W nawiązaniu do historii RedHeadCath nr 65642 i wcześniejszej wersji, której numeru nie zapisałem, a została już usunięta. Skoro zarzucacie fejkami piekielnych chcąc im robić wodę z mózgu to i ja wymyślę kolejną wersję. A co, jak piekielni to piekielni!

„Dziś rano miałem przyjemność jechać tramwajem. Kiedy rozmawiałem przez telefon wsiadła ruda dziewczyna z facetem wielkim jak dwumetrowa szafa. Jako typowy dresik rozmawiałem wyjątkowo głośno, co chwilę wybuchając gromkim i irytującym śmiechem. Ludzie cierpieli w milczeniu przysłuchując się naszej jałowej konwersacji. Pie*rzyliśmy o przysłowiowej d*pie Maryni, a że czas fajnie mijał nie zamierzaliśmy kończyć. Nasza głośna rozmowa i rechot trwały w najlepsze przez kilka kolejnych minut. Nagle ruda postanowiła zainterweniować.

- Sory, możesz głośniej? Na drugim końcu tramwaju cie nie słychać.
Nie wiem na co liczyła, ale zgasiłem ją słowami.
- A weź spier*alaj!
A potem głośno do kolegi z którym rozmawiałem przez telefon:
- Ty, coś tu do mnie jakaś ruda ku*wa pie*doli, muszę kończyć.

Rozejrzałem się po tramwaju. Facet rudej nie odezwał się ani słowem. Może bał się kamer zainstalowanych w pojeździe. Rzucił mi tylko wyjątkowo śmieszne spojrzenie, o którym myślał pewnie, że jest mordercze, a było jedynie głupie. Pewnie gdybyśmy byli na zewnątrz dostałbym od ”rudej ku*wy” gazem po oczach, ale tu siedzieli grzecznie. Wysiadłem po dwóch przystankach.”

To może taka historia koleżanki i piekielnego, dajmy na to Grzesia. Wspominałem o tym w innej historii.

Koleżanka poznała Grzesia na jakimś spotkaniu w kościele (oaza, czy coś podobnego).

Koleje życia Grzesia były różne: od podobno lubiącego luksusy i szemrane interesy biznesmena, który po wypadku zaczął szukać innej drogi w życiu, przez zafascynowanie islamem, po nagłe nawrócenie. Grześ poczuł na sobie rękę Bożą i dziś udziela się w różnych katolickich kręgach, wygłasza świadectwa nawrócenia po kościołach itp. Wydaje się interesującą osobą: przystojny, obdarzony radiowym głosem, uduchowiony.

Koleżankę, która czuła potrzebę pogłębienia życia duchowego zafascynowała jego osoba i historia nawrócenia. Wielokrotnie rozmawiali telefonicznie i przez Internet na tematy wiary (Grześ przebywa od kilku lat na stałe we Francji, a do Polski rzadko zagląda). Koleżanka zaczęła go traktować jak dobrego znajomego, a nawet przyjaciela. Jak to często jednak w życiu bywa Grześ poczuł coś więcej (nie zbrodnia). Doszedł do przekonania, że Bóg daje mu ją w nagrodę za jego nawrócenie. Zaczął o tym przebąkiwać w różnych rozmowach. Znajomej, jak to rasowej kobiecie, pewnie nawet to się podobało i schlebiało, ale jako, że nie czuła tego samego do niego, zaczęła go stopować. Grześ robił się jednak coraz bardziej nachalny. Zaczął uważać, że ma wobec niej jakieś prawa. Robił jej wyrzuty za sposób prowadzenia się, czy kontakty z innymi facetami. Postanowiła postawić sprawę jasno i wyraźnie powiedziała mu, że nie interesuje jej związek z nim, że nic do niego nie czuje i nie życzy sobie, by jej dyktował co może robić, a czego nie. I zaczęło się!

Gdy do Grzesia dotarło, że koleżanki nie interesuje rola, w której ją widział, dostał szału. Stwierdził, że w takim razie obraził się na Boga, który nie dał mu tego, czego pragnie i teraz będzie sikał na wszystkie świętości, w tym Biblię. Zaczął wydzwaniać, smsować i pisać pełne pretensji komentarze na facebooku. Żadne rozmowy nie przynosiły efektu. Groził zemstą, problemami w pracy. Potem zaczął jej wygrażać kolegami z Legii Cudzoziemskiej. Przy okazji subtelnie zagroził i jej matce, jak również księdzu, który był ich wspólnym znajomym, a który zaniepokoił się jego reakcją na otrzymanego kosza.

