Ładnych parę lat temu, kiedy mój znajomy zaczął palić, oczywiście kamuflował się ostro, żeby rodzice się nie dowiedzieli, bo byłoby źle. Ogólnie pełna konspiracja.

Pewnego wieczora cała rodzinka zasiadła przed telewizorem, oglądają jakiś film. Nagle do pokoju dumnie wkracza kot... niosąc w pysku papierosa. Wskakuje na stół i kładzie go wprost przed ojcem rodziny.

No i cały misterny plan w p*zdu...

piekielne zwierzaki

Historia sprzed paru tygodni.

Pojechałam do weterynarza odebrać kota po kastracji. Do gabinetu, jak gdyby nigdy nic, nagle wparowała jakaś nastolatka i powiedziała, że ona wcześniej dzwoniła i umawiała się na wizytę, ale "niestety papużka zdechła" więc już nie przyjdzie - po czym wyszła nie wyglądając wcale na zmartwioną.

Weterynarz uświadomił mnie, że rodzice kupili dziewczynie papugę (bo strasznie chciała), ale klatki już nie kupili... Na nieszczęście papugi w mieszkaniu był jeszcze kot, który odpowiednio się nią zajął kiedy wszyscy domownicy byli w pracy / szkole. Weterynarz robił co mógł żeby ją uratować, ale miała poprzebijane płuca, więc niestety nie dało rady.

Podobno w planach jest następna. Mam nadzieję, że chociaż z klatką...

weterynarz

Słowem wstępu: narzeczony cierpiał swego czasu na bardzo silne bóle głowy. Na tyle silne, że raz mi zemdlał w centrum handlowym, innym razem karetka zabrała go z domu na sygnale, prosto do szpitala.

Historia właściwa:
Rzecz działa się kilka lat temu w wigilię, na której byliśmy u moich rodziców.
Po kolacji wigilijnej narzeczony nagle źle się poczuł. Blady jak ściana, powoli traci kontakt z rzeczywistością. Pomyślałam sobie „Oho, zaczyna się” – i nauczeni poprzednimi doświadczeniami skierowaliśmy się prosto na izbę przyjęć do pobliskiego szpitala (wiadomo – wigilia – to gdzie lekarza szukać).

Tłumaczymy paniom w rejestracji co i jak, patrzą na nas podejrzliwie, ale o dziwo nie trzeba długo czekać. Zjawia się lekarka [L] i prosi do zabiegowego. Podała zastrzyk przeciwbólowy, ale zaraz potem narzeczonemu się pogorszyło i z tego bólu aż zwymiotował na posadzkę.

No i się zaczyna.
[L] - Jaki ból głowy?! Przecież ja widzę wyraźnie, że pijany !!!
[Ja] - Absolutnie, nic nie pił…
[L] – A co jadł?!
[Ja] – Kolację wigilijną, to co wszyscy…
[L] – No masz ci los ! Jakieś nieświeże jedzenie, obżarstwo do potęgi, a w dodatku pijany, to nic dziwnego że łeb boli !!!
…i zaczyna się drzeć na ledwo żywego narzeczonego:
[L] – Sprzątaj to natychmiast co zafajdałeś! Ja się nie będę tego dotykać, jeszcze łaskę ci robię, ty…(taki i owaki) !!!

Tu do akcji wkracza moja rodzicielka, która jest raczej z tych mało cierpliwych :) Szpital niemal zatrząsł się w posadach, po kilku minutach lekarka pokornie wszystko posprzątała, podłączyła kroplówkę z witaminami, ale jak wychodziliśmy, to patrzyła na „pijaka” z taką pogardą jak jeszcze nigdy nie widziałam.

służba_zdrowia

Historia Kix11 (http://piekielni.pl/28477) przypomniała mi o pewnym (teraz już dla mnie śmiesznym) incydencie, aczkolwiek wtedy wcale nie było mi tak wesoło...

Miałam jakieś 16 lat i na głównym deptaku naszego miasta umówiłam się ze znajomymi. Przyszłam trochę wcześniej, więc stoję spokojnie i czekam. Nagle podchodzi do mnie dziadek i zagaduje, jaka to ze mnie ładna dziewczyna, mam piękne oczy i w ogóle. Uprzejmie mu dziękuję i się uśmiecham, bo już kilka razy spotkałam się z sytuacją, że jakiś staruszek po prostu komplement powiedział i sobie poszedł. Ale nie tym razem.

