Jadę sobie porannym autobusem. Wygodnie siedzę, słucham muzyki, wyglądam przez okno. Autobus duży, stosunkowo luźno jak na te porę dnia i kierunek (do centrum, koło dworca PKP i PKS).

Na kolejnym przystanku dosiadają się nieliczne osoby. Kierowca zamyka drzwi, potem jednak je otwiera i stoimy... Po dwóch, trzech minutach chłopak z plecakiem zaczyna niespokojnie popatrywać na zegarek, ktoś mówi półgłosem z niepokojem: "może się zepsuł?", ale nie...

Przednimi drzwiami, wolno, wolniusieńko wsiada staruszek o laseczce. "Ludzki kierowca" myślę sobie.
Dziadek kurczowo trzyma się drążka - najwyraźniej nie opłaca mu się siadać, choć wolnych miejsc - i pojedynczych i podwójnych, przy oknie i z brzegu - do wyboru i koloru.

Kierowca zamyka wreszcie drzwi, zapuszcza motor, już ma ruszyć, i w tym momencie staruszek puszcza drążek i zaczyna chwiejnym krokiem maszerować do przodu. Kierowca rezygnuje z odjazdu, najwyraźniej czekając aż senior bezpiecznie się usadowi. Ten jednak mija wszystkie wolne miejsca z przodu pojazdu i żółwim krokiem posuwa się ku środkowi. Czekamy.

Wreszcie dziadunio zawiesza się zadkiem nad upatrzonym miejscem. Kierowca rusza, a wtedy staruszek zmienia jednak koncepcję i zaczyna kuśtykać z powrotem. Kierowca hamuje. Dziadek potyka się, leci pół metra, ale zamiast usiąść, najwyraźniej zmierza w stronę kierowcy, wygrażając mu laską.

W tym momencie jeden z facetów w roboczym ubraniu (z rozmowy wywnioskowałam, że pracuje przy budowie domu w pobliskiej miejscowości) interweniuje stanowczym głosem:
- Panie kierowco, dość tego cyrku, jedziemy! Ludzie się na pociąg i do roboty spieszą.
- Panie starszy, siada Pan albo stoi, ale nie ma łażenia po autobusie, bo jeszcze się Pan połamie albo coś gorszego.

Senior o dziwo usłuchał.

Kiedy wysiadałam przy dworcu, staruszek stał w tym samym miejscu na środku autobusu, skutecznie blokując drogę kobiecie z wózkiem i złorzecząc pod nosem na piekielnego kierowcę.

starsi ludzie/ komunikacja_miejska

Mam chrześniaka. Studiuje on na Akademii Muzycznej, tak jak niegdyś jego rodzice.Dwa razy do roku, kiedy Młody ma główny egzamin zabieram się z jego matką,a moja kuzynką,żeby uczestniczyć w tym wydarzeniu,a przede wszystkim zafundować sobie darmowy i urozmaicony koncert.

W tym roku okazało się,że egzamin uległ przesunięciu, bo jeden z członków komisji, profesorujący też w innym mieście miał problemy z dojazdem.Nasz pilny student stwierdził,że pójdzie jeszcze poćwiczyć,ale jego dziewczyna- tez studentka AM, tylko,że śpiewu zaproponowała nam by posłuchać egzaminu jej starszych kolegów.Przystałyśmy z ochotą.

Obejrzałyśmy występy ok 8 osób (jedne nam się podobały bardziej , inne mniej) gdy na scenie stanęła piękna dziewczyna w skromnej czarnej sukience.

Kiedy otworzyła usta, aż podskoczyłam, bo głos miała jak dzwon- ciepły, o przepięknych dołach i równie dobrych górach ( to H- szepnęła w pewnym momencie moja kuzynka z uznaniem). Można powiedzieć,że zelektryzowała całą publiczność, zresztą miała bardzo zróżnicowany repertuar w różnych językach (trafiła się też aria z koloraturą), co podkreślała jeszcze świetną interpretacją. Najbardziej urzekło mnie,że przy ariach operetkowych- nie stała jak słup-jak jej poprzednicy, tylko śpiewała poruszając się.Dostała gorące brawa.

Zaraz po jej występie biegłyśmy na egzamin mojego chrześniaka, który został dobrze oceniony,co stosownie uczciliśmy.

