Przychodnia, idę ze skierowaniem od mojej lekarki na jakieś badania profilaktyczne ("Oj, dawno pan nie robił, niech pan zrobi, tak dla świętego spokoju"). Muszę się zarejestrować. Pusto, przede mną stoi przy okienku rejestracyjnym JEDNA osoba - pani [P] koło pięćdziesiątki, na oko - zupełnie normalna, ubrana przeciętnie. Rejestratorka [R] usiłuje się z nią dogadać. Pani ma skierowanie do laryngologa, ale pyta o konkretnego lekarza (powiedzmy pana X).

[R]: Niestety, pan doktor X jest teraz na urlopie, będzie za dwa tygodnie, mogę panią zapisać na poniedziałek 20. czerwca.

[P]: Tak długo trzeba czekać? Nie da się wcześniej?

[R]: Oczywiście, mogę panią zapisać na pojutrze.

[P]: O, to świetnie!

[R]: W porządku, to będzie środa, 8. czerwca, na 10:00, do pani doktor Y.

[P]: Ale ja chciałam do doktora X!

[R] (jeszcze bardzo spokojnie): No ale mówiłam pani, doktor X jest na urlopie.

[P]: A kiedy będzie?

[R] (już lekko prze zęby): W poniedziałek za dwa tygodnie, 20. czerwca.

[P]: A nie da się wcześniej?

[R] (widać, że na granicy wytrzymałości): Proszę pani, doktor X jest na urlopie. Nie ma go. Wyjechał. Może pani przyjść w środę do pani doktor Y albo do pana doktora X, ale dopiero 20. czerwca.

[P]: Za dwa tygodnie? Nie da się jakoś wcześniej?

Tu rejestratorka popatrzyła na panią wzrokiem, w którym widać było pytanie "Za jakie grzechy?!". Po jeszcze kilku chwilach takiej inspirującej wymiany zdań pacjentka wreszcie zgodziła się, że przyjcie w środę do pani doktor Y. Myślałem, że to wreszcie koniec - ale okazało się że byłem naiwny.

[R]: To ja panią zapisuję na środę do pani doktor Y. Może być przed południem?

[P]: Tak, może.

[R]: No to niech będzie dziesiąta, ósmy numerek.

[P] (oburzona): Ale ja na dziesiątą nie zdążę! Bo ja pracuję od siódmej do piętnastej!

[R] (zrezygnowanym głosem): No przecież pytałam panią, czy może być przed południem...

[P] (z miną "Że też wszystko trzeba tłumaczyć dwa razy"): No ale MOŻE być przed południem, tylko nie między siódmą a piętnastą!

Muszę powiedzieć, że słuchając tej rozmowy jednym uchem w tym momencie miałem moment zwątpienia - czy to ja zwariowałem? Pani mówiła tak przekonująco...

Kolejne kilka zdań, stanęło wreszcie na 15:30 ("Jakoś może zdążę") i pani poszła. Kiedy już podchodziłem do okienka, usłyszałem jeszcze jak wychodząc mruczy do siebie: "Kogo oni tu zatrudniają? Ta baba nic nie rozumie, co się do niej mówi... Jakaś kompletna kretynka..."

Sporo ostatnio historii o "nocnych imprezowiczach" - dorzucę swoje trzy grosze. Kto w tej historii był bardziej piekielny - osądźcie sami.

Było to dawno temu, mieszkałem w warszawskim bloku, miałem 18 lat i szykowałem się do matury. Nazajutrz miała być próbna matura bodaj z polskiego, więc jeszcze trochę się uczyłem, a potem położyłem się spać - bo jak wiadomo nawet pełna głowa wiedzy nie przyda się, jak człowiek jest nieprzytomny. Moja mama gdzieś wtedy na kilka dni wyjechała, byłem sam w domu.

Pech chciał, że mieliśmy takich sąsiadów przez ścianę - "imprezowe towarzystwo", prymitywni, codziennie rzeka alkoholu, wrzaski, przekleństwa, kłótnie, muzyka, jazgot. Kto mieszka (albo mieszkał) w bloku zbudowanym z wielkiej płyty (zwanej długogrającą...), ten wie że właściwości izolacji dźwięku w takim budownictwie nie istnieją. Co gorsza - "duży pokój" piekielnych sąsiadów przylegał bezpośrednio do pokoju w którym spałem.

Jedenasta w nocy - impreza za ścianą. Północ - to samo. Pierwsza w nocy - impreza wyraźnie się rozkręca...

Co robić? Dziś odpowiedź byłaby prosta: zadzwonić na policję. Tylko że wtedy nie było policji, tylko milicja (maturę robiłem w 1989) i generalnie jak człowiek nie musiał, to wolał nie mieć z nią za dużo do czynienia... A impreza trwała. Nie byłem taki odważny, żeby samemu pukać do drzwi za którymi bawi się spora grupka kompletnie pijanych dorosłych ludzi (nie, niestety nie nazywam się Chuck Norris).