Oczywiście wszystko robił tak sprytnie, że nie używał wprost słów, które byłyby groźbą karalną, ale sens jego wypowiedzi był jednoznaczny. Przerażona koleżanka po jednym z jego telefonów, nagrała jego wypowiedź i poprosiła mnie, abym ją zawiózł na policję (była ta już późna wieczorna pora). Mieliśmy pecha. Panowie policjanci oglądali akurat mecz Brazylia-Niemcy i nie byli zadowoleni, że ktoś im przeszkadza. Dyżurny wprost zapowiedział, że sprawy nie przyjmą, jeżeli w rozmowie nie padły słowa typu: zabiję, pobiję itp.. Odmówił nawet przesłuchania nagranych pogróżek celem ich oceny. Pojechaliśmy na inną komendę i tam dopiero trafił się policjant, który sprawę przyjął nie jako groźby karalne, ale nękanie (ale i tak musiała trafić na tą pierwszą komendę, bo to oni się takimi sprawami zajmują dla miejsca zamieszkania koleżanki) i poradził jak postępować.

Sprawa po ponad tygodniu trafiła do właściwej komendy. Prowadząca policjantka w pierwszej rozmowie nawet wydawała się w porządku, ale z każdą kolejną rozmową (koleżanka chciała wiedzieć co się dzieje w sprawie i przekazać informacje o nowych pogróżkach i telefonach) stawała się mniej miła. Nie było jej to na rękę. Co prawda Grześ przebywał we Francji, ale w wakacje miał przyjechać na parę dni do Polski, więc koleżanka przekazała policji dokładne informacje, gdzie i kiedy będzie go można zastać (wiedziała o tym, bo jeszcze zanim sprawa się zaczęła mieli się spotkać w Polsce, a nawet on ją gdzieś tam zapraszał). Niestety policja wkrótce umorzyła sprawę z powodu braku możliwości skontaktowania się z Grzesiem. Pytaniem bez odpowiedzi jest, czy w ogóle taką próbę podjęła?

Grześ nie przestał jednak nękać znajomej. Za nic nie mógł zrozumieć, że koleżanka zwyczajnie zaczęła się go bać i o żadnym kontakcie nie mogło być już mowy. Każdego dnia (czasem po kilka razy) próbował dzwonić. Nie odbierała telefonów od niego, musiała zlikwidować konto na facebooku. Zaczął się nagrywać na pocztę głosową. W tych wiadomościach na przemian błagał, prosił, groził, obrażał, wyznawał miłość i manipulował byle tylko skłonić ją do odebrania od niego telefonu i rozmowy. On, człowiek nawrócony, którego ponoć sam Bóg dotknął, groził np. rzuceniem klątwy. Groził, że popełni samobójstwo w urodziny koleżanki, by zawsze ten dzień kojarzył jej się z jego śmiercią, a jego krew miała znaleźć się na jej rękach. Wielokrotnie informował w nagraniach jak przygotowuje się do popełnienia tego samobójstwa, jak wynosi leki ze szpitala, w którym pracuje, że ostatni raz widzi się żywy z rodziną. Wysyłał listy, żeby koleżanka dobrze wiedziała co planuje zrobić i że to jej wina. Znajoma miała nadzieję, że po jej urodzinach (we wrześniu) będzie mu głupio i więcej się nie odezwie, ale cudownie zmarwychwstały dalej próbował do niej dzwonić.

Raz nie wiedząc, że to on (zadzwonił na domowy) przypadkiem odebrała. Wykrzyczała mu wszystko co o tym sądzi, zapowiedziała, że nie życzy sobie z nim kontaktu, że się go boi. Nie podziałało, dalej dzwonił, dalej gdy próbowała reaktywować konto na facebooku, wypisywał pełne pretensji komentarze. Zdarzało się, że wykorzystywał również swoich znajomych, by próbowali ją skłonić do oddzwonienia do niego. Kiedyś zaesemesowała kobieta prosząc, by znajoma skontaktowała się z Grzesiem, bo od tego on uzależnia pozostawienie tej kobiety wśród znajomych na fejsie, a jej na nim zależy. Dacie wiarę? Przecież to totalnie chore! Koleżanka ostatecznie musiała zmienić numer telefonu.

