Ankiety... Moja mama pracuje w szkole i została oddelegowana do decydowania o tym, kto może w szkole ankietę przeprowadzić, a kto nie. W okolicy znajduje się filia pewnej wyższej szkoły, więc chętnych do robienia badań do pracy dyplomowych jest wielu.

Pewnego dnia przyszła ONA: studentka ostatniego roku pedagogiki. Chce zrobić ankietę wśród rodziców na temat nawyków czytelniczych, no dobrze. Ankiety przy sobie nie ma, więc nie pokaże. Tutaj mama postawiła sprawę twardo: nie dopuści ankiety, której nie widziała, dziewczyna ma donieść pytania przed wywiadówką, na której ankieta miała być przeprowadzona.
Dziewczyna przyszła z ankietami kilka minut przed rozpoczęciem wywiadówki. Ankiety pełne były błędów ortograficznych, gramatycznych i choć z założenia anonimowe zawierały pytania pozwalające na identyfikację rodzica. Wszystko jednak przebiło pytanie:

"Czy czyta pani dziecku, gdy jest pani ubrana w koszulę nocną?".
Oczywiście to pytanie również było okraszone błędami.

Mama ankiety nie dopuściła i się dowiedziała, że jest bez serca, że tym samym biednej dziewczynie blokuje dostęp do zostania nauczycielem, że w ogóle jak tak można, że obiecała. Że ona musi w przyszłym tygodniu wyniki promotorowi pokazać. A te ortografy, to przecież nic takiego, mama się niepotrzebnie czepia, przecież nikt nie zauważy. A poza tym szanowna studentka ma dysortografię, więc jej wolno. I wyszła trzaskając drzwiami.

studentka

Uwielbiam kolekcjonować minerały. Pewnego razu wraz z moją rodzicielką wybrałem się na Giełdę Minerałów. Większość czasu przeznaczyłem na poszukiwanie tzw. "jajka" z kwarcu różowego. Oglądaliśmy już Bóg wie które stoisko z takimi jajkami, gdy zaobserwowałem taką oto sytuację:
[K] - Klientka, [S] - Sprzedawca
[K] szukała wspomnianego charakterystycznego kształtem minerału wśród większości wykonanych z onyksu białego i onyksu miodowego. [K] widać miała ten sam cel co my, gdyż nastąpiła krótka wymiana zdań:
[K](do sprzedawcy): Przepraszam bardzo, czy ma Pan różowe jajka?
[S]: Niestety, nie mam. Ale postaram się mieć na następną giełdę (tutaj znaczący uśmiech wywołany pytaniem [K]).

Warto zaznaczyć, że wszyscy zgromadzeni wokół ryknęli śmiechem jak jeden mąż, a [K] dopiero po dłuższej chwili uświadomiła sobie dwuznaczność wypowiedzianych przez nią słów, po czym najszybciej na świecie oddaliła się z miejsca akcji.

Targi Minerałów Lublin

Chwilę temu wracając ze szkoły byłem świadkiem zabawnej sytuacji. Na naszym osiedlu ziemniaki sprzedają nie tylko "domofonem" ale także stają żuczkami na chodniku i nakłaniają każdego przechodnia zachwalając swój towar. Akurat trafił im się starszy pan, lubiany na naszym osiedlu ze względu na dar obracania niezręcznych sytuacji w żart oraz bardzo cenione poczucie humoru. Szedł akurat ulicą, gdy usłyszał magiczne "Potrzeba ziemniaków?". Niewiele myśląc odpowiedział:
- Panie, a co mnie potrzeby ziemniaków obchodzą, własne mam! Po czym uśmiechnięty poszedł dalej.

Od lat niemożebnie wk...wia mnie polska przypadłość narodowa pt. "Nie mam wydać reszty i co mi pan zrobi". Lekko licząc w 3 przypadkach na 4 kupując cokolwiek za gotówkę mogę być pewny, że sprzedający zażąda końcówki, a jeśli nie będę jej miał, to z obrażoną miną (i z ciężkim westchnieniem osoby, której robię osobistą przykrość) zacznie szukać drobnych, albo odmówi sprzedaży.

Dzisiejszy dzień rozwalił mnie na maxa. Wyszedłem z roboty coś zjeść, mając też w planach zakup wyborki, w celu uprzyjemnienia sobie oczekiwania na żarcie. Idę więc do kiosku, biorę gazetę, po czym wyciągam 50 złotych i chcę płacić, niestety paniusia na widok rzeczonej pięćdziesiątki wyrywa mi gazetę i warczy "nie mam wydać!". Ok, pies ci mordę lizał, kupię gdzie indziej. Niestety, w drugim kiosku sytuacja się powtarza. Lekko już wk...wiony porzucam myśl o gazecie, bo trzeba by daleko szukać i maszeruję do knajpy, coby sterany robotą organizm kebabem z frytami pokrzepić. Zamawiam więc koryto i wyciągam nieszczęsną 50-tkę, żeby wymiany pieniężno-towarowej dokonać. No i w mordę jeża, oczywiście panna robi gały, i proponuje, żebym poszedł gdzieś rozmienić!!! To mi hamulce puściły i zapytałem panny zbierającej zamówienia, czy uzbieranie 32 pln przekracza możliwości tego biznesu, bo ja próbuję zapłacić banknotem o wartości pięćdziesięciu złotych a nie pierdyliarda talarów ekwadorskich. Panna na to, że nie ma i to nie jej robota, żeby mieć.

Trzasłem więc drzwiami i wróciłem do firmy głodny i wściekły. No i pytam się, czy jesteśmy jakimś wybranym przez Boga narodem nieudaczników, żeby nie móc ogarnąć tak prostego problemu, jak zapas drobnych w kasie? Czy jest to problem jakiejś niemocy umysłowej, czy zwykłego lenistwa?

1. żeby nie było, że nie wiem o czym mówię: jestem współwłaścicielem dwu sklepów, i u nas ZAWSZE mamy wystarczająco drobnych żeby wydać resztę, a nawet poratować tych, co nie mają na parkometr. Nawet nie wiecie jakie to proste, wystarczy kontrolować ilość drobnych i odpowiednio wcześnie zamawiać w banku nowe.
2. mieszkałem parę lat w kraju, który jest ulubionym przedmiotem żartów zakompleksionych Polaków, którzy jeżdżą jak po burej suce na rzekomym debiliźmie jego mieszkańców - czyli w USA. I co? Nico, przez te parę lat NIGDY nikt nie odmówił mi sprzedaży wymawiając się brakiem drobnych, mało tego, NIGDY nie poproszono mnie o końcówkę, bardzo się dziwiąc, gdy z własnej inicjatywy taką wręczałem. Widać kretyni, co nie wiedzą, gdzie Polska leży, ale ogarniają, że posiadanie drobnych do wydania reszty to zasrany OBOWIĄZEK SPRZEDAWCY. Można? Można.

kraj nasz ogólnie