W maju postanowiłem wyjechać z Polski. Przyczyn było kilka, ale główna - brak płatności od firmy dla której pracowałem przez ponad rok na umowę o dzieło (ponad 20 000 złotych).

Jak już się na miejscu ogarnąłem z pracą i mieszkaniem po pierwszej wypłacie postanowiłem upomnieć się o swoje. Najpierw grzecznie - to usłyszałem te same wymówki co zwykle, czyli, że już pod koniec miesiąca albo na początku kolejnego "jakieś" pieniądze będą. Takie przekomarzanie trwało już wcześniej kilka miesięcy, ostatecznie wysłałem do Sądu pozew. I tu stał się swego rodzaju cud. Po otrzymaniu nakazu zapłaty księgowa z tejże firmy odnalazła mój numer, a nawet e-mail, napisała, żebym się nie wygłupiał, iże pieniądze już czekają, niech no tylko będę łaskaw podać numer konta. Podałem.

Następnego dnia na moim rachunku zagościła kwota netto z pierwszej z pięciu umów jakie miałem z tą firmą podpisane.
Uprzejmie poinformowałem, że to trochę mało, ale jestem wdzięczny chociaż za to. Tydzień później kolejna wpłata - tym razem drobna część z drugiej umowy. To było w lipcu.

Na początku sierpnia kiedy nakaz się uprawomocnił przesłałem firmie pismo, iż odsetki rosną, zwrot kosztów procesu również się należy, a do tego z kwoty głównej ponad połowy dalej nie zobaczyłem. Otrzymałem odpowiedź (na e-mail), której fragment pozwolę sobie przytoczyć:
"(...) Ponieważ w chwili obecnej przebywa Pan poza granicami kraju, gdzie według naszych informacji otrzymuje Pan wynagrodzenie miesięczne wyższe od naszego zadłużenia wobec Pana, może Pan chyba jeszcze trochę poczekać, a odsetki przecież nie są Panu do niczego potrzebne. W końcu chcielibyśmy aby nasza współpraca zakończyła się korzystnie dla obu zainteresowanych stron".

No cóż - dla nich na chwilę obecną na pewno zakończyła się korzystnie, a dla mnie jakoś nie. A najbardziej na naszej współpracy skorzysta chyba komornik, do którego niedługo trafi tytuł egzekucyjny z wnioskiem o wszczęcie egzekucji :).

praca

Moja kandydatka na "matkę roku"

Wychodziłem z biura po prasę i coś do jedzenia. Pod sklepem zaparkowany samochód z ni to zaparowanymi, ni to zadymionymi szybami. Wszystkie okna zamknięte, poza niewielką szparą od strony pasażera, z której c jakiś czas unosił się dym - w sumie co jakiś czas kropił deszcz, więc raczej nic dziwnego. Jednak kiedy wychodziłem ze sklepu, zauważyłem, że do wozu podbiega facet, otwiera drzwi i rzuca tekstem:
- Otwórz szerzej szybę idiotko, przecież ktoś zaraz po straż zadzwoni, że się tu wóz na parkingu pali.

No fakt - z bliska nawet to tak wyglądało. A po otwarciu faktycznie od drzwi poleciał obłoczek. I już się miałem uśmiechnąć, kiedy mina mi zrzedła. Bo oto pani wysiada, coś tam fuka gniewnie do faceta, otwiera tylnie drzwi i wyciaga... fotelik z małym dzieckiem. I dalej fukając, jakby nigdy nic idzie z tym fotelikiem do sklepu. Szok i przerażenie normalnie. Temu panu i dziecku pozostaje mi tylko życzyć "wymiany" matki i żony.