Znajoma dowiedziała się w międzyczasie, że miał on już w swojej przeszłości podobną sprawę we Francji. I ma tam nad sobą ustanowioną z tego powodu jakąś prawną kuratelę, czy zawiasy. Niestety z Polski nic mu nie można zrobić. Wprawdzie koleżanka poodcinała wszystkie drogi kontaktu, którymi mógł ją nękać, ale wciąż się boi. Nie wie co będzie, gdy on przyjedzie do Polski, a zna jej adres. Gdy jeszcze nie wiedziała co to za typ człowieka podała mu go, bo coś religijnego jej tam przysyłał.

A Grześ? A Grześ nadal zgrywa świętoszka i jest wielbiony w sieci przez grono osób zafascynowanych jego nawróceniem. Co jakiś czas próbuje oczerniać koleżankę. Ostrzega przed nią różne osoby, podaje za przykład złego prowadzenia się itp.

Chciałem Wam opowiedzieć o brawurowej akcji krakowskiej policji.

Od lat mieszkam i pracuję w Krakowie, ale nie mam tu zameldowania (wynajmuję mieszkanie). Siłą rzeczy rejestrację mam też nie miejscową.
Parę dni temu dzwoni do mnie mama (inne województwo), że z samego rana, zanim jeszcze zdążyli wstać dobrze z łóżka, była u nich policja (dobrze, że antyterrorystów nie przysłali). Szukali namiarów na mnie. Cóż było powodem tak wczesnego najścia? Okazało się, że chodziło o zwykły mandat za parkowanie w niedozwolonym miejscu i to sprzed prawie dwóch miesięcy. Jako, że miałem zamiejscową rejestrację to policja krakowska zleciła policji z naszego województwa załatwienie sprawy. Dostali numer telefonu do mnie i mieli dzwonić w tej sprawie.
Zadzwonili po tygodniu. Przez cały ten czas zastanawiałem się jakim cudem zdarzyło mi się zaparkować na zakazie skoro zawsze parkuję praktycznie na tych samych oznaczonych miejscach i nie jestem typem skłonnym do podejmowania ryzyka w tej kwestii. Zresztą kto z nas pamięta dokładnie wszystkie miejsca, gdzie parkował dwa miesiące wcześniej. W rozmowie z policjantem dowiedziałem się, że on też nie zna szczegółów, ale mogę sprawę wyjaśnić w Krakowie na komendzie w dawnej żydowskiej dzielnicy. Pojechałem, więc tam od razu po pracy.
Dyżurny policjant kazał mi chwilę zaczekać, a sam zadzwonił po policjanta, który zajmował się tą sprawą i za moment miał zejść do mnie rzecz wyjaśnić. Po 15 minutach czekania dyżurny mówi do mnie: „Proszę Pana, ale tego policjanta nie ma na komendzie i będzie za godzinę”. Szkoda, że nie poczekał z tą informacją jeszcze z kwadransa. Jako, że sprawa małej wagi to pytam, czy ktoś inny nie może mi udzielić wyjaśnień wcześniej. Na szczęście dało się.
Co się okazało? Otóż drogowcy postanowili na ulicy, gdzie pracuję, popoprawiać linie wyznaczające miejsca do parkowania. Podobno wyłączyli na parę dni odcinek ulicy z parkowania ustawiając tymczasowe znaki zakazu. Nie wiem, nie zauważyłem, udowodnić, że nie było nie potrafię. Według mnie znaki pojawiły się jak już byłem w pracy, a rano ich nie było (przynajmniej taśmy oznaczające miejsce malowania pojawiły się w trakcie dnia). Na tej ulicy są podsadzone drzewa znaki nie są dobrze z daleka widoczne – nie wiem. Policja twierdzi, że znaki były wcześniej. Podobnie jak ja tej zmiany nie zauważyło wielu kierowców. Kiedy ja tam wtedy stanąłem, wszystkie miejsca parkingowe, oprócz tego jednego, które znalazłem były na tym odcinku zajęte. Może popełniłem błąd parkując na pamięć tam, gdzie zawsze można było. Wiecie jak to jest w Krakowie w centrum (strefa C). Jeździ się uliczkami, wypatrując wśród sznura aut wolnego miejsca. Ok, dobrze, za błędy się płaci.
