Chcecie piekielną katechetkę?

Ta siostra uczyła mnie przez całą zerówkę, a potem - nie wiem, może zrządzeniem Latającego Potwora Spaghetti - powlokła się za mną do podstawówki. Trzymała klasę twardą ręką, co objawiało się m.in. w hamowaniu wszelkich naszych zapędów artystycznych. Za moich czasów religia w podstawówce polegała głównie na wklejaniu do zeszytu obrazków i kolorowaniu ich, ew. na rysowaniu swoich wersji scenek z Pisma Świętego. Swoich? Otóż nie.

Siostra dbała o to, abyśmy nie kalali kanonu swoimi bluźnierczymi wypaczeniami. Dopilnowała, aby każda postać stała na swoim miejscu, miała odpowiednie proporcje a nawet kształt głowy (do dziś pamiętam - kółeczko, a nie owal! ). Nos - ładna, prosta kreseczka stercząca w przestrzeń jak u Pinokia, a nie żadne kartoflaste kulfony. Skrzydła Archanioła Gabriela - łuk zamknięty na dole prostą kreską, żadnych prób domalowania piór! Zadbała nawet o ustawienie Żłóbka (miał być rysowany en face, a nie z boku) oraz o konstrukcję więźby dachowej Szopki. O dołożeniu jakiejkolwiek owieczki do wołka i osiołka nie było nawet mowy (a my z kolęd wiedzieliśmy doskonale, że byli pasterze, a zatem musiały być i owieczki).

Pamiętam do dziś, że kiedyś z powodu nieobecności nie wysłuchałam dokładnie jej zaleceń i zadaną scenę narysowałam tak, jak mi się podobało...

Awantura oparła się o rodziców i dyrektokę...

Siostra R....a

Pani za kierownicą stareńkiej skody nie zapanowała chyba nad samochodem, bo lusterkiem zahaczyła o rękę mojej połówki, idącej wraz ze mną po chodniku. Pani zatrzymała się i cofnęła, aby zrównać się z nami - sądzicie zapewne, że zrobiła to, aby spytać, czy nic się nie stało, podać nam swoje dane, zaproponować pomoc czy zwrot kosztów ewentualnego leczenia. Już przygotowałyśmy się na uspokajanie pani kierowniczki, spodziewając się histerii u kogoś, kto właśnie - może niegroźnie, ale jednak - potrącił pieszego. Otóż nie. Pani zawróciła, aby nas zwyzywać. No bo kto to widział "tak chodzić"!? Może faktycznie widząc w Nowy Rok nadjeżdżający samochód należy uskoczyć do rowu?

baba za kierownicą

Ostatnio przytrafiło mi się coś, co sprawiło, że mój mózg popękał, a kawałki spadły na podłogę z głośnym ciapnięciem. Zaowocowało to zapewne dość nieprzyjemnym i kłopotliwym zachowaniem z mojej strony, ale sami oceńcie - miałam wybór?

W naszej uczelnianej stołówce jest grabieżczy zwyczaj, że kartą płaci się powyżej 20 zł. Miałam właśnie bezgotówkowy dzień, ale nie chcąc się wykłócać z ekspedientką wiedzącą o zamysłach właściciela tyle, co my wszyscy o wyrokach Allaha zgodziłam się na to bezprawie, zaprosiłam koleżankę by rachunek przekroczył 20 zł, odstałam swoje w kolejce, zamówiłam.

Pani jednak nie dosłyszała ostatniej pozycji i rachunek zamknęła na kwocie 16.50. Na sam widok wyciągniętej w jej stronę ręki z kawałkiem plastiku zareagowała jak Ojciec R. na automat z prezerwatywami.