Z kuzynką powracałyśmy kilkakroć w rozmowach do występu "naszej czarnej perełki", ciesząc się, że rośnie nam taki narybek artystyczny.

W niedzielę mój chrześniak obchodził swoje urodziny, na których nie zabrakło też jego dziewczyny. Przy okazji zagadnęłam ją o śpiewaczkę w czarnej sukience i usłyszałam:

"Ach, Lila (imię zmienione) jest super osobą,ale na jej miejscu ja już bym się załamała, gdyby mnie tak hejtowały te stare jędze tzn. panie profesorki.
Niech sobie Pani wyobrazi,że dostała na egzaminie najniższą ocenę ze wszystkich, mimo,że innym zdarzyło się fałszować czy pomylić".

"Ale dlaczego"- zapytałam zaszokowana.

"A bo komisja powiedziała,że chyba opera w jej przypadku to pomyłka, bo chyba powinna iść na musical, jak tak lubi tańczyć "( serio? Po kilku latach studiów?).

"A jej śpiew jak ocenili?"- drążyłam temat.

"A to jest najlepsze. Powiedzieli jej, że jej śpiewu to w zasadzie nie ocenią, bo jej nie słuchali".

Ja-palm face.
Komisja, która nie słucha śpiewu na egzaminie ze śpiewu...
Kurtyna.

zdolna młodzież/studia muzyczne/egzamin

Psia godzina, więc historia będzie też "pod psem".
Wieczorny spacerek, miły relaksik przed snem.
Najpierw wewnętrzną osiedlową uliczką, bardzo nastrojowo = oszczędnie oświetloną. Spaceruję sobie, walcząc z łzawiącymi od wiatru oczami, ale kątem oka dostrzegam idącą naprzeciwko kobietkę z dzieckiem w wieku szkolnym, która coś mu tam głośno klaruje.

Gdy zbliżyłam się o jakieś 3 m i dobrze wytarłam oczy, dostrzegłam, że to co brałam za dziecko okazało się wyrośniętym owczarkiem niemieckim, który na nasz widok zamruczał jak odkurzacz przemysłowy i pięknie stanął dęba niczym koń pełnej krwi arabskiej.
Kobitka wrzuciła komórkę do kieszeni i chwyciła smycz oburącz, tworząc ze swym pupilkiem żywy obraz pt. "zapasy". Ja skróciłam smycz do 50 cm i ustawiwszy moją maskotkę po zewnętrznej minęłam ją szczęśliwie, choć lekko spocona.

Po tym bliskim spotkaniu trzeciego stopnia zmądrzałam i porzuciłam zaciszną uliczkę na rzecz szerokiej ulicy, rzęsiście oświetlonej, z sygnalizacją i innymi cywilizacyjnymi bajerami - pod hasłem "będzie bezpieczniej."

I było, do momentu, gdy z pomiędzy budynków po przeciwnej stronie wyłoniła się mikra babcia - przysłowiowe 1,50 m w kapeluszu miotająca się na smyczy za wielkim czymś. Było toto gabarytów bernardyna-rekordzisty, toczyło niemal pianę z pyska i wydawało takie dźwięki, że w zasadzie, gdyby nie brak dwóch dodatkowych główek na karku, mogłoby robić za cerbera.

Bydlę na nasz widok ożywiło się złowrogo i nie bacząc na przepisy ruchu drogowego postanowiło przejść na drugą stronę jezdni z wyraźnym zamiarem pożarcia najpierw mojego psa, a potem mnie (lub odwrotnie).
Kobitka wydawała piskliwym głosikiem jakieś komendy, które piesek najwyraźniej miał pod ogonem. Jego pani rzuciła na szalę wszystkie swoje walory i uwiesiła się całym ciałem na smyczy, co poskutkowało tym, że upadła i chwilę była ciągnięta po chodniku, nim, o dziwo, pies się zatrzymał.

W pierwszej chwili zrobiłam odruchowo krok w jej stronę, myśląc, że może się połamała i że potrzebuje pomocy, zanim przemówił mój instynkt samozachowawczy oraz głos leżącej na ziemi chucherkowatej babci:
"Spier****j, idiotko! To wszystko przez ciebie!".

Oddaliłam się więc z czystym sumieniem, zachodząc w głowę, w jaki sposób przyczyniłam się do tego, że pani, której wizualnie pasowałby ratlerek lub pudelek miniaturka, sprawiła sobie takiego psa Baskervillów na szkodę swoją i zgubę innych.

