Crannberry ♀

@Librariana: Tak, to wyszło zaraz w rozmowie. Ona spytała o śniadanie, ja nie wiedziałam, o czym ona mówi i od słowa do słowa wydało się, że prowiant tajemniczo wyparował. Rodzina zdawała sobie sprawę, że on jest skąpy (nie wiem, czy zdawali sobie sprawę do jakiego stopnia), ale traktowali to jako upierdliwe, ale nieszkodliwe dziwactwo. Z tym że rodzinę miał naprawdę spoko. Mnie przyjęli bardzo serdecznie. Kilkakrotnie mi nawet powtarzali, że liczą na mnie, że go "wyprowadzę na ludzi" i że przy mnie znormalnieje. Podejrzewam, że gdybym zamiast kończyć znajomość przedstawiła problem jego rodzinie i poprosiła o interwencję, nieźle zmyliby mu głowę i może to by na jakiś czas coś dało. Ale mnie nie chciało się już z nim szarpać.

@krzycz: w dorosłym życiu, takich, które trwały kilka miesięcy lub dłużej (gdzie znajomość nie kończyła się po kilku randkach) to 6. Albo 5, bo jeden to bardziej romans

@PsychopathicCountess: hmm... w sumie jako jedyny z rodzeństwa był rudy ;)

@Puszczyk: pierwszy związek w dorosłym życiu (po studiach). Zwalę na nieopierzenie

@Dominik: haha :) Zamienię tylko cygaro na lampkę rocznikowego Dom Perignon i serial zadedykuję wszystkim swoim byłym. A potem byli się rozpoznają i posypią się pozwy :D

@Bryanka: trójka nieślubnych dzieci, każde z inną to musi być jakaś moda na Wyspach. W Irlandii też to było popularne, tylko ich częściowo tłumaczy fakt braku dostępu do antykoncepcji do połowy lat 90 :) Ale co do specyfiki Wyspiarzy (i też Niemców bym dodała) to się zgadza. Na początku wszystko pięknie ładnie, a tu cię znienacka trzepnie w pysk jakąś patologią ;)

Odnośnie samego nmieszkania, ostatecznie dobrze, że tak się stało. Przynajmniej mogłam z nim zerwać nie musząc jednocześnie szukać na gwałt dachu nad głową. Ale z tą Mołdawką łączyła go jakaś dziwna relacja (ona dzwoniła do niego w środku nocy z jakąś pierdołą, a on się zrywał i leciał), że gdyby nie jego "katolickie" podejście do seksu, pomyślałabym, że ją rucha na boku

@m_m_m: tak :D Siostry potrafiły wydać 1000 euro na spontanicznych zakupach ciuchowych w drodze z pracy.

@pasjonatpl: zwyczajne chorobliwe skąpstwo. Kiedy go poznałam miał 36 lat. 10 lat wcześniej pracował w Moskwie w Aeroflot, a potem w jakichś liniach uzbeckich albo kazachskich (nie pamiętam). Zatrudniony był tam na warunkach, jako pracownik irlandzki, delegowany do pracy za granicą, więc linie opłacały mu zakwaterowanie i jakieś diety, oprócz tego dostawał normalną pensję. Dorobił się tak, że po powrocie kupił 5-pokojowy dom na jakiś nieduzy kredyt, bo większość kasy już miał. Kiedy go poznałam, zostało mu jeszcze 10 lat spłaty po 500 euro miesięcznie, więc bardzo niedużo. Spory kredyt miał na to drugie mieszkanie, ale ono było kupione pod wynajem. W domu wynajmował 4 sypialnie, za łączną kwotę ponad 1000 euro. Mimo że naprawdę nie musiał. Po prostu obsesja na punkcie chomikowania kasy

@r1979: mój ojciec to podsumował, że zdecydowanie wolałby być jego spadkobiercą niż nim samym. Rodziny ostatecznie nigdy nie założył (wiem od wspólnych znajomych), jak umrze wszystko odziedziczą jego siostry i ich dzieci. Siostry z kolei nie miały najmniejszego problemu z wydaniem każdej sumy pieniędzy

@Habiel: tak, masz rację. Z perspektywy zdrowo myślącej osoby zachowywał się jakby trakrował mnie wyłącznie jako źródło darmowej szamy (bo nawet na seks przesadnie nie leciał). Tylko że jednocześnie robił totalną szopkę przy swojej rodzinie, przedstawiał mnie jako swoją przyszłą żonę, opowiadał o swoich poważnych planach względem mnie, uzgadniał z wujkiem księdzem, czy odprawiłby kiedyś w przyszłości naszą mszę ślubną. Podobnie obnosił się z tym związkiem przy kolegach z pracy. Kiedy z nim zerwałam, wydawał się autentycznie wstrząśnięty i zarzucał mi, ze się nim zabawiłam, bo on liczył, że ten swiązek będzie do końca życia. To o co tu kurczę chodzi i na co on liczył?