Co w tym wszystkim uważam za piekielne? Policja, wykorzystując pracę drogowców, przez dwa dni spisywała rejestracje aut, które przez nieuwagę tam stanęły. Pan policjant pokazał mi na komendzie zeszyt, gdzie mieli zapisane kilka kartek rejestracji. Połów godny Mesjasza! Premie za mandaty wyrobili chyba za cały rok! Dlaczego nie wystawiali mandatów od razu, za wycieraczkę? Przecież, gdyby ktoś stanął na pamięć w tym miejscu, a zobaczył, że kierowcy mają coś za wycieraczkami, miałby szansę zauważyć, że coś jest nie tak i przeparkować samochód na inne miejsce. W dodatku mógłbym wtedy sprawdzić, czy faktycznie stałem na zakazie. I wiedziałbym od razu, że czeka mnie wydatek. Mogli przecież też się domyślić, że kierowcy parkowali tam z przyzwyczajenia. Kierując się ludzkimi odruchami mogli zwrócić kierowcom uwagę. Gdyby odcinek był pusty każdy kolejny kierowca zastanowiłby się dlaczego coś co zwykle jest zapełnione nagle jest wolne i uniknąłby pułapki (na sąsiedniej ulicy robili remont kamienicy i wyraźnie było widać wyłączony odcinek, nie było z tym problemu). No tak, ale wtedy nie byłoby mandatów i kasy. Po stówie od samochodu, to trochę naczesali. Czy policja powinna polować na kierowców, czy raczej zabezpieczyć miejsce tak, by nikt nie miał możliwości przez nieuwagę tam stanąć?
Druga piekielność to takie porównanie: gdy przed wakacjami koleżanka zgłaszała na policję sprawę o groźby i uporczywy stalking (gość do dziś nie daje jej spokoju), policja w trzy tygodnie umorzyła sprawę z powodu niemożliwości skontaktowania się ze sprawcą (przebywa we Francji) mimo, że koleżanka przekazała im informację kiedy będzie w Polsce, na którym lotnisku i o której ma lądować w Polsce, w jakich miejscach i miejscowościach przebywać. Prześladowca ma też profil na facebooku, w którym można zdobyć wiele o nim informacji. Policjantka prowadząca nie chciała nawet zapoznać się z nagraniami rozmów, poczty telefonicznej i innymi dowodami jakimi dysponowała koleżanka. Nie kiwnęli palcem, by sprawcę chociaż przesłuchać w Polsce. Nawet przyjąć zgłoszenia nie chcieli na jednej komendzie, bo oglądali wtedy w dyżurce mecz Brazylii z Niemcami na mundialu. Dopiero na drugiej komendzie trafiła na normalniejszego policjanta. A przecież wystarczyło polecić koleżance, by zgodziła się na spotkanie ze stalkerem (on cały czas tego chciał), a następnie na miejsce mógł udać się patrol i gościa zgarnąć na przesłuchanie. Tym bardziej, że miał on już we Francji podobną sprawę i chyba do lutego jest pod nadzorem tamtejszego kuratora (musiał uzyskać zgodę na wyjazd do Polski – był ślub jego siostry), co oznaczałoby, że dopuścił się recydywy. Niestety policji nie stać na tak zaawansowane techniki śledcze! A może właśnie nie? Stać ją wtedy, gdy to jej się opłaca. Gdy w grę wchodził mandat ( i to w sumie nie na wysoką kwotę) to bez trudu potrafili mnie znaleźć, angażując policję z dwóch komisariatów. Gdy chodzi o bezpieczeństwo ludzi, czy wykrywanie sprawców przestępstw tu policja nagle okazuje się bezradna, bo nie ma w tym interesu.
Czy tylko mi się wydaje, ze to nie tak powinno działać? Ostatnio ktoś dla żartu przeciął mi nożem oponę. 300 zł poszło się bujać. Nawet nie zgłaszałem tego na policję, bo i tak nie kiwnęliby palcem.

kraków

Sąsiedzka „życzliwość” zawsze na czasie!