O drugiej w nocy nie wytrzymałem. Wpadłem na naprawdę piekielny pomysł... Na szafce przy ścianie dzielącej nasze mieszkanie (i mój pokój) od mieszkania pijanych sąsiadów stał magnetofon (tak, magnetofon, na kasety - takie to były czasy :-).

Nie był to może jakiś cud techniki - ale drewniane, oddzielne głośniki plus wzmacniacz 2 X 35 watów swoją moc miały. Co zrobiłem?

Najpierw ustawiłem głośniki przodem do ściany. Potem ustawiłem potencjometr ("głośność") na maksimum. Potem włożyłem kasetę z V symfonią Beethovena (zawsze lubiłem klasykę...). A potem wcisnąłem "play" i... szybko uciekłem do drugiego pokoju.

Kasety magnetofonowe mają na początku kawałek "pustej" taśmy, tak zwaną rozbiegówkę. Rozbiegówka przewija się jakieś 5-10 sekund. A potem...

TA-DA-DA-DAMMMMM!!!! TA-DA-DA-DAMMMMM!!!!...

Dudniło tak, że czułem drżenie szyb i ścian. Jestem pewien, że obudziłem cały blok (ale większość pewnie i tak nie spała ze względu na imprezę za ścianą).

Imprezowicze wytrzymali 20 sekund. Potem wyłączyli swoją muzykę (jeśli tak można nazwać tę rąbankę, która leciała z ich mizernego Grundiga) i wylecieli na korytarz, żeby zobaczyć CO SIĘ DZIEJE.

Tyle że ja już wtedy szybko wyłączyłem Beethovena (wybacz, mistrzu...). Zapadła cisza. A potem imprezowicze szybko i (sądząc po odgłosach na klatce schodowej) dość nerwowo rozeszli się do domów.

A następnego dnia sąsiadka i jej facet chodzili po osiedlu z jakoś mocno niepewnymi minami i przez bodaj trzy dni nic nie pili.

Wiecie co? Mam wrażenie, że oni w tym pijanym widzie uznali to chyba za coś w rodzaju "memento mori", za śmierć pukającą do drzwi. :-)

Potem jeszcze przez kilka dni różne sąsiadki dyskutowały o tym, co to było za zjawisko...

Historia opowiedziana przez Mię331 (http://piekielni.pl/10690 - a w zasadzie jeden z komentarzy pod nią) przypomniała mi scenkę z autobusu, sprzed dobrych 25 lat. Czasy PRL, kiedy nawet w Warszawie osoby czarnoskóre spotykało się jednak stosunkowo rzadko.

Jadę sobie autobusem miejskim - starym, krótkim ikarusem. Prz tylnej szybie stoją sobie dwie paniusie - na oko koło pięćdziesiątki, przeciętnie ubrane, z jakiś siatkami zakupów. Na ostatnim, podwójnym siedzeniu siedzi natomiast starsza pani w wnuczką (co wyraźnie wynika z rozmowy). Starsza pani wygląda jak dowolna inna starsza pani z warszawskiej ulicy, natomiast wnuczka - na oko jakieś 7-8 lat - ewidentnie jest mulatką. I to ciemną mulatką, wyraźnie bardziej widać w niej pochodzenie murzyńskie niż kaukaskie.

No i dwie paniusie spod tylnej szyby cały czas gapią się na babcię z wnuczką i komentują to, co widzą. Rozmawiają niby ze sobą, ale robią to tak, że całe otoczenie (łącznie z babcią) rozmowę słyszy. A cała rozmowa sprowadza się do wielokrotnie powtarzanego stwierdzenia, że "widać się dziewucha puściła z Murzynem" (dokładnie w tej formie, "dziewucha" i "puściła się"). No bo jak to tak można. No bo żadnej moralności. No, pani kochana, ale żeby z Murzynem?! Przyjechał pewnie do Polski na handel (na jaki handel, u licha, to był bodaj 1985 rok!) i się z nim puściła. No, z czarnym. No ja nie rozumiem, wie pani, ja bym tak nie mogła. Z Murzynem, no naprawdę...

...i tak dalej, i tak dalej.

Gdyby to było dziś, to bym babom nagadał - ale wtedy miałem 15 lat i byłem wychowany w szacunku do osób starszych, więc tylko gryzłem się w język i szlag mnie trafiał.

Ale babcia - choć musiała słyszeć, co piekielne baby gadają - nie reagowała. Spokojnie rozmawiała z wnuczką, mówiąc jej (co usłyszałem wyraźnie) że na tym a tym przystanku będą czekali tata z mamą i dołączą do nich w autobusie.

No, pomyślałem sobie, może być zabawnie - bo jakoś nie wyobrażałem sobie, żeby dorosły facet usłyszawszy co i jak jakieś babsztyle mówią o jego żonie i matce jego dziecka nie zareagował.

