Znajomą z pracy zdradził mąż.

Znajoma dowiedziała się jak nazywa się dziewczyna, która odbiła jej męża i znalazła ją na portalu społecznościowym. Posłała jej pokaźną wiązankę, wygarnęła wszystko i pożyczyła rychłej śmierci (dziecku dziewczyny też). Przez jakiś czas znajoma nękała nie tylko tą kobietę, ale pisała też do jej znajomych, których znała już chyba wszystkich na pamięć. Znam sprawę bardzo dokładnie, ponieważ znajoma mnie i inne osoby prosiła o pomoc w dręczeniu tej dziewczyny.

Moja znajoma miała tylko informacje dotyczące imienia, nazwiska, miasta i orientacyjnego wieku kochanki męża. Pisała nie do tej dziewczyny. Prawdziwej nie znalazła w necie, pomimo usilnych starań (między innymi w pracy, zaniedbując przy tym swoje obowiązki).

Sugerowaliśmy znajomej w pracy, że powinna przeprosić dziewczynę, którą bezpodstawnie oskarżyła i około dwóch tygodni nękała, ale nie udało się. Znajoma stwierdziła, że szm..ta zasłużyła sobie tym, że nazywa się tak samo jako kochanka jej męża i pewnie jest jej rodziną, więc jej też się należy.

Mam kuzynkę, która ma męża, dzieci i mieszkanie na kredyt, a więc standard. Nie ona jedna w rodzinie, ale tylko ona uważa się za poszkodowaną, a co za tym idzie ciągle wymagającą wsparcia i pomocy. Mąż kuzynki pracuje jako kierowca tira, więc często go nie ma i to może być główna przyczyna takiej wzmożonej pomocy mojej rodziny, ale nie jedyna. Ku mojemu zdziwieniu rodzina często ulega kuzynce, a ona korzysta.

Kuzynka nie ma prawa jazdy. Kilka lat temu wspominała, że sobie zrobi, ale ostatnio zapewniała moją ciotkę, że w zasadzie to nie ma po co. Mąż może ją wszędzie zawieźć, a jak nie może, to prawie zawsze znajdzie się ktoś inny z autem. Kuzynka autobusem też jeździ, nie powiem, ale jednak za często słyszę, że ktoś zawiózł ją to tu, to tam... Moją siostrę też kilka razy poprosiła o podwózkę, a przy okazji miała w planach odwiedzenie kilku sklepów. Raz siostra uległa, ale potem stwierdziła, że nie będzie poświęcać kilku godzin na wożenie kuzynki po mieście. Szczytem wszystkiego było jak kuzynka pojechała z wujkiem i ciotką do sklepu meblowego, a potem tylko na chwilę wyszła do koleżanki. Wróciła od fryzjera po ponad godzinie.

Inna kwestia to opieka nad dzieciakami. Moje dwie ciotki i kuzyn uparli się, że kuzynce należy się odpoczynek od dzieci (są w wieku wczesnoszkolnym), więc kuzynka dosyć często gdzieś sobie wychodzi, a dzieciaki lekcje odrabiają a to z wujkiem, a to z babcią, a modlitw na religię uczy ich dziadek. Kilka razy ja również zostałam poproszona o pomoc, ale odmówiłam. Dlaczego?

Jechałam z kuzynką autem na rodzinną imprezę i wysłuchiwałam jej pełnego złości monologu, jak to teściowa opiekująca się dzieciakami powiedziała kuzynce, o której ma wrócić do domu, bo całego dnia z wnukami siedzieć nie będzie. Kuzynka zgodziła się przykładowo wrócić na 16.00, choć już w aucie zapowiadała, że wcześniej jak o 19-tej nie ma zamiaru być w domu. Nikt nie będzie jej mówił, o której ona ma wracać do domu, że ona nie tylko domem żyje i może sobie wracać o której chce. Współpasażerowie delikatnie przekonywali ją, że nie bardzo ma rację (w tym ja), ale potem w zasadzie sami dali się przekonać do tego, że teściowa to zła kobieta, a w całej sytuacji poszkodowana jest oczywiście! kuzynka, która musi znosić taką babę... Nie muszę chyba mówić, że przez resztę imienin jak bumerang powracał ten temat i złośliwe chichoty kuzynki, że jest 17.00, ona nawet nie ma zamiaru wracać, a teściowa na nią czeka... No i reszta rodzinki wspierała kuzynkę w tej jakże tragicznej sytuacji z teściową, która własnymi wnukami nie chce się opiekować.

