Jak dobrze mieć sąsiada...

Za młodu mieszkałam z rodzicami w bloku, na typowym osiedlu - przeżytku z poprzedniego systemu.
Blok był jednoklatkowy, czteropiętrowy, było w nim 20 mieszkań.

Ja z rodzicami mieszkałam pod numerem 3, na tak zwanym "wysokim parterze".
Bezpośrednio nad nami mieszkała rodzina lekarska, pani doktor stomatolog, jej mąż i bodajże dwóch dorosłych synów.

Większych problemów z nimi nie było, poza jednym: mieli bardzo mało sympatyczny zwyczaj trzepać wycieraczki, dywaniki i chodniczki przez balkon, przez co nasze kwiaty, a czasami i pranie wyglądały mało elegancko. Niestety, za rękę nikt ich nigdy nie złapał, więc tylko czasem trzeba było robić pranie po raz drugi...

Na nieszczęście dla sąsiadów pewnego pięknego i słonecznego dnia mój ojciec postanowił poopalać się na balkonie. Rozstawił leżak, rozebrał się do gatek i zapadł w drzemkę na słoneczku, z której to został wybudzony opadającym deszczem śmieci i okruchów.

Takiej wiązanki jaką puścił naszej dystyngowanej pani doktor to nie powstydziłby się przysłowiowy szewc czy inny marynarz... Nie chcę kłamać, ale chyba zawarte też w niej były różne groźby karalne dotyczące np wyrywania nóg z przyległych do nich części ciała. A że tatuś znany był jako nerwus i choleryk to podziałało.

Nastał błogosławiony spokój... Znów można było bez obaw wywiesić pranie... Kwiaty na balkonie odżyły...

Idylla trwała kilkanaście lat, ale jak wiadomo, nikt nie jest nieśmiertelny, i jednej późnej jesieni tacie się zmarło...
Wiosną następnego roku wyszłam sobie rano na balkon rozkoszować się kawą i śniadaniem na słoneczku i nagle słyszę z góry dźwięk trzepania chodniczka, a do mojej świeżo zaparzonej kawy sypią się okruszki...

Niestety, nie mam charakteru tatusia i nie potrafię urządzać awantur, zwiałam więc tylko z balkonu, podziwiając sąsiadów, że tyle lat chciało im się czekać na powrót do starych zwyczajów...

Ja wiem, że każdy z nas uczył się kiedyś jeździć, nikt się Hołowczycem czy Niki Laudą nie urodził, ale...

Wracałam wczoraj z miasta w godzinach szczytu. Zamiast autostrady, wybrałam drogę wiodącą przez park przemysłowy. I widzę: L-ka. Ok, trochę wolno jedzie, ale wyminę...

Nie dało rady. Panna jechała średnio 20 mil na godzinę na drodze z limitem do 50 (czasem było to 25, czasem 15). Dodatkowo jechała tropem węża w czasie sztormu, od krawężnika do środkowej linii. Widać, że to jedna z jej pierwszych lekcji.

I byłoby ok, bo przez większość dnia ta droga jest pusta, ale nie o szóstej po południu, kiedy w wielu okolicznych zakładach pracy kończą lub zmieniają się zmiany i panuje spory ruch w obie strony.

W końcu, zupełnie nieprawidłowo, wyprzedziłam L-kę, używając zatoczki do skrętu w prawo i łamiąc pewnie przy tym kilka przepisów.

I nie, nie winię dziewczyny, ja trzy lata temu też uczyłam się jeździć. Winię instruktora, który ewidentnie nie dopasował umiejętności uczennicy do wybranej trasy i idę o zakład, że samochody wyprzedzające ją na wariata stresowały ją bardziej niż to konieczne i odbierały przyjemność z jazdy.

P.S. Mieszkam w Anglii, stąd prędkość w milach i zatoczka do skrętu w prawo. :-)

Tunel pod przejazdem kolejowym. Niedługi: może 12 – 15 metrów, nieoświetlany, z prześwitem pośrodku. Wąski, mijasz się z samochodem na żyletki, próba przytulenia się do ściany może skutkować stratą lusterka, a po ostatnim remoncie nawierzchni - brak namalowanych pasów, co wcale nie ułatwia sprawy. Chodnik tylko po jednej stronie – wąski, na jedną osobę.