A piekielne dalej swoje, że "puściła się z Murzynem" i tak dalej.

Autobus dojeżdża do wymienionego przez babcię przystanku, otwierają się drzwi, wchodzą jacyś ludzie, mała z uśmiechem od ucha do ucha woła "Mama, tata!"...

...a panie piekielne spod tylnej szyby milkną i robią się czerwone jak piwonie, po czym szybko wysiadają żegnane niemiłosiernie kpiącym wzrokiem bliżej siedzących pasażerów.

Bo, jak się być może już domyśliliście, "dziewucha nie puściła się z Murzynem". To "dziewucha" była Murzynką (czarną jak heban zresztą, jak się później dowiedziałem - mieszkającą w Polsce Francuzką), a ojciec był białym Polakiem.

adult

Było to prawie dwadzieścia lat temu. Wracałem z uczelni po jakimś egzaminie. Koniec czerwca, upał straszny, ja dodatkowo rozgorączkowany adrenaliną po trudnym egzaminie z gatunku "pojedynek na słowa z wykładowcą".

Do domu spory kawałek, pić mi się chciało potwornie - więc czekając na autobus kupiłem u ulicznego sprzedawcy (takiego ze stoliczkiem na ulicy - w latach dziewięćdziesiątych w Warszawie to była norma...) półtoralitrową plastikową butelkę Coca-Coli.

Już płacąc widziałem że nadjeżdża mój autobus. Wsiadłem, nie było tłoku - siadłem sobie na podwójnym siedzeniu, a po chwili obok mnie usiadła pani w średnim wieku w eleganckiej, białej garsonce.

Siedzę, pić mi się chce, więc niewiele myśląc odkręcam butelkę i...

Tak, dobrze myślicie: cola po prostu eksploduje, zalewając wszystko dookoła: mnie (pół biedy), okno, siedzenia i oczywiście panią w jeszcze przed chwilą białej garsonce...

Gdybyście widzieli jej spojrzenie... Gdyby wzrok mógł zabijać, to bym tego teraz nie pisał. Wybąkałem jakieś kretyńskie przeprosiny, zacząłem coś mówić że zapłacę za pralnię - ale pani spojrzała na mnie JESZCZE BARDZIEJ morderczym wzrokiem (a ja naiwnie myślałem, że już bardziej się nie da!), więc dalej mamrocząc jakieś przeprosiny po prostu BARDZO SZYBKO wysiadłem.

Gorąco, stres egzaminacyjny - wszystko to sprawiło, że po prostu nie pomyślałem: przecież duża butla słodkiego, gazowanego napoju kupiona od sprzedawcy stojącego w pełnym słońcu na ulicy po prostu MUSIAŁA być "nabita" i trysnąć na wszystkie strony.

Minęło prawie 20 lat, ale wzroku tej pani chyba nigdy nie zapomnę...

Opowieść Jlv (http://piekielni.pl/10206) przypomniała mi nieco podobną scenę z podwarszawskiego "podmiejszczaka"...

Tłok okropny, siłą rzeczy sporo ludzi stoi "między przedziałami", w tych korytarzykach gdzie są drzwi. Stoję i ja, a razem ze mną dwie panie w średnim wieku, jakaś nastolatka i bardzo (ale naprawdę BARDZO) elegancki pan: dobry garnitur, wyraźnie markowy krawat, przewieszony przez ramię wełniany płaszcz, eleganckie okulary, bardzo dobry zegarek - pamiętam, bo aż się zdziwiłem że ktoś tak ubrany tłucze się brudnym, podmiejskim pociągiem.

Na kolejnej stacji wchodzi Piekielny: dresik, złoty łańcuch na szyi, jakieś HWDP na plecaczku. Wchodzi, staje obok nas - i zaraz po ruszeniu pociągu ze stacji wyciąga i zapala papierosa. Panie protestują, ale dres patrzy na nie pogardliwie i pali. Tu odzywa się elegancki pan. Bardzo spokojnym głosem, bez cienia agresji, mówi chłopakowi żeby zgasił papierosa, bo tu jest zakaz palenia (i pokazuje przy tym na stosowną tabliczkę). Dres zachowuje się, jakby go nie słyszał. Pali.

I wtedy ów elegancki pan zwraca się do... tych dwóch pań w średnim wieku, mówiąc:

- Panie wybaczą, zwykle nie odzywam się tak w obecności kobiet, ale chyba nie mam innego wyjścia.

Po czym zawraca się do dresa i nadal spokojnie, choć dobitnym tonem wygłasza tekst (cytuje dosłownie, pamięć mam dobrą):

- Słuchaj, głupi sk...synu! Jeśli natychmiast nie zgasisz tego p...dolonego papierosa i dalej będziesz nim tu smrodził, to ci tak przy....ebię w twój parszywy ryj, że własnego ch..ja sobie z bólu odgryziesz. Załapałeś, tępaku?

