E4y ♂

Przesadzasz z tym "harowaniem jak dorośli". Odnośnie pisania – pisz ile wlezie, naucz się pisać innym charakterem pisma, potem kolejnym – trochę wprawy a dojdziesz do tego jak to obrócić na swoją korzyść ;)

@Kataszka: Prawda, złote chłopy! Ale do ran to ja bym ich nie przykładał ze względów sanitarnych :P

Logicznie rzecz biorąc, żeby to serducho w człowieku ścisnąć "od zewnątrz", to trzeba je zgnieść o tylną ścianę klatki piersiowej. Bez uszkodzenia żeber chyba się po prostu nie da. Ponadto pewien zawodowy lekarz nawet mi o tym wspomniał kiedyś, że połamane żebra to częsty uraz w takich wypadkach. Nie nazwał bym tego "mniejszym złem" ani żadnym złem – to po prostu konieczność. Mam nadzieję, że kolega przeżył.

Zmodyfikowano 1 raz Ostatnia modyfikacja: 17 października 2017 o 14:04

@fenek: Otóż to. Spadki ludziom często do głów uderzają i załącza się "tryb sępa", jak jeszcze denat dobrze nie wystygł. Dodatkowo jak nie ma testamentu, to w pierwszej kolejności dziedziczą potomkowie.

@rodzynek2: Amstafy mi się źle kojarzą, bo kiedyś jeden mnie pogryzł. Z tego też powodu (logiki tu nie szukaj) nie chcę mieć psa niższego niż 60 w kłębie. Pies to ma być pies – duży, żeby przypadkiem nie nadepnąć czy nie kopnąć, nie musieć się za bardzo schylać żeby pogłaskać, ma być widoczny z daleka i najlepiej żeby był przerażający :D. Mój obecny pies spełnia swoją rolę idealnie – a w kłębie ma 68. Edit: U weterynarza żaden mały szczur nie podchodzi zaczepiać mi psa – to jest ogromna zaleta:)

Zmodyfikowano 1 raz Ostatnia modyfikacja: 16 października 2017 o 11:23

@timo: Eee, nie da rady. To praktycznie niemożliwe.

Kiedyś i mnie małolat zapytał, czy nie kupiłbym mu piwa. To kupiłem bezalkoholowe.

@rodzynek2: Nie ukrywam, że jest duży jak na psa, niemal 45 kilo. Ludzie się go boją wszędzie, a do tego jest czarny jak smoła. A rasy nie ma bo jest nierasowy – w książeczce zdrowia ma po prostu "wilk" – no i wygląda bardziej jak wilk niż jak pies.

@iks: O butelki już łachów nie darłem. Więcej bym na tym stracił chyba. Jak inne śmieci będą lądować u mnie, to wtedy coś z tym będę robił.

@KaktusStefan: Dało by radę sprawę rozwiązać bez udziału policji i "nie robić sobie wrogów". Z początku miałem z tyłu głowy taką myśl, żeby machnąć na to ręką i potraktować jako pijacki wybryk. Jakby imprezowicze może podeszli do tego z jakimś szacunkiem do mnie, przeprosili za głupotę? Ale nie, tego nie zrobili – od razu zaczęły się wulgaryzmy, przeplatane prośbami, groźbami i wyzwiskami.

W takich czasach żyjemy, że już nic nie wiadomo... Pod Grunwaldem w przeszłości się nieźle kotłowało – a dziś kotłuje się na Placu Grunwaldzkim! I to tak, że nawet nic nie widać gołym okiem. Tylko studentki z brzuszkami chodzą :)

@irysek: Lepiej dmuchać na zimne. Jak dla mnie, rozwiązaniem problemu nadmiernej ilości kotów jest zredukowanie ich populacji. To samo tyczy się watah dzikich psów. Niestety to chyba marzenia ściętej głowy – bo wystarczy o tym wspomnieć a zaraz zaczną się piłować jakieś nadmiernie pro–zwierzęce oszołomy.

A potem lincze na kierowcach którzy kota rozjechali lub wkręcił im się między półoś a blok silnika – ponieważ znalazł schronienie w komorze silnika. Nadmiar kotów to też plaga.

@bazienka: Jeśli o chodzi stricte o pieniądze, to ja po prostu staram się unikać ich pożyczania jak mogę. Już się na tym po prostu "przejechałem". Jak słyszę "pożyczysz mi sto złotych na <coś>?" – to działa na mnie jak woda święcona na szatana. Wolę być nawet nieco stratny, ale mieć pewność, że kasa pójdzie na ten akurat cel. Jako przykład – znajoma, samotna matka. Do tych skromnych nie należy, więc wolę wsadzić ją i jej dzieciaka w samochód i po prostu zapłacić za ich zakupy.

@weron: Musze przyznać, że pojechałaś lekko po bandzie :) Do tej pory miałem przed oczyma sytuacje pożyczania przedmiotów, które nie mają aż tak ogromnego wpływu na ogólnie pojęte "życie". Pożyczając cokolwiek, trzeba mieć to na uwadze. W historii którą przytoczyłaś idzie o "mieć albo nie mieć" (dach nad głową). A to moim zdaniem jest już zupełnie inna waga. "Pożyczanie" czegokolwiek o tak krytycznym znaczeniu "na gębę" to już nie jest naiwność – to zakrawa na szaleństwo (z mojej perspektywy).

@bazienka: Myślę, że konieczność spisywania umowy wskazuje na brak zaufania do danej osoby. Tylko czemu takiej osobie wtedy cokolwiek pożyczać?