Kraków.
Mój stary samochód zaczął powoli się sypać. Przyplątała się awaria (da się jeździć, ale musze uzupełniać płyn w chłodnicy). Stwierdziłem, że nie ma co jej usuwać ze względu na wiek auta i jego małą już wartość, a postanowiłem w tym roku (w lecie) kupić nowszy. Z racji tego stary samochód stoi od dwóch miesięcy na ulicy pod płotem obok mojego domu. Ma ważny przegląd i ubezpieczenie. Stoi na uboczu, nikogo nie zastawia.
Kupno nowszego samochodu nie jest sprawą, którą załatwia się od ręki jak kupno skarpet. Ponad miesiąc zajęło mi znalezienie odpowiedniego auta. Wreszcie je kupiłem, a starego muszę się pozbyć, niestety ze względu na stan auta raczej muszę je opchnąć jakimś złomiarzom. Póki co nie miałem bardzo jak się tym zająć (praca, wyjazdy), a i nie pili mi się bardzo i chciałbym uzyskać najlepszą możliwą cenę. W końcu myślałem, że to moja sprawa ile mam aut.
Dziś dowiedziałem się od kolegi, że już dwa razy jakiś „życzliwy” sąsiad nasyłał straż miejską. Przyjeżdżali, zdjęcia robili, sprawdzali, ale że auto ubezpieczone i przeglądy do końca roku ma ważne, a kolega potwierdził, że właściciel tu mieszka, to na szczęście nic zrobić nie mogą. Wiem, że w Krakowie są problemy z parkowaniem, ale okolica, w której mieszkam nie jest specjalnie zatłoczona, a to boczne uliczki i miejsca jest dosyć.

Kraków

Trochę o tym jak działają Urzędy Pracy.

Moja bratowa pracuje w jednym z wojewódzkich urzędów pracy. Pracowała w rejestracji bezrobotnych. Jako, że Urząd chciał uskutecznić rejestrację elektroniczną, wysłał dwie pracownice (bratową i jej koleżankę) na odpowiednie, kilkudniowe szkolenia. Najpierw do Krakowa, potem kolejne do Zakopanego. Dziewczyny cieszyły się, że wreszcie będą miały odpowiednie kompetencje w tym zakresie.

Niestety dzień po powrocie ze szkolenia okazało się, że w Urzędzie przeprowadzono przetasowania. Bratowa została przeniesiona z rejestracji do działu zajmującego się ZUSem. Bratowa zna się na tych sprawach tak samo dobrze jak na fizyce kwantowej (studiowała turystykę). Z tego działu natomiast jedyna kompetentna osoba odeszła na emeryturę. Pozostała tam tylko jedna osoba, która pracowała w tym dziale dwa miesiące. Na miejsce bratowej do rejestracji trafiła starsza kobieta, która w życiu na tym stanowisku nie pracowała.

Suma summarum: kasa na wyjazdowe szkolenia wydana, ale nikt nie pracuje zgodnie z nabytymi kompetencjami. Bezrobotni będą w siódmym niebie. W takim Urzędzie z pewnością dostaną wartościowe porady i zostaną sprawnie obsłużeni.

miasto wojewódzkie

Krótko. Kraków, Opolska, Alior Bank. Wchodzę do środka szukając kasy, a tam widzę również dwa stanowiska: jedno dla klientów indywidualnych, drugie dla klientów zamożnych. A reklamują się jako „wyższa kultura bankowości”! Żałuję, że się nie zapytałem do jakiej kwoty jestem dla nich plebsem, a od jakiej klientem zamożnym.

Kraków

Na co komu straż miejska?

Do niedawna myślałem, że do tego i owego, oprócz wystawiania mandatów, się przydają. Po wczorajszym straciłem tę wiarę.

Kraków, Nowy Kleparz. Wracałem z pracy. Mróz jak cholera. Stoję na przystanku tramwajowym i widzę, że po drugiej stronie na ławce leży jakiś facet, pewnie bezdomny. Nie wiem, czy śpi, czy coś się stało, bo się nie rusza. Ludzie oczywiście gościa nie widzą. Pomyślałem sobie, że pójdę i sprawdzę, czy wszystko gra. Okazało się, że facet podpity i tylko spał. Normalnie dałbym sobie spokój, ale mróz dość ostry i spanie w takich warunkach może oznaczać ryzyko zamarznięcia. Próbowałem obudzić człowieka i nakłonić do przenosin w cieplejsze miejsce, ale bez większego skutku.

Postanowiłem zawezwać jakoweś służby, aby go zabrały do jakiegoś schroniska. Nie bardzo się orientowałem kto byłby odpowiedni dlatego zadzwoniłem na 112. Odbiera facet, tłumaczę w czym rzecz, a ten mi każe dzwonić na 986 na straż miejską. Pytam, czy nie może mnie przełączyć, ale gdzie tam. A ja głupi myślałem, że taka jest idea tego numeru. No cóż może i źle myślałem.