Dziadek [D] zaczyna przechodzić do meritum:
[D] - A bo wiesz, ja bym chciał taką ładną dziewczynę mieć w rodzinie. Mój wnuk akurat niedawno wrócił z wojska, ma MIESZKANIE W BLOKU (bardzo to podkreślił), PRACĘ I SAMOCHÓD! (jeszcze bardziej). Zostałabyś jego żoną, nie musiałabyś pracować, tylko siedzieć w domu i rodzić dzieci! (autentycznie tak powiedział).

Mnie aż zatkało od tego obiecanego „dobrobytu” i zupełnie nie wiedziałam jak się odezwać. A dziadek jak gdyby nigdy nic łapie mnie dość mocno za rękę i ciągnie ze sobą (!)
[Ja] – Ale proszę mnie puścić…
[D] – Chodź, pójdziemy do mnie, poznasz mojego wnuka i na pewno ci się spodoba! Będziecie mieć śliczne dzieci!

I ani myśli puszczać, trzyma mocno. Musiało to wyglądać dość dziwnie z punktu widzenia osoby trzeciej… Dziadek uciągnął mnie ładnych kilkanaście metrów, aż udało mi się wyszarpnąć i uciec. Słyszałam jeszcze jak mnie woła:
[D] – Wracaj tutaj, nie uciekaj! Przecież chcę ci pomóc!

Chyba się mocno zawiódł, że nie skorzystałam z oferty.
Ależ wybredna jestem… :)

centrum miasta

Historia sprzed kilku lat. Będzie o „zaufanym” mechaniku samochodowym, mieszkającym kilka domów od nas, ojciec zawsze u niego naprawiał, cud, miód i orzeszki.
Skończyłam 18 lat, zrobiłam prawko i mechanik ów podjął się sprowadzenia dla mnie pierwszego samochodu. Wymagania były takie, żeby nie był bity, w dobrym stanie, miał klimatyzację i ABS. Owszem sprowadził, wszystko fajnie pięknie, samochód z małym przebiegiem. Miesiąc później jechałam na wakacje w góry (500km drogi ode mnie) więc podstawiliśmy samochód, żeby facet wymienił klocki hamulcowe i ogólnie sprawdził czy wszystko ok, bo bezpieczeństwo rzecz najważniejsza. Coś mi stukało przy hamowaniu, ale powiedział, że to ABS tak stuka i to normalne.

Pojechałam na wakacje. Na drugi dzień, będąc na kompletnym zadupiu (jechałam zobaczyć wodospad oddalony o ładnych parę km), zaczęła mi się świecić lampka od hamulca. Co za cholera? – myślę sobie. Przejechałam jeszcze kawałek, zatrzymałam się na poboczu, sprawdzam – przednie opony gorące jak cholera. Jako, że sama niewiele wtedy kumałam, dzwonię do ojca. Mówię mu co i jak, diagnoza: klocki. Szukaj szybko mechanika i nie jeździj z tym za długo bo zedrzesz do końca.
Jak to klocki, przecież były wymieniane parę dni temu, co za czort…? No nic, szukam mechanika. Jako, że było to zadupie kompletne, znalazłam go po 2 godzinach jeżdżenia w stresie i pytania "tubylców". Pokazał mi co zostało z klocków i…właściwie to nic nie zostało, już tarcze zaczęły trzeć. Powiedział, że klocki sprowadzi dopiero na następny dzień, bo mój samochód dość nietypowy (marki Proton) i on takich u siebie nie ma.

I tak oto „mój” mechanik zapewnił mi 10 km spacerku po zadupiach w upale, 2 dni wyjęte z wakacji i 120zł za wymianę klocków. Przy okazji miejscowy mechanik uświadomił mnie jeszcze, że to nie żaden ABS stukał, tylko te nieszczęsne klocki, które się zdzierały. Mało tego – żadnego ABS-u tu nie ma. Klimatyzacji zresztą też. To by w sumie wyjaśniało czemu tak słabo chłodziła – a miałam ją po powrocie oddać do czyszczenia, wyszłabym chyba na kompletnego debila.

