Przeraża mnie dzisiejsze pokolenie mężczyzn, a przynajmniej części z nich.

Stałam na przystanku, był już mały tłum. Wśród nich kobieta z wózkiem (i oczywiście dzieckiem w środku), dwoma siatami z zakupami, drugą ręką trzymając drugie dziecko (na oko dwuletnie). Obok młody chłopak.
Podjeżdża autobus, otwierają się drzwi. Kobieta próbuje wjechać wózkiem, równocześnie pilnując swojej starszej pociechy, a jak się łatwo domyślić, nie przychodzi jej to z łatwością.

Co robi młody, zdrowy chłopak? Przepycha się, przeciska obok wózka i radośnie ładuje się do autobusu. Matka ledwie utrzymała ten wózek, dziecko i nieszczęsne siaty. Pomogły jej starsze panie, w międzyczasie chłopak już zajął sobie miejsce.

Swego czasu miałam wątpliwą przyjemność pracować w piekarni. Praca niewdzięczna, bardzo ciężka, bardzo słabo płatna. Historia jednak będzie o pewnej klientce.

Stała w kolejce, rozmawiając przez telefon.
Jak to w piekarni, obsługa klienta trwa trochę dłużej, bo chleb był krojony na miejscu, poza tym mieliśmy ciastka i ciasta na wagę (ukroić, zważyć, nabić na kasę, zapakować). Więc postała jakieś 10 minut, a gdy nadeszła jej kolej, nie przerywając rozmowy, mówi: "poproszę bułkę".

Pierwsza myśl to, że chodzi jej o kajzerkę, gdyby nie pokazała mi głową, w zupełnie innym kierunku. Pytam którą bułkę, bo wybór jednak duży: jasne, ciemne, grahamki, z ziarnami, z otrębami, czy choćby słynna bułka wrocławska.
Odpowiedzi nie dostałam, bo pani klientka zajęta rozmową była strasznie, zamiast tego ponownie kiwnęła głową, w bliżej nieokreślonym kierunku.

Patrzę w tamtą stronę i ni cholery nie wiem o co chodzi, bo wydawało mi się, że "kiwa głową" na chleb. Parę wdechów, bo samo to, że rozmawia przez telefon jest irytujące, to pokazywanie głową, tym bardziej, ale pytam ponownie o którą bułkę chodzi.
Usłyszałam tylko "no, bułkę", ale wplecione w rozmowę, więc nawet nie wiem, czy to było do mnie.
Już zupełnie zirytowana, starając się wciąż być miła, mówię:
- Proszę pani, to jest piekarnia. Tutaj mamy głównie bułki, proszę określić o którą bułkę chodzi i powiedzieć to do mnie, a nie do telefonu.

Odpowiedź zwaliła mnie z nóg:
- Bułkę TARTĄ.
Oczywiście nie przerywając rozmowy, klientka zapłaciła i wyszła.

Ostatnio wybrałam się z narzeczonym i kilkoma dawno niewidzianymi znajomymi do baru, w którym kiedyś mój luby, przez długi czas pracował.
Lokal znajduje się w niewielkim mieście, ma duży wybór alkoholi i jest bardzo klimatyczny, dlatego odwiecznie miał wielu stałych bywalców i codziennie można było spotkać nowe osoby, które chciały posiedzieć w spokoju przy piwie. Zasada była taka, że był otwarty do ostatniego klienta, co w weekend przy dużym ruchu, trwało nawet do 4 rano.

Jakież było nasze zdziwienie, gdy w sobotę ok godziny 21, w barze oprócz nas, siedziało przy dwóch stolikach, jakieś 5 osób. Ale nic, postanowiliśmy usiąść mimo wszystko. Muzyka mocno ściszona i jakaś taka smętna, ale przynajmniej pogadać można w spokoju.
Po jakiejś niecałej godzinie, zamówiliśmy kolejne piwo, a lokal opustoszał całkowicie i zostaliśmy sami, z barmanką, która krzątała się po zapleczu i miała już wszystko gdzieś.

Ja i kolega poszliśmy do toalety, oczywiście każdy do swojej, a tu zonk. Damska jak i męska łazienka zamknięta. Trochę zirytowani wołamy barmankę, na co ona z lekkim fochem mówi, że ona już umyła podłogi i w ogóle. Patrzymy się z niedowierzaniem, bo przecież dostaliśmy dopiero co piwo, a już nie można skorzystać z wc? Łazienki zostały nam udostępnione, ale zapanowała ciężka atmosfera.

