaczął ryczeć, żółw się wyrywał. Piekielna wyrwała gada z ręki dziecka, wepchnęła mi go brutalnie do rąk i oboje oddalili się bardzo szybkim krokiem. Słychać było jeszcze jak troskliwa mamusia mówi do ryczącego dzieciaka "nie martw się, następnym razem się uda(!)"

Panowie strażnicy powiedzieli, że z czymś takim spotkali się po raz pierwszy i powiedzieli że opaska z diodą jest fajna, ale lepsza była by stara dobra smycz. Ciężko się nie zgodzić.

Park miejski

Historia mojego kolegi, ale tak nieprawdopodobna że nadaje się do opisania.

Kolega, nazwijmy go Michał, jakieś 3 lata temu pracował w informacji (czy coś w ten deseń) jakiej firmy telekomunikacyjnej. W każdym razie było biurko, za biurkiem on, komputer a klient przychodził i wylewał swoje żale.

Dzień upływał leniwie, mały ruch i żadnych bluzgów. Nagle wpada jak burza facet, około 40lat, ubrany w stylu luźno-eleganckim (czytaj: marynarka i jeansy). Pędzi niczym prom kosmiczny po orbicie i zatrzymuje się z wielkim hukiem o biurko Michała tak że cofnęło się o jakieś 2 cm.
Jego wyraz ciężko opisać, ale można powiedzieć że przerażenie mieszało się na twarzy klienta z desperacją i rezygnacją. Wisienką na torcie był jego głos, wysoki i histeryczny jakby na skraju załamania nerwowego.

Zanim mój kolega zdążył się zorientować co się dzieje i czy zostać na miejscu czy lepiej spieprzać, klient na jednym oddechu wyrzucił:
[K]lient: Panie! Internet! błagam internetu!!
[M]ichał: S-słucham?
[K]: Internetu, proszę! Flotę zostawiłem!
Ostatnie zdanie wyrwało Michała z szoku i uświadomiło mu że sytuacja jest krytyczna.
[M]: Rozumiem, niestety nie mogę panu udostępnić komputera, ale 50m dalej jest kafejka internetowa.

Klient odwrócił się i w szaleńczym biegu z powrotem rzucił szybkie "dzięki" i wyleciał przez drzwi o mało co ich nie wyważając. Cala akcja trwała ok 15 sek.

Co się okazało, koleś grał w przeglądarkową grę internetową Ogame w której buduje się statki kosmiczne i niszczy je innym graczom. Biedak wychodzą musiał zapomnieć wysłać je na misję(albo coś podobnego). Całe szczęście że kolega Michał też w to grał i wiedział że "flota" to nie raz kilka miesięcy pracy.

Niestety nie wiadomo czy facetowi udało się ocalić flotę.

Wczorajsza sytuacja w której główna rolę odegrały dwa piwa, dowód osobisty i mały sklepik, przypomniały mi moją historię o piekielnym fryzjerze.

Tytułem wstępu, od 9 roku życia mam specyficzną fryzurę. Włosy na głowie tak do połowy ucha, z tyłu kitka do ramion (jak ktoś grał w Gothica 1 albo 2 to niech przypomni sobie fryzurę bezimiennego i trochę przedłuży kitkę). Ten szalony fryz przetrwał dekadę, aż do wiosny roku pańskiego 2010.

Jak mówił Mendelejew „na wiosnę zwierzęta linieją to i człowiekowi wypada się ostrzyc”. Więc idę do swojego fryzjera. Pierwszy zgrzyt - fryzjerka, która zawsze mnie strzygła jest już na emeryturze, zamiast niej zajmie się mną nowa. Wyglądała jak stadium przejściowe pomiędzy normalną dziewczyną a blondi „plastik fantastik”.

No dobra co ma być to będzie, siadam i mówię jak ma być, kitkę skrócić do połowy szyi, a włosy na głowie tak o 5 cm. Przytaknęła i rozwiązała kitkę (dziwne, Pani Halinka nigdy tego nie robiła). Łapie za maszynkę i nakłada jakąś nasadkę (zaraz! maszynka szła w ruch dopiero na końcu, coś tu nie gra) i zanim zdążyłem się zapytać co zamierza zrobić przejechała mi nią przez sam środek głowy! Wyprostowałem się:
[ja]: Co pani robi!?
[F]yzjerka: Jak to co? Skracam do 5cm jak pan mówił.
[ja]: Nie DO 5cm ale O 5cm, i tylko głowa a nie kitka!
[F]: Wiem co słyszałam, miało być ścięcie wszystkiego na krótko. Proszę siadać.

Jakiś facet słysząc to wyszedł z zaplecza, prawdopodobnie kierownik, chyba mnie poznał, bo złapał się za głowę. Pogonił fryzjerkę na zaplecze i przepraszając za zaistniałą sytuacje, spróbował ratować co się da, a niewiele tego zostało.

Skończyło się na darmowym, zrobieniu nowej krótkiej fryzury, gorących przeprosinach i obietnicą ochrzanienia fryzjerki. Zapuszczam znowu i nawet nie wiedziałem jak lekki wiaterek może dawać po głowie.

Fryzjer osiedlowy

Moja pierwsza historia będzie o służbie zdrowia.

Kiedy byłem jeszcze gówniarzem ok. 14 lat znaleźliśmy sobie zabawę w „rycerzy”. W skrócie polegała na laniu się kijami i deskami, więc obrażenia były częste. Zwykle kończyło się na siniakach i otarciach czasem krwi, do czasu. Znalazłem w piwnicy porządna dębową pałę, kij bejsbolowy się przy niej chował, kolega chciał ją przetestować na drzewie, zamiast w drzewo trafił we mnie stojącego obok.

Samego ciosu nie pamiętam ocknąłem się dopiero na ziemi z potwornym bólem w prawych żebrach. Chwilę wracałem do siebie a potem koledzy odprowadzili mnie do domu. Następnego dnia było jeszcze gorzej, nie mogłem wstać z łóżka, a krwiak wiekości piłki w miejscu trafienia mienił się fantastycznymi odcieniami fioletu i zieleni.
Szybkie oględziny skwitowane zdaniem „Jezus Maria, co to jest do cholery?” skończyły się w szpitalu.

Po trzech godzinach czekania, lekarz łaskawie raczył zejść, spojrzał skomentował grę barw na żeberkach stwierdził, że to tylko stłuczenie, porządne, ale tylko stłuczenie i nie ma, co się martwić samo zejdzie. Przepisał jakąś maść, i tydzień się nie przemęczać.
Smarowanie to był koszmar i bolało jak sto sukinsynów przy każdej zmianie pozycji tylko leżenie nieruchomo pomagało. Tydzień później bolało dalej ale już mniej(ale wciąż mocno) i krwiak się zmniejszy, dało już się chodzić do szkoły.

Miesiąc później dalej bolało, mama się wkurzyła i znowu jazda do szpitala. Tym razem inny, dużo młodszy lekarz, obejrzał, dotknął, spytał co się stało i od razu wysłał na prześwietlenie. Diagnoza: Pęknięcie dwóch żeber i uraz trzeciego, nic już nie dało się zrobić, bo kości zaczęły się zrastać. Młody kazał się cieszyć, że się nie złamały na amen, tylko pękły i lekko wygięły do wewnątrz, bo mogło być dużo gorzej.

Teraz została mi śliczna pamiątka w postaci sporego dołka na samym dole prawych żeber. Zabawa w rycerzy oczywiście na tym wypadku oczywiście się skończyła.

Słuzba zdrowia