Po prostu allegro.
Dostałam dzisiaj list od firmy windykacyjnej allegro. Ślicznie nazwany "ostatecznym" przedsądowym wezwaniem do zapłaty zaległej prowizji. Szkoda tylko, że ich ostateczne wezwanie do zapłaty jest pierwszym jakie widze. I do tego przesłane zwykłym listem, bez potwierdzenia odbioru. Wrzuconym do skrzynki w domu jednorodzinnym, do której dostęp ma 17 lokatorów.

Allehro

Stare dzieje i przepychanki ze starszą sąsiadką (SS) z dołu.
Mieszkałam z rodzicami w starym bloku, hotel wojskowy przerobiony na mieszkania. Pod nami mieszkało starsze małżeństwo, mniej więcej pod sześćdziesiątkę.
W starym bloku bez wymienianych rur wiadomo, czasem w pionie rurę zapcha, a czasem człowiek sam sobie winien bo wrzuca do zlewu co popadnie nie mając siateczek ochronnych. Ale sąsiadka przebijała samą siebie.
Trzy, czasem cztery razy w miesiącu potrafiła do nas przylecieć z pretensjami, że:
(SS)- Niech państwo w końcu przestaną u siebie ten zlew zapychać! Bo u nas co chwilę woda wybija!
Nasze tłumaczenia, że jeśli wybija u nich i u nikogo więcej w pionie to zapchane jest u nich nic nie dawało. Aż po sam kres swoich dni z każdym zatkanym zlewem leciała do nas i twierdziła, że to nasza wina.

Kiedy z bratem mieliśmy po 1-5 lat przylatywała za każdym razem, kiedy w ogóle wstaliśmy z łóżek - bo biegamy jak szaleni i tupiemy! Co z tego, że u nas w pokoju gruby dywan a ja jeszcze nie chodziłam - dysplazja biodrowa i usztywniająca poducha nieco mi utrudniała naukę więc bardziej się czołgałam, a brat siedział cicho i bawił się samochodzikami.

Bawiące się na dworze dzieci też były be. Bo w końcu czasem krzykną i głośno się śmieją. No i tupią po klatce schodowej jak schodzą! A ona ma ciężko chorego męża w domu! Tak ciężko chorego, że kilka razy dziennie wypełzał przed blok żeby palić papierosy. Ale jego choroba to też wina dzieci z bloku. To na pewno przez ten hałas tak się rozchorował!

Tacy ludzie chyba czerpią przyjemność z utrudniania życia innym...

Sąsiedzi

Mój chłopak w czerwcu dostał informację z ZUSu, że zalega ze składkami. Poprosił o przysłane wyliczenia jak duża jest zaległość, żeby mógł ją uregulować.

Mamy połowę listopada, wyliczenia nie dotarły. Za to dostał wyliczenie swojej emerytury po 10 latach pracy i po roku prowadzenia firmy. Zawrotne 4 złote i 10 groszy.
Jak widać są rzeczy ważne i ważniejsze do wysłania...

ZUS

Wiele słychać narzekania na młodych kierowców, że bezmyślni, że nie powinni mieć prawa jazdy, że powodują wypadki.
No cóż, nie tylko młodzi kierowcy są bezmyślni.

Pomimo szczerego postanowienia typu: "za cholerę nie wystawię dzisiaj nosa poza drzwi mieszkania" musiałam to zrobić. Ojciec dzwoni, że awaria internetu w firmie i żeby mu podrzucić modem od iplusa jak najszybciej. Mus to mus, trzeba się ruszyć.

W połowie drogi na dworzec mijam mały osiedlowy placyk, z którego mieszkańcy zrobili sobie parking i muszę się przez niego przedostać na chodnik, choćbym bardzo tego nie chciała.