@marcelka: ale z drugiej strony, w Polsce jest jakieś kompletnie niezrozumiełe ciśnienie na tego magistra. Oferty pracy typu recepcjonista w biurowcu czy sprzedawca w biurze podróży, a w wymaganiach koniecznie dyplom magistra (licencjatów nie przyjmują). Przepraszam, na jaki wuj? Przecież tę pracę można spokojnie po maturze wykonywać

@Meliana: niestety tak... Podobną, na szczęście nie tak ekstremalną sytuację mamy w rodzinie mojej mamy. Brat mamy wychowany na księcia udzielnego,kóremu wszyscy mieli usługiwać. Tyle tylko, że pracuje. Za to oprócz bycia roszczeniowym leniem jest jeszcze agresywny i bardzo źle traktuje babcię. A ona by w ogień za nim skoczyła i zawsze go broni. Dzwoni z płączem do mojej mamy, że jej źle, a potem broni synka, że to dobry chłopak, tylko ma trudny charakter. Serce nam się kraje, ale nic nie zrobisz. Jak sama nie chce, to na siłę nie uszczęśliwisz

@marcelka: jeżeli rodzice byli w miarę niezłe usytuowani, to raczej się nie łapały na stypendium socjalne. U mnie na uczelni nawet przy przyznawaniu miejsc w akademiku na pierwszym roku kryterium dochodowe było tak idiotyczne, że rodzice musieliby być podopiecznymi Mopsu, albo fałszować zaświadczenie o dochodach

@Puszczyk: sama jestem w wieku córek z historii i u mnie na studiach stypendium naukowe przysługiwało powyżej średniej ocen 4.5 (a i to nie zawsze, bo duża konkurencja) i wynosiło zawrotne 200zł. W pracy na pół etatu (bo ca cały etat nie pogodzisz ze studiami dziennymi, bo doby braknie) przy dobrych wiadrach zarobiłoby się 700zł, wynajęcie pokoju kosztowało 500zł plus media, miejsce w akademiku 300zł. Jedyna szansa, żeby student się samodzielnie utrzymał łącznie z zapewnieniem sobie dachu nad głową to jeśli studiował kierunek, który pozwalał na udzielanie dobrze płatnych korków

@Puszczyk: kompleksy, kiedy ma się 20 lat (kto ich w tym wieku nie miał) bynajmniej nie wykluczają bycia babką czy facetem z klasą 10 lat później. Człowiek pracuje nad sobą i się rozwija. Odnośnie "smoka w bajce", przykro mi to powiedzieć, ale wykluczenie możliwości, że jakaś Polka mogłaby mieć klasę i zredukowanie wszytskichn rodaczek do przydrożnych dziwek stawia cię na równi z bohaterem historii. Czy nawet w gorszym świetle, gdyż ten był 24-letnim szczylem, a ty jesteś znacznie starszy. A odnośnie koleżanki od sztokholmskiego playboya, to jedna z przyczyn, dla której ona zdecydowała się trzymać go na dystans, był właśnie stereotyp "polskiej dziwki" kładziony jej do głowy przez ludzi twojego pokroju. Wkręciła sobie, że wszyscy dookoła, wiedząc skąd pochodzi, na pewno mają już o niej wyrobioną opinię. Tym bardziej zaskoczyło ją, co usłyszała. Że to tak jednak nie do końca z tym stereotypem

@digi51: w takich sytuacjach przypomina mi się fryzjerka Beata Berendowicz. Obecnie jedna z "guru" polskiego fryzjerstwa. Zaczynała w moich czasach licealnych od salonu u mnie na osiedlu. Opowiadała wtedy, że miała konflikt z rodzicami, bo ją pasjonowało fryzjerstwo i chciała iść w tym kierunku, natomiast rodzice pchali ją na studia, na filologię polską, bo gdzie to na fryzjerkę, taki wstyd. Ona postawiła na swoim i zrobiła niesamowita karierę, w swojej branży osiągając w zasadzie wszystko, co możliwe. A gdyby poszła na tę polonistykę, skończyłaby pewnie jako nauczyciel polskiego w jakiejś szkółce, za marne pieniądze. Generalnie, jeśli ktoś jest ogólnie mądry, ambitny i ma pomysł na siebie, to jest w stanie zrobić karierę nawet po "nieprzyszłościowym" kierunku. W liceum podśmiechiwano się z kolegi z klasy, który wybierał się na filozofię, że będzie po tych studiach "frytki smażył", a on jest obecnie jednem z czołowych polskich filozofów młodego pokolenia. Robi (o ile już nie zrobił) habilitację, pisze książki, jest naczelnym czasopisma, często jest zapraszany do telewizji i zyje na lepszym poziomie niż wielu z tych, co z niego pokpiwali

