Działo się to lat temu wiele, ale do dziś ta historia wzbudza we mnie żywe uczucia.

Kolega mój będąc w klasie maturalnej, chodził z dziewczyną jakiś czas i wydawało się, że "z tej mąki - będzie chleb".
Któregoś pięknego popołudnia, wybrali się na spacer po okolicznych łąkach.
W pewnym momencie skręcili w chaszcze i zaczęli robić to, co zwykle w takiej sytuacji się robi.
Było im niezwykle miło, do czasu, aż dziewczyna z przerażeniem odkryła, że stoi nad nimi sąsiad z kosą na ramieniu.
Dziewczyna spanikowała i zaczęła krzyczeć, że kolega ją gwałci.

Kolega z trudem zdążył uciec, ale woda się wylała i potem już poszło....
Policja, prokurator, sąd. Chłopak siedzi w areszcie. Matura przepadła.
Po ok. pół roku sprawa sądowa. Właściwie sprawa przesądzona. Gwałt nie budzi żadnych wątpliwości, a to, że kolega przysięga jak było naprawdę - nie ma znaczenia.

I poszedł by siedzieć na długie lata, gdyby sumienie nie ruszyło przyjaciółki tej dziewczyny, która znała prawdę.
Powiedziała wszystko rodzicom, a ci natychmiast pojechali do sądu. Zdążyli tuż przed ogłoszeniem wyroku.
Sędzia wezwał ją na świadka i po jej zeznaniach, poszkodowana również "pękła" i przyznała, że żadnego gwałtu nie było.

I pomyśleć - jak łatwo z porządnego człowieka, można zrobić kryminalistę.

klasa maturalna pewnego technikum na południu Polski

Z racji swojej funkcji otrzymałem z firmy w użytkowanie samochód.
Nowy, niezłej klasy, bez nalepek - cud miód malina.
Pojeździłem nim jakiś czas, aż spotkała mnie niespodzianka.
Odwiedził mnie mianowicie szwagier.
Wizyta była niespodziewana i niezbyt miła, ponieważ ze szwagrem się organicznie nie znosimy.
Trudno powiedzieć dlaczego. Po prostu chroniczna antypatia od pierwszego spojrzenia.
Pogadaliśmy, szwagier pocmokał nad samochodem. Zapytał kiedy go przerejestruję, bo rejestracja obca.
Zbagatelizowałem pytanie.

Nie minął tydzień od wizyty - wezwanie do Urzędu Skarbowego.
Sroga pani stwierdziła, że otrzymała doniesienie, jakobym nie przerejestrował samochodu po kupnie, czym naraziłem skarb państwa na pewne bankructwo.
Pokazałem pani dokumenty, wyjaśniłem problem, a następnie słodko zapytałem, kto był tak miły i doniósł.
Tego oczywiście nie mogła powiedzieć, ale wstała bez słowa i wyszła do drugiego pokoju, pozostawiając otwarte akta.
Nie byłbym sobą, gdybym nie zapuścił żurawia i nie rozpoznał pisma mego drogiego szwagra.

Pikanterii tej historii doda fakt, że mój praworządny szwagier jest prokuratorem.

Tytuł: "Jak urypać heretyka".

Przed chwilą wróciłem ze szkoły, gdzie załatwiałem sprawy służbowe.
Jest to największa szkoła w mieście i jedna z większych w kraju.
Wychodzę ze szkoły, a tu słyszę "Dzień dobry". Rozglądam sie, czy to do mnie i widzę malutką 10-cio letnią Olę - córkę znajomej.

- Co ty robisz w szkole tak późno? - Pytam - Czyżbyś jeszcze miała lekcje, o 18,00?
- Nie. - Odpowiada Ola. - Mam teraz mieć etykę, a lekcje się skończyły o 13,00.
- A religia kiedy jest? Też tak późno?
- Nie, religia jest pomiędzy innymi lekcjami, ale ja wtedy siedzę na korytarzu.

No w mordę. Już się zacząłem gotować, ale drążę temat.
- A kto cię Olu przywiózł do szkoły ? (ok. 2 km przez krzaczory).
- Nikt, sama przyszłam, bo mama pracuje do 20,00.

Jak można być tak bezdusznym i głupim, żeby zmuszać malutkie dzieci do przychodzenia po nocy do szkoły?!
Niech stracę, ale tego nie zostawię bez echa.
Albo załatwię to w szkole (która naprawdę mi dużo zawdzięcza), albo przeczytacie o tym w prasie.

szkoła w której "najważniejszy" jest człowiek

Zainspirowany opowieścią Tariji o sklepie meblowym, postanowiłem dorzucić cegiełkę do tego tematu.