Co kieruje ludźmi, gdy decydują się na psy, nad którymi są w stanie z trudem zapanować lub co gorsza nie są?

właściciele psów/spacer/ ulica

Porządkowałam dzisiaj albumy ze zdjęciami i w jednym z nich trafiłam na zdjęcie, które przeniosło mnie w czasie o dobre naście lat i przypomniało pewien incydent z zasłużona przedstawicielką służby zdrowia w roli głównej.

Będąc w ciąży dość późno (ok. 6-7 miesiąc) "dostałam" brzuch. Ale jak już się pojawił, to ho ho. Był naprawdę olbrzymi; kolega z pracy porównał mnie do wielkiej oliwki nadzianej na chudziutka wykałaczkę ;-).

Praktycznie do końca ciąży pracowałam. I tak właśnie ok. 7 miesiąca przyplątało się przeziębienie. Objawy pojawiły się w pracy, więc pod jej koniec - czując,że gorączka rośnie - po prostu zwolniłam się i pojechałam do przychodni rejonowej.

Mojego doktora nie było, ale miła pani rejestratorka, której omal nie staranowałam brzuszyskiem, popatrzyła na mój odmienny stan ze współczuciem i wkręciła mnie do jedynej przyjmującej jeszcze lekarki.

Kolejka nie była długa. Po jakichś 40 min weszłam do gabinetu, powitana niechętnie przez ewidentnie doświadczoną (przynajmniej latami) przedstawicielkę służby zdrowia. Wysłuchała mnie, założyła okulary i kazała się rozebrać.

Zdjęłam ciążową sukienkę i zaprezentowałam się jej w całej mojej ciężarnej obfitości. Lekarka osłuchiwała mnie, z irytacją szukając miejsca, do którego mogła wygodnie przyłożyć stetoskop "od frontu".

Po zakończonym badaniu wypisała receptę i L4. Podziękowałam i ruszyłam do wyjścia. W ostatniej chwili, pod drzwiami, coś mnie tknęło i zapytałam:
- Pani doktor, czy ja mogę przyjmować te leki w ciąży?
Lekarka aż podskoczyła i z ciężką urazą i oburzeniem w głosie odparowała:
- Dlaczego mi pani nie powiedziała, że jest w ciąży?!?
- Myślałam, że widać... - wybąkałam.
- No, żeby ja się tak miała każdemu pacjentowi przyglądać... - odpowiedziała z politowaniem pani doktor, malowniczo drąc recepty i wypisując nowe.

PS. Zdjęcie, które mnie tak rozbawiło zostało zrobione dzień wcześniej i przedstawia roześmianą młodą kobietę jedzącą zupę z talerza umieszczonego - jak na stoliczku - na wielkim, ewidentnie ciążowym brzuchu.

kobieta w ciązy/ przychodnia/sł słuzba_zdrowia

Pisałam niedawno o walizce, która tajemniczo i podstępnie pozbyła się kółek - #71965.

Dziś walizkowych perypetii ciąg dalszy.
W niedzielę byliśmy złożyć reklamację, w sklepie, w którym została nabyta. Jest to spory salon z butami, torebkami i akcesoriami podróżnymi naszego lokalnego biznesmena, cieszący cię powodzeniem (mimo nie najniższych cen) i dobrą opinią. Licząc na to, nasze rodzinne stadko wraz z uszkodzoną walizką i dowodem zakupu skierowało się w stronę ładnej, młodej sprzedawczyni.

My (M): Chcieliśmy reklamować tę walizkę. - I kładziemy ów przedmiot na kontuarze.
Sprzedawczyni (S): Ale ona nie ma kółek!
M: No właśnie, dlatego chcemy ją reklamować.
S: A gdzie są kółka?
M: Trudno powiedzieć. Odpadły córce wieczorem w drodze z dworca na przystanek.
S: Ale to niemożliwe!
M: A jednak! Dlatego chcemy złożyć reklamację.

Po kilku minutach takich słownych przepychanek panna z westchnieniem wyciągnęła kwity i zaczęła je z mozołem wypełniać.
Przy pytaniu kiedy doszło do uszkodzenia, młoda - zajęta pisaniem podania do właściciela sklepu inteligentnie odpowiedziała "wczoraj", a sprzedawczyni pracowicie przy "data uszkodzenia" wpisała: "wczoraj".
Nie wytrzymałam i parsknęłam, a (U)kochany delikatnie zasugerował: "może niech pani napisze 20 marca 2016?".

