Ten obrazek mnie bawił do chwili, aż sytuacja nie uderzyła we mnie bezpośrednio...a raczej w moje 6 letnie dziecko.

http://img1.demotywatoryfb.pl/uploads/201211/1354098644_xmopgt_600.jpg

Syn jest w okresie, gdy wypadają mu mleczne zęby. Niefortunnie wypadły mu dwie dolne jedynki, a dwójki ni drgną.
Wiadomo, że po czasie pokazują się nowe - dorosłe zęby. Ponieważ codziennie wieczorem oglądam zęby dziecku, by na bieżąco reagować, zauważyłam że nowe zęby nie mają miejsca, przez co ten który wyrósł pierwszy rośnie prawidłowo, a ten obok, jakby trochę w tyle coś jakby to: -_

Nie ma rady, trzeba do "zębologa", póki tylko z dziąseł dopiero co widać koronki.
Wydzwaniam po okolicznych przychodniach. No i co słyszę? Brak pkt. z NFZ!

Proszę mi to wyjaśnić, bo nie bardzo rozumiem. Syn w ciągu całego roku był chory 1 raz, ok. września. Kontrolne spotkanie z dentystą (bez ingerencji lekarza), ot tak dla założenia kartoteki i potwierdzenia, że mleczaki są w idealnym stanie - 1 raz, ok. maja, a dziś gdy sytuacja jest naprawdę groźna, bo może skończyć się aparatem na zębach i nieprzyjemnościach, brak dla niego pkt?!
Oboje z mężem pracujemy, łożymy na ubezpieczenie, a mimo to mamy płacić za prywatną wizytę?!

Wściekam się za tą niesprawiedliwość i swoją bezsilność! Mimo to zachodzę do jakiegoś gabinetu i mówię w czym rzecz, że proszę o wizytę.

Przysięgam, że komentarz lekarza z głupawym uśmieszkiem o mały włos nie doprowadził do rękoczynów!

D: - To jak mamuśko, my rwiemy ty płacisz?

Noż ty c(h)...waniaku!

Sprawa na ostrzu noża, jutro planuję rozpierduchę!

Ubezpieczenie na życie. Niby nic, ale w wykonaniu pewnej agentki, wychodzi na ubezpieczenie dożywotnio TYLKO u niej!

Córka koleżanki podjęła się działalności gospodarczej w postaci agencji ubezpieczeniowej.

Dotychczas byliśmy ubezpieczeni w agencji, która działa przy dyrekcji zakładu pracy męża.
Wszystko było ok, ale faktem jest, że kłopotliwym było dla nas dojeżdżanie z gotówką do agencji, która w ogóle nie była nam po drodze, ani do pracy, ani do sklepu. Mieści się na zupełnym "zadupiu".

Prosiliśmy panią co miesiąc o nr konta bankowego, gdzie możemy przelewać te pieniądze, bo nas benzyna wychodzi drożej, nie opłaca nam się. Pani się zapierała- ona konta nie ma, nie da numeru - nie mamy cudować. Znosiliśmy to przeszło rok!

W związku z tym, że w/w córka koleżanki założyła tą agencję postanowiliśmy z mężem, że zrezygnujemy z obecnej agencji, na rzecz tej nowej, gdzie składki możesz wpłacać na specjalne konto bankowe, tylko na te transakcje przeznaczone.

Zgłosiliśmy "starej" agentce, że w lipcu płacimy ost. składkę, a w sierpniu podziękujemy za usługi.

Z początkiem sierpnia dzwonię do "starej" agentki i proszę o zeskanowaną umowę ubezpieczeniową, gdzie powinien być również nr polisy ubezpieczeniowej. Na co ona mi ryknie w słuchawkę:
- No, a gdzie opłata składki za sierpień?!
- Przecież mąż zgłosił pani, że w lipcu płacimy ostatnią składkę, a od sierpn...
- G*wno mnie to obchodzi! Wyłożyłam ze swoich! Jesteście mi DŁUŻNI!
- Dłu...?
- Wyłożyłam, więc to moje prywatne pieniądze!!!
- Proszę mi nie przerywać! Dlaczego Pani je wpłacała, jak wiedziała Pani, że rezygnujemy, zgłaszaliśmy to przecież.
- Fanaberie! Co wam za różnica komu płacicie?
- Dzwonię do Pani w sprawie numeru polisy, proszę o jego podanie. Swoją drogą, dlaczego mąż u Pani wpłaca, a nie mamy żadnej umowy?
- Bo mąż przeszedł do mojej agencji z całym zakładem pracy, więc wszystkie umowy ja mam.
- No dobrze, rozumiem, ale mam prawo mieć umowę dla siebie - proszę o skan.
- Nie!
- O.o
- Zapłacicie mi, czyli oddacie mi pieniądze za sierpień- dostaniecie nr polisy, umowę i spier****jcie!