Koniec końców – ojciec nasłuchał się ode mnie epitetów przez telefon, a z mechanikiem się jakoś polubownie dogadał i nie doszłam jak to w końcu było. Jak się spytałam gdzie ten ABS i klimatyzacja, to powiedział, że on nic nie wiedział, „tak mu powiedzieli i on myślał, że jest”. Bez komentarza.

Samochód mam nadal, bardzo go polubiłam i cóż – może po kilku latach zainwestuję i zrobię mu klimę, na razie daję radę na „zimny łokieć” :)

mechanik samochodowy

Może będę trochę nudna (czyt. stała w temacie), ale przypomniało mi się kolejne zdarzenie z kotami (i idiotami) w tle – od historii do historii i człowiek sobie przypomina coraz więcej. Wiem, że duża część z Was woli czytać historie tzw. autobusowe, więc będziecie trochę zawiedzeni, bo miejską komunikacją już 5 lat nie jechałam :) W każdym razie historia raczej do pomyślenia i zastanowienia się nad paroma rzeczami. Trochę długo będzie tym razem.

Rzecz miała miejsce 14 lat temu w okolicach czerwca (miałam wtedy 8 lat) – mogłoby się zdawać, że powinnam mało z tego pamiętać, aczkolwiek niektóre rzeczy pamięta się bardzo dobrze mimo upływu czasu.

Moja pierwsza kotka (wtedy roczna) urodziła 2 maluchy. Kiedy miały prawie 2 miesiące, zaczęły już dobrze brykać i wypuszczaliśmy je na podwórko (mieszkam w spokojnej dzielnicy domków jednorodzinnych, ruch samochodowy prawie żaden, ale i tak małe nie próbowały wychodzić poza ogrodzenie, tak więc pełen luzik).

Jednemu maluchowi przydarzył się jednak nieszczęśliwy wypadek (dla historii dość ważny) – został przejechany samochodem ojca, kiedy ten cofał i próbował wyjechać z podwórka. Małe kotki lubią samochody, a szczególnie wdrapywanie się na opony i spanie na nich, więc niestety nie dało rady upilnować… Generalnie była panika, weterynarz, założone szwy na brzuszku, a potem przez długi czas karmienie Pusi (bo tak ją nazwaliśmy) strzykawką. Byłam dość odpowiedzialnym dzieckiem (w przeciwieństwie do…a zresztą – zobaczycie), więc sumiennie się nią zajmowałam.

Postanowiliśmy też, że jeden kociak (Pusia) zostanie z nami na stałe, natomiast jej brat (Mruczek) miał być oddany na wieś do dziadków mojej koleżanki z ławki – akurat nie mieli kota, więc chcieli bardzo chętnie.

Kiedy więc zbliżała się godzina odbioru kotka, zamknęliśmy oba dla pewności w takiej komórce na podwórku (nie była to żadna szopa czy coś w tym stylu – tylko obiekt przystosowany prawie idealnie dla kotów: miały tam swoje pudełka do spania, jedzenie, zabawki i mnóstwo rzeczy które mogły niszczyć do woli). Komórka była zamykana na zasuwę, więc nie ma siły, żeby się wydostały.

W końcu przyjechała koleżanka z dziadkiem, wszyscy zadowoleni, idziemy po kotka, otwieramy komórkę i…zonk. Po kotach ani śladu. Normalnie WTF – zamknięte było solidnie tak jak trzeba, więc jakim cudem? Zaczynamy poszukiwania, wszyscy już lekko zdesperowani i nagle słyszę ciche kocie piszczenie. Przysłuchuję się dokładnie i w końcu namierzam, z którego kierunku dobiega – a mianowicie zza płotu sąsiada.