I tak jadę sobie pewnego pięknego, słonecznego dnia, wjeżdżam w tunel i gwałtownie hamuję. Chodnikiem pod tunelem idzie rodzinka. A dokładnie, to chodnikiem idzie tylko dwie osoby, pozostałe cztery beztrosko spacerują po jezdni.
Próbuję zjechać do środka, ale też jest to troszkę utrudnione – furgonetka z naprzeciwka robi to samo. Przystaję, mając nadzieję, że nic mi nie wjedzie w kuper, furgonetka przejeżdża, a ja dostrzegam powód jej dziwnego zachowania – drugą stroną, po jezdni (chodnika brak) idzie blond dziewczę w słuchawkach na uszach i robi bardzo oburzoną minę, jak pukam się w czoło patrząc na nią.

Powiedzcie, co trzeba mieć w głowie, by pchać się na jezdnię w nieoświetlonym tunelu. Kierowca jadący szybko, oślepiony słońcem, mógłby nawet nie zauważyć, czy to rodziny, czy to blond dziewczęcia...

Ja wiem, że to najkrótsza droga z mojego osiedla do miasteczka i na autostradę, ale właśnie znalazłam sobie objazd, żeby się więcej nie stresować...

Koleżanka w pracy wyskoczyła do mnie z tekstem: "A wiesz, że ostatnio o mało nie mieliśmy przez ciebie wypadku?"

Spojrzałam na nią pytająco,  bo nie przypominałam sobie zajechania nikomu drogi czy wymuszenia na nikim pierwszeństwa.

"No bo jak wyjeżdżałaś z parkingu ostatnio, (bardzo ograniczona widoczność) a my jechaliśmy za tobą, to myśleliśmy, że jest pusto bo wyjechałaś tak pewnie, to nie zatrzymywaliśmy się i jechaliśmy za tobą i o mało nie wpadliśmy pod ciężarówkę, ledwo wyhamowała."

I to wszystko wypowiedziane z pretensją w głosie, koleżanka chyba święcie przekonana o mojej winie.

I szczerze mówiąc, to mnie zamurowało, bo co trzeba mieć w głowie, żeby na drodze w parku przemysłowym, po której porusza się tysiące różnych gabarytowo samochodów, polegać na obserwacjach kierowcy przed tobą?

Przecież nie będę dziewczynie, która ma prawo jazdy dłużej ode mnie, tłumaczyć,  że warunki na drodze są zmienne i obserwacji trzeba dokonywać samemu...

Jak już zaczęłam o kocie, to może pociągnę dalej, ale tym razem o piekielnej mamie i jej psiapsiółkach.

Problem polegał na tym, że asertywność mojej mamy nie była na poziomie 0, ale na -1000, a jej głównym życiowym zmartwieniem było to, aby nikogo nie urazić i żeby sobie o niej (w domyśle - o nas) ktoś źle nie pomyślał.
Problem z jej psiapsiółkami i znajomymi był taki, że kilka z nich miało psy. I to na ogół źle wychowane psy.
I wiedząc, że mamy kota, nadal przyłaziły na pogaduszki ze swoimi pchlarzami.
Nieraz wracałam do domu po pracy czy korkach i zastawałam taki widok:

Drzwi od mojego pokoju zamknięte, z kotem w środku, pod pokojem ujadający pies (i to z jakiejś dużej serii, rottweiler albo pitbull), a na przedpokoju kompletnie zdezelowane kocie miski.
Tłumaczenie maminej psiapsiółki:
"- No bo pies syna, nie miałam go z kim zostawić, a sam demoluje mieszkanie."
No to niech demoluje, ale dlaczego nasze?
"- No bo u Was na osiedlu nieciekawie, to wzięłam do obrony, bo on agresywny jest, na wszystko się rzuca."
Tak, zauważyłam, piłki mojego kota przeżute w strzępy. Poza tym, nie przyszło ci do głowy, że będzie chciał się rzucić na mojego kota?