Jestem już na wysokości jednego z ostatnich samochodów kiedy kierowca nagle wrzuca wsteczny i jedzie. Prosto na mnie. Udało mi się uskoczyć krok do tyłu, ale on nawet nie zwrócił na to uwagi. Zatrzymał się dopiero jak najechał kołem na moją nogę. I facet [F], tak na oko koło czterdziestki, wyskakuje z auta i z pyskiem do mnie [J]:

[F]: Jak łazisz durna babo? Gdzie masz oczy do cholery?!

[J]: Lusterek się używa baranie! I patrzy przez tylną szybę, a nie gazu i mieć w poważaniu to co się dzieje za samochodem!

Widocznie nie spodziewał się odpowiedzi bo tylko nabrał powietrza w płuca, wskoczył do auta i zwiał.

I teraz moje małe pytanie, które zadałam samej sobie jak już ochłonęłam: ciekawe jakby się to skończyło, gdyby nie resztki mojego refleksu i glany na nogach. Bo podejrzewam, że zamiast obdrapanego buta miałabym co najmniej zmiażdżone palce.

I przestaje mnie dziwić to, że egzaminatorzy i instruktorzy kładą taki nacisk na to, żeby łuk do tyłu wykonywać nie tylko na same lusterka, ale i zerkając przez ramię do tyłu...

kierowcy

Historia sprzed kilku lat, jeszcze ze szkoły średniej.
Zajęcia wychowania fizycznego. Nigdy za nimi nie przepadałam, bo przeważały na nich sporty drużynowe, ja wolałam raczej gimnastykę i bieganie.

Kiedy byłam w trzeciej klasie, nasz nauczyciel poszedł na zwolnienie lekarskie, złapał jakąś kontuzję podczas meczu. Na jego miejsce przyjęli kogoś z innej szkoły.
Na pierwszy rzut oka wydawał się być normalnym facetem. Niestety tylko wydawał się takim być. Dogadać się z nim to był prawdziwy cud, on zawsze wszystko wiedział najlepiej, był najlepszy, a my to w ogóle jakieś niedorozwinięte bo za wolno biegamy.

Miałam w grupie kilka dziewcząt ze zwolnieniem z zajęć na pierwszy semestr. Docinki leciały w ich kierunku niemal na każdych zajęciach (w-f w środku dnia między zajęciami więc przychodziły z nudów posiedzieć na sali).
Od drugiego semestru normalnie już ćwiczyły, ale musiały nadrobić wszystkie ćwiczenia oceniane w pierwszym semestrze, bo mimo zwolnienia lekarskiego wstawiał im jedynki. I tu był największy problem bo:

1. Przychodzi do niego siedem albo osiem osób, które muszą zaliczać zadanie. "Nie, dzisiaj nie będziecie tego zaliczać. Jest was za mało."

2. Dzisiaj nie będziecie tego zaliczać bo jest zimno.

3. Dzisiaj nie będziecie tego zaliczać bo wieje wiatr.

4. Dzisiaj nie będziecie tego zaliczać bo ja mam taki kaprys i koniec kropka.

5. Końcówka semestru - pretensje że nie przyszły ani razu zgłosić się do zaliczenia zaległych ćwiczeń.

Do tego wystawianie ocen. Przy ocenach 4, 5, 5, 5, 6, 5 + udział w zawodach, 100% frekwencji na zajęciach, ani razu nie zdarzyło mi się nie ćwiczyć, usłyszałam: no to będzie takie naciągane 4,5 na więcej pani nie zasługuje.
Średnia wiadomo na studiach się nie liczy, ważniejsza jest matura, ale mimo wszystko udałam się do wychowawczyni która zrobiła w kantorku wuefistów dosłownie jesień średniowiecza, zarówno o mnie jak i o resztę dziewcząt którym nie chciał zaliczyć przedmiotu bo rzekomo nic przez cały semestr nie zrobiły żeby poprawić oceny. Dobrze, że to już za mną, a jak widać ukończenie AWFu i mgr przed nazwiskiem to nie wszystko, przydałaby się jeszcze kultura osobista.

szkoła

Dostałam dzisiaj sms, o szumnej treści:

"Dzien dobry, w nawiązaniu do rozmowy z pracownikiem windykacji przypominamy, iż dziś upływa termin wyznaczonej wpłaty zaległości"
Nadawca: CA24.

