Kolejna historyjka będzie o Świadkach Jehowy. Chcę zaznaczyć, że szanuję ich jako osoby i zwykle staram się grzecznie ucinać temat.
Przedświąteczny szał wyprzedaży, stoję w dużym sklepie z bielizną i buszuję po wieszakach. Trzymam w ręce kuse majtki, kiedy za plecami słyszę pytanie "Czy jestem szczęśliwa itd .." i setkę podobnych w celu zagajenia religijnej dyskusji. Osobiście uważam, że na rozmowy o wierze potrzebne jest odpowiednie miejsce i czas, a centrum handlowe raczej nim nie jest. Już miałam pożyczyć im miłego dnia, kiedy odezwał się jakiś wyraźnie znudzony zakupami facet:
- Dajcie pani spokojnie wybrać bieliznę, a uwierzcie, że przy pomocy narzeczonego odnajdzie dziś wieczorem najkrótszą drogę do raju!

Krzewicielki wiary zapadły się pod ziemię. Facet przeprosił za niedyskretny tekst, a ja udałam się do kasy.

Noc na pogotowiu z mojej poprzedniej historii zaowocowała kilkoma ciekawymi obserwacjami. Niedługo po mnie, przywieziono pijaną do nieprzytomności nastolatkę, znalezioną w zaspie śniegu. Dziewczyna nie miała na sobie kurtki, była bez żadnych dokumentów. Po ok. godzinie wyjaśniło się, że to znajomi zadzwonili po pogotowie, bo żadnemu z nich nie chciało się/nie było w stanie jej odstawić do domu, po czym uciekli.

Historia zasłyszana, ale o piekielnym kliencie, więc przytoczę.
Infolinia serwisu dostarczającego telewizję. Zadzwoniła lekko zaniepokojona kobieta:
- Dzień dobry. Dostałam właśnie fakturę za usługę i wydaje mi się, że jest zawyżona o kilkadziesiąt złotych. Czy może mi Pan powiedzieć dlaczego?
- Dzień dobry, już sprawdzam. Otóż, w dniach takich a takich składane było zamówienie na dodatkowo płatną usługę w postaci kilku filmów XXX.
- Ach taaaak??? Zabiję tego (tu określenia kwestionujące jego pochodzenie i prowadzenie się jego matki)!! Dziękuję Panu bardzo, miłego dnia życzę!

Podobna historia z religią w tle. Wracam z Młodym ze sklepu z wózkiem i dwoma dosyć obszernymi siatkami. Wiadomo, z ekwipunkiem ciężko manewrować, ale nie narzekam. Przed wejściem do klatki spotkałam dwie urocze panie, które wygrywały melodyjkę domofonem do wszystkich mieszkań. Powiedziałam głośne przepraszam i poszukując kluczy oznajmiłam, że o 10 rano raczej nikogo nie zastaną, bo ludzie zwyczajnie są w pracy. Ożywione kontaktem z mojej strony od razu zasypały mnie pytaniami "Czy czuję się szczęśliwa?" i dawaj pogadankę o miłości międzyludzkiej. Jakoś żadna z miłujących bliźniego nie zaproponowała mi przytrzymania drzwi, więc zniechęcone moim nieudolnym szamotaniem się z wejściem ochoczo wróciły do zabawy domofonem.

Tym razem historia o piekielnej stewardessie. Lot krajowy, na popularnej trasie, w samolocie 5-6 pasażerów w tym my z 4 miesiecznym brzdącem na kolanach. Zajęliśmy wyznaczone fotele i wszystko byłoby zupełnie OK, gdyby nie kapiąca z sufitu woda. Zapytałam grzecznie, czy byłaby możliwość zmiany miejsca, bo mimo że lot krótki to mokry miałam juz cały rękaw płaszcza i włosy. Piekielna stewardessa prychnęła, że NIE MA TAKIEJ MOŻLIWOŚCI, BO TU SĄ 3 MASKI TLENOWE, po czym uciekła do kantorka za zasłonką. Jak się domyślacie wysiadając mogłam wykręcać ubranie i suszyć włosy. A teraz smaczek: model samolotu, który niby miał mieć 3 maski tlenowe w wyznaczonym miejscu, nie jest w nie w ogóle wyposażony (w zamian 3-4 butle z tlenem znajdujące sie przy wejściu).
Kolejna przygoda z tym samym przewoźnikiem. Leciałam równiez z dzieckiem. Nie do końca było jasne czy można zabrać ze sobą produkty żywnościowe, bo przepisy bezpieczeństwa właśnie się zaostrzyły (na jednych lotniskach puszczali, na innych nakazywali wyrzucać nawet wodę). Lot przesiadkowy, maluch juz nieco głodny, wiec miło sie zaskoczyłam, kiedy do mojego posiłku podano słoiczek owocowy dla dziecka. Pozytywne zaskoczenie trwało krótko, bo stewardessa wnikliwie dopytała czy zamawiałam specjalnie taki posiłek w okienku, na co szczerze odpowiedziałam, że nie (kupowałam bilety przez internet, widocznie przeoczyłam). Porwała więc dziecku napoczęty posiłek i uciekła do kantorka za kotarką. Nie zapytała nawet czy zechcę ewentualnie dopłacić. Machnęłam ręką, bo zapobiegliwie miałam własne słoiki, ale nie mniej uważam, że zabieranie niemowlakowi jedzenia wartego 2,50 PLN, było żenujące.

linie lotnicze

Historyjka czarcipazur przypomniala mi spotkanie z moherowa emerytka. Mlody jest dzieckiem dosyc poslusznym, ale z racji wieku (3 latka) zdarzaja mu sie drobne humory. Tego dnia nie pasowalo mu pojscie ze mna za reke (ruchliwa ulica i malec rozumie, ze to ze wzgledu na jego bezpieczenstwo) wiec zaczal poplakiwac i robic miny a'la kot ze Shreka. Z naprzeciwka nadciagnela moherowa emerytka i jak nie ryknie: "Jak nie przestaniesz plakac, to ... to cie laska uderze !!"
Jestem osoba raczej spokojna, ale uruchomilam tryb Matka-Polka-Czlowiek-Demolka i uswiadomilam babsku, ze sa to grozby karalne i biciem dziecka straszyc nie pozwalam. Ludzie popatrzyli zdegustowani na moherowa. Jeszcze nigdy nie widzialam tak szybko oddalajacej sie starszej osoby o lasce.

Historia zdarzyla sie kilka lat temu, kiedy język francuski sprawiał nam sporo problemów. W małym miasteczku na wschodzie Francji, udalismy sie do jedynego w szerokiej okolicy salonu sieci telekomunikacyjnej, po zakup zestawu 3 w 1 czyli telefon+internet+TV. Za kontuarem siedziala młoda dziewczyna, wyraźnie znudzona pracą. Po 15 minutach intensywnego dogadywania się na migi, ziewajaca ekspedientka zapytała:
- Do you speak English ?
Aż podkoczylismy z radości, że mówi w zrozumiałym dla nas narzeczu.
- YESSSS !!!
Na co panienka odpowiedziała:
- Moi non. Desole ... (Ja niestety nie ...)
Koniec końcem transakcje udało sie przeprowadzić, ale ręce bolały nas do wieczora ;)