@Puszczyk: po daniu oceny odśwież stronę. Nie ma za co.

@Neomica: Dziękuję Ci za bardzo miłe słowa :) Z cyferkami chodziło głownie o łopatologiczne przedstawienie pewnego zjawiska, w ten sam sposób, w jaki swego czasu zostało to wyjaśnione mnie. Sama w ten sposób na co dzień nie klasyfikuję ludzi, bo raz, że to trochę "incelskie", a dwa, jak zostało tu juz zauważone, ta skala jest subiektywna, i każdy będzie miał swoje kryteria. Np. przystojny, wykształcony milioner z dobrej rodziny dla jednej będzie dziesiątką i spełeniniem marzeń, a dla innej aroganckim dupkiem, któremu kasa rodziców uderzyła do głowy, czyli, no nie wiem, trójką? Najważniejsze, żeby się wzajemnie dobrać :)

@justangela: o to to. Typ "tępego lalusia" (taki powiedzmy w stylu Cristiano Ronaldo) jest kompletnie aseksualny. Bo co z takim robić, na półce postawić i podziwiać? A już zwłaszcza, jeżeli jest przekonany o własnej zaje*istości i uważa, że wystarczy, że jest i każda panna będzie jego. Grzecznie podziękuję i pójdę dalej. A z kolei brzydki, ale diabelnie inteligentny facet, do tego obdarzony "brytyjskim" poczuciem humoru, który mi w rozmowie "wymasuje mózg", jak się postara, będzie w stanie sprawić, że mi "majtki same spadną" ;)

Skoro rodzice żyją w świecie swoich urojeń, dlaczego nie zażądają od Ciebie związania się z Bradem Pittem czy Elonem Muskiem? A co, jak szaleć to szaleć. Mam tylko nadzieję, że jak będą na starość potrzebować pomocy, to zwróca się o nią do twojego "idealnego" byłego i nie będą zawracać głowy temu "nieudacznikowi", z którym się z wiązałaś. Poza tym, niech mnie ktoś poprawi, jeśli się mylę, ale czy dobry spawacz przypadkiem nie przebiera w ofertach dobrze płatnej pracy tak samo jak dobry informatyk?

@cassis: ja wiem, co te pojęcia oznaczają. Na mój gust Krzysztof ogólnie nienawidził ludzi. Z pewnymi wyjątkami (fińskie kobiety)

@digi51: "Kumpela z Danii tak to skomentowała: "Tu pójście z kimś do łóżka po paru drinkach jest takim samym elementem imprezy jak potańczenie, nikogo to nie dziwi, nikt się tym nie oburza i nie dyskutuje potem o tym tygodniami"." O szwedzkich związach słyszałam, że zaczynają się z reguły od tego, że w barze czy na imprezie dziewczyna podchodzi do chłopaka i proponuje seks (zresztą wszystkie znane mi szwedzkie pary zaczęły znajomośc od seksu). Na kolejnej imprezie znowu idą do łóżka. Dopiero potem umawiają sie na kawę/ drinka/ kolację i zaczynaja randkować. Odnośnie "łatwych Polek" - sytuacja z zeszłego roku. Byliśmy z facetem i moją polską koleżanką w Szwecji na imprezce u szefa partii, do której mój facet należy. Koleżanke rwał tam lokalny playboy (sztokholmski milioner, odniósł sukces w branży nieruchomości, przekonany o własnej zajebistości). Siedzą na łąwce na patio, on ją tam bajeruje, a przysłuchuje się temu grupka innych Szwedów, płci obojga. W pewnym momencie ktoś mówi to tego kolesia: "Stary, odpuść sobie. Nie wiem na co liczysz, ale to jest Polka. Te babki mają taką klasę, że ona w życiu nie poleci na twoje tanie teksty"