W każdym razie udało nam się zakończyć całą procedurę i odeszliśmy z informacją, że odpowiedź będzie w przeciągu 2 tygodni.

Młoda pół godziny temu dostała telefon ze sklepu, że ma się do nich zgłosić. Wróciła z karpiem rozmiaru wieloryba na twarzy: Reklamacja została odrzucona. Powód - czarno na białym: "Niewłaściwe użytkowanie walizki".

Noż urwał nać!

Siedzimy właśnie przy stole i staramy się przyjąć do wiadomości tę informację.

Młoda już złożyła solenną samokrytykę, że ośmieliła się ciągnąć walizkę na kółkach za rączkę, zamiast wzorem kobiet afrykańskich nosić ją na głowie lub też zarzucić ją sobie na plecy i taskać z mozołem.
Po namyśle wybaczyliśmy jej.

W związku z koniecznością zakupu nowej walizki rozważamy jej właściwe użytkowanie w przyszłości. Ja optuję za hodowlą jedwabników, ale (U)kochany wolałby zakisić w niej kapustę...

reklamacja/sklep/walizka z urwanymi kółkami

Historia http://piekielni.pl/71903 opisana przez Skarpetkę przypomniała mi o moim pechowym zakupie na Alledrogo.
Musze dodać, że bardzo dużo kupuję w sieci i do tej pory nie mogę się uskarżać, choć czasem nie jestem w 100% zadowolona z zakupu, ale rzadko się to zdarza.

Na początku stycznia br wypatrzyłam sobie na Alledrogo pewną pierdółke. Porównałam ceny u różnych sprzedających i znalazłam ofertę, która była zdecydowanie najatrakcyjniejsza cenowo.
Sprawdziłam sprzedającego - 100% pozytywów. Miodzio ;-D. Sprawdziłam lokalizacje firmy: Polska, konkretnie miasto w Wielkopolsce. Dobra nasza! Przeczytałam uważnie opis, porównałam wymiary, dokładnie obejrzałam zdjęcia. Czas dostawy 14 dni - trochę długo, ale do przeżycia. Kupuję, przelewam pieniążki i zadowolona z siebie czekam.

Dostaję maila od sprzedającego, że kasiorka wpłynęła i mam się spodziewać dostawy (zgodnie z informacją w aukcji) w ciągu 14- 35 dni roboczych.

WTF? Wracam do aukcji, sprawdzam. W pierwszej chwili nic podobnego nie widzę, ale po dokładniejszych poszukiwaniach, na marginesie strony obok informacji o firmie znajduję notkę: "Ze względu na niższe koszty dla Klienta, towar wysyłamy wprost od dostawcy zagranicznego. Przesyłka dostarczana jest standardowo w ciągu 14-35 dni roboczych."."O psia diupa" chce się powiedzieć, ale trudno, za gapowe się płaci - czekam.

Tak się zapamiętałam w tym czekaniu, że dopiero przypadkowy rzut oka na kalendarz mi uświadomił, że już minęło grubo ponad 35 dni roboczych, a pierdółki niet.

Mail do sprzedającego (kiedy towar będzie i czy w ogóle został wysłany). Uprzejma, uspokajająca odpowiedź: towar na 100% wysłany, przyczyną opóźnienia są 3-tygodniowe święta obchodzone w Chinach, proszę jeszcze poczekać 3 dni, jeśli przesyłka nie dojdzie, oczywiście zwracają wpłatę.

Czekam więc cierpliwie, bo co to jest 3 dni w porównaniu do 2 miesięcy? Towar nie przybywa (oczywiście?), zwrotu pieniędzy na koncie brak, a owe 3 dni okazały się kluczowe: po ich upływie aukcja zniknęła z moich : "kupionych", tak, że nie mogłam wystawić zasłużonego negatywa, ani rozpocząć sporu na Alledrogo.