No i szlag jasny mnie trafia! Czy ta kobieta miała prawo zrobić takie coś? Zapłacić za na nas - nieproszona, odmówić wglądu do umowy oraz nr polisy? O bycie bezczelną i niegrzeczną nawet nie pytam...

Na każdą wpłaconą kwotę mam dokument KP.

Mój syn, 6-latek poszedł do 1 klasy. Chłopak zaradny, klasa rówieśników, wierzyliśmy że sobie poradzi, że będzie wszystko dobrze.

Dzieci ze szkołą obeznani, gdyż przed wakacjami odbyła się integracja z klasą, dyrekcją, szkołą, salą, zasadami.
1 dzień szkoły, wszyscy odświętni z rogami obfitości, wesołe przedstawienie, krótka rozmowa z nauczycielem i do domu. OK.

Dzisiejszy ranek...
Wg. ustaleń, dzieci czekają z rodzicami na boisku, aż odbierze ich nauczycielka i razem z nią idą do sali.

Ponieważ rano idę wcześniej do pracy, młodego przed 8 zaprowadził mąż, dzwoni do mnie o godz. 8.05.

Co się okazało?

Na 15 szt. dzieci, 8 matek się poryczało. Ale jak?! Zaczęły szlochać, płakać i jedna wpadła w jakąś panikę.
No, a dzieci? Widząc płaczące mamy... popłakały się i wystraszyły! U dzieci lawinowo, jeden płacze pod wpływem drugiego. Ogólna panika i histeria... Najbardziej na ból matek reagowały dziewczynki, chociaż chłopcy też. 1 dziewczynka i 3 chłopaków trzymało się dzielnie, ale pytali "co się stało?". Moje dziecko nie płakało, ale jak mówi mąż, odechciało mu się wszystkiego.

Ja rozumiem, jest to wielki krok dla dziecka, nowe doświadczenie, a dla rodziców ciężkie przeżycie. Tylko tak sobie myślę, po co ten strach i zwątpienie? Mieli czas i okazję się do szkoły "przybadać".

Szary Kitlu, przypomniałeś mi pewną - właściwie taką samą sytuację! (http://piekielni.pl/37003)

W styczniu tego roku u mojego teścia zdiagnozowano cukrzycę, a jako że poziom cukru skakał jak mu się tam chciało albo nie chciało - został skierowany na oddział. No ok.

W pierwszych dniach wizyt u taty zauważyłam, że do pokoju obok przychodzi kobieta w odwiedziny z 3 letnim dzieckiem.
Jakież było moje zaskoczenie, gdy pewnego dnia idąc do samochodu po zapomniane przeze mnie rzeczy, zauważyłam iż maluszek owej kobiety bawi się sztućcami, talerzami i resztkami obiadu (podjadając) ze stojącego na korytarzu wózka (wiecie metalowe blaty na kółkach)!

Lecę więc jak szalona (wózek był w głębi korytarza) i wołam matkę, nie powiem z lekką paniką w głosie, że dziecko, że wózek, że zarazki, itp.

Jakież było moje zaskoczenie, na słowa:
- Co się sikso wpieprzasz? Przeszkadza ci to? Z twojego wyjada? Nie? To wal się! - odwracając się do mnie plecami usłyszałam jeszcze - głupia c*pa!

...

Jak wiecie cierpię na nerwicę natręctw (http://piekielni.pl/36120).

http://pl.wikipedia.org/wiki/Trichotillomania

Opowiem Wam, w rankingu od najsłabszego do najmocniejszego, czym chciano mnie "uleczyć":

10. Psychiatryk - oddział zamknięty, strzeżony.
9. Krople walerianowe.
8. Spotkania AA (nigdy w życiu nie piłam alkoholu!).
7. Modlitwa do Paniejki (pisownia zgodna z wypowiedzią).
6. Duomox 500 (?).
5. Ogolenie głowy na "0".
4. Zaklejenie (opuszki) palców taśmą klejącą.
3. Lewatywa. Ku wyjaśnieniu, tekst lekarki: "kiedyś lewatywa była dobra na wszystko, niejedno życie uratowała!" (nie, nie w celu uniknięcia bezoaru, gdyż nie zjadam włosów).
2. Alkohol. Tekst: "rozluźnia i pozwala się odstresować, bo to ze stresu się robi". Dzienna (!) dawka 2-3 kieliszki czystej lub duży kieliszek wina/ nalewki.
1. Tabletki na przeczyszczenie Xenna 3x dziennie. Tekst lekarza: "ze sraczką każdemu przechodzą głupawe myśli".

Nawiązując do mojej choroby (http://piekielni.pl/36984), przypomniały mi się teksty lekarzy, którzy pierwszy raz mieli styczność z takim przypadkiem.