Co jest najbardziej piekielne? Jest to sms z banku credit-agricole. Z banku, w którym nigdy nie miałam konta. Zresztą, w żadnym banku nie mam. Do tego nigdy w życiu nie przyszło do mnie nawet żadne pismo o jakimkolwiek zadłużeniu.

Czy oni w ogóle mają jakąś podstawę prawną, żeby coś ze mnie ściągać?

bankowość

Zwlekam się dzisiaj z łóżka i wybieram na zajęcia. Jak na złość - na klatce ciemno jak u murzyna pod koszulą, bo światła znowu nie ma. Do tego służby odpowiedzialne za odśnieżanie chodników również się nie popisały.

Miasto zainwestowało swego czasu w fajne, drobne silnikowe odśnieżarki do chodników. Posiadające świetne gumowe zabezpieczenie na spychu, żeby czasem chodniczka nie zadrapać. No i ktoś się takim nad ranem musiał wozić bo chodniczki wolne od świeżo nasypanego w nocy śniegu. Szkoda tylko, że ubity wcześniej śnieg dodatkowo przeciągnięty na równo gumą stworzył idealne lodowisko... na 3/4 chodników w mieście. Cztery razy prawie zaliczyłam bliski kontakt z podłożem, uratowała mnie chyba tylko dobra przyczepność i w miarę stabilne buty. To było o godzinie 6 rano. Wracałam po 20. Stan chodników nic się nie zmienił.

Piach? A co to takiego? Na co to komu? To się je?

Miłego zbierania zębów życzę mieszkańcom.

Dosyć dużo czasu zajęło mi przekonanie samej siebie, żeby umieścić tutaj tę historię. Głównie dlatego, że na samą myśl o tym, co mnie spotkało robi mi się słabo. Jednakże, skoro ludzie opisują tutaj dużo gorsze sytuacje, postanowiłam w końcu wyrzucić to z siebie. Może poczuję się po tym lepiej.

Zaczęło się zupełnie niewinnie. Tuż przed osiemnastymi urodzinami zapisałam się na kurs prawa jazdy. Trzydzieści godzin wyjeżdżone, egzamin wewnętrzny zdany. Przejażdżka do WORDu, zapisanie się na egzamin na początku czerwca, zdanie egzaminu teoretycznego (były jeszcze osobno, nie tak jak teraz, że można oba mieć w tym samym dniu). Dwa pierwsze egzaminy oblane, głównie przez niesprzyjające warunki pogodowe, ale na pierwszym i egzaminator trochę się do tego przyłożył.

Trzeci egzamin - oczekiwanie dwa miesiące, na styku utraty ważności egzaminów teoretycznych, ale jeszcze mi się udało załapać. Postanowiłam wykupić sobie dwie dodatkowe godziny na miasto i jedną na plac, tak dla pewności. Prawie udało mi się przetrwać te dwie godziny. Prawie. Pod koniec już u nas w miasteczku instruktor – stary, otyły facet – korzystając z tego, że kurs już zakończyłam postanowił coś z tej roboty mieć. Łapsko na moje udo i sunie ręką wyżej, cały czas macając. Przyznam się, że nieco spanikowałam, dodałam gazu i odepchnęłam go, minuta spokoju, po czym znowu to samo. Tym razem odepchnęłam go mocniej, wykorzystałam to, że przechylił się w drugą stronę, wjechałam na parking i wyskoczyłam z wozu jak z armaty, bijąc chyba swój rekord życiowy w prędkości biegu długodystansowego. W domu oczywiście nikomu nic nie powiedziałam, bo rodzice i tak by mi nie uwierzyli, jak zawsze. Na kolejnych jazdach się nie pojawiłam.