Lekko się wzburzyłam, bo nie lubię być naciągana. Oliwy do ognia dolał mój (U)kochany z stwierdzeniem:
- Już nie nastolatka, wykształcona, oczytana, inteligentna - hehe, a naiwna jak dziecko - (to taka jego interpretacja przysłowia "stara ale głupia" ), przy pokazywaniu mi strony http://www.sklepikarz.com/swieta-i-dni-wolne-od-pracy-chiny-2016/. A tam:

1 stycznia – Nowy Rok (元旦 yuán dàn)
8 lutego – Chiński Nowy Rok – Święto Wiosny (春節)
1 maja – Święto Pracy (勞動節 Láodòngjié)
4 maja – Dzień Młodzieży (青年節 Qīngniánjié)
1 czerwca – Dzień Dziecka (兒童節 Értóngjié)
1 lipca – Rocznica utworzenia Komunistycznej Partii Chin (建党节 Jiàndǎngjié)
1 sierpnia – Dzień Armii (建军节 Jiànjūnjié)
1 października – Święto Ustanowienia CHRL (国庆节 Guóqìngjié)

Żadnych świąt 3-tygodniowych nie widać.

W tym momencie wydrukowałam dokumenty potrzebne do zgłoszenia sprawy na policję i pracowicie je wypełniłam. Ponieważ rzecz się działa w weekend, zamierzałam iść tam w poniedziałek. O moich planach poinformowałam sprzedającego.

W niedzielę wieczorem pieniądze po 2,5 miesiąca wróciły na konto. Przyszedł też kolejny mail od sprzedającego z informacją, że towar został wysłany terminowo z Chin i jest w drodze do mnie.
Via cały wszechświat chyba...

PS. Minęły niedawno 3 miesiące od kiedy czekam na przesyłkę. tzn już nie czekam, ale gdybym ciągle czekała - to i tak bym jej nie miała!

sklepy_internetowe/nieuczciwy sprzedawca

Wiem, że dzisiaj prawie monopolizuję "piekiełko", ale po prostu muszę się jeszcze jedną historią podzielić.

Nasze dziecko ukochane ze szkół do domu zjechało, więc radość wielka. Ale oczywiście nie obyło się bez przygód. Piszę oczywiście, ponieważ młoda, mimo że urodzona nie w piątek i nie trzynastego, posiada zdolność do popadania w opresję lub tworzenia tychże tak, że ją pieszczotliwie wołamy czasem "Katastrofia".

Dzisiejszą podróż do domu rozpoczęła od zapoznania się przy kasie z informacją, że pociąg, na który zamierzała kupić bilet ma opóźnienie rzędu siedemdziesięciu paru minut i nic nie wskazuje na to, aby mogło się zmniejszyć, nabyła więc bilet na inny, droższy pociąg, w którym jej miejsce z miejscówki okazało się pustą przestrzenią przeznaczoną do przypięcia wózka inwalidzkiego (nawet pasy były).

No ale wreszcie dojechała, wysiadła w rodzinnym mieście i... w tej najkrótszej części podróży stworzyła przepis na dżentelmena miesiąca (a może roku?)

Oto on:

1. Obserwuj z widocznym zainteresowaniem jak wiotkie dziewczę szarpie się ze sporą walizką, stawiającą niezrozumiały opór podczas przechodzenia przez jezdnię, wdrapywania się na stromy krawężnik i do autobusu wysokopodłogowego.

2. Wsiądź tuż za nią do tego samego autobusu i szturchnij ją trochę, żeby się pospieszyła.

3. Roześmiej się szczerze i głośno, gdy ze łzami w oczach spostrzeże brak kółek przy walizce.

4. Dobij ją komentarzem: "bo ja widziałem, jak ci te kółka na samym początku odpadły przy przechodzeniu przez jezdnię, ciekaw byłem, kiedy się skapniesz".

5. Zaproś ją na wspólne wyjście do pubu, coby zacieśnić tak miło rozpoczętą znajomość.

6. Strzel brzydki grymas okraszony kobietami trudniącymi się nierządem po jej natychmiastowej i kategorycznej odmowie.

7. Dodaj mściwie wysiadając: "bo ja cię tylko tak z litości zaprosiłem, bo jak głupia z tą walizką bez kółek wyglądałaś".

Oto on: spostrzegawczy, szarmancki, obdarzony poczuciem humoru i litościwym sercem.

Nic tylko rwać jak Reksio szynkę...

problemy z bagażem/prostacki podryw/komunikacja_miejska

Komentarz Igielki do historii #71958 sprawił, że przypomniałam sobie wydarzenie z gabinetu weterynarza.

Byłam z moim maskotko podobnym pieskiem na szczepieniu. Gabinet jest podwójny, tzn. dwa przylegające pokoje połączone drzwiami (często otwartymi), w którym przyjmuje dwóch vetów.