Wiele miesięcy awantur z mamą zajęło mi wbicie jej do głowy, że to kot jest lokatorem tego mieszkania, a nie goście, a psu nic się nie stanie, jak posiedzi godzinkę czy dwie na balkonie, albo na smyczy na częściowo odgrodzonym  korytarzu.

I zajęło mi to sporo czasu, bo chyba z rok albo i dłużej, zanim psiapsiółki nauczyły się przychodzić bez psów, albo, jeśli nie dało się inaczej, zostawiać je w nieużywanym kąciku klatki schodowej. Nikt się nie obraził ani nie obgadał, przynajmniej nic o tym nie wiem.
Po prostu wystarczyło ustalić granice i się ich trzymać,  a nie pozwolić sobie wejść na głowę tym wszystkim babom. Swoją drogą, to ta minusowa asertywność mamy, którą niestety wpoiła też częściowo we mnie, nie raz przysporzyła nam zmartwień i kłopotów.

Dawno dawno temu, za siedmioma górami i lasami, czyli jeszcze w czasach kiedy mieszkałam w Polsce z mamą, miałam kota (tego z mojego awatara).

Mieszkałyśmy w bloku, na półpiętrze tudzież wysokim parterze, a kot był wychodzący.

Gorzej niestety było z wchodzeniem, bo wyskoczyć - wyskakiwał z balkonu bez problemu, ale wskoczyć już rady nie dawał.
Niestety, nie dawał się też złapać i sam z siebie nie podszedł jak już był na dworze, więc w ten sposób zostałam zmuszona do sklecenia drabinki.

Wyszła trochę koślawo, ale posłużyła przez kilka miesięcy, aż zaczęła się rozlatywać. Zastąpiłam ją nową, która tym razem wyszła mi jak z taśmy produkcyjnej  :-)

Duma z udanego wyrobu trwała jakieś dwa tygodnie. Pewnego pięknego dnia kot wyszedł sobie na dwór, ale zamiast wejść z powrotem zaczął pod balkonem miauczeć. Wyszłam zobaczyć co się dzieje - a tu drabinki brak, z balkonu tylko zwisa smętnie ucięty sznurek, którym była przymocowana.

Przyczepiłam starą i po wejściu kota do domu poszłam do składziku po deseczki na nową.

Kolejna została przymocowana linką do roweru. Niestety, po jakimś czasie ktoś wyłamał po prostu ostatnie kilka szczebelków, by zabrać drabinkę.

Osobiście przegoniłam starszego pana, który szarpał za drabinkę, koleżanka przyłapała jakichś gówniarzy.
Kiedy kot był w domu z reguły podnosiłam drabinkę, utrudniając jej kradzież, ale i tak parę razy musiałam niestety robić nową.

A potem, no cóż, wyjechałam do Anglii. 
Za każdym razem gdy przyjeżdżałam, starałam się zrobić dwie albo trzy drabinki, by mama nie miała kłopotu (mama, ze względu na wiek i choroby nie dawała rady podnosić drabinki kilka razy dziennie, za to złodzieje dzielnie dawali radę wyrwać ją z łańcucha rowerowego). 

Nie wiem po co komu były takie drabinki, tym bardziej, że na osiedlu ich raczej nie widziałam. 

Dzieciaki mogły ukraść dla jaj - do zabawy. Ale stary dziadek? Na podpórkę dla kwiatów? Nie mam pojęcia. 
Nie rozumiem takiego złodziejstwa, a nawet nie dało się za bardzo nic z tym zrobić.

Dokładnie dwa lata temu odebrałam klucze od domu i mogłam się zacząć przeprowadzać "na swoje”. I przypomniała mi się dzisiaj taka trochę śmieszna, a z dalszej perspektywy trochę żałosna, historyjka.

Byłam wtedy "happily single", co nie przeszkadzało mi od czasu do czasu korzystać z portali randkowych w celu znalezienia tego jedynego.

W ten sposób, kilka lat wcześniej, poznałam Henia.

Sporo rozmawialiśmy przez telefon, poszliśmy nawet na randkę, ale nic nie zaiskrzyło.