...Cisza. Dres stoi z wielkimi oczami, po czym gasi papierosa i wysiada (bo pociąg stanął właśnie na kolejnym przystanku) wygłaszając przy tym naprawdę zaskoczonym i mocno przestraszonym głosem:

- No, ale k...wa...

A elegancki pan ponownie zwraca się do tych dwóch pań:

- Raz jeszcze przepraszam, ale inaczej, jak panie same widziały, nie rozumiał. Do każdego w końcu trzeba mówić jego własnym językiem, prawda?

Muszę przyznać, że byłem pod wrażeniem.

Historia Tiszki (ta z wpadaniem pod pociąg) przypomniała mi podobną przygodę mojej mamy (która zresztą podobnie jak Tiszka miała wręcz wyjątkowy talent do robienia sobie krzywdy).

Kiedy jeszcze żyła moja babcia, mama dość często jeździła do niej - babcia mieszkała w Puławach. W tym czasie (połowa lat dziewięćdziesiątych) pociągi na trasie Warszawa - Lublin i dalej na wschód oblężone były przez Rosjan i Białorusinów przyjeżdżających tu "na handel". Jechali ci ludzie z wielkimi torbami pełnymi różnych towarów, które sprzedawali na bazarach. Większość z nich to byli porządni, uczciwi, ciężko pracujący ludzie który z tego handlu utrzymywali rodziny. Moja mama, która rosyjski znała doskonale (tłumaczyła książki z tego języka, mówiła tak że wielu Rosjan brało ją za rodaczkę) często wdawała się z nimi w rozmowy, wysłuchiwała rodzinnych historii...

Ale kiedyś trafiła na piekielnego Rosjanina. Mama wsiadała właśnie do pociągu na Dworcu Centralnym w Warszawie - już chwyciła za poręcz i podniosła nogę, żeby ją postawić na stopniu, kiedy idący za nią z wielką torbą piekielny bezczelnie odepchnął ją łokciem, żeby wsiąść przed nią. Moja mama była niewysoka, raczej drobna - pchnięta przez wielkiego byka po prostu zatoczyła się i wpadła między wagon a peron.

Do odjazdu pociągu były już minuty, mama nie miała się jak wydostać - zrobiło się zamieszanie, ktoś pobiegł po konduktora, jacyś ludzie pomogli jej wyjść na peron - a kilku facetów którzy widzieli całą scenę złapało Rosjanina, żeby przytrzymać go zanim pojawi się policja.

Mama "wynurzyła się" na peron w opłakanym stanie: rozkrwawiona ręka, podrapane i obite nogi, porwane rajstopy, naderwana spódnica - obraz nędzy i rozpaczy. A tymczasem Rosjanin wyrywał się i klął po rosyjsku, żeby go puścili, że czego od niego chcą - a jak zobaczył moja mamę, to jeszcze rzucił grubym słowem.

Tego było za wiele. Moja mama (naprawdę, metr sześćdziesiąt pięć na obcasie, ale wielkiego charakteru) stanęła przed przytrzymywanym piekielnym, wzięła się pod boki i...

...i puściła mu w jego ojczystym języku taką wiązankę, jakiej pewnie jeszcze na uszy nie słyszał. Jak sama później przyznała, trochę ją poniosło. Podobno zdążyła skomentować jego rodzinę do piątego pokolenia wstecz - a wszystko płynną, gładką, literacką ruszczyzną.

Faceta tak zatkało, że do przyjścia policjantów już się nie odezwał, a jak po chwili zjawili się dwaj mundurowi, to grzecznie z nimi poszedł, nadal nie odzywając się ani słowem, tylko podobno oglądał się za siebie z mieszaniną lęku i szacunku...

Dużo ostatnio o obsłudze linii pomocowych TPSA - i to z obu stron. Ja mam z konsultantami generalnie całkiem pozytywne doświadczenia, w większości problemów które miałem z Neostradą naprawdę starali się mi pomóc i zachowywali się kompetentnie (tyle, że nawalała cała reszta "machiny" TPSA..).

Ale raz miałem do czynienia z "piekielną" konsultantką...

Kilka lat temu ostatecznie powiedziałem "adieu" systemowi Windows (wtedy najpopularniejszy był Windows XP) i przesiadłem się na komputery Apple'a. Inny komputer, inny system operacyjny (Mac OS X). Siedzę sobie w domu i instaluję system, zadowolony że wszystko tak pięknie działa. Kończę - został mi ostatni etap, czyli uzyskanie dostępu do Internetu (pracuję w domu, bez Internetu nie ma życia...). Wyciągam płytę instalacyjną Neostrady. Na płycie - jak byk - trzy wersje sterowników:pod Windows, pod Linuksa i pod Mac OS. No więc instaluję właściwe sterowniki, przechodzę cały proces zgodnie z instrukcjami (w końcu nie jest to skomplikowane, poza tym już ładne parę razy instalowałem Neostradę i u siebie, i u rodziny) i... Zipa Dumna. Nie działa.