Po kolejnych nieudanych próbach zdania egzaminu praktycznego postanowiłam całkowicie zrezygnować ze zdawania. Głównie dlatego, że egzaminatorami byli sami starsi panowie, a po tym co mnie spotkało na jazdach nie byłam w stanie funkcjonować poprawnie w ich obecności, nie mówiąc już o skupieniu się na tym, co się dzieje poza samochodem.

I tak oto trzy, może cztery minuty wystarczyły, żeby z cichej i nieśmiałej osoby zmienić się w nieśmiałą, panicznie przerażoną gdy w pobliżu znajduje się dorosły osobnik płci męskiej. Do tej pory, a minęły już prawie cztery lata, nie jestem w stanie normalnie funkcjonować będąc sam na sam z mężczyznami, nawet jeśli są niewiele starsi ode mnie. Na tyle, że jeśli kogoś dobrze nie znam to nie mam odwagi nawet podać dłoni tej osobie na przywitanie.

kurs

Historia będzie o tym, jak to kiedyś piekielna pani doktor leczyła nastoletnią gadzinę.

Byłam wtedy w pierwszej klasie liceum, droga do tego przybytku dosyć daleka, na drugi koniec miasta trzeba się dostać, a że oszczędna jestem, to po co autobus, lepiej na nogach podreptać. Ot, zdrowie – trochę spalin powdychać, przemoknąć, przemarznąć.

Początek drugiego semestru, śniegu niemal po kolana, mróz, wieje. Nawet czapeczka i szaliczek nie pomogły, przyplątało się jakieś choróbsko. W takim razie czas się wybrać do lekarza, kilka dni zwolnienia lekarskiego jeszcze nikomu nie zaszkodziło, odpocznie się trochę przynajmniej.

Diagnoza numer jeden – lekkie przeziębienie. Przepisany jakiś syropek, jedne tabletki, drugie i antybiotyk. Gratis L4 do końca tygodnia. Wizyty kontrolnej w następnym tygodniu brak, więc chcąc nie chcąc wrócić trzeba do szkoły, mimo że z nosa nadal cieknie.

Dwa tygodnie spokoju, po czym kolejny atak choroby. W przeciągu dwóch dni niemal przestaję mówić – wydaję z siebie jakieś nieartykułowane dźwięki. Przełknięcie śliny lub wody powoduje ból niesamowity, o zjedzeniu czegokolwiek już nie mówiąc. Po prostu istna tortura. Trzeba się wybrać ponownie do lekarza.

Diagnoza numer dwa – lekkie przeziębienie, leki te same co ostatnio, ten sam antybiotyk. Zaczyna zapalać się czerwona lampka.

Kolejny tydzień L4 i powrót do szkoły. Tym razem nawet nie na dwa tygodnie, bo już po tygodniu łapie mnie gorączka, około 39,5 stopnia, jak ją zbijam lekami to do 38 czasem spadnie, niekiedy pod 40 podchodzi. Kaszel tak uciążliwy, że czuję się jakbym miała płuca wypluć w najlepszym wypadku. Do tego zatkane zatoki.

Diagnoza numer trzy – nikt nie zgadnie jaka – lekkie przeziębienie! Dodatkowo jakieś pomruki, że zaczynam chyba sobie coś wymyślać, żeby czasem do szkoły nie chodzić. A tymczasem siedzę, a właściwie to w połowie leżę, na krzesełku przed biurkiem pani doktor i ledwo łapię kontakt z rzeczywistością. Leki? Te same co poprzednim razem, antybiotyk też, a co!

Po wyjściu z gabinetu recepta potargana i do kosza, bo miałam już dosyć trucia się trzeci tydzień tym samym antybiotykiem. Przerzuciłam się na tryb leczenia domowymi sposobami – leżenie w łóżku dwa tygodnie, rosołek, jakiś spray na gardło i to wszystko.