Utrzymywaliśmy jednak kontakt, jakieś tam życzenia świąteczne, niezobowiązujące rozmowy, Henio skorzystał też z mojej znajomości angielskiego i umiejętności pisania formalnych listów do instytucji państwowych, za co odwdzięczył się zaproszeniem na pizzę.

Szczerze mówiąc, miałam wrażenie, że Henio "trzyma mnie w rezerwie", jakby mu nic innego nie wyszło. :-) Nie przeszkadzało mi to - ja nie trzymałam go nawet w rezerwie, po prostu uważałam za znajomego.

I w końcu odebrałam klucze do własnych czterech kątów, czym nie omieszkałam się pochwalić na Facebooku.

Parę tygodni później zaczęłam się również spotykać z K, z którym jestem do dzisiaj.

I tak pewnego dnia, bodajże w styczniu, może lutym, zadzwonił Henio. Zwyczajowa gadka-szmatka, co słychać, itp. itd., jak również gratulacje z powodu kupna domu. I żartobliwe pytanie: "To co, jak masz już dom i samochód, to teraz ci pewnie faceta do szczęścia brakuje?”.

Miałam wrażenie, że właśnie zostałam awansowana z rezerwy do ekstraklasy, niestety nie na długo...
"Tak, ale już nad tym pracuję, za pół godziny idę do kina z K, spotykamy się od jakiegoś czasu”.

Po tym moim zdaniu Henio szybko się pożegnał i od tamtej pory nie odzywał. Nawet na życzenia świąteczne nie odpowiedział...

Tak więc, panie i panowie: trzymanie kandydata na drugą połówkę w rezerwie przez dwa czy trzy lata nie popłaca... Deklarujcie się szybciej, to unikniecie rozczarowania...

Zrobiłam wczoraj po zmroku ładnych kilkadziesiąt kilometrów na wiejskich, nieoświetlonych drogach.
I żałuję, że na teście na prawko nie ma większego nacisku na prawidłowe użycie świateł.

Jadę sobie spokojnie, parę mil pod limit prędkości, droga kręta, w stylu z górki - pod górkę (Yorkshire Dales). Długie włączone. Widzę że nad kolejnym pagórkiem pojawiają się światła samochodu jadącego z naprzeciwka.
Wyłączam długie, by nie oślepić gościa. Niestety, bez wzajemności. Wzrok odzyskuję dopiero po kilku minutach.

Jak mówię, jadę poniżej limitu (limit to 60 mil - ok 100 km na godzinę). Kilka kilometrów mniej, ale zawsze. Dogania mnie rajdowiec i zaczyna mrugać. I mruga tak zawzięcie przez kilka minut - droga wąska, po obu stronach krzaki, na około hodowle owiec, które często wyłażą na drogę przez dziury w żywopłotach, nawet jakbym chciała gdzieś zjechać to nie ma gdzie.
Na szczęście, rajdowiec wynajduje w miarę prosty odcinek i wyprzedza mnie radośnie, a ja na jakiś czas oddycham z ulgą.

Niestety, za najbliższym skrzyżowaniem dołącza do mnie kolejny fan długich świateł. Jedzie tuż za mną, prawie że na moim bagażniku, ale długimi świeci. Nie wiem co chce wypatrzeć: pewnie każdą ryskę na mojej karoserii, no bo na drodze przed nim jestem ja.
Dobrze, że mogę zredukować odblask w lusterku wstecznym, ale próba zerknięcia w boczne, to niestety ryzyko oślepnięcia.
Temu panu na szczęście wystarczyło moje depnięcie po hamulcach kilka razy by zwiększyć odległość.

Przejeżdżam przez wioskę, kilka domów na krzyż, ale droga oświetlona. Długie wyłączone, bo po co mi to jak mam wystarczające światło. Panu z naprzeciwka nie chciało się wyłączyć długich. Na mrugnięcia w celu przypomnienia - reakcji brak.

Jak już ponownie odzyskałam wzrok, to znowu z naprzeciwka nadjeżdża coś jasnego - furgonetka, nie wiem czy miał długie, ale wszystkie dodatkowe lampeczki i ledy pod listwami czyniły z samochodu raczej wielokolorowe i bardzo rozświetlone UFO, ewentualnie choinkę świąteczną w pełnej krasie.