Miałem swego czasu i ja sklep meblowy, było to wtedy przedsięwzięcie miłe i przynoszące niezłe dochody.
Do sklepu często przychodziła bardzo miła pani, która zachowywała się nieco dziwnie, ale którą lubiłem, bo poprzez to zachowanie przysparzała mi klientów, a co za tym idzie i dochodów.
Otóż pani ta chodząc po sklepie, w pewnym momencie zatrzymywała się przy jakimś meblu i na całe gardło zawodziła:
- O Jezu, jakie to pięęęękne!!!
Nic dziwnego, że taki komentarz podobał się mnie, gdyż wzbudzał zainteresowanie meblami innych klientów.
Wreszcie następuje opowieść właściwa, która nie mówi o pani (gdyż ta, nie była bynajmniej piekielna),
lecz o przedmiocie iście piekielnym.

Pani ta, zakupiła lustro.
Owalne - zwykłe lustro wiszące.
Następnego dnia, stała pod sklepem już przed otwarciem, z bombonierką w ręku.
- Mam do pana ogromną prośbę. - Zagaiła. - To lustro jest wadliwe i proszę o zabranie go.
- Ale co się stało?
- W tym lustrze mieszka diabeł i co się spojrzę, to go widzę.
Ponieważ jestem człowiekiem dość pogodnie usposobionym i chętnie idę ludziom na rękę, (a ponadto łasym na słodycze) odpowiedziałem:
- Oczywiście, nie ma sprawy.
Za chwilę jej sąsiad przyniósł mi rzeczone lustro (gdyż pani za żadne skarby, by go nie dotknęła) i pyta:
- I co, widzi pan diabła?
- Oczywiście. - Odparłem z kamienną twarzą. - Siedzi skubany w rogu.

Pani ta jeszcze przez długi czas przychodziła do mojego sklepu i robiła bezpłatny show, czym reklamowała moje meble.

niewielki sklep meblowy w bardzo dużym mieście

Miałem kiedyś koleżankę, która z racji poniższej opowieści, ale też wielu różnych numerów jakie wykręciła - została mianowana "byłą koleżanką".
Ta piekielna pani, była prokuratorem, a więc dysponowała immunitetem.
Będzie to historia o piekielnych ludziach z organów ścigania.

Było już dość późno, bo po 23,00, gdy na imprezę, którą organizowałem, dotarła wzmiankowana pani.
Weszła zaśmiewając się do łez.
I tu następuje jej opowieść.
Jechała samochodem po kilku głębszych.
Zatrzymał ją policjant.
W swoistym pijanym widzie, umyśliła sobie, że powie od razu prawdę, a potem w zależności od rozwoju sytuacji, skorumpuje, bądź pokaże legitymację.
Otworzyła okno i jak tylko policjant zdążył się nachylić, powiedziała pewnym głosem:
- Piło się.
Policjant się zmieszał, cicho zapytał:
- Tak strasznie czuć?
A następnie szybko się oddalił.

Ulice naszego miasta

Piekielni pracownicy.
Zatrudniałem ja kiedyś kilkunastu pracowników w sklepach meblowych.
Można by naprawdę dużo opowiadać.
Opowiem o jednym.

Młodzian lat ok.30-tu. Po maturze. Zatrudniony na okres próbny z pensją naprawdę przyzwoitą.
Po tygodniu, przychodzi do mnie i mówi:
Przez tydzień sprzedał pan mebli za 40 tysięcy, to niech pan mi wypłaci to, co mi się należy.
To znaczy co? - Zapytałem.
- No, połowa z tych czterdziestu należy do pana, a połowę trzeba rozdzielić na pozostałych pracowników i wypłacić.
- No a pensja? - Wydukałem zaskoczony.
- A pensję to pan wypłaci nam na koniec miesiąca.

Ciekawy jestem co jeszcze by wykombinował, gdyby to nie były ostatnie jego sekundy zatrudnienia w sklepie.

Sklep

Wystąpię w roli piekielnego.

Niewielka stacja benzynowa. Chcę zatankować, lecz podjazd blokuje mi stary polonez, tankujący do kanistrów ropę.
Proszę właściciela tego cudu polskiej motoryzacji, aby przejechał ok 0,5 m, co pozwoliło by mi podjechać do innego dystrybutora.
W odpowiedzi usłyszałem stek wyzwisk i przekleństw.
Po uspokojeniu żony, która chciała dzwonić na policję, powiedziałem spokojnym głosem do awanturnika:
- Za to, że jesteś chamem, nie ujedziesz 10 kilometrów.
Nie wiem co strzeliło mi do głowy i dlaczego to powiedziałem.