Po piątej próbie poddałem się i zadzwoniłem na linię pomocową.

Odbiera jakaś [P]ani. Tłumaczę jej, że taka sytuacja, że system Mac OS X, że wszystko robię zgodnie z instrukcją i nie działa. Pani najpierw standardowo upewnia się czy wszystkie kabelki podłączone (tak, podłączone) a potem mówi:

[P] Proszę zatem otworzyć manu "Start", kliknąć w "Mój komputer"...

[J] (Wcinając się) Przepraszam że przerywam, ale pani chyba nie usłyszała że chodzi o system Mac OS X...

[P] Tak, tak pamiętam. No więc proszę otworzyć menu "Start"...

[J] Proszę pani, powtarzam, chodzi o MAC OS X!

[P] No rozumiem, więc proszę otworzyć menu "Start"...

[J] (już zirytowany): Proszę pani, o czym pani mówi! Ja nie mam menu "Start"! To jest Mac OS X!

[P] (mocno zdziwiona]: No ale jak to, przecież KAŻDY WINDOWS MA MENU "START"?

[J] (załamany): Proszę pani, tłumaczę pani od pięciu minut, że TO NIE JEST WINDOWS.

[P] (zdecydowanym głosem): Aaa, to w takim razie ja panu nie pomogę. My nie prowadzimy wsparcia dla linuksa...

Rozłączyłem się, bo gdyby ta rozmowa trwała jeszcze chwilę, to powiedziałbym coś, czego dżentelmeni damom nie mówią... Zadzwoniłem po raz drugi, połączyło mnie na szczęście z bardziej kompetentną osobą.

TPSA

No to jeszcze jedna historyjka o piekielnej TPSA - zanim skomentujecie, proszę o uważne przeczytanie pierwszego zdania.

Historia miała miejsce 9 (słownie: dziewięć) lat temu. Wyprowadzaliśmy się pod Warszawę, sprzedawaliśmy nasze warszawskie mieszkanie. Mieszkanie było przedtem mojej żony, a jeszcze wcześniej należało do jej taty, czyli mojego teścia. W mieszkaniu był telefon TPSA.

Państwo którzy kupowali od nas mieszkanie nie chcieli tego telefonu, więc zadzwoniłem na infolinie TP, żeby dowiedzieć się co zrobić. Miła pani na infolinii powiedziała, że aby zlikwidować telefon (rozwiązać umowę) konieczna jest osoba, która tę umowę podpisała.

Zacząłem tłumaczyć, że umowę podpisywał mój teść - a teść niestety mieszka obecnie na drugim końcu świata.

Pani uparcie twierdziła, że innego wyjścia nie ma. Próbowałem skłonić ją do myślenia żartem - że przecież teść nie przyjedzie z USA tylko po to, żeby złożyć w TPSA wypowiedzenie umowy - ale pani była nieugięta.

Zacząłem sugerować, że może wystarczyłoby podpisane przez teścia oświadczenie przysłane faksem... albo pocztą...? Może nawet potwierdzone notarialnie...?

Nic z tego - teść musi osobiście. Inaczej "się nie da".

Myślałem, że trafiłem na wyjątkową idiotkę, ale w ciągu kilku kolejnych dni dzwoniłem jeszcze kilkanaście razy - i za każdym razem rozmowa była taka sama.

Za którymś razem nie wytrzymałem.
- Proszę pani. - Powiedziałem kolejnej pani z infolinii. – To mieszkanie jest NASZĄ WŁASNOŚCIĄ, mamy na to akt notarialny. Czy pani chce mi wmówić, że z NASZEGO mieszkania nie możemy usunąć niechcianego telefonu tylko dlatego, że ktoś inny go założył?

- Tak! - Potwierdziła pani radośnie.

Wkurzyłem się. - To ja w takim razie po prostu przestanę wam płacić za telefon. A na rachunku jest imię i nazwisko mojego teścia, więc ścigajcie go za te niezapłacone rachunki w USA. Powodzenia.

- Ale jeśli pan przestanie płacić, to MY PANU WYŁĄCZYMY TELEFON - odparła pani z oburzeniem.

Usiłowałem pani powiedzieć, że przecież WŁAŚNIE O TO CHODZI, ale nie dałem rady - dostałem takiego ataku śmiechu, że mało się nie udusiłem...

Umowę udało się rozwiązać dopiero po wizycie w jednym z ostatnich działających jeszcze wtedy biur obsługi klienta - musiałem jechać na drugi koniec miasta, odstać trzy godziny w kosmicznej kolejce i napisać oświadczenie, że "osoba która zakładała telefon wyjechała, a ja jestem właścicielem mieszkania" etc. I już - dostałem papierek o rozwiązaniu umowy. Telefon "umilkł" jeszcze tego samego dnia wieczorem.