Dla odmiany mam wrażenie, że z naprzeciwka coś się zbliża, ale światła jakieś takie niemrawe, a na dodatek tak jakby bardzo blisko siebie. Traktor. Taki szeroki, że ledwo idzie wyminąć. Prawie nieoświetlony, bo po co...

Dojeżdżam do głównych dróg i w końcu do autostrady i oddycham z ulgą.
Za wcześnie. Tu też roi się od fanów długich świateł, co, zważywszy na świetną jakość odblaskowych punktów pomiędzy poszczególnymi pasami autostrady, zupełnie mija się z celem.

Mam wrażenie, że niektórzy mają zakodowane: jazda bez oświetlenia miejskiego = jazda na długich.
To chyba jedyny powód, dla którego nie lubię jeździć po zmroku...

W piątek, 9 listopada zadzwoniła do mnie lokatorka. Zepsuł się piecyk w łazience (odpowiedzialny zarówno za ciepłą wodę, jak i ogrzewanie w domku). Kapie coś, czy mogę przysłać kogoś do naprawy.

Ok. Co miesiąc płacę niemały abonament serwisowi British Gas, właśnie w takim, a nie innym celu. Korzystając z aplikacji na telefonie, umówiłam wizytę na poniedziałek, pomiędzy 8 a 13.

W poniedziałek pan inżynier przyszedł, pogrzebał przy piecyku, stwierdził, że nie ma części, więc przyjdzie jutro po południu. Nie przyszedł, zadzwonił do lokatorki, powiedział, że część będzie na czwartek, po czym w czwartek się nie pojawił, za to status wizyty w aplikacji zmienił się na "nie zastano nikogo w domu".

Tu ja już wkurzyłam się całkiem uczciwie, zadzwoniłam do obsługi klienta i umówiłam kolejną wizytę, wyrażając przy okazji swoją niepochlebną opinię o ich inżynierach i systemie rezerwacji. 

Niestety, ze względu na to, że i ja, i lokatorka pracujemy i wolnego wziąć nie mogłyśmy - następna wizyta dopiero w kolejny poniedziałek. 

W poniedziałek pan przyszedł, podumał, zadzwonił po kolegę, zdjęli i rozkręcili piecyk, po czym stwierdzili, że oni go naprawią następnego dnia. Z lokatorką umówili się na wtorek na dziewiątą rano. Dziewczyna przyszła do domu o 8:30 (ze względu na temperaturę sypia u koleżanki) tylko po to, by znaleźć w drzwiach karteczkę, że inżynier był o 8:15 i w związku z nieobecnością domowników odwołał umówioną wizytę.

Gdybym go wtedy dorwała, to chybabym mu przysłowiowe nogi z… powyrywała.

Pomijając olewacki stosunek do zlecenia i zleceniodawcy, to jest to po prostu okrutne i nieludzkie, by skazywać kogokolwiek na mieszkanie bez ogrzewania i ciepłej wody w połowie listopada.

Zadzwoniłam na infolinię, pan konsultant zaczął się ze mną kłócić, że niemożliwe, że oni nie robią wizyt na godziny, tylko na przedziały czasowe, że może lokatorka nie zrozumiała. 

Może nie mówi ona perfekcyjnie po angielsku, ale na liczbach na pewno  się zna - pracuje w sklepie, co skomentowałam panu dosyć jadowicie. Pan konsultant, wyczuwając nadchodzącą burzę, trochę zszedł z tonu i zapytał, co może zrobić.

Kolejna wizyta jutro rano. Zażądałam innego inżyniera i przysłania formularza skargi.

Trzymajcie kciuki, bym nie musiała dopisywać dalszego ciągu na Piekielnych. :-) 

Piekielny brak empatii.

Cierpię na migrenę. Może nie aż taką silną jak to niektórzy opisują - rzadko wymiotuję, nie mdleję, nie mam aury, ale zdarzyło mi się parę razy, że przeleżałam w łóżku trzy dni nie śpiąc, bo za duży ból, ale zastanawiając się, czy jak mocniej przywalę łbem w ścianę to mi wreszcie pęknie i będę miała święty spokój.