Zadzwoniłem na straż miejską, odebrała jakaś kobieta, tłumaczę od nowa w czym rzecz. Wysłuchała i mówi, abym się nie rozłączał to mnie przełączy do oddziału odpowiedniego dla tego rejonu. No nic czekam. Po 5 minutach melodyjki odebrał w końcu jakiś facet. Znowu tłumaczę o co chodzi. Ku mojemu zaskoczeniu po wysłuchaniu mnie facet mówi, że znowu gdzieś mnie przełączy. Kolejne połączenie i po raz kolejny tłumaczę co chodzi. I znowu jakiś facet po drugiej stronie mówi, że przełączy mnie dalej. Niby przełączył, ale tym razem podczas tego przełączania połączenie zostało zerwane.

Przestali odbierać ode mnie telefony. Przez pół godziny nie udało mi się ponownie do nich dodzwonić.

Zastanawiałem się kto jeszcze mógłby gdzieś przetransportować bezdomnego. Pomyślałem o pogotowiu, ale bezwiednie wykręciłem numer na policję. Pan dyżurny mnie wysłuchał i zaproponował bym zadzwonił na straż miejską. Tłumaczę więc, że właśnie tam dzwoniłem, ale mnie zbyli, przełączając i w końcu nie odbierając moich telefonów. O dziwo pan policjant powiedział, że oczywiście w takim razie oni się tym zajmą. Uff, wreszcie, bo już zdążyłem solidnie zmarznąć, uciekło mi przy okazji kilka tramwajów.

Tak więc brawo dla policji. Po co jednak jest straż miejska? Przestałem rozumieć.

Kraków

To może o pewnej piekielnej sąsiadce z mojej ulicy w rodzinnej miejscowości.

Pani ta w swej młodości była nauczycielką, a nawet dyrektorką szkoły (pi razy drzwi 2 nauczycieli, 4 uczniów, klasy 1-3 – były takie małe szkółki za PRL-u).
Czasy były inne, więc w takiej szkółce dzieciaki zamiast się uczyć to często skrobały Piekielnej ziemniaki albo wykonywały na jej rzecz inne prace. Kiedy przychodziły do nas do gminnej szkoły do klasy czwartej, dzieciaki z tej szkoły miały zawsze największe problemy z nauką.

Kiedyś Piekielna zapisywała jakieś zdanie na tablicy i wypisała pięknie słowo "ktury". Jedno z dzieci odważyło się jej zwrócić uwagę, że który pisze się przez "ó". Wydarła się na nieszczęśnika, że bezczelny, że cham. Wytargała za czuprynę.
- Jak śmiesz gówniarzu mi uwagę zwracać? Swojej matce sobie zwracaj!

Jako dyrektorka szkoły miała obowiązek zrobić plan ewakuacyjny obiektu. Nie bardzo wiedziała jak to zrobić, więc na konferencji dyrektorów prosiła dyrektorki innych szkół, by jej pożyczyły swoje plany to ona sobie przerysuje (wtedy nie było jeszcze ksera).

Piekielna zawsze była osobą konfliktową i nieużytą, a jej mąż totalnie zastraszonym pantoflarzem. Ulica, na której mieszkałem i mieszkała Piekielna dopiero powstawała. Ot, sprzedano działki w rejonie, gdzie wcześniej były pola. Ludzie się pobudowali, ale ulica to była raczej polna dróżka, o szerokości może 2 metrów. Mieszkańcy postanowili zrobić porządną drogę z asfaltem. By to jednak zrobić wszyscy musieli się cofnąć i pod drogę przeznaczyć pas o szerokości 2 metrów ze swoich działek. Cofnęli się wszyscy oprócz Piekielnej.
Do dziś jak się jedzie ulicą w miejscu, gdzie mieszka Piekielna, jej ogrodzenie wystaje na dwa metry w drogę, jak pomnik głupoty. Bo ona nie potrzebowała drogi. Wystarczyło jej to co było. Nie przeszkadza jej to oczywiście z drogi korzystać. Kiedy kładziono asfalt i robiono pobocza jej mąż dostał od niej prikaz połamać krawężniki. Miał pecha, że tłukł je młotem, gdy my w pobliżu graliśmy w piłkę. Później za to miał sprawę w sądzie.