Co oczywiście nie zmieniło faktu, że TPSA jeszcze przez PÓŁ ROKU przysyłało na nasz stary adres kolejne faktury za kolejne miesiące. Ale to już, jak mawiał Kipling, zupełnie inna historia...

TPSA

Przepraszam - będzie długo, ale krótko się nie da. Historia, zapewniam, w 100% autentyczna. Chodzi o firmę Netia SA.

Od dłuższego czasu byłem już ich klientem - miałem obsługiwany przez Netię telefon, natomiast Internet wciąż jeszcze dostarczała mi stara, (nie)dobra TP SA.

No i jakoś tak pod koniec września ubiegłego roku na całym naszym osiedlu (mieszkam w małym domku w podwarszawskim miasteczku...) pojawiły się ulotki reklamowe Netii. Że super oferta, że "Intiernet z tieliefonom za adin zloty" i tak dalej.

"Czemu nie?", pomyślałem. Wezmę rzeczony pakiet, uwolnię się na dobre od TP SA, będę miał szybsze łącze (4 Mb!), a w dodatku zapłacę taniej (bo pakiet).

Jeden telefon pod numer z ulotki - i już następnego dnia zjawił się u mnie pan "przedstawiciel handlowy" (dawniej to się nazywało po prostu "akwizytor"... I komu to przeszkadzało...).

Pan Przedstawiciel Handlowy (nazywajmy go dalej panem PH) roztoczył przede mną wizję jak z kolorowej książeczki. Netia - mówił - postawiła w moim mieście nową centralę, na światłowodach. Inna jakość Internetu, lepsze parametry połączeń... Żyć nie umierać. Jedna wada: nowa centrala, więc będzie nowy numer telefonu.

OK., ze starym numerem nie byłem emocjonalnie związany (zwłaszcza, że coraz częściej dzwoniły do mnie różne firmy z Niezwykle Atrakcyjną Ofertą). Zgodnie z zaleceniem pana PH złożyłem więc w Netii rezygnację z dotychczasowej linii, a w TP SA rozwiązanie umowy Neostrady z dniem jej wygaśnięcia, czyli z końcem roku. I podpisałem z panem PH piękną umowę z firmą Netia na pakiet Internet + telefon. Wprawdzie okazało się, że "promocja się już skończyła i założenie kabla będzie kosztowało 100 zł, a routery też już nie kosztują złotówkę, tylko kolejne 100", ale to przecież pikuś (pan Pikuś!). Może stare ulotki mieli?...

A potem - zgodnie z sugestią pana PH - czekałem grzecznie na monterów z Netii, którzy mieli założyć nowy, lepszy kabelek i nowe, lepsze gniazdko.

Pan monter zjawił się po trzech tygodniach (spokojnie, myślałem sobie, mamy czas). Popatrzył, pomyślał, głową pokiwał i oznajmił, że żeby podłączyć rzeczone lepsze, to on musi pociągnąć bodaj ze 30 metrów kabla od jakiejś tam podcentralki. I że on to zrobi, ale musi mieć na to zgodę z Netii, więc przyjdzie za parę dni.

No i...? Tak, zgadliście - nie przyszedł. Przyszedł za to list. Do skrzynki. Nawet nie polecony. "Szanowny Panie, nawiązując do podpisanej przez Pana umowy numer... informujemy, że niestety (uwaga, teraz będzie najlepsze) nie ma możliwości technicznych podłączenia tej usługi w pana miejscu zamieszkania, w związku z czym umowę uznajemy za rozwiązaną".

Łapiecie? Ulotki, przedstawiciel handlowy, cały cyrk - a teraz nie ma możliwości technicznych. Czy ktoś może mi powiedzieć, dlaczego nie sprawdzili tego wcześniej, zanim dostarczono te ulotki, etc.?

Ale nie, to nie koniec. Teraz, jak u Hitchcocka, napięcie dopiero zacznie rosnąć...

Najpierw popędziłem do TP SA żeby wycofać rozwiązanie umowy (bo inaczej od 1. stycznia zostałbym bez Internetu). A potem zadzwoniłem do Netii z awanturą. Niewielką. A jak już się poawanturowałem, to zażądałem, żeby wycofano w takim razie moją rezygnację z dotychczasowego numeru telefonu.

- Niestety, proszę pana, to niemożliwe - odpowiedział miły młody człowiek z infolinii. - Wycofać rezygnację można tylko do dziesięciu dni po jej złożeniu.

Ponieważ te zapiski czytają także damy, dlatego nie zacytuję tego, co powiedziałem miłemu młodemu człowiekowi. Wystarczyło to jednak, żeby miły etc. przełączył mnie do jakiegoś Znacznie Ważniejszego Pana (ZWP).