Na ogół jestem w stanie iść z migreną do pracy i jakoś to przeżyć, więcej, jestem jednym z tych szczęśliwców, którym pomagają tryptany (na ogół - bo zdarzają się takie migreny, że nawet ich podwójna dawka nie daje rady).

Przy migrenach cierpię na typową dla tej choroby nadwrażliwość na dźwięki, światło i zapachy. Nadmiar bodźców powoduje mdłości i zawroty głowy.

Czemu o tym piszę?
No bo ludzie. Ci, którzy nie mają podobnych problemów, nie są po prostu sobie w stanie wyobrazić tego co mi jest.
"-Weź paracetamol to ci przejdzie".
Dzięki, ale właśnie wzięłam tryptan + naproxen i jakoś boli dalej.
"-Nie ściszaj nam radia, nie jesteś tu sama."
Ty też nie. Tobie nic się nie stanie, jak nie usłyszysz wszystkich słów najnowszej piosenki Rihanny, tym bardziej, że połowy i tak nie zrozumiesz, mi od wybijanego rytmu jest niedobrze i mogę puścić pawia.
"-To wcale nie od hałasu boli cię głowa, o zobacz" i mocne klaśnięcie tuż za moim uchem.
Ciekawiej jest jeszcze z zapachami. Praca dwanaście godzin, dziewczyny mają potrzebę "odświeżenia się". Nie wyraża się ona jednak w skorzystaniu z dostępnego w łazience prysznica, ale w spryskaniu się kolejną porcją perfum lub dezodorantu. Jeszcze, żeby wyszły z dezodorantem do łazienki lub przynajmniej na korytarz, ale nie, spryskiwać się muszą już w biurze, w najlepszym wypadku przy szafach, w najgorszym przy biurku, tuż obok Tobie. Na prośbę, by tego nie robić - oburzenie. No bo to takie drogie perfumy przecież, a tu się takiej jednej nie podoba...
"-To jak cię tak boli to idź do domu!"
Poszłabym, z przyjemnością, kilka razy się zresztą zdarzyło. Ale za nieobecność nikt mi nie zapłaci. A pieniądze są mi potrzebne tak samo jak każdemu. Więc jeśli wydaje mi się, że jestem w stanie jakoś przetrwać - to przychodzę i zostaję. Jedno o co proszę, to by nie robić nic co może ból głowy spotęgować. Ale oczywiście koledzy wiedzą lepiej: "udajesz, nic Ci nie jest", "to po co przychodzisz do pracy, tylko innym przeszkadzasz", "to sobie znajdź inną pracę jak ci muzyka przeszkadza" (w pracy głównie wyszukujemy i skanujemy stare dokumenty, więc muzyka nie jest jakoś szczególnie do szczęścia potrzebna, a już na pewno nie na cały regulator) itp., itd...
Zdarzają się też "ciocie i wujkowie dobra rada": "-To może do lekarza byś poszła, jak cie tak ciągle boli."
Byłam, zdiagnozował migrenę. Nawet leki przepisał. W końcu tryptanów mi na ładne oczy nikt nie da, to nie cukierki.

"A bo ciotkę brata mojego ex-szwagra też tak ciągle bolała głowa. No i umarła, a jak później sprawdzili to miała guza w głowie jak grapefruit... to może ty raka masz?"
To trzeba było ciotce brata twojego ex-szwagra powiedzieć, żeby poszła do lekarza, nie mnie...

"Ból głowy to nic, jak kiedyś w ciąży będziesz i będziesz rodzić, to zobaczysz co to prawdziwy ból."
Nie umniejszam twojego bólu, ani niczyjej innego, bo każdy inaczej ból znosi, ale poród trwa kilka do kilkunastu godzin. atak migreny około trzech dni. Czasami dwa razy w tygodniu.

Nie narzekam. Może trochę. Przyzwyczaiłam się. Wbrew pozorom do bólu też można się przyzwyczaić. A odkąd mam tryptany to już jest bomba.
Ale ludzie. Do co niektórych komentarzy i głupoty przyzwyczaić się nie sposób.