Podczas gdy moje psiątko było ważone i oglądane przed zastrzykiem, w drugim gabinecie gościła elegancka i kulturalna starsza pani z chorą szynszylą.

Zwierzę (powierzone jej na czas urlopu przez syna i synową) było w strasznym stanie; odwodnione, słabe i (przepraszam za wyrażenie) obsrane. Lekarz, który się nim zajmował, usiłował wydobyć od kobiety informację, w jaki sposób do tego doszło. Kobieta zapierała się czterema kopytami, że opiekowała się szynszylą zgodnie z wytycznymi syna, dawała jej specjalistyczną karmę i wodę w odpowiednich ilościach.

Dopiero przestraszona przez weterynarza, że nie może pomóc zwierzakowi, nie znając przyczyny choroby, przyznała się niechętnie, że dała mu dwie gruszki. Na zdezorientowane i lekko wściekłe pytanie veta:
- Przecież one mogą maksymalnie 1 łyżkę dziennie owoców i orzechów, więc dlaczego pani tak zrobiła?
Odpowiedziała rozbrajająco:
- A bo jej tak smakowało.

weterynarz/niewłaściwa opieka nad zwierzętami

Wspominałam już mimochodem o mojej przyjaciółce, której wyświadczałam przysługę, tj. zawoziłam rysunki jej dzieci na konkurs i miałam okoliczność (a właściwie mój prawy pośladek) z uroczym Konradzikiem - http://piekielni.pl/71812.

Okazało się, że na 10 oddanych prac aż 3 zostały nagrodzone i moja szczęśliwa koleżanka postanowiła to ze mną opić. Kawą. A tak na poważnie mamy taka tradycję, że zamieniamy zbędne punkty Payback na typowo damską kawę (jeżynową, dyniową lub karmelową)na ulubionej stacji stacji benzynowej z 2 literami w nazwie.

Dzisiaj podjechałam po nią do pracy i kiedy czekałam w holu, w tym całym przerwowym zgiełku i ruchu zauważyłam matronę kroczącą/sunącą z niezwykłą godnością i spokojem (jakby ciągnęła za sobą ciężki tren lub ogon) i nie zwracającą totalnie uwagi na to, co wokół niej i pod jej nogami. Jej buzia, choć ładna , swoim wyrazem nasunęła mi skojarzenie z przeżuwająca krową. Moja koleżanka - na potrzeby tej historii ochrzczę ją mianem Anety - pożegnała się personalnie z owąż panią, ("Cześć, Jagoda") życząc sobie nawzajem miłego weekendu.

Widziałam, że Aneta jest jakaś nieswoja, wreszcie przy kawie powiedziała mi, że dostała opiernicz za to, że się notorycznie spóźnia na lekcje. Zbaraniałam, bo akurat punktualność, a nawet nadpunktualność jest jej znakiem firmowym. Okazało się, że spóźnia się faktycznie, ale tylko wówczas, gdy w oddziale przedszkolnym zmienia ją Jagoda.

Tu muszę wyjaśnić, że moja koleżanka - jak wielu nauczycieli - nie miała pewności, czy zachowa etat w szkole. Pani dyrektor skleciła jej ten etat - choć nie musiała (za co Aneta jest ogromnie wdzięczna)- dokładając kilka godzin w oddziale przedszkolnym, w którym wychowawczynią jest właśnie Jagoda.

Aneta uczy praktycznie od przedszkola po 6 klasę (taka specyfika przedmiotu), a godziny w przedszkolu są tak upchane w plan, że zawsze po nich ma lekcje w starszych klasach. I tu się zaczynają schody - Aneta kończy pracę w przedszkolu np. o 10, o 10:15 rozpoczyna się kolejna lekcja, a Jagody - która teoretycznie powinna przejąć dzieciaki punkt o 10 lub spokojnie ok. 10:05 - nie ma. I tak jest zawsze...

Starsi uczniowie też są różni- jedni czekają cichutko i udają, że ich nie ma, inni krzyczą i rozrabiają, wiadomo, czasem prowadzący już lekcję nauczyciel ucisza ich, a potem są komentarze, że Aneta się spóźnia. A ona zanim wejdzie z parteru na 2 piętro, zaliczając po drodze pokój nauczycielski z systemem zamków, by zabrać dziennik i klucz od klasy, traci kolejne minuty lekcji.