Do pożyczania rzeczy ja podchodzę jak pies do jeża i wszystko zależy od "co" i "komu". Pożyczam jedynie wtedy gdy prawdopodobieństwo odzyskania przedmiotu jest bliskie bardzo pewności. Nie zmienia to faktu, że nawet wtedy zdarzało się, że przedmiot już nie wracał z przeróżnych przyczyn. Powiedzenie "dobry zwyczaj, nie pożyczaj!" zbierało swoje żniwo. Najważniejsze, że "wyszło szydło z wora" w przypadku byłej koleżanki i to, że odzyskałaś swoją własność!

Zmodyfikowano 1 raz Ostatnia modyfikacja: 12 października 2017 o 12:53

Jak zobaczyłeś, że jest za krótki... to strzeliłeś karpia?

Widzę tu pewien... hmm. Trend? Wskazujący na to, że wchodzenie gdzieś zamaskowanym jest całkiem w porządku. Jasne – gdy jest zima taka, że wąsy zamarzają a wiatr tak silny, że z butów wyrywa. Wtedy kontekst noszenia masek w celu ochronienia się przed mrozem jest jasny. Co wtedy, gdy kontekst jest niejasny? Wtedy zakładamy, że posiadacze masek na twarzach za główny cel ich noszenia mają ukrycie swojej tożsamości – tylko po co? Pierwszym co przychodzi na myśl jest popełnienie jakiegoś czynu za który grożą konsekwencje – na przykład rabunek bądź pobicie. Całkowicie normalnym zachowaniem jest ucieczka przed grupą, która reprezentuje jakiś konkretny zamiar – a jaki zamiar może mieć grupa osób zakrywających twarze o trzeciej w nocy na stacji benzynowej, gdy temperatura jest powyżej dziesięciu stopni? Na pewno nie ochrona przed mrozem. Przypuszczam, że każdy przynajmniej widział jak wygląda pobicie – ciosy pięściami, kopnięcia i ogólna brutalność zdarzenia. To budzi strach, który motywuje do zadbania o własne bezpieczeństwo przede wszystkim. Ponadto ja wiem, że zaraz znajdą się tu jacyś mocarze, którzy by podołali i ich "rozwalili" jak stoją i to pewnie nawet jedną ręką. W historii mamy jednak sytuację przedstawioną z perspektywy kobiety (która zakładam, że "z natury" ma mniej siły niż trzech dwudziestoletnich chłystków) w towarzystwie pana dozorcy w dość już słusznym wieku.

Autor bardzo ciekawie i trafnie ujął "kondensat" piekielności na piekielnych. Podoba mi się :)

Troszkę pospiesznie napisane ale zgadzam się. Niektóre komentarze tak właśnie wyglądają.

@Jorn: Widząc, że nikt nie udziela pomocy, należy zatrzymać się i zabezpieczyć miejsce i tej pomocy udzielić. Nawet jeśli nie przez wzgląd na przepisy, to chociaż przez to, że jesteśmy ludźmi.

@bloodcarver: W sytuacji jaka miała miejsce, dużo bardziej wolałem zatroszczyć się o dobro i jakikolwiek komfort psychiczny Natalii. A nie jakiejś hipotetycznej i cudzej żony z przyszłości. Inna rzecz – "naprostować". Kawał czasu usiłowałem, marnowałem swój czas żeby cokolwiek do jego łba wcisnąć. A Natalia raczej nie mogła go "naprostować" z wiadomych przyczyn. Co do podjętych wtedy decyzji to uważam je za słuszne i nie czuję się niczemu winny.

@Armagedon: W październiku nie podjął pracy. Pod koniec września poinformował, że jednak tej pracy nie podejmie (po wielokrotnych próbach kontaktu). Po tym przypuszczam, że w październiku miał zacząć.

@Imnotarobot: Myślę, że to efekt zbyt dużych różnic w charakterach. Mój siostrzeniec wdał się w matkę – roszczeniowy typ, pępek świata – dodatkowo był faworyzowany i żadne dobre moralne wzorce się w nim nie utrwaliły. Na mnie się wypiął jak miał chyba czternaście–piętnaście lat i od tamtej pory nie miałem na niego żadnego wpływu. Do siostrzenicy dotarła (najwyraźniej przeskakując jedno pokolenie) roztropność i ciekawość po moim ojcu, dodatkowo wspierana przeze mnie i moich rodziców. Dwa typy tak skrajnych charakterów pod jednym dachem: moralny i amoralny, nie współgrają ze sobą. @kometax @Lynxo Przemoc to ostateczne rozwiązanie – i wcale nie potrzebował bym do tego kumpli. Bo i na co tam oni? Taka nauczka w postaci "piąchopiryny" może i by zadziałała – na chwilę. A na dłuższą metę przyniosłaby więcej szkody niż pożytku. Poprawczak natomiast to inna para kaloszy – rozwiązanie chyba gorsze od poprzedniego. Poprawczaki w tym kraju nie są od poprawiania – one są od produkowania młodocianych przestępców i nauczania kombinatorstwa. Więc wysłanie takiego chłystka do tej instytucji to by był gwóźdź do trumny. Jedynym rozwiązaniem jest zmiana postępowania osób go wychowujących, wykształcenie uznania właściwych autorytetów, wymaganie dyscypliny i nauczenie jak krowie na rowie co jest złe a co dobre. Wpojenie właściwych moralnych wzorców. Bez tego każde działanie będzie skazane na porażkę. Chociaż w tym wieku naprawa charakteru jest już chyba niewykonalna.