P: Ale co mi tu pani daje! Od 20 zł.
J: Mówiłam, że ma być jeszcze bigos, byłoby 22 złote.
P: Ale to tera pani mówi? Trza było wcześniej.
J: Mówiłam, tylko pani nie dosłyszała.
P: Nie słyszałam bo nie było co słyszeć.
Ok, zarzucanie mi dziecinnego kłamstwa to jeszcze nie wszystko, słuchajcie dalej :)
P: No i co ja mam teraz zrobić?
J: Nie wiem, ja chcę kartą zapłacić za całe zamówienie na kwotę 22 zł.
P: Ale ja to tera musze wycofać. Przykro mi!
Rzekła to z miną oprawcy tłumaczącego ofierze, co jej zaraz zrobi. Narodził się nowy wymiar domorosłego sadyzmu: nie dać studentowi jeść. Super. Bajka.
J: Doskonale, proszę to wycofać i wprowadzić jeszcze raz całe zamówienie.
P: Ale ja tego nie mogę wycofać! Co pani se wyobraża!?
Tutaj mój mózg powoli zaczął pękać. Ostatecznie rozpadł się przy kolejnej wypowiedzi ekspedientki.
J: Dlaczego?
P: Bo musiałabym za to płacić z własnej kieszeni! Teraz to pani musi płacić dwa razy!
Wpadłam wtedy na genialny pomysł, aby dać babie do myślenia na temat bezsensu jej toku rozumowania.
J: To ja stanę jeszcze raz w kolejce i zamówię to samo :)
Bezdennie cielęcy wyraz jej twarzy ostatecznie upewnił mnie w tym, że wszelkie operacje logiczne ponad "przynieś" i "wynieś" są jej całkowicie obce. Przez pewien czas faktycznie miałam ochotę po raz drugi podejść do kasy i jednym tchem wykrzyczeć jej do ucha całe zamówienie na 22 złote, ale obawiam się, że dostałabym dokładnie te same porcje, które czekały już na mnie nałożone na blacie z tym, że już wystudzone oraz z wkładką z włosów, kurzu i z grzeczności nie powiem, czego jeszcze. Po prostu sobie poszłam zostawiając panią tęgo rozmyślającą nad parującymi talerzami i kasą zamkniętą na kwocie 16.50.

gastronomia

Mam rodzinę w małej miejscowości, w której jakiś czas temu otwarto Jedyny I Najlepszy Supermarket. Sklep ma powierzchnię niewiele większą nić MiniSklepik zWyłącznieNajpotrzebniejszymiRzeczami w mieście, ale jak na wiejską skalę to prawdziwy moloch. Ceny ma nieco niższe niż babuszka na targu, a więc momentalnie zdobył rzesze klientów.

Problem polegał na tym, że jak każdy monopolista sklep ten miał swoich klientów w d. Spróbowałam zmienić przynajmniej 2 rzeczy.

Sprawa nr 1: brak etykietek z cenami lub raczej napchane koło półki całe stosy etykietek kompletnie nieodpowiadające temu, co faktycznie znajdowało się na półce (i nie mówię nawet o etykietce z produktu innej marki ale o tym, że pod półka z szamponami były np etykietki z cenami karm dla psów).
Reakcja: Przez kilka kolejnych wizyt w tym sklepie z każdą pierd*łką łaziłam do kasy, wpychałam się do kolejki i prosiłam o sprawdzenie ceny.

Sprawa nr 2: Ekspedientki przekonane, że każdy klient ma nieograniczony czas a plotki o najnowszym odcinku telenoweli są ważniejsze niż obsługiwanie.
Reakcja: Kilka razy zdarzyło mi się wyłożyć wszystkie zakupy na taśmę, a gdy nie zostałam obsłużona zostawiałam je tam i wychodziłam.

Może postępowałam głupio, ale miałam nadzieję, że taka manifestacja będzie skuteczniejsza niż pyskówka z kierownikiem.


I wiecie co?


Nic się nie zmieniło.

Monopolista wiejski

Wczoraj naszła nas ochota na karmienie łabędzi nad Wisłą, kupiłyśmy więc wór bułek w promocji. U studentek z kasą krucho, ale ptaszyska też chcą jeść, a 10 bułek w sumie kosztowało mniej niż piwo.

W nastrojach depresyjnych związanych z brakami w portfelu wędrując jedną z głównych ulic miasta zobaczyłyśmy "babuszkę" żebrzącą - nie panią Menelową, ale autentyczną babuszkę, która wyglądała jakby do emerytury ledwie starczającej na leki chciała dożebrać parę groszy, by starczyły na omastę do ziemniaków. Pieniędzy u nas niet, ale zaproponowałyśmy bułeczki.

- Takie suche? Ja się takich nie tknę! Ja nawet z mielonkom nie jem, ino z kiełbasom!

Nieźle wkurzone poszłyśmy dalej. W kolejnej bramie siedziała rodzina romska. Nie proponowałyśmy już nawet bułek widząc, że koło żebrzącej nastolatki leży otwarta paczka chipsów LAYS. Żeby było zabawniej pół godziny wcześniej w sklepie też chciałyśmy kupić chipsy, ale uznałyśmy, że nawet prażynki marki "najtańszy produkt" to zbytek i strata pieniędzy.

żebracy krakowscy

Historia bez dialogów, za to z morałem.