parking matka roku

Stoję w kolejce w supermarkecie. Pora popołudniowa, tłok niemiłosierny.
Dzielnie czekam, umilając sobie czas odsłuchiwaniem muzyki z telefonu. W pewnym momencie poczułem jak muzyka się urwała razem z wyrywanymi z moich uszu słuchawkami, i przeurocze dźwięki zalały najbliższą okolicę (Marilyn Manson - Fight Song).
Trochę w popłochu szybko złapałem za kieszenie i jednocześnie odwróciłem się aby ujrzeć zaskoczoną twarz jakiegoś starszego pana wywrzaskującego do mnie bliżej niezidentyfikowane odgłosy. W ręce tegoż pana tkwił kabel od słuchawek, natomiast komórka do której ten kabel był przyczepiony i zapewniał izolację mnie od świata zewnętrznego wesoło grała sobie z podłogi sklepu. Jak już ochłonąłem i podniosłem telefon dotarło do mnie, ze starszy pan mówi. Do mnie. Uwagi na temat porządku świata i dzisiejszej młodzieży bogato przetykane tzw. łaciną podwórkową. Dowiedziałem się, żem cham, prostak, syn ku**y i alfonsa. Że niby w marynarce, a muzyki słucham potępionej. I tak dalej w ten deseń. Tyrady słuchałem ja i pół sklepu, nic nie było w stanie przerwać monologu pełnego słusznego gniewu. Musiałem ochłonąć jeszcze raz, po czym ładnie i pokornie się spytałem:
- Ale o co chodzi tak właściwie, że pan mnie tu szarpie?
- A, bo by mi ten kijek do oddzielania zakupów na taśmie podał.
Grzecznie podałem. Uratowałem świat. Fakt, że i pan, i ja byliśmy jeszcze jakieś 2-3m od jakichkolwiek kas zapewne z deka pomniejsza chwałę mojego czynu.

sklep

Ojciec jednego z moich klientów jest dumnym posiadaczem samochodu marki Żuk. pojazd ten generalnie jeździ, świeci i trąbi, a staruszkowi służył wiernie przez ostatnie 20 lat jako transporter do drzewa na opał. Niestety pojazd skradziono. W zasadzie ojciec bardziej wnerwił się ze względu na sentyment (bryka miała chyba z 40 lat), niż rzeczywistą wartość. No ale do rzeczy.

Kurzymy sobie fajeczkę pod firmą bolejąc nad pazernością złodziei, którzy najprawdopodobniej na paliwo z Żuka się połakomili, albo na drewno na pace, bo sam pojazd ma wartość złomu uzytkowego.Pod firmę zajeżdża rzeczony Żuk, z którego dziarsko wyskakuje 70-letni (O)jciec (K)lienta i wykrzykuje:
O: - patrzcie jakie cacko koło rynku kupiłem. Zupełnie jak mój!
K: - przecież do jasnej anielki to jest Twój samochód. Ten sam kolor, te same blachy, nawet kurna ten sam kanister na zbiornik paliwa przerobiony!
O: - ja wiem, ale nie martw się synku, ja im fałszywymi pieniędzmi zapłaciłem.

rynek kradzież

Poszedłem raz z klientką - nazwijmy ją Mary, po akt zgonu jej męża. W zasadzie nic niezwykłego, poza tym, że klientka była Angielką. Kuriozalne w jej sytuacji było to, że z mężem dogadywała się tylko po francusku, ponieważ i ona i jej mąż mieli po jednym z rodziców pochodzących z Francji - więc po polsku ani mru mru. Zatem ja w razie potrzeby miałem robić za tłumacza.

1. Wchodzimy do urzędu, rozmawiając cały czas po angielsku.
2. Stajemy ładnie w kolejce - ona wypytuje się mnie o mój pobyt w Henley on Thames, a ja opowiadam.
3. Nasza kolej - wręczamy pismo, odpis aktu małżeństwa, pismo z wyjaśnieniem (na początku klientka chciała iść sama, ale uznałem, że gdzie jak gdzie, ale w urzędzie sobie nie poradzi;)).
4. Urzędnik nas obsługujący błysnął płynną angielszczyzną i powiedział, że no problem, zaraz wypisze akt, trzeba tylko uiścić opłatę, ale żeby nie robić kłopotu on pójdzie do kasy i dokona opłaty.
5. Mary wniebowzięta. Ja - szczęka do ziemi.
6. Pan stwierdza, że opłata to 200 złotych lub 40 pounds.
7. Mary dalej wniebowzięta. Ja - wciąż szukam szczęki.
8. Odezwałem się. Po polsku.
9. Teraz na pana przyszła kolej zbierać szczękę z podłogi. Z deka zsiniał tak jakby.
10. Mary dalej wniebowzięta.
11. Poszedłem do kasy, uiściłem 22 złote, odebraliśmy akt.
12. Mimo wszystko - Mary wierzy dalej, że pan się pomylił, a ja mam nowy sposób na sprawdzenie uczciwości urzędników ;).

urząd

Wykonywałem niedawno zlecenie, gdzie jednym z elementów było dokonanie wyceny nieruchomości, a konkretnie gospodarstwa rolnego.