Wróciliśmy do stolika, nie minęło 10 minut i muzyka ucichła. Zdezorientowani, nie zdążyliśmy zareagować, jak zgasło główne światło nad barem, zostały tylko lampki na ścianach. W takim półmroku pojawia się barmanka... w kurtce. Ubrana i gotowa do wyjścia.
Tutaj już zaniemówiliśmy konkretnie. Pierwszy ciszę przerwał znajomy:
- Przepraszam, ale my tu jesteśmy. Czy pani właśnie wychodzi? Przecież jakieś 15 minut temu dostaliśmy piwo.
- A tak, bo ja już zamykam.
-??? Ale nawet pani nie poinformowała nas o tym, zresztą lokal chyba jest otwarty do ostatniego klienta, prawda?
- Nie, czynne do 22.
- A gdzie wisi taka informacja? A poza tym nie sądzi pani, że należałoby powiedzieć, że pani zamyka, dokończylibyśmy piwo i się wynieśli, a pani po prostu gasi światło i wychodzi?
- No przecież informuję, że właśnie zamykam, więc proszę wyjść.
- Czy pani sobie z nas żartuje? A co z naszym piwem, a poza tym co to za kultura?! Teraz wychodzimy, ale na pewno poinformujemy pani przełożonych, o tym, jak zostaliśmy potraktowani.
- To sobie mówcie, przecież ja też muszę iść do domu!

Nie dyskutowaliśmy, wyszliśmy. Poszliśmy w inne miejsce, akurat trafiliśmy na karaoke i miłą, przyjazną atmosferę.
Nie dziwię się, że bar stracił tylu klientów, skoro w taki sposób odbywa się tam zamknięcie, o którym goście nie są informowani.

Z tego co wiem, lokal przejął ktoś inny. Poprzedni właściciel sprzedał go chyba z powodów zdrowotnych, ale więcej szczegółów nie znam.

Byłam ostatnio w małym sklepie, gdzie towar podaje sprzedawca. Kolejka była spora, więc stanęłam grzecznie i czekam. Była również pani z dzieckiem.
Dziewczynka około 5 lat, darła się wniebogłosy. Każdy na swój sposób znosił ten wrzask, bo jednak wiadomo dzieci czasem płaczą, czy krzyczą i niekoniecznie jest to wina matki, a zakupy zrobić trzeba. Ekspedientka się uwijała jak mogła, zaproponowała, że panią z dzieckiem obsłuży poza kolejką, wszyscy wyrozumiali, no po prostu wzorowa reakcja. Ale pani mama nie skorzystała z przywileju, bo co się okazało w kolejce stoi jej mąż, a ona tylko towarzyszy.
I nie, nie podpowiada co trzeba jeszcze kupić, nie uspokaja dziecka. Po prostu stoi, a córeczka się drze.

Szkoda, że nie zorientowali się, że ludzie ledwie to znoszą, a ekspedientka nie słyszy klientów i na odwrót. Ot rodzinne zakupy.

Jak wspierać nastoletnią córkę w walce z kompleksami? Drodzy rodzice - nigdy w ten sposób.

Byłam w sklepie odzieżowym. Ludzi całkiem sporo się kręciło, ale każdy w spokoju buszował między wieszakami. Przy ubraniach najbliżej przymierzalni stała jakaś kobieta i głośno zaczęła wołać: "No, pokaż się! No wyjdźże stamtąd!" Oczywiście oczy wszystkich ludzi skierowały się na dziewczynę, nieśmiało wychylającą się zza kotary. Dziewczyna miała nie więcej niż 15 lat, zwykła szara myszka, z kilkoma kilogramami nadwagi. Kobieta, okazała się być matką dziewczyny, podeszła do niej, pociągnęła ją za rękę i znów zwróciła uwagę klientów, mówiąc zdecydowanie za głośno:
- O Boże, weź rozmiar większe! Te są za małe, no patrz jak cię opinają!
- Proszę pani, myślę, że te spodnie wyglądają naprawdę w porządku. Zresztą jeansy podczas noszenia i po kilku praniach się rozciągną - tu na pomoc biednej dziewczynie, przyszła sprzedawczyni.
- Ale daj spokój! Toż to za małe! Pękną ci na d*pie tak jak tamte, pamiętasz?!
Dziewczyna, czerwona na twarzy, schowała się za kotarą.

Współczuję, naprawdę.

Pracuję w sklepie odzieżowym, w galerii handlowej. Na podstawie własnych obserwacji, stworzyłam krótki poradnik jak być przykładnym rodzicem.