@Eander: absolutnie mnie nie uraziłeś i w tym, co napisałeś, jest sporo racji. Inną sprawą jest tez to, że mam naturę gawędziarza i nawet o wyniesieniu śmieci jestem w stanie dośc barwnie opowiadać, przez co mozna odnieść wrażenie, jakby w moim życiu co chwilę coś niesamowitego się działo ;) O ile moje pierwszy historie były dość hardcorowe (miałam kilka dość ciężkich lat), to wydaje mi się, że te ostatnie sa właśnie z gatunku posmiania się z czyjejś głupoty :)

@Neomica: @justangela: Tę "piątke" rzuciłam w tej chwili żeby zobrazować cały mechanizm, tak więc nie fiksujcie się tak bardzo akurat na te cyfrę. Nie pamiętam, jakich dokładnie cyfr on wówczas użył, bo byłam w zbyt duzym szoku, słuchając tego, co mówi, poza tym już kilka lat od tej rozmowy minęło. Chodziło ogólnie o to, że umieściłam siebie w zbyt niskiej lidze i w tej zbyt niskiej lidze szukałam partnera.Ale czy to była dokładnie 4, 5, 6 czy 7 nie pamiętam. @Neomica: "Nie sądzę jednak by dotyczyło to wad charakteru czy głupoty bo Crannberry sama się określała na piątkę a nie sądzę by tak źle oceniała swój charakter czy inteligencję. Na ten numer składa się wygląd, pozycja, wykształcenie, prestiż zawodu a nawet pochodzenie." Ja przez wiele lat była przekonana, że bycie Polka z automatu stawia mnie na gorszej pozycji i czyni kims mniej wartościowym niż miejscowi. Ot, magia stereotypów i kompleksów wpojonych w rodzinnym domu. "To co z tymi normalnymi, fajnymi? Czemu celując w piątki i poznając przyzwoitych facetów skończyłaś z konkluzją, że twoim błędem było celowanie w piątki?" Spróbuję odpowiedzieć. Przypuśćmy, że poznajesz faceta. Taka mocna piątka, nawet szóstka. Nawet niebrzydki, skonczyłs szołe, zrobił zaocznie licencjat, ma jakąś przeciętna pracę. Uczciwy, nie pije, nie bije, nie zdradza. Dobry chłopak? Owszem. Ale wyobraź sobie, że ty uwielbiasz podróżowac, zwiedzac świat, chodzić do teatru i do opery, rozwijać sie, dokształcać i uczyć nowyc rzeczy. A on nie. Czas wolny spędza przed telewizorem oglądając mecz, ewentualnie pójdzie pobiegac po parku. Wiedzę ogólną ma na takim poziomie, ze w teleturnieju typu Milionerzy czy 1 z 10 nie jest w stanie odpowiedzieć na żadne pytanie i nie widzi potrzeby poznawania świata czy uczenia się nowych rzeczy. Twoje potrzeby uważa za fanaberie i marnowanie pieniędzy. On nie rozumie twojej potrzeby samorozwoju, a ciebie irytuje jego stagnacja i "mamejowatość". Żadne z was nie jest złym czy nienormalnym człowiekiemm, ale taki związek na dłuższą mete nie przetrwa. Nie jesteście właściwymi ludźmi dla siebie. Kiedy patrzę wstecz na moje pierwsze małżeństwo, przez 6 lat mieliśmy całkiem udany związek. A potem jego matka namieszała, a on nie umiał się jej przeciwstawić i sie rozleciało. I tak samo: porządny, wykształcony facet, niegłupi, z sercem na dłoni, z dobrą praca, przystojny, zabawny, dusza towarzystwa – bardzo dobrze rokował, tylko, jak się potem okazało, był tak cholernie słaby psychicznie, że nie umiał tupnąć noga i zawalczyć o swoje małżeństwo, tylko najpierw probował lawirować, a gdy matka postawiła sprawę na ostrzu noża, kompletnie się rozsypał i zaczął wykonywać gesty rozpaczliwca. Gdybym go poznała, mając w głowie to, co obecnie, zażądałąbym już przy pierwszych jazdach matki, że ma z tym zrobić porządek i zacząć żyć własnym życiem, albo nie marnowac mojego czasu, bo życie w trójącie nie rokuje na przyszłość. A że miałam dwadzieścia parę lat, głowe pełną ideałów i do tego kompleksy, to zamiast tupnąc noga, starałam się babie przypodobać w nadziei, że mnie polubi, a jej rasistowsie uwagi traktowałam jak coś zrozumiałego i starałam się udowadniać, że nie jestem wielbłądem.