Z rodzinnych opowieści wiem, że zdarzały się sytuacje, gdy ktoś miał posiedzieć z dzieciakami przez 1-2 godziny, a siedział 4 godziny, bo kuzyneczka gdzieś sobie jeszcze pojechała, ale o tym nie poinformowała. Złość była, ale krótkotrwała. Widziałam też jak kuzynka opiekuje się dzieciakami sama będąc w gościach. Generalnie siedzi i non stop gada, a jej pociech pilnują najczęściej inni, podobnie jest zresztą ze sprzątaniem. Nawet w ostatnie święta, jak przyjechała wcześniej do naszej babci na Wigilię, to nie pomogła w przygotowaniach, a tuż przed przyjściem gości zamknęła się na balkonie i przez ponad pół godziny rozmawiała przez telefon...

Niedawno kuzynka poprosiła moją siostrę o pomoc w sprzedaży ciuchów i innych rzeczy na portalu internetowym. Jak się szybko okazało, przez pomoc rozumiała zrobienie wszystkiego za nią, bo ona niestety nie umie wystawiać rzeczy na sprzedaż, a trochę pieniędzy by się jej przydało (a jakoś siedzieć na pewnym portalu i wrzucać tam codziennie zdjęcia to potrafi, podobnie jak coś kupić przez internet, ale sprzedać to już nie). Siostra nie zgodziła się, a sprawą ostatecznie zajął się nasz wspólny kuzyn.

Nie wiem z czego dokładnie wzięło się w mojej rodzinie przekonanie, że kuzynce należy się specjalne traktowanie. Sama widzę jak czasami, niby od niechcenia, poskarży się na coś i robi to tak długo, aż ktoś w końcu zareaguje. Odkąd urodziła dzieci w zasadzie nikt o nic ją nie prosi, no bo ona taka biedna, że musi się zajmować dziećmi. Kuzynka świetnie wykorzystuje okazję, bo nie można już tylko powiedzieć, że po prostu korzysta z pomocy.

Ciąg dalszy wcześniejszej historii o sąsiadce non-stop parkującej przed blokiem.

Sąsiadka ponownie została zastawiona przez auto (stała sobie w środku pomiędzy jednym, a drugim samochodem), ponieważ za daleko jej było iść z parkingu do klatki, dlatego musiała, no po prostu musiała sobie skrócić ten dystans kilkunastu metrów i dosłownie jednym susem wyjść z auta wprost na schodki klatki. Tyle, że tym razem nie zaparkował za nią nie złośliwy sąsiad, tylko samochód pewnej znanej firmy sprzedającej meble. Panowie nie mieli możliwości by nawet bokiem! przenieść choćby krzesło!, nie mówiąc już o czymkolwiek większym. Nie chcąc tracić swojego i klientów czasu, zadzwonili na straż miejską i tamci przyjechali po ok. 10-15 minutach.

Słyszałam trochę tłumaczenia sąsiadki, gdy z psem wychodziłam i wracałam i dowiedziałam się m.in., że (to standard przecież) ona stanęła raptem na momencik, że chciała wyjechać, ale panowie meblarze ją zastawili i zamiast pozwolić jej wyjechać, od razu zadzwonili na straż miejską! Że ona jest dziś na nogach od 5.45 (???) i że to na pewno jakiś sąsiad napuścił tych od mebli, żeby od razu dzwonić na straż, zamiast polubownie załatwić sprawę. Że przecież tu każdy parkuje przed blokiem i to od zawsze! Sąsiadka darła się tak głośno, że było ją słychać kilka pięter w górę, ale chyba nadal nie zrozumiała w czym rzecz.

Najgorsze w tym wszystkim jest to, że głupia sąsiadka zawsze, zawsze ma miejsce przed blokiem, bo reszta mieszkańców bloku zostawia auta na parkingu. Tylko ona zrobiła sobie swój mały, prywatny parking w promieniu kilku metrów od schodów klatki schodowej.

Tylko czekać jak przed blok podjedzie karetka i sanitariusze chyba nad głową będą trzymali nosze z osobą chorą.

Mój blok usytuowany jest w taki sposób, że przed klatkę spokojnie mogą podjechać 3 auta, zaparkować sobie na trochę, a później każde z nich może w dowolnym momencie odjechać. Warunek jest jeden – kierowcy muszą zaparkować umiejętnie, ale moi sąsiedzi nie mają z tym problemu. Z wyjątkiem jednej pani.