1. Na spacer z dzieckiem najlepiej wyjść do galerii handlowej. Zawsze jest tam klimatyzacja, która daje przyjemny chłodek. Nawet jeśli na dworze, nie jest ciepło. Wtedy najlepiej na oko roczne dziecko ubrać w samego pampersa i koszulkę z krótkim rękawkiem. Kiedy drze się wniebogłosy, koniecznie trzeba zdjąć mu skarpetki, samemu będąc ubranym normalnie, przecież to logiczne, że ten maluch się przegrzeje.

2. Świetnym pomysłem jest wypad z mężem i małym brzdącem do galerii na małe zakupy. Wtedy męża zostawiamy na ławce przed sklepem, dziecko łapiemy za rękę i idziemy oglądać kiecki. Koniecznie fatygujemy sprzedawcę aby pokazał nam najlepiej wszystkie dostępne modele, a kiedy on się produkuje, nie zwracajmy na niego kompletnie uwagi i ganiajmy za dzieckiem, które zrzuca ciuchy ze stołów, chowa się za wieszaki i biega po całym sklepie, niszcząc wszystko na swojej drodze. Mąż niech dalej siedzi.

3. Na zakupy przyjdźmy z noworodkiem. Takim sinym i pomarszczonym, który ma zaledwie tydzień. Tłum ludzi, klimatyzacja i kurz, to to czego taka kruszynka potrzebuje.

4. Weźmy ogromny wózek sklepowy w kształcie samochodu, wsadźmy tam dwójkę rozbrykanych dzieci i tak możemy ruszać między wieszaki, szukając ciuchów. Lawirujmy między ludźmi i wjeżdżajmy wózkiem tam gdzie nie ma na to miejsca. Kiedy dzieci z niewiadomych przyczyn zaczynają głośno płakać i krzyczeć, nie uciszajmy ich, w ogóle nie zwracajmy na nie uwagi, bo komu mogłyby przeszkadzać te wrzaski?

5. Oczywiście trzeba też umieć wybrać dobrą porę. O 21 idziemy z trzylatkiem do odzieżowego. Kiedy zaczyna urządzać scenę , że on natychmiast chce iść do Świata Zabaw (czy innego podobnego przybytku), usiądźmy na ciuchach i zaczynajmy długo i zawile tłumaczyć, (najlepiej mówiąc jak do dorosłego) że jest już za późno. Dopiero po 15 minutach wrzasku, zorientujmy się, że nasza metoda nie działa na maluchu i zakończmy scenę wychodząc ze sklepu.

...

galerie handlowe

Historia za czasów mojej pracy w salonie znanej sieci komórkowej.

Pewnego dnia do salonu przyszła stała klientka, wyjaśnić sprawę podwyższonych rachunków za abonament. Pani ta, nazwijmy ją Kasia, telefony i abonamenty dla całej swojej rodziny, brała na swoją firmę i zawsze załatwiała to w naszym salonie.

Koleżanka wchodzi na jej konto i mówi, że jakby nie patrzeć wszystko się zgadza, bo rachunki nie są podwyższone, ale doszedł abonament za internet, na który umowę pani podpisała jakieś 2 miesiące wcześniej. Ale pani Kasia jest bardzo zdziwiona, bo żadnego nowego internetu u nas nie brała.
Umowę koleżanka odnalazła, była podpisana w naszym salonie, ale nie przez nią, wtedy była na urlopie i za zastępstwo był kolega. Pani Kasia ogląda umowę, widzi ją pierwszy raz w życiu. Ale wszystkie dane się zgadzają, internet podpięty pod istniejące konto firmowe, więc faktury przychodziły zbiorcze. Zaglądamy na podpis. Imię i nazwisko pani Kasi, ale pismo nie jej.
Tutaj sytuacja robi się poważna, bo ktoś musiał posłużyć się jej dowodem osobistym, bądź znać wszystkie dane do konta.

Wykonujemy telefon do kolegi, który z "panią Kasią" podpisywał umowę. Ponieważ na co dzień, nie pracuje w naszym salonie, pani Kasi nie widział i nie miał pojęcia jak wygląda.
A oto co się wydarzyło.

Przyszła kobieta, podała numer telefonu i nip, co wystarczyło do podglądu na jej konto. Dokładnie wiedziała ile telefonów jest wziętych, znała wysokości abonamentów, nawet normalnie reagowała, gdy kolega zwracał się do niej pani Kasiu.
To wystarczyło, by kolega przy podpisywaniu umowy (dane z dowodu wskoczyły w systemie automatycznie) nie zażądał od niej dokumentu stwierdzającego jej tożsamość.