Opisuję objawy, pokazuję "słabe" miejsca na głowie, daję opis choroby ze skserowanej książki (w Polsce bardzo słabo znana przypadłość, często lekarze nie mają pojęcia o czym mówię), a słyszałam teksty typu (pozwolę sobie na komentarze):

U lekarza rodzinnego - "Pani sobie ze mnie żartuje?!" (Taa i mam ubaw po pachy!).

Wizyta u neurologa z powodu ataku migreny - "Ta głowa dlatego tak panią boli! Szarpiesz włosy, to głowa boli!" (Hę?).

Wizyta u psychologa zawodowego (pani w recepcji nie zrobiło różnicy psycholog- psychiatra- zawodowy- zwykły- byle od "głupoli"):
- Co to jest? Pani zwariowała?! Takie coś robić? Ile siedzisz w łazience?
- Nie muszę siedzieć w łazience, by mieć sposobność pani doktor.
- To z nudy! Rusz się do roboty! W dupach Wam się wywraca! Głosowałaś na PO, to nie masz roboty, a w zamian masz takie... takie... co to jest?!"

Wizyta u terapeuty, prywatnie (moja pomyłka, że był to terapeuta małżeński i rodzinny). Po opisie symptomów:
- Proszę się nie wygłupiać! Cóż to Pani opowiada?!
Moje tłumaczenia.
- Ma Pani gdzieś kamerę pewnie, a potem włączycie jak to mnie zbłaźniliście, tak?!
Moje zaprzeczenia.
- Wypie*rdalać mi stąd! Powiedzcie Szymonowi, że w domu pracuję, a nie piję! Będzie mi takie, takie... sprawy wysyłał! Jak chciał mnie sprawdzić sam mógł przyjść, głupi sk*rwiel! (Strachu się wtedy najadłam niemiłosiernie! Myślałam, że co najmniej z liścia zarobię!).

Szukam pomocy od 13 lat...

Sprawa z przed roku...
W związku z moją "nietypową" chorobą, otrzymałam propozycję wystąpienia w wielki Szoł Ewy Dz. Chodzi o nerwice natręctw. Najpierw skontaktowano się ze mną poprzez e-mail. Grzecznie, pięknie zapytano mnie czy chciałabym wystąpić? Oferują mejkap, ucharakteryzują mnie tak, że rodzona mnie nie pozna i po nagraniach mogę rozmówić się ze specjalistami.
Ja naiwnie myśląc, że może w ten sposób uzyskam fachową pomoc w leczeniu, chętnie podałam swój nr telefonu, by omówić szczegóły. Zadzwoniła (jakoby) przyboczna p. Ewy i opowiada jak to będzie fajnie, jak wszyscy się mną zaopiekują, przywiozą mnie do studia z miejsca zamieszkania, oferują cały full wypas pobytu. Dla mnie to było mało istotne, dojechać mogłam sama, a i przy okazji zwiedzić miasto tiwienu. Zaczęłam pytać o szczegóły pytań skierowanych do mnie w programie. Pani stwierdziła:

"...a nic takiego, pokaże Pani to tu to tam, jak to wygląda, może ma Pani jakieś FAJNE i DRASTYCZNE zdjęcia? Wie Pani, ludzie lubią takie smaczki! Jeszcze lepiej jak Pani pokaże, jak Pani to robi! Ooo to byłoby coś!"

DFQ?! Chcieli mnie wystawić pod publikę jak zwierzątko egotyczne, jak nie gorzej...

Nagle dotarło do mnie, że nie pomoc uzyskam, a wielki wór stresu i wystawienia się, no może nie na pośmiewisko, ale jako "dziwadło", tylko dla "fanu".
Pomyślałam nad tym wszystkim i stwierdziłam - to nie to czego szukam, to nie dla mnie - daruję sobie.

Z przyboczną byłam umówiona na kolejny telefon za kilka dni, zadzwoniła z zegarkiem w ręku i tekstem na ustach:

- Dzień Dobry! No to jak Pani Ticho, widzimy się w przyszłym tygodniu jak ustaliłyśmy, prawda?
Grzecznie podziękowałam, wytłumaczyłam, że stres dla mnie za duży, boję się o swój i rodziny wizerunek. Oczywiście przekonywała, prosiła, a nawet... groziła! No cóż.

Temat nie został zakończony, jak znów naiwnie myślałam. Dzwoniła równiutko w odstępach 3 dni, ZAWSZE o tej samej porze (co istotne w dalszej części).

Zmęczona więc tymi telefonami, naciskami i prośbami postanowiłam o spodziewanej potrze, telefon wyłączyć.
Jakież było moje zaskoczenie, gdy po włączeniu go wieczorem usłyszałam:
- ...Noż kur*a mać, teraz nie odbiera, świr zasrany! Co za psychol!

Tak, tak - pani nie zorientowała się, że złapała ją "nagrywajka" pocztowa...