Jest u mnie w bloku taka niepisana zasada, że tuż przy klatce parkuje się tylko na chwilę, a tak to zajmuje się miejsca parkingowe, które są oddalone od bloku o kilkanaście-kilkadziesiąt metrów. Owa sąsiadka od kilku dobrych lat nie mieszka już w bloku, ale za to często odwiedza swoją matkę. Nie wiadomo czemu ubzdurała sobie, że będzie parkowała tuż przy klatce, zupełnie jakby miała iść do drzwi swojego własnego domu na własnej posesji, a nie do bloku w którym mieszka kilkadziesiąt rodzin. Sąsiadka robi tak prawie zawsze i nie ma większego znaczenia czy przyjeżdża na 10 minut czy na cały dzień, czy parking jest pusty czy nie, czy wchodzi z torbami zakupów czy ma puste ręce, czy jest z dziećmi czy bez. Czasem parkuje 3 metry od klatki, czasem kawałek dalej, czasem zostawia sporo wolnego miejsca do przejścia, czasem stanie idealnie na środku chodnika, w wyniku czego lekkim bokiem trzeba omijać auto. Widziałam kilka razy jak matka z wózkiem miała do wyboru obejść blok dookoła i wejść do klatki z drugiej strony, albo przejść obok samochodu, zahaczając wózkiem o krzaki i jeszcze uważać na to, by nie urwać szanownej sąsiadce lusterka.

Mam psa i z racji częstych spacerów sporo wiem co się dzieje na moim osiedlu. Wiem, że od dłuższego czasu ludzie mają dosyć aroganckiego zachowania sąsiadki i tego, że nie reaguje na zwracanie uwagi. Wszyscy idą sobie od parkingu, nieważne czy pada czy świeci słońce, czy jest mróz czy go nie ma, a sąsiadka nawet nie zadaje sobie trudu by przejechać się po parkingu i poszukać wolnego miejsca, tylko od razu wjeżdża prosto pod klatkę.

Cierpliwość lokatorów musiała się kiedyś skończyć i nie wiem czy to w wyniku zaplanowanej zmowy czy spontanicznego działania, ale dali nauczkę szanownej sąsiadce. Dowiedziałam się, że kilka dni temu zablokowali jej auto, parkując pod blokiem w taki sposób, że z żadnej strony nie mogła wyjechać. Zdenerwowała się podobno bardzo, bo gdzieś tam się śpieszyła, a z powodu „głupoty innych” (jak to określiła) straciła czas i groziła zemstą. Sąsiedzi tłumaczyli jej podobno, że jakby zostawiała auto na parkingu, tak jak wszyscy, to problemu by nie miała. Oni, zupełnie tak jak ona przez ostatni długi czas, tylko na chwileczkę zaparkowali i zaraz mieli wracać :).

Podobno jeden z kierowców siedział na klatce, obserwował całe zajście i czekał na odpowiedni moment, żeby wyjść, choć nie jest to potwierdzona informacja.

Taka tam drobna manipulacja ceną w znanej sieciówce spożywczej.

Kupiłam na wagę banany w cenie 3,49zł/kg (dokładnie 1,095). Towar zważyłam sama i na naklejce wyszło mi do zapłaty 3,82zł. (wszystkie 3 wartości były wydrukowane na nalepce). Kupiłam też inne produkty i dopiero w domu sprawdziłam rachunek. Nie wiem, naprawdę nie wiem jakim cudem, ale w jakiś sposób system skanowania sam wygenerował nową cenę moich bananów, mnożąc faktyczną wagę przez wyższą cenę (4,99zł/kg*), w wyniku czemu zapłaciłam 5,46zł. Kupiłam też jabłka, ale tutaj wszystko było w porządku.

Wyglądało to trochę tak, jakby wyświetlona na naklejce cena była zmyłką dla klienta, bo nie była dopasowana do wygenerowanego kodu kreskowego, który (jak przypuszczam) zawierał faktyczną informację o cenie produktu.

Ten sklep oszukał mnie już dwa razy (czego jestem pewna, choć nie wiem ile razy nie zorientowałam się, że mnie kantuje) i od tego czasu, jak już się zdarzy, że robię tam małe zakupy, to zawsze dokładnie sprawdzam cenę i kontroluję pracę kasjerki. Teraz tego nie zrobiłam, bo do głowy by mi nie przyszło, że cena 3,82zł zostanie nabita jako 5,46zł. Jestem już mądrzejsza o nowe doświadczenie.

*jest to zwyczajowa cena bananów w tym sklepie, obowiązująca poza promocją.

Jest sobie u mnie na osiedlu nieduże skrzyżowanie. Tuż przy nim sklep spożywczy i budka z fast foodem. Zazwyczaj gdy ktoś jedzie samochodem i chce kupić jedzenie, to skręca sobie w prawo i parkuje na malutkim parkingu. Nie wszyscy.

Dwa razy widziałam, jak samochód (wydaje mi się, że ten sam, ale pewności nie mam) zatrzymuje się na pasie do skrętu w prawo, jakieś 10-15 metrów przed światłami. Kierowca włącza awaryjne (albo i nie) i jakby nigdy nic przeskakuje przez trawnik oddzielający chodnik od jezdni, idzie do budki i zamawia sobie jedzenie. Czeka tak kilka minut przy okienku, a potem wsiada do auta i odjeżdża.