Prawdziwa pani Kasia, usłyszała tą historię i coś zaczęła podejrzewać kto może się za tym kryć. Na kogo padły podejrzenia? Na siostrę męża.
Zajmowała się u nich księgowością, znała wszystkie dane firmy, jak i jej właścicielki, wiedziała ile i za co płacą. Ale nie spyta przecież wprost, bo to oczywiste, że ta osoba się wyprze. Ale szwagierka dzwoniła kilka razy do salonu w sprawie tego internetu, więc wybieramy numer i koleżanka udaje, że dalej jest przekonana, że rozmawia z prawdziwą panią Kasią, która przysłuchiwała się całej rozmowie. Tak szwagierka wpadła.

Sprawa została załatwiona polubownie, bez wzywania policji, bo to w końcu rodzina. Nie wiem jak można taki numer wywinąć własnemu bratu i jego żonie.

Moja bratowa jest w 6 miesiącu ciąży. O tym w którym szpitalu na pewno NIE urodzi, wiedziała już na początku.

Ogólnie ciąże przechodzi bardzo ciężko. Pierwsze tygodnie minęły na nieustannych wymiotach, do tego stopnia, że mój brat przed wyjściem do pracy robił jej jedzenie, bo sama nie była w stanie choćby uchylić lodówki.
Po kolejnym dniu wymiotów, bratowa trafiła do szpitala odwodniona i z anemią. Niestety trafiła w miejsce, gdzie nie przyjmują do wiadomości, że kobieta jest w ciąży, dopóki nie potyka się o własny brzuch.

Podawali jej leki, bratowa łykała je dopiero po telefonicznej rozmowie z własną ginekolog. I bardzo dobrze, bo nie wszystkie nadawały się dla kobiety w jej stanie. Durne komentarze pań pielęgniarek słyszała cały czas. Wymiotuje? Ojej, wyolbrzymia. Odwodniona? Trzeba było pić. Napoje też zwracała? Ojej, na pewno wyolbrzymia. Z resztą pierwsza ciąża i zachowuje się jak księżniczka, bo ja to urodziłam już tyyyyle dzieci i jakoś nic mi nie było. A poza tym pewnie się puściła, więc niech cierpi.

W szpitalu spędziła... 1 dzień. Po tym wysłali ją do domu, w takim stanie, że po paru godzinach mój brat wiózł ją do szpitala. Oczywiście innego.

służba_zdrowia

Całkiem spory sklep mięsny. Stoję w kolejce za małżeństwem w średnim wieku. Facet kupuje, kobieta się nie odzywa.

- I poproszę jeszcze 5 parówek. Nie dla nas. Dla psa. Bo idziemy w gości. A oni mają psa. - ogólnie pan mówił to, jak paroletnie dziecko próbujące znaleźć tłumaczenie na poczekaniu.
Kobieta zrobiła niemrawą minę, u kasjerki za to pojawił się cień uśmiechu. Państwo zapłacili, przyszła moja kolej. I naprawdę nie mogłam się powstrzymać:
- Poproszę jedną parówkę. Dla mnie. Ja lubię parówki.

Małżeństwo wyszło ze sklepu, za to kasjerka uśmiechnęła się szeroko. Nie wiedziałam, że kupowanie parówek uwłacza godności :)

sklepy

Metro.
1.Wsiada coraz więcej osób, ludzie zaczynają się tłoczyć. Obok mnie siedzi dziewczyna (na oko koniec gimnazjum, początek liceum) przed nią stoi jej chłopak. Dziewczyna wstaje, obejmuje go i zaczynają się całować. Gorąco całować. Ludzie zniesmaczeni, polują na siedzenie, które blokuje dziewczyna.
Odzywa się pani z reklamówkami i pyta czy może tam usiąść. Panna się zbulwersowała, bo przecież ona tam siedzi. Od stacji do stacji więcej stała, całując się z chłopakiem niż siedziała.

2. Wszystkie siedzenia zajęte, ale jeszcze nie tłok :)Barierki się trzyma jakaś pani, na podłodze położyła swoje reklamówki. Wsiada kobieta, trzymająca za rękę na oko 9-10letniego chłopca, w drugiej ręce trzyma jego plecak. Zbliża się stacja, osoba siedząca obok mnie wstaje, pani z reklamówkami nachyla się, żeby usiąść. Ale chłopiec jadący z matką, kładzie na siedzeniu ręce, tak że kobieta która chciała usiąść się podnosi. Wtedy chłopiec szybko siada, a jego mama uśmiecha się i kiwa z aprobatą głową.