Kiedy instalowano telefony musieliśmy ciągnąć linię okrężnie z sąsiedniej ulicy, bo Piekielna nie zgadzała się, żeby kable przechodziły przez jej powietrze. Sama miała telefon już wcześniej, więc kable do niej dochodziły, ale dalej puścić nie pozwoliła.

Ostatnio robią główną drogę (Kielce-Częstochowa). Przez pewien czas wyjazd z mojej ulicy był całkowicie zablokowany (głęboki wykop). Naprzeciwko Piekielnej jest pole (ugór zarośnięty trawą). Przez ten ugór można było przejechać do sąsiedniej ulicy i wydostać z miejscowości. Zaznaczam, że pole to nie jest własnością Piekielnej. Mieszkańcy ulicy korzystali z tego przejazdu. Po dwóch dniach nagle w trawie pojawiły się betonowe słupki, bloczki ułożone tak, by zablokować tą możliwość wyjazdu. Dobrze, że w tym czasie częściowo zasypali dziurę na wjeździe i znowu dało się normalnie wyjechać z ulicy.

Ciężko jest żyć z takim sąsiadem, który sabotuje wszystkie inicjatywy sąsiedzkie. Kiedy moi rodzice i sąsiedzi próbowali rozmawiać czasem z jej mężem, biedak mówił, że on to może i by się zgodził, ale żona nie pozwala.

Piekielne zabawy z dzieciństwa.

Uwaga matki, macie syna? Lepiej drżyjcie co on tam robi kiedy nie patrzycie.

Czasami, gdy tak przypomnę sobie co robiłem w dzieciństwie zastanawiam się jakim cudem nic mi się nie stało i nie stało moim braciom i kolegom.

Piekielne zabawy:

1. Konkurs na przebieganie przez jezdnię, jak najbliżej przed jadącym autobusem.

2. Wspinaczka na kościelną wieżę, gdzie drewniane schody były tak spróchniałe, że rozsypywały się w rękach. Na wieży i poddaszu mieliśmy „bazę” i wiele kryjówek, gdzie chowaliśmy się przed kościelnym, gdy próbował nas pogonić. Wieża wysoka na czterdzieści parę metrów praktycznie nie miała stropów. Były tylko pojedyncze belki łączące mury. Grubość belek nie przekraczała 20 cm. Ulubioną zabawą było chodzenie po tych belkach od muru do muru nad 20 metrową przepaścią.

3. Chodzenie po gzymsach miejscowego pałacu na zewnętrznych ścianach. Pałac był przez lata w remoncie. Dookoła ścian były wykopy głębokie na kilka metrów, a my nad nimi chodziliśmy na wysokości piętra (od normalnego poziomu gruntu) przyklejeni do ściany po gzymsach o szerokości maksymalnie kilkunastu cm.

4. Wchodzenie na mur kościelny po kablu pod napięciem. Obok kościoła była na skarpie figurka Matki Boskiej. Oświetlona. Kabel od tego oświetlenia się urwał i zwisał swobodnie wzdłuż muru. Wchodziliśmy po nim na górę. Raz jednego z nas prąd „kopnął”, na szczęście niegroźnie. Wtedy dopiero zorientowaliśmy się, że kabel cały czas był pod napięciem. Co inteligentnego wymyśliliśmy? Zauważyłem, że jeśli przyłożyć liść unerwieniem do odizolowanej części przewodu to kopie. Zabawa była na kilka godzin!

5. Ujeżdżanie brzózek! Wchodziło się na czubek brzozy, mocno odpychało i wyginając elastyczne drzewo zjeżdżało się na ziemię. Wszystkie brzozy w okolicy były potem powyginane! Czasami się łamały przy próbie zjeżdżania. Na szczęście zawsze jakoś już nisko nad ziemią.

6. Zaliczanie dachów co wyższych budynków. Na szczęście mieszkałem na wsi (no może w małym miasteczku) i aż tak wysokie może nie były, ale jednak. Były to dachy szkoły, kościoła, pałacu, pawilonów handlowych, stodół, wieży transformatorowej, wieży ciśnień itp..

7. Skakanie na kupkę piasku z 2 piętra.

8. Wojny z sąsiednią ulicą o „panowanie” nad lasem. Ponieważ mieliśmy w składzie dzieci milicjantów (to czasy PRL-u jeszcze) czasami dochodziło do starć z użyciem gazów łzawiących.