Po wielu tygodniach bezskutecznych poszukiwań moja dziewczyna znalazła pracę idealną: na stoisku z e-papierosami. Sama też okazała się pracownikiem idealnym. Była właśnie na etapie rzucania palenia, zaangażowała się w pełni, w momencie przyswoiła sobie całą ofertę. Mogła doradzać klientom czerpiąc zarówno z własnego doświadczenia jak i z doskonale znanego katalogu. Do tego miła, kontaktowa, ładna, ale nie wulgarnie "odstawiona" - po prostu cud miód. To samo powiedziało jej szefostwo z miejsca ją przyjmując.

Okazała się jednak do tej pracy zbyt atrakcyjna. Miała pracować w jednej placówce z ...narzeczonym siostry właściciela. Pracowała tam niecały dzień - została zwolniona po tym, jak rzeczona siostra wpadła do swojego chłopaka na przerwę lunchową. Wystarczył jej jeden telefon do braciszka.

Morał? Dziewczyny, jeśli nie ufacie swoim chłopakom, załatwiajcie to z nimi. Jeśli człowiek sam się nie upilnuje to nikt go nie upilnuje, a zazdrość krzywdzi. Czasami tylko psuje nastrój, ale czasami może komuś zafundować kolejne tygodnie życia w niepewności i głodowania.

siostrzyczka szefa

Na serwisie ogłoszeniowym zamieściłam informację, że z narzeczoną szukamy pokoju do wynajęcia w mieszkaniu studenckim. Oprócz preferowanej lokalizacji i maksymalnej ceny postanowiłyśmy poinformować ewentualnych współlokatorów o fakcie dość istotnym: pokoju szukają dwie dziewczyny, ale łóżko ma być jedno a pokój typowy "dla pary" czyli nieco mniejszy niż klasyczna "dwójka", znaczy się: jesteśmy parą, taką prawdziwą.

Muszę pochwalić społeczeństwo - większość ofert była naprawdę w porządku, ale rodzynek zdarzyć się musiał. Na szczęście sprawa szybko wyszła na jaw, bo pan nie umiał długo powstrzymywać swoich chuci.

Około 22.30 odebrałam telefon - trochę późno jak na rozmowy o wynajmie mieszkania, ale wszyscy wiemy, jak żyją młodzi ludzie w dużych miastach. Jeszcze do przeżycia.
Pan zaproponował nam pokój za cenę równą połowie przeciętnej ceny pokoju w tej lokalizacji. Jeszcze niczego nie podejrzewałam, chociaż użytkownicy serwisów ogłoszeniowych pewnie wiedzą, że często zdarzają się ogłoszenia w stylu "wynajmę pokój atrakcyjnej pani, cena bardzo niska w zamian za usługi bardzo różne".
Podejrzewać coś zaczęłam natomiast, gdy pan spytał:
- A ładne jesteście?
- A co to ma do rzeczy? - odparłam zdumiona.
- Bo ja bym się chętnie dołączył...

XXI wiek, Wikipedia działa bez zarzutu, a niektórzy dalej uważają, że słowa "lesbijka" i "prostytutka" to synonimy.

Polskie Zoo

Pewnie odeślecie mnie z tym na kotburgera, ale z góry oponuję: tą historią chcę Wam udowodnić, że piekielne osobniki zdarzają się nie tylko w naszym gatunku.

Moja kotka już w dość podeszłym wieku sprawiła sobie przychówek, niestety ciąża przebiegała z trudem, po porodzie kotka zachorowała więc wychowaniem jedynego ocalałego kociaka musieliśmy się zająć sami. Chyba popełniliśmy sporo kocich błędów wychowawczych, w każdym razie kociak ... no cóż, normalny nie był.

Już od pierwszych dni uczył się samodzielności. Polegało to m.in na tym, że sam trzymał sobie butelkę do karmienia (mimo, że taka butelka jest mała - ma ok. 25 ml pojemności, i tak jest prawie tak duża jak nowonarodzony kociak). Maluch trzymał ją wszystkimi łapkami i jakoś dawał radę. Co ciekawe, gdy tylko zaczął widzieć, na wszelkie oznaki czułości reagował chlastaniem człowieka po twarzy łapą - o ile oczywiście zdołał dosięgnąć. A więc: myziam go noskiem i szepczę czule "mój ślicny kotecek" - dostaję po ryju. Zbliżam twarz do kociego pyszczka by sprawdzić, czy dobrze mu się pije z butelki - dostaję po ryju. Tak mu jakoś weszło w krew.

Gdy nauczył się chodzić, było tylko gorzej. Czerwiec, upalne noce a tu nie szło nawet kawałka ręki czy nogi wystawić spod kołdry bo natychmiast zajmował się nimi Potwór. Tak, Potwór; wiem, że to nienajlepsze imię dla kota, ale inaczej się go nazwać po prostu nie dało.