Po zatankowaniu, ujechałem 9,5 km (sprawdzałem tę odległość kilkakrotnie) - zobaczyłem stojącego na poboczu "naszego sympatycznego" poloneza z urwanym tylnym kołem.
Mina awanturnika w momencie zobaczenia mnie - bezcenna.
Moja żona, przez kilka dni była jakaś taka cicha i jakoś tak na mnie dziwnie patrzyła...

stacja benzynowa

Historia jaką teraz opowiem, jest z tych banalnych.
Niebanalna jest reakcja szczodrze obdarowanej przez los.
A teraz do rzeczy.
Wracałem z pracy i na schodach swojego bloku znalazłem męską saszetkę, zwaną w pewnych kręgach "pedałówką".
Podniosłem ją i zabrałem do mieszkania.
Wewnątrz znalazłem gruby plik banknotów 100-złotowych prepasanych banderolą bankową. Było tego 40.000 zł.
Oprócz walorów, był tam portfel ze wszystkimi dokumentami, jakie normalny człowiek nosi, oraz trzy karty kredytowe (w tym jedna złota)
Zobaczyłem nazwisko i adres i skojarzyłem sobie małżeństwo, które ok. miesiąc wcześniejzakupiło mieszkanie w moim bloku na parterze.
Postanowiłem oddać znalezisko, ale najpierw coś zjeść - byłem potwornie głodny.
Po objedzie, odebrałem kilka telefonów (w tym jeden ważny) i tak się stało, że zupełnie zapomniałem o swoim trofeum.
Dopiero późnym wieczorem, a więc po ok czterech godzinach - przypomniałem sobie.
Dzwonię do drzwi sąsiadów i słyszę "CZEGO ?!"
Już po takiej odzywce - powinienem odejść, ale tłumaczę, że zguba, że znalazłem, że przynoszę.
W drzwiach stanęła sąsiadka w szlafroku i usłyszałem:
- TY BYDLAKU !, TY ZŁODZIEJU!,TY SK....YNU !
- TO MY SIĘ DENERWUJEMY, A TY TYLE GODZIN OBRACASZ NASZYM MAJĄTKIEM !!!!! NA POLICJĘ ! DO SĄDU!!!!
Na ogół jestem spokojnym człowiekiem, ale jak wpadnę w furię, to robię coś, czego normalnie bym nie zrobił.
Wtedy też krew mnie zalała i rozdarłem banderole bankowe, a następnie rozrzuciłem banknoty po całym mieszkaniu sąsiadów.
Żeby tego było mało, porozrzucałem również dokumenty.
Trzeba było mnie widzieć jak w furii biegałem po cudzym mieszkaniu i rzucałem pieniędzmi(nawet w łazience - bo i tam się wdarłem), a sąsiadka oniemiała , stała na progu zapowietrzona.

Na drugi dzień, po południu, sąsiad przyszedł z dobrą flaszką i dałem się przeprosić.

Blok w którym mieszkam

Będzie to opowieść nieco dziwna, ale uwierzcie - prawdziwa.
Było to pod koniec lat 80-tych. W Sali Kongresowej miał odbyć się koncert Eltona Johna. O biletach mozna jedynie marzyć.
Wpadłem na "genialny" plan.Pożyczyłem od sąsiada mundur oficera straży pożarnej, założyłem go i jak gdyby nigdy nic, pewnym krokiem wszedłem wejściem służbowym za kulisy.
Przechadzałem się za kulisami i chłonełem atmosferę wśród znanych nazwisk z pierwszych stron gazet.
W pewnym momencie podszedł do mnie sam "IDOL" trzymający w ręku papierosa. Popatrzył z zaciekawieniem na mój mundur i zapytał po pewnym zastanowieniu:
- Fireman ?
Ja: Yes.
A potem, żeby nie wypaść z roli:
- No smoking !
Elton pokiwał ze zrozumieniem głową zgasił manifestacyjnie peta o ścianę i rzucił go na podłogę.
Piekielność całej tej sytuacji polegała na tym, że była to ściana z białej rzeźbionej boazerii - bogato inkrustowanej złotem, a na podłodze leżał piękny, czerwony dywan.

Sala Kongresowa PKiN w Warszawie