9. Moją „ulubioną” zabawą jako kilkulatka było drażnienie patykiem pszczół w ulach dziadka, rozwalanie gniazd os i szerszeni w sadzie i budynkach gospodarczych dziadków. Czasem wracałem domu pokąsany przez kilka pszczół, czy os o wołałem do mamy – „mamo bandaziuj”.

10. Zjeżdżanie na sankach z ostrej góry przez las, gdzie trzeba było mocno skręcać w pozycji na brzuchu, głową do przodu. Oj nieraz sanki szły w drzazgi! Nam jakoś poza zadrapaniami i siniakami nic się nie stało.

11. Gry w hokeja na lodzie na zamarzniętych stawach. Kto by tam się przejmował sprawdzaniem grubości lodu?

12. Eksperymenty z podpalaniem różnych wybuchowych i łatwopalnych substancji (benzyna, magnez, proch, karbid, butapren itp.). Raz kolega się przestraszył, że słoik z benzyną przez nas podpalony spowoduje pożar siana na łące. Chcąc zgasić ogień kopnął słoik. Niestety benzyna oblała mu nogawkę i był spory problem z jego ugaszeniem. Poparzył się solidnie.
Raz ze starszym bratem ciotecznym podpaliliśmy w lesie drzewo, które było żywicowane. Ogień tak szybko buchnął w górę, że o mały włos wywołaliśmy pożar lasu. Udało się nam ugasić, ale kurtki nadawały się do wyrzucenia.

O łażeniu po drzewach, skałkach bez zabezpieczeń, bagnach, nieznanych dołach z wodą i dzikich rzeczkach nawet nie będę się rozpisywał. Ot szczęśliwy, beztroski czas dzieciństwa!

Wiem, że dawniej dzieci, zwłaszcza na wsi, miały o wiele więcej swobody, ale drogie matki pilnujcie swoich dzieci, bo nie wiadomo co im po głowie chodzi. Choć oczka u nich takie mądre, a uśmiechy anielskie.

Piekielne niechlujstwo PRL-u i jego konsekwencje.

Brat ma pole. Parę lat temu wpadł na pomysł, że wydzieli na nim działkę budowlaną i mi ją sprezentuje. Jakieś dwa lata temu zaczęliśmy załatwiać formalności.

I nagle pojawił się problem. Okazało się, że dawniej granice działek wyznaczano chyba na chybił trafił, bo pole brata jest o 3 m za wąskie w porównaniu z dokumentami. Przy całej długości jego pola daje to stratę 28 arów. Porównania z mapami satelitarnymi też wskazywały, że z jednej strony pole nie pokrywa się z wyznaczonym obszarem. Znaczy to, że sąsiad gospodarzy częściowo na naszym. Dawniej to pole należało do rolniczej spółdzielni produkcyjnej (tzw. kołchozu) i nikt się tym bardzo nie przejmował.

Wezwaliśmy geodetę, aby wymierzył działki i wyjaśnił sprawę. Cóż, potwierdził to co wiedzieliśmy, że sąsiad przesunięty na nasze. Niestety ma tyle pola ile powinien, bo kolejny sąsiad zachodzi na jego ziemię. W sumie okazało się, że aby sprawę wyprostować trzeba byłoby pół wsi przesunąć.

Jak mamy to zrobić? Nikt tu nie działał w złej woli. Ludzie mieszkają tam od kilkudziesięciu lat, a my nagle mamy ich poprzesuwać? Mam robić sobie wrogów zanim się tam wprowadzę? Geodeta w tej sytuacji nie chciał powyznaczać granic działki. Radzi sprawę załatwiać sądownie. W sumie my nie chcieliśmy nikogo po sądach włóczyć, zwłaszcza, że to sprawa źle wyznaczonych granic w latach 50-tych. Nawet skłonni byliśmy odpuścić te 28 arów, byle móc zacząć budowę. Brat chciał tylko, by określić rzeczywistą powierzchnię pola, bo niby z jakiej racji ma ponosić opłaty za ziemie, której nie posiada, ale geodeta nie chce w tej sytuacji podjąć żadnej decyzji. Jak wiadomo procesy w takich sprawach ciągną się latami. Po dwóch latach nawet nie udało mi się wydzielić działki. Egipcjanie podobno zbudowali Wielką Piramidę w 26 lat. Jeśli mi uda się w tym czasie postawić fundamenty to będzie sukces.

A wystarczyło by kiedyś geodeta porządnie wykonał swą pracę.