No to lecimy do niego, moja matka (już nieźle wkurzona) wpada do niego na podwórko i jaki obraz zastaje? Otóż córka sąsiadów (nieco ode mnie młodsza) i dwójka dzieci innego sąsiada …bawi się w najlepsze (z) kotkami. Polegało to na ściskaniu ich, podrzucaniu i tarmoszeniu jak się tylko da (przypominam: jeden świeżo po wypadku). Matka natychmiast kotki zabrała i przekazała je mnie (dzieci oczywiście w ryk i uciekają do domu), a sama poszła opieprzać sąsiadkę, która w międzyczasie zdążyła wyjść przed dom. Okazało się, że jej córka weszła bez pozwolenia na moje podwórko, otworzyła zasuwę i wzięła kotki z komórki (po czym idealnie wręcz ją zamknęła). Sąsiadka zawzięcie jej broniła, że nic wielkiego się nie stało, że to tylko koty i że dziecko się chciało pobawić tylko… Ona sama o wszystkim wiedziała, ale nie zabrała dziecku kotów i nie oddała. Matkę wkurzyło to jeszcze bardziej i zjebkę słyszała chyba cała dzielnica. (Dziecko się widocznie niczego nie nauczyło, bo kilka dni później weszło jeszcze raz na podwórko – tym razem łupem padły długo hodowane tulipany babci, wyrwane razem z korzeniami – ale uznałam to wręcz za satysfakcjonujące, bo moja własna babcia też wolała wcześniej usprawiedliwiać sąsiadkę nie wiem po co…).

Mruczka przekazaliśmy dziadkowi koleżanki, natomiast z Pusią było gorzej – wycieńczona, obolała i z rozchodzącymi się szwami. Wymagała długiej opieki, ale daliśmy radę – wyrosła na śliczną kotkę, rok później miała nawet dzieci. Przy sterylizacji u weterynarza dowiedzieliśmy się, że ma w brzuchu nowotwór – spowodowany niemal w 100% tym tłamszeniem. Niestety był nieoperowalny, ale na szczęście nie złośliwy, miała żyć z nim długo i szczęśliwie.

Czy tak się stało, nie wiem – kilka miesięcy później ktoś mi ją ukradł. Wszyscy jej szukaliśmy, pokazywałam ludziom jej zdjęcie, chodziłam, pytałam…nic. Jej matka (moja najstarsza kotka) strasznie to przeżyła, długo nie chciała jeść, chodziła po całej okolicy i miauczała – autentycznie jej szukała (możecie sobie mówić, że koty są głupie, ja wiem swoje). Co się z nią stało dowiedziałam się przypadkiem jakieś 10 lat później – babcia się niechcący wygadała, że u sąsiada był wtedy remont domu i jakiemuś robotnikowi się spodobała, więc ją zabrał. Babcia o wszystkim wiedziała, ale wtedy nie powiedziała ani słowa (tak, miałam ochotę ją zabić już któryś raz z kolei). Byłyby duże szanse na jej odzyskanie, bo remont trwał z miesiąc, a teraz to już po ptakach… W każdym razie pozostaje mieć nadzieję, że dobrze się miewa, jest cała i zdrowa.

A najstarsza kotka? Bardzo długo dochodziła do siebie, ale w końcu zapomniała. Obecnie ma ponad 15 lat i śpi sobie grzecznie przytulona do moich nóg, kiedy piszę tą historię :)

Morał na dziś brzmi mniej więcej tak: drogie dzieci – zwierzę to nie zabawka. Drodzy rodzice – z łaski swej wytłumaczcie to swoim dzieciom.

moja ulica

Historia Alive2011 przypomniała mi jeszcze jedno niemiłe zdarzenie z babcią w roli głównej...

Zdarzyło się to 30 kwietnia 2008r. Pamiętam tak dobrze, bo kilka dni później, zaraz po majowym weekendzie, miałam matury. Posiadałam wtedy 3 koty - jedną starszą kotkę, drugą - tą, której kotki zostały uśpione po urodzeniu (już wysterylizowana) oraz 2-letniego kocura imieniem Gucio, bardzo ze mną związanego.

Miesiąc wcześniej Gucio zachorował na grzybicę skóry - wygląda to tak, że w pewnych miejscach robią się na kocie łyse plamy, mogą pojawiać się strupy (bo kot się drapie). Młodsza kotka zaraziła się od niego, więc oba zabierałam do weterynarza. O ile kocica wyszła z tego bardzo szybko, to kuracja Gucia trwała dłużej i była dość kosztowna. Wtedy miałam już trochę swojego grosza (ale i tak za mało), a dodatkowo wspomagał mnie chłopak i razem opiekowaliśmy się kotem.