Przez to, że nie chciało jej się mnie dobrze przebadać, straciłam miesiąc w szkole, zaległości okropne, ciężko mi było nadgonić z materiałem. Od tamtej pory (5 lat) jedyny gabinet w jakim się czasem pojawiam to gabinet dentystyczny. Choćbym nie wiem jak chora miała być, to i tirem by mnie do żadnego lekarza nie zawlekli.

służba_zdrowia

W poprzedniej historii wspominałam o tym, że ciotka mojego ojca zapisała mi w spadku mieszkanie. Odbyło się do 9 lat temu, około 2-3 lat temu ciotkę przeniesiono najpierw do prywatnego ośrodka opieki, a później ze względów na wysokie koszta i odległość trafiła pod opiekę MOPSu. Przez niemal cały ten czas mieszkanie stało nietknięte, zasyfione jakimiś szpargałami, bo dziadek i babcia na każdą wzmiankę o tym, że można wyremontować tą kawalerkę i wynajmować krzyczeli, że póki ciotka żyje to nic ruszać tam nie będziemy i nie ma mowy o żadnym remoncie.

Nie chciało nam się z nimi zbytnio użerać, więc więcej do tej sprawy nie wracaliśmy. Dziadkowie orzekli, żebyśmy się czynszem nie przejmowali, oni będą płacić, w końcu to mieszkanie siostry dziadka, a czynsz ledwo 130 złotych. Trzeba było już wtedy się nie zgodzić, ale przecież to rodzina, kto by pomyślał, że coś takiego własnemu synowi zrobią. A jednak stało się. Po roku, grudzień, tuż przed świętami, przyszła koperta od dziadków. Świetnie, pewnie jakaś kartka z życzeniami. Nic bardziej mylnego. Dziadkom znudziło się utrzymywanie mieszkania i wysłali nam kwitki z książeczki mieszkaniowej i podsumowanie: do stycznia mamy im oddać pieniądze za czynsz. O ile 130 złotych z groszami co miesiąc nie jest niczym strasznym, to dostać 12 kwitków opiewających na ponad 1,5tyś. złotych to już nie jest nic miłego. Szczególnie tuż przed świętami. Bo oni potrzebują na remont swojego domu!

Ojciec wysłał pieniądze, wszystko ładnie, pięknie. Dziadkowie stwierdzili, że... na czas remontu oni się wprowadzają do tej kawalerki! I my mamy im to wyremontować! Bo przecież mieszkanie moje nie ich. I już to, że ciotka nadal żyje w niczym nie przeszkadzało, po przecież oni nie będą mieli gdzie się przenieść.
Remont zrobiony, a cóż nam szkodzi, kiedyś i tak trzeba byłoby to zrobić, lepiej teraz i mieć spokój z ich strony. Po co mają wydzwaniać i wypłakiwać się, że nie mają gdzie mieszkać. Tak przynajmniej cisza jest i nie zatruwają człowiekowi życia.
Niestety, na tym się nie skończyło. Bo przecież mieszkanie małe, kawalerka, niecałe 30 metrów. Więc trzeba dzwonić średnio co miesiąc i płakać, że gości na raty trzeba przyjmować, bo wszyscy się nie mieszczą. Co z tego, że mieszkanie ciepłe, blok ocieplony, ciepła woda i toaleta jest (a w swoim domu nie mieli). Jest za małe przecież!

Koniec piekielności? Marzenia ściętej głowy. Pojechaliśmy w tym roku do nich na 50-cio lecie ich ślubu. Następnego dnia po imprezie nawet nie było żadnego dzień dobry, tylko od razu ciśnięcie mnie, że mam się decydować, czy będę tu mieszkać czy im sprzedaje (właścicielka mieszkania nadal żyje, wesoło prawda?). Oczywiście, jestem w połowie studiów, nie wiem jak mi się życie potoczy, ale mam się zdecydować. Bo oni chcą to mieszkanie kupić! Teraz, zaraz, natychmiast!
I jak tu żyć w zgodzie z rodziną...

rodzina