W trakcie okazało się, że do całej sprawy brakuje nam zdjęć wnętrza domu i mamy tylko zdjęcia zabudowań, pól, lasów itd. Ponieważ jechać 100km dla pstryknięcia kilku fotek wydawało mi się zbytnią fanaberią, zadzwoniłem do klienta z prośbą, czy nie mógłby tych zdjęć zrobić sam i wysłać mi e-mailem na firmowy adres. Klient stwierdził, że nie ma problemu. Mija kilka godzin, zdjęcia faktycznie przyszły. Nie otwierałem, bo akurat wychodziłem na fajkę. Wracam po paru minutach i widzę jak rzeczoznawca coś drukuje i dosłownie wyje ze śmiechu. Pytam się go, o co chodzi, a on pokazując zdjęcia:
- Miesiąc temu robiliśmy fotki tego gospodarstwa na bagnach, pamiętasz? Właściciel właśnie dosłał zdjęcia wnętrza domu.
- Wiem, z rana do niego po nie dzwoniłem. Coś z nimi nie tak?
- W sumie nie, tylko ja się zastanawiam jak mu w ciągu miesiąca za oknem wybudowali 3 dziesięciopiętrowe wieżowce...

No cóż, pan poszedł na totalną łatwiznę i wysłał nam fotki domu swojego brata/siostry, który znajdował się przy osiedlu w centrum jakiegoś większego miasta :).

usługi nieruchomość zdjęcia

Tak mi się w firmie składa, że od czasu do czasu do różnych urzędów muszę iść. Ten dzień był wyjątkowy, bo najpierw szedłem do urzędu, a potem do firmy:
Miejsce akcji: małe miasto, czas: zima 2011.

1.wziąłem numerek w urzędzie (full wypas, i tu też dotarła technika)
2.liczba osób w kolejce: 1 (jupi!)
3.pani za biurkiem gapi się w ścianę 10 minut, potem 3 minuty bawi się długopisem, aa i jeszcze 2 minuty rozmawia z koleżanką
4.ja patrzę na to wszystko i się uśmiecham (do stopera)
5.napisałem 3 smsy
6.rozwiązałem sudoku
7.z nudów zamierzałem wyciągnąć kanapki i spytać się czy zrobi mi ktoś herbatę
8.rozglądam się: osób w kolejce do 11 różnych okienek, tudzież tajemniczych pokoi zwierzeń: 1 (JA), czajników w zasięgu wzroku: 0 (po pokojach bałem się zaglądać)
9.pogadałem sobie z kumplem co pracuje w tym urzędzie i akurat przechodził (bez czajnika niestety), odebrałem telefon
10.zaczynam wyciągać kanapkę - zapakowana w cholernie szeleszczący papier ^^, ofc proces rozpakowywania przeprowadzam "na chama" tak aby cała okolica słyszała :).
11.DZYŃ - numer jakiś tam proszony tu i tu (znaczy ja, i lipa, nie zjem kanapki)
12.czas załatwienia sprawy: 1min30sec od "dzień dobry" do "do widzenia".
epilog:
13.Zauważyłem czajnik!

urząd

Prowadzę firmę doradczą i mam takiego klienta, który bardzo lubi rozmawiać - niekoniecznie na temat, ale ogólnie ciekawy człowiek i przyjemnie się z nim konwersuje. Ostatnio umówiłem się z nim z rana na odbiór papierów pod komendą policji, bo mi tak droga do pracy wypada, a i jemu również.
Zadzwoniłem wcześniej, że się spóźnię, ot głupia sprawa - zaspałem. Klient, że nie ma problemu, bo on musi na komendę na chwilę zajść, cytując go "bo coś tam ma do powiedzenia".

Umówiliśmy się na 8:30, ja zjawiam się 8:45, patrzę, że jego samochód stoi więc czekam... około 9:15 dzwoni telefon, że mu jednak chwilę zejdzie, że on wpadnie do firmy po papierek i ogólnie przeprasza, itd...
Około 12:00 dzwoni telefon, że on już wychodzi z komendy, 5 minut i będzie u mnie. Faktycznie wpada, bierze papiery, a ja z ciekawości pytam:
- To co pan, panie Władku tak długo tam robił?
A on z uśmiechem od ucha do ucha:
- Odmawiałem składania wyjaśnień.

policja

W wiejskim sklepie miejscowa stara kurpianka obsługuje klientów. Jako że dzień gorący dlka mnie i kumpla właśnie chciałem kupić 2 piwa: (J-ja, K-kurpianka):
J: 2 Lechy
S:Co?
J: 2 piwa! (pewnie babinka głucha)
S: Co?
J(rozglądając się po sklepie): 2 Łomże!
S: jakie?
J:Lechy...
i się dogadaliśmy