Pamiętnego 30 kwietnia pojechałam z rodzicami na zakupy. Wróciliśmy po jakichś 2 godzinkach i zaczęłam szukać Gucia, żeby go wysmarować maściami od weterynarza (trzeba to było robić systematycznie). Najpierw się nie przejęłam, że go nie ma, bo był to kot domowo-wychodzący, więc czasem zapuszczał się gdzieś dalej, ale tylko w okolice, które znał. Kiedy po paru godzinach nadal go nie było, zaczęliśmy się martwić, bo na tak długo nie znikał. Zapytałam babci czy go nie widziała i okazało się, że owszem... Jak wyszłam z domu, to zadzwoniła do mojej ciotki i powiedziała, żeby wywiozła Gucia na działki za miastem! Ciotka niewiele myśląc przyjechała, wpakowała kota w samochód i wywiozła.

Szlag mnie jasny trafił. Natychmiast wsiadłam w samochód i pojechałam go szukać - wołałam, szukałam - nic...

Po powrocie do domu (zapłakana) zrobiłam taką awanturę, że chyba cała dzielnica musiała mnie słyszeć. Okazało się, że babcia stwierdziła, że to bez sensu wydawać tyle pieniędzy na leczenie kota (zaznaczam, że ona grosza na to nie dała). Ponadto sądziła, że on nas wszystkich jeszcze pozaraża (g*wno prawda), a pewnie i tak niedługo zdechnie, więc po co w ogóle leczyć. Nie liczył się fakt, że to już końcówka terapii, kilka stów zostawionych u weterynarza i więcej wydatków by nie było (miał tylko dokończyć opakowanie maści).

Tak oto straciłam kolejnego kota. Można by powiedzieć, że babcia nieco się "poprawiła", bo topić i uśmiercać go już nie chciała (może dlatego, że był dorosły). Tak czy inaczej bardzo to przeżyłam, bo byłam do niego przywiązana i się nim opiekowałam od małego kociaka. W końcu cały weekend majowy przepłakałam, a do matur nie uczyłam się nic. W ogóle mi nie zależało. Babcia i tym razem stwierdziła, że o co ten problem - w końcu "nic się nie stało"...

Na pewno odezwą się zwolennicy teorii, że "wypuszczenie" (och, nazwijmy rzecz po imieniu: wyrzucenie) kota gdzieś za miastem nie jest niczym złym i że sobie poradzi "bo to kot". Dziwnym trafem porzucenie psa w lesie jest bez wyjątku krytykowane i tacy ludzie są niemal linczowani. A w czym ten kot taki lepszy, że sobie poradzi? Całe życie nie polował, dostawał jedzenie, spał z ludźmi w ciepłym łóżku i przywiązał się zarówno do tych ludzi, jak i do miejsca, w którym mieszkał (ponoć pies przywiązuje się do człowieka, a kot do miejsca - nie wiem ile w tym prawdy, ale tak się mówi). Taki kot na pewno przeżywa szok i cierpi, a ludzie wmawiając sobie, że na pewno będzie z nim dobrze, po prostu zagłuszają swoje sumienie i zrzucają z siebie poczucie winy.

rodzinny dom, niestety...

Sporo się ostatnio czyta historii o psach, więc dorzucam dzisiaj jedną od siebie :) Rzecz działa się ok. 2 lata temu.

Jeden z moich psów to dość spore bydle – owczarek środkowoazjatycki (wielkości mniej więcej berneńczyka albo bernardyna, ogólny wygląd też podobny). Pies jest dość łagodny, nikogo nie zaczepia, obok ludzi przechodzi zupełnie obojętnie i nawet ich omija, co nie zmienia faktu, że część osób się go boi (kompletnie bezpodstawnie, ale większość ludzi w niewielkim miasteczku ma raczej małe psy i myślą, że jak duży to od razu agresywny).