Aneta kilka razy prosiła Jagodę o nieco szybsze przychodzenie na zajęcia, ponieważ się przez nią spóźnia na swoje lekcje, na co otrzymała puste spojrzenie i "też coś" okraszone urażonym sapnięciem.

Piekielne w tym wszystkim jest przede wszystkim to, że Anecie bardzo na pracy zależy i znowu zaczyna drżeć o swoje godziny. Ma niezwykle czarującego męża (z powodu którego pijemy kawę na Bee Pee, a nie np. u Anety w domu)- prawie absolwenta kilku kierunków (lingwistyka, filozofia i coś tam jeszcze)- który jak Ferdynand Kiepski może powiedzieć: "W tym kraju nie ma pracy dla człowieka z moim wykształceniem", więc świadczenia socjalne, które zabezpiecza etat Anety oraz (zacytuję za jej mężem) "gówniane, ale stałe pieniądze" stanowią podstawę bytu ich małej rodziny.

Zastanawiam się tylko, czy to notoryczne spóźnianie się Jagody (z którego nazbierało się od początku roku prawie kilkanaście godzin) jest wynikiem jej ogólnej rozlazłości, czy może chęcią usunięcia ewentualnej konkurencji, bo Aneta chodzi z dziećmi na spacery, majsterkuje, robi eksperymenty, ćwiczenia logopedyczne itp., podczas gdy Jagódka najchętniej zapędza je do kart pracy, a sama hyc za biureczko i herbatkę popija...

problemy w pracy/ niepunktualna koleżanka

Byłam dziś rano wykonać podstawowe badania w mojej rejonowej przychodni.
Czekając pod gabinetem zabiegowym obserwowałam sobie ludzi. Naprzeciwko mnie były drzwi do gabinetu lekarskiego, a po ich lewej i prawej stronie ławeczka dla pacjentów.
Po jednej stronie siedzieli zmarnowana kobitka w ciemnych okularach oraz pan w średnim wieku. Po drugiej stronie pulchna staruszka o dobrotliwym wyglądzie.

Nagle nadciągnęło 3-osobowe moherkomando, już z daleka biadoląc na świat, życie i ludzi. Liderka grupy - fioletowy berecik - rozpoczęła wprowadzenie swoich porządków: najpierw przepędziła grubą staruszkę (bo my tu do tego gabinetu i musimy siedzieć przy drzwiach, niech się pani przesiądzie) - a ta wstała potulnie i zmieniła miejsce.

Następnie "szefowa" zaczęła przepytywać pozostałe osoby, na jaką godzinę mają umówioną wizytę. Pan okazał się być pierwszym pacjentem z tego dnia, umówionym na 8.
Kobieta w okularach powiedziała cichym, zachrypniętym głosem, że nie ma wyznaczonej godziny, ale...
I tu się rozpętało małe piekiełko - wszystkie 3 moherowe babcie zaczęły - kolokwialnie mówiąc - pruć ryja na tę kobietę. Że nie po to one od 5 nie spały i stały w kilometrowej kolejce, żeby taka jedna sobie wchodziła bez rejestracji itp., itd.

Kiedy troszkę ucichły, kobieta tłumaczyła, że jest ostatnią pacjentką z dnia uprzedniego, którą pani doktor zbadała i której wypisała leki, ale ponieważ bardzo spieszyła się na szkolenie, po zwolnienie lekarskie kazała się zgłosić jutro (tj. dzisiaj) na 10 minut przed rozpoczęciem przyjmowania pacjentów.

Fioletowy berecik znowu rozpuścił jęzor: "znamy takie cwaniary, każdy może tak powiedzieć, ja nie jestem wczoraj urodzona" (to akurat było widać gołym okiem) i "po moim trupie wejdziesz przede mną do gabinetu!".

W tym momencie drzwi się otworzyły i na progu stanęła lekarka. Przywitała wszystkich, kobiecie w okularach kazała je ściągnąć. I wtedy wszyscy mogliśmy zobaczyć jej potwornie spuchnięte oko z sączącą się ropą. Pani doktor stwierdziła, że jest poprawa od wczoraj i zaprosiła pacjentkę po zwolnienie do gabinetu.

Obersturmbannführer w fioletowym berecie okazała się niesłowna - nie padła jednak trupem :-(

służba_zdrowia /moherowe berety