Za pierwszym, jak siedziałam na balkonie, zdziwiło mnie czemu auto tak długo stoi przed światłami, skoro przed nim pusto. Nie wiedziałam czy się zepsuło, czy kierowca zasłabł, czy coś innego. Kierowcy chyba też nie wiedzieli o co chodzi, bo ustawili się za tym autem widmem w ilości dość sporej i tak czekali, aż w końcu wyminęli je z lewej i jechali dalej. Za drugim razem widziałam akcję od początku – od wyjścia z auta, do powrotu z kebabem.

Można? Można.

Sytuacja z uczelni, która trwa już od początku roku akademickiego, a w semestrze letnim osiągnęła swoje apogeum.

Jestem na pierwszym roku studiów humanistycznych, na których trzeba dużo czytać różnych tekstów źródłowych. Czasem są to materiały do pracy na zajęciach, czasem podstawa do zaliczenia kolokwium. W pierwszym semestrze została założona grupowa poczta i tam wrzucano wszystkie teksty, materiały itp. Coraz częściej było jednak widać, że robi to tylko kilka osób. Starościna postanowiła więc pogadać z grupą i dać do zrozumienia, że nie może być tak, że na prawie 50 osób tylko kilka szuka tekstów. Grupa przyznała rację i przyniosło to efekt, ale na krótko.

Wszystko miało się zmienić, gdy okazało się, że jeden przedmiot będzie opierał się na czytaniu na każde ćwiczenia kilku tekstów i praca na zajęciach będzie podstawą do wystawienia oceny. W skali całego semestru wyszło tego naprawdę sporo, średnio 4 teksty na jedne zajęcia. Starościna zamieściła na poczcie pytanie jak dzielimy się tekstami. Nie było odzewu. Gdy ktoś usunął tego maila, zapytała znowu. Odpowiedziało kilka osób, głównie te które do tej pory dzieliły się z grupą swoimi znaleziskami. Widać grupa miała zamiar dalej pasożytować na kilku osobach, które poświęcają czas i często kasę (kserowanie w czytelni), a sama co najwyżej drukować podane jak na tacy teksty, choć to też nie zawsze.

Osoby, które najczęściej angażowały się w szukanie tekstów zgadały się, by przez tydzień nic nie wrzucać na pocztę i w ten sposób zmobilizować leniwych do współpracy. Dzień przed zajęciami, na które sporo trzeba było sporo przeczytać, pojawiły się proszące, błagające, a czasem wręcz żądające posty o udostępnienie tekstów. Ktoś tam się ugiął i coś wrzucił. Poprawy nie było, ale prośby owszem.

W końcu jedna dziewczyna wprost napisała, że ona już nic więcej na pocztę nie wrzuci, bo ma dość pasożytów. Spotkała się z falą krytyki. Od anonimów (takie mam odważne osoby w grupie) dowiedziała się m.in., że:
- jest kujonką i samolubem, bo ma teksty, a nie chce się nimi dzielić;
- co jej szkodzi wrzucić te materiały, skoro je ma;
- jak już jest w bibliotece, to może zebrać wszystkie potrzebne teksty (napisał to ktoś, kto chyba nigdy nawet nie szukał materiałów i nie wie, że często jedna książka jest w jednej bibliotece, druga w innej, a trzeciej nigdzie nie można dostać);
- inni nie mają czasu szukać w bibliotekach książek, bo pracują! (tak jakby ci szukający tekstów nie pracowali, albo ich doba miała 40 godzin);
- inni mają życie prywatne, towarzyskie, uczelnia nie jest całym ich życiem;
- ktoś chyba całkowicie niezorientowany w temacie, spytał się po co kilka osób ma szukać tego samego, skoro może jedna osoba. Gdzie był jak pojawiły się propozycje podziału pracy, nie wiem.

Wszystko wskazuje na to, że pasożyty poczuły się urażone tym, że muszą coś robić. Na dzień dzisiejszy jest tak, że grupa jest mocno podzielona. Nie wiem jak dalej będzie nam się studiowało. Powstały małe grupki i to wewnątrz nich wymieniamy się informacjami, materiałami, książkami. Jak trzeba było opracować około 80 pytań na kolokwium, też zrobiliśmy to wewnątrz swojej małej społeczności.

Co i raz pojawiają się jeszcze nieśmiałe zapytania ze strony anonimów z prośbą o wrzucenie czegoś, ale reakcje na to są sporadyczne. Ani nie smuci, że pasożyty zostają bez materiałów na kolokwium, ani nie cieszy jak go nie zaliczą, bo nie mieli się z czego nauczyć.