Któregoś dnia odwiedził nas mój brat. Nie znał jeszcze Potwora, więc zaczął się z nim bawić jak z każdym innym kotkiem. Nie patrzyłam na to, ale usłyszałam:
- O, kotek! Jak ty się ślicznie bawisz... Ała! O ty cholerniku!

Przyszedł czas, gdy Potwór wszedł w dorosłość i postanowiliśmy go komuś oddać. Po kotka zgłosili się państwo z ogłoszenia; przyszli ze swoim psem rasy beagle. Od progu zakochali się w Potworze więc od razu wzięli go na ręce. Pies bardzo się zainteresował nowym zwierzakiem, zaczął merdać ogonem, "kłaniać się" na przednich łapach i na wszelkie sposoby okazywać, że chce się z nim po prostu pobawić, nowi państwo więc bez namysłu postawili kotka na podłodze, by mógł się zapoznać ze swoim nowym towarzyszem. I tu wyszła piekielność kotka: zakotłowało się, zasyczało, a gdy kurz opadł pies biegł w panice do drzwi wyjściowych z naszego mieszkania. W połowie korytarza jednak dopadł go dramatyczny wybór: przecież jego ukochani państwo nadal byli w zasięgu tego syczącego monstrum! Widać było, jak walczył z własną paniką, w końcu jednak instynkt stadny zwyciężył nad samozachowawczym: pies zawrócił i drżąc ze strachu zaczął napierać bokiem na nogi swoich "człowieków", chcąc ich w ten sposób bezpiecznie wyprowadzić z pola rażenia Potwora, jednocześnie osłaniając własnym ciałem. Muszę przyznać, że ten niezwykły przejaw psiej ofiarności bardzo mnie wzruszył.

Jaki był finał? Państwo mimo wszystko kota wzięli, teraz ponoć z psem żyją w najlepszej przyjaźni, o ile oczywiście pies przestrzega wprowadzonych przez kota zasad :)

Moja mama nie jest jeszcze w wieku matronalnym, ale zdradza już pewne piekielne inklinacje, a za 10-15 lat bez wątpienia będzie typową panią okładającą satanistów parasolką i wypychającą studentów z autobusu. Na razie ograniczyła się do energicznego ratowania mi życia w dość zabawny sposób.

W ostatniej chwili dobiegłyśmy na autobus, mama weszła do środka a ja spróbowałam się wgramolić za nią, manewrowanie jednak utrudniały mi siaty z zakupami. Jak można się domyślić, kierowca pomyślał "jak kocha, to pobiegnie za mną nawet na koniec świata", zamknął drzwi i zabrał się do opuszczania przystanku. Glan utknął i za nic nie dał się ruszyć ani zdjąć. Życie uratowały mi jedynie spory ruch utrudniający opuszczenie zatoczki oraz dzikie wrzaski mojej mamy, że "dziecku pan nogę przyciął", "ratujcie moje dziecko" itp. Kierowca wpadł w taką panikę, że natychmiast przybiegł blady na miejsce zbrodni. Ujrzał tam zdrową dwudziestotrzylatkę odzianą jak członek gangu motocyklowego i postury takiej, że niejeden gangster mógłby się jej przestraszyć. Natychmiast odzyskał kolory i westchnął "ładne mi dziecko".
Można było złożyć skargę, ale jego szczera panika i równie szczera ulga były tak spektakularne, że z całego serca mu wybaczyłam.

MPK

Sąsiad z naprzeciwka pali - zdarza się, ludzka to słabość. Jemu jednak na dodatek zdarzało się nader często palić na klatce schodowej i petować w doniczkach z kwiatkami, wystawionymi przez mieszkańców przed okno. Jako, że kwiatki były prywatne i wystawione dla wspólnego dobra, mieszkańców to bardzo rozsierdziło. Aby ocalić palacza od zgonu z siekierą w plecach postanowiłam dać mu szansę poprawy i obok kwiatków na tym samym parapecie wystawiłam dla niego popielniczkę. Chyba mu się spodobała bo... wziął ją sobie do domu i dalej wesoło petował w paprotkach i aloesach. Dopiero (na szczęście udawany) atak astmy mojej mamy, gdy przedzierała się przez ciężką zasłonę siwego dymu do drzwi naszego mieszkania dał panu sąsiadowi do myślenia (a może w tych samych dniach po prostu ktoś uczciwie skuł mu twarz?). Teraz pali przed klatką a pety... wyrzuca na rabatkę sąsiadki z parteru. Na szczęście pani niedawno kupiła sobie sporego pieska... Ciekawe, gdzie teraz przeniesie się pan palacz?

TBS w Krakowie