Szczególnie zaś nie cierpi go jeden pijaczek – mieszkający kilka domów dalej w drewnianej chałupie, bezrobotny i wiecznie podchmielony. No i niestety mój narzeczony wychodząc na popołudniowy spacer z psem na owego pana się natknął. Ten (zataczając się z lekka) od razu zaczął się drzeć, że pies jest duży, niebezpieczny, że on dzwoni na policję i dodatkowo poleciał potok słów niecenzuralnych w kierunku psa i właściciela.

Ponieważ pies pozostawał (póki co) niewzruszony, gościu próbował go celowo rozdrażnić (żeby pokazać, że jednak jest groźny) machając rękami, podchodząc zbyt blisko i krzycząc. W końcu wziął grubego kija i chciał narzeczonego uderzyć – i tu miarka się przebrała. Pies oczywiście zawsze broni właściciela, więc zaczął warczeć i rzucać się w kierunku gościa, aż trudno go było utrzymać na smyczy. Tu pijaczek wyraźnie zadowolony z siebie wyciągnął komórkę i mówi, że on po policję dzwoni, bo pies go atakuje.

Narzeczony niewiele myśląc wykopał mu tą komórkę z ręki, zabrał kij i wyrzucił na bezpieczną odległość, po czym odciągnął psa i wrócił wkurzony do domu. Postanowił też zadzwonić na policję, opowiedział wszystko dokładnie co i jak, a po jakimś czasie przyjechał radiowóz. Razem z policjantem poszli do domu pijaczka, gdzie zastali go w stanie jeszcze bardziej wskazującym. Na widok mundurowego posypała się bogata wiązanka, skutkiem czego gościu dostał mandat 500zł za znieważenie funkcjonariusza, a dodatkowo za prowokowanie psa i groźby w kierunku właściciela 200zł. Ponadto jeśli taka sytuacja miałaby się powtórzyć, mógłby zapłacić znacznie więcej, a nawet iść do więzienia (nie pamiętam już na jak długo).

Czy zapłacił mandat nie wiem, ale od tamtej pory jest z nim spokój – w ogóle go nie widujemy.

Historia związana tematycznie z tą: http://piekielni.pl/17500 (i miała miejsce kilka tygodni później).

Po operacjach i leczeniu w Łodzi, musiałam mieć wykonywane pewnego rodzaju zabiegi, przynajmniej raz w tygodniu. Jako, że moje miasto jest oddalone Łodzi jakieś 150km, to zabiegi miałam już w szpitalu u siebie.

Pękania żył w rękach niestety ciąg dalszy, ponieważ zabiegi były bardzo bolesne, wykonywane metodą "na żywca" (nikomu nie polecam, aczkolwiek uratowało mi to życie, co bardzo doceniam - swoje trzeba wycierpieć).

Tak więc każdorazowo po przyjściu na oddział sytuacja wyglądała mniej więcej tak: idę do kanciapy pielęgniarek, któraś z nich zakłada wenflon (przy czym zwykle są jakieś "straty" w żyłach), idę na salę zabiegową, podłączają mi kroplówę z ketonalem (lek przeciwbólowy), po spłynięciu kroplówki przychodzi lekarz, robi co ma robić (i tak boli jak cholera, więc pielęgniarki muszą mnie trzymać). Każda taka wizyta to stres jak pieron.

Tego dnia było podobnie. Przychodzę, mojej ulubionej pielęgniarki niestety nie ma (była taka jedna która naprawdę potrafiła się dobrze wkłuć), więc zanim wenflon został poprawnie założony, znów miałam fioletowe obie ręce i robiłam się lekko zielona. Poszłam do zabiegowego, podłączyli mi najpierw jedną kroplówkę, potem drugą (zaczęłam się uodparniać na znieczulenie więc potrzebne były 2 dawki). Ponieważ "mój" lekarz był między jedną operacją a drugą i się spieszył, to pielęgniarka podkręciła mi szybkość kroplówki prawie na maksa (jeśli ktoś nie wie - to "trochę" boli).

Leżę na tej sali dłuższy czas, w negliżu, w końcu wpada lekarz. Rzuca okiem na ranę, potem na swój zegarek i mówi:

- A to dzisiaj nie trzeba... Pani przyjdzie za 2 dni to zrobimy na spokojnie.

I już go nie było.