ZWP powiedział, że oczywiście, że natychmiast, że to się rozumie, że bez dwóch zdań. Wycofał rezygnację, i jeszcze zaproponował podpisanie nowej umowy dzięki której miałbym tańszy abonament telefoniczny (przy tych samych warunkach).

Dobre i to. Nowa umowa miała obowiązywać od 8. grudnia. Rzeczywiście, bodaj 10. grudnia przyszła już zupełnie nowa faktura, na niższą sumę. Suuuper.

Cieszyłem się... Do 21. grudnia. Bo tego dnia mój telefon zamilkł. Na amen. Awaria? Zerwane przez śnieg kable? Chyba nie, bo Neostrada działała jak zwykle (czyli tak sobie, ale jednak).

Co się stało? Tak, znowu zgadliście: niezależnie od tego ZWP który podpisał ze mną nową umowę, jakiś idiota z innego działu nie zauważył wycofania rezygnacji i spokojnie wysłał do TP SA (właściciela kabli) informację, że ten klient z telefonu i numeru zrezygnował.

A TP SA z właściwym sobie refleksem wyłączyła mi telefon.

Kolejne telefony do Netii wykazały, że w dodatku dotychczasowy numer został już "przekazany do TP SA", więc oni nic już zrobić nie mogą. "Będzie pan musiał podpisać umowę z TP SA" - oznajmiła mi jakaś kolejna panienka z infolinii.

I rzeczywiście, wkrótce dostałem od Netii list z wypowiedzeniem umowy.

Czyli tak: nowego numeru nie miałem, ale za to starego też nie. Ponieważ nie miałem najmniejszego zamiaru podpisywać nowej umowy z TPSA, założyłem sobie telefon internetowy (VoIP) - zupełnie mi wystarcza.

A potem jeszcze przez trzy miesiące (!) wymieniałem korespondencję z Netią, żeby raczyli mi zwrócić pieniądze za zapłacony z góry abonament.

Zwrócili - ale za mało. A po miesiącu - mimo WYCOFANIA zgody na obciążenie rachunku - ściągnęli mi z konta KOLEJNY abonament.

Nie będę Wam opowiadał, jaki list do nich napisałem (bo damy czytają i w ogóle...). W końcu zwrócili wszystko, co powinni - ale jeszcze w marcu, jakaś kolejne panienka z infolinii Netii, pytana przeze mnie o termin ostatecznego zwrotu pieniędzy, oznajmiła mi ze zdziwieniem, że (uwaga, teraz będzie najlepsze) "Owszem, mój telefon był zepsuty 21. grudnia, ale TERAZ JUŻ DZIAŁA, bo ona ma adnotację w systemie, że linia jest naprawiona.

Nieźle wkurzony zaproponowałem, żeby w takim razie zadzwoniła na mój stary numer i powiedziała mi, co usłyszy w słuchawce...

A kolejna panienka - dwa dni później - wprawdzie już "wiedziała", że mój numer nie działa, ale oznajmiła mi, że... zgodnie umową obowiązuje mnie okres wypowiedzenia, więc nawet jeśli umowa została rozwiązana, to i tak jeszcze jeden abonament miałem obowiązek zapłacić. Jak jej uświadomiłem że to ONI rozwiązali umowę, a nie ja, to prawie słyszałem jak jej para z uszu poszła...

Żeby nie było niedomówień: TPSA nie bronię, historyjkę o nich wrzucę następnym razem :-)

Zgodnie z obietnicą - i żeby nie być stronniczym - tym razem historia o TPSA... :-)

Tytułem wstępu:

Kiedy przenieśliśmy się z Warszawy do miasteczka G., pracowałem jeszcze dość długo w Warszawie. Po jakimś czasie jednak zacząłem pracować już tylko w domu - no i okazało się, że bez domowego Internetu ani rusz. Półtora roku (!) walczyłem z TP o podłączenie mi Neostrady. Długo mówiono mi, że "na tej centrali się nie da" - ale odpowiedni poziom up...liwości sprawia, że nawet w TPSA w końcu ktoś dochodzi do stwierdzenia typu "No załóżmy mu już ten Internet, tylko niech się wreszcie odczepi".

Założyli mi zatem Neostradę o zabójczej prędkości 128 kb/s (było to w roku Pańskim 2005). Potem - co roku przy przedłużaniu umowy trochę mi tę prędkość podnosili, tak że od stycznia 2010 r. miałem już 2 Mb/s. Na moje potrzeby było to aż nadto (Internetu używam do pracy, filmów ani muzyki nie ściągam...).

Przez pierwsze półrocze 2010 r. Wszystko chodziło jak burza... A potem się zaczęło. Od maja 2010 sieć zaczęła zrywać sygnał. To znaczy - router zachowywał się tak, jakby go ktoś zrestartował: połączenie się zrywało, po czym po chwili automatycznie logował się z powrotem. Dopóki robił to raz na godzinę, dało się żyć. Gorzej, jak robił to co minutę - to oczywiście uniemożliwiało pracę.

Telefon, infolinia, "sprawdzimy", mijały dwa - trzy dni, problem znikał. Mijały dwa - trzy tygodnie i pojawiał się znowu. Telefon, infolinia... I da capo al fine. Ileś razy wmawiano mi, że problem leży po stronie mojego routera, co okazało się bzdurą.

Między innymi dlatego tak bardzo się ucieszyłem z możliwości przejścia od 2011 r. do Netii, na nową centralę i nowe kable.

A kiedy się już okazało, że Netia "nie ma możliwości technicznych" (historyjkę opisałem w poprzednim wpisie), popędziłem do TPSA, żeby jednak przedłużyć z nimi umowę.

Uprzejmy pan z TP zaproponował mi, że za te same pieniądze za które dotąd miałem łącze 2 Mb/s, teraz będę miał (uwaga, uwaga!) 6 Mb/s.

- Ale to zadziała? - zapytałem podejrzliwie.

- Zadziała, zadziała. - Pan z TP zatarł ręce. - Sprawdziłem w komputerze, pańskie łącze taką szybkość obsłuży.

No więc od 1. stycznia miałem już mieć 6 Mb/s. Ale pan uśmiechając się dodał, że ponieważ 1 stycznia jest Nowy Rok (np, faktycznie, kto by pomyślał...), to tę zwiększoną szybkość podłączą mi już dwa - trzy dni wcześniej.

No i rzeczywiście, podłączyli. Dokładnie o 15:45 dnia 29. grudnia.

Mogę tę godzinę podać z taką dokładnością, bo w tym właśnie momencie straciłem jakiekolwiek połączenie z Internetem i nie odzyskałem go przez kolejne 3 dni.

Bo okazało się, rzecz prosta, że liczące sobie jakieś ćwierć wieku kabelki wiszące pomiędzy centralą a moim domem nie są w stanie udźwignąć takiej szybkości transferu. Zdechł pies.

Trzy dni dzwonienia (z komórki...), awantur, tłumaczenia, irytacji - dopiero po takim czasie udało się pracownikom TP wyjaśnić, że 6 Mb nie pójdzie (na szczęście potwierdził to na piśmie Pan Monter przysłany z zewnętrznej firmy, który jak usłyszał że mieli mi dać 6 Mb/s, to się obśmiał tak, że się mało nie udusił).

TP dała się więc łaskawie namówić na coś, co się fachowo nazywa "migracja", a oznacza po prostu powrót do starych, dobrych 2 Mb/s.

No więc wróciło 2 Mb/s i chodziło - tak, jak dotąd, czyli "z przerwami", ale jako tako. Przez dwa tygodnie. A potem - znowu zdechł pies. Dzwonię, infolinia... Okazało się, że patałach z którym wcześniej rozmawiałem technicznie "przeprowadził migrację" (zmniejszył szybkość), ale nie wypełnił stosownego papierka. Więc kiedy jakiś automat testował łącze, to wykrył że na moim numerze jest umowa na 6 Mb/s, a działa 2 Mb/s. I - jak to durny automat - podwyższył do 6. I łącze zdechło, rzecz prosta.

Tym razem - przyznam - już mnie trochę poniosło. Zadzwoniłem nie na infolinię, ale do centrali TP w Warszawie, zrobiłem taką awanturę, że chyba im kable iskrzyły - że od dziewięciu miesięcy nie są w stania naprawić głupiego zrywania sygnału, że... i tak dalej.

Chyba (wreszcie...) ktoś się przejął. Po dwóch dniach przyszedł do mnie pan monter i powiedział mi, że "teraz już powinno działać".

- Dobra, dobra - powiedziałem. - Od prawie roku to słyszę...

Ale wtedy pan monter wyjaśnił mi, że przełączyli moje łącze z jakiejś podcentralki przy ulicy X. do podcentralki przy ulicy Y.

Dowcip polega na tym, że ulica X. leży w centrum mojego miasteczka. Od mojego domu do centralki licząc "po kablach" było prawie 5 kilometrów - a na tej trasie bodaj ze 4 połączenia kabli. I przy większej szybkości po prostu się rwało.

A na ulicę Y. "po kablach" jest od mojego domu 300 metrów.

I 6 Mb/s śmiga jak strzała, bez problemów.

Tylko wytłumaczcie mi, dlaczego dojście do tego prostego rozwiązania zajęło "fachowcom" z TP niemal rok? I kto, na brodę Nelsona, wpadł na genialny pomysł podłączenia mnie do centralki położonej 5 kilometrów dalej, skoro taka sama centralka stoi w sąsiedniej uliczce?

No, w sumie i tak dobrze że nie podłączyli mnie w Szczecinie na przykład, prawda?