Osoby jedzące w tej chwili proszone są o zakończenie konsumpcji, ewentualnie o przeczytanie tej historii później.

Moja psica, Kruszyna, dostała potężnych (choć krótkotrwałych) sensacji żołądkowych. Jako że miłość i sra**ka przychodzą znienacka, biedna zdążyła tylko przybiec do mnie pod łazienkę i krótkim piśnięciem zaalarmować, że coś jest nie tak, ale już w następnej chwili środek przedpokoju został "przyozdobiony" imponującej wielkości psią kupą o półpłynnej konsystencji i powalającym smrodzie.

No cóż, Kruszyna z Młodą na spacer (bo może to jeszcze nie koniec), a ja sprzątam, gratulując sama sobie posiadania w domu jednorazowych rękawiczek, bez tego ciężko by było. Po usunięciu "konkretu" przymierzałam się już do czyszczenia/prania chodniczka w przedpokoju, kiedy olśniło mnie, że co ja do chole*y robię! Chodniczek był stary, nawet (kiedyś) ładny, ale już mocno zniszczony, więc w sumie dobra okazja, aby go wyrzucić. Zwinęłam w ładny, ciasny rulon, związałam, aby się nie rozwalał i wyniosłam do śmietnika.

Po upływie dwóch czy trzech godzin pukanie do drzwi. Sąsiadka. Z moim chodniczkiem. I z pretensjami. Nie przytoczę słowo w słowo, ale postaram się możliwie najwierniej.

Sąsiadka z wojowniczą miną, napastliwym tonem:

- To pani wyrzuciła ten chodniczek?

- Tak, ja... - moja odpowiedź była lekko niepewna, bo już zastanawiałam się, jakiż to straszliwy błąd popełniłam, do niewłaściwego pojemnika wyrzuciłam czy co?

- No jak tak można!?! Przecież on śmierdzi! I środek jest cały w g*wnie!

- Właśnie dlatego go wyrzuciłam...

- Ale on się do niczego już nie nadaje!

- ???

- Bo ja go chciałam sobie do domu wziąć! Kawałek odwinęłam, ładny był, to zabrałam, a w domu co się okazało! Zniszczony! I śmierdzi! Jak ja ten smród wywietrzę?

No cóż, ja wywietrzyłam w parę minut, nie wiem jakie pani sąsiadka stosuje metody wietrzenia, bo jeśli poprzez uchylenie jednego okna na parę milimetrów, to faktycznie może być problem. Tego jednak już nie powiedziałam (udało mi się odpowiednio wcześniej ugryźć w język), zamiast tego zapytałam grzecznie:

- Ale ja nadal nie rozumiem, o co pani ma do mnie pretensje i czego pani oczekuje?

- No jak to? Śmierdzi mi w domu! I myślałam, że chodniczek do przedpokoju będę miała, bo potrzebuję, a tu co? On zniszczony...

Ponieważ sytuacje o takim natężeniu absurdu raczej mnie śmieszą, niż wkurzają, gdzieś od połowy tej konwersacji miałam coraz lepszy humor. W odpowiedzi na wyczekujące spojrzenie sąsiadki po jej ostatnim zdaniu rzuciłam "proszę poczekać" i weszłam na chwilę do mieszkania. Szybko zlokalizowałam potrzebne mi rzeczy, po czym wręczyłam jej: ulotkę o likwidacji hurtowni dywanów w okolicy (ceny do -70%), kupiony kiedyś tam odświeżacz powietrza o nie pasującym mi zapachu oraz kilka jednorazowych rękawiczek (w razie gdyby jednak zdecydowała się czyścić ten chodniczek). Głośno powiedziałam "do widzenia" i zamknęłam drzwi, specjalnie głośno przekręcając klucz w zamku od wewnątrz.

Na koniec apel - bo wiem, że Piekielni uwielbiają apele. Otóż nie wyrzucajmy do śmietnika zniszczonych, nie nadających się do użytku rzeczy! Wyrzucajmy tylko takie, które ktoś jeszcze może sobie wziąć, użyć, skorzystać! Nie bądźmy egoistami.

P.S. Kruszyna już zdrowa.

blok_mieszkalny

Maj. Sezon "komunijny". I u (niektórych) dzieci sezon na "licytacje" - ja dostałem/am lepszy prezent!

Młoda nie jest materialistą, staram się jej wpajać inne wartości niż kult rzeczy i pieniądza, ale jest też dzieckiem i czasem daje się nakręcać na wyliczanki "ja mam lepiej".

Od razu w niedzielę poinformowała mnie (chociaż bez szczególnej zazdrości), że Kasia/Basia/Janek/Franek dostali to i to (czytaj - wypasione prezenty).

Po wytłumaczeniu, że w Pierwszej Komunii nie prezenty są ważne, zeszłam na poziom "dziecko" i zadałam jej dwa pytania:

- A ty dostałaś to, o czym marzyłaś?

- Tak.

- I jesteś zadowolona ze swoich prezentów?

- Tak, bardzo!

- No to o co chodzi?

Okazało się, że już o nic. Ale nadszedł poniedziałek, Młoda wróciła ze szkoły z informacjami, że Kasia/Basia/Janek/Franek twierdzą, że ich prezenty są lepsze, droższe i Młoda nie ma tego, co oni mają. Może powinnam po raz kolejny wytłumaczyć to, co powyżej. Ale się z lekka zdenerwowałam tą całą "licytacją" i postanowiłam ją uciąć:

- Ale ty dostałaś prezent taki, jakiego żadne dziecko nie dostało. Nikt inny tego nie ma.

- ???

- W dodatku sama sobie zrobiłaś ten prezent. Dzień przed komunią zdobyłaś brązowy medal na ogólnopolskich zawodach, czy ktoś ma taki "prezent"?

Do dzisiaj cisza. Jakoś już nie słyszę, co dostali Kasia/Basia/Janek/Franek. Co prawda nie wiem, czy uznali, że jednak nie "przelicytują" Młodej, czy też dla niej jest to już nieważne, ale to raczej nie ma znaczenia...

szkoła

Znajoma ma małe kotki do oddania*, chętnych na nie w najbliższym otoczeniu brak, więc trzeba szukać inaczej. Kociaki sfilmowane, filmik wraz z informacją, że te oto maluchy szukają dobrych domów wrzuciłam na fb. Ponieważ chciałam, aby dotarł do jak największej liczby osób, poprosiłam - jeśli nie chcesz/nie możesz wziąć kotka, to udostępnij. W związku z tym post musiał iść jako publiczny, bo ogólnie to wszystkie ustawienia na fb mam baaardzo prywatne i tylko dla znajomych. Na efekty nie musiałam długo czekać:

- siedem zaproszeń do grona znajomych od kompletnie mi nieznanych facetów (tylko z jednym mam jednego wspólnego znajomego);

- kilkanaście wiadomości w folderze "inne", zaczynające się od słów "witaj aniołku" czy coś w tym stylu;

- zero zainteresowania kotkami...

Co robię nie tak?

*kotka była już w ciąży, kiedy znajoma ją przygarnęła, w odpowiednim czasie oczywiście zostanie wysterylizowana.

facebook

Historia użytkownika Lenerox o parkowaniu w ten sposób, aby młodzi sportowcy i ich mamusie mieli jak najmniej do przejścia, przypomniała mi sytuację z pewnego zebrania.

Zebranie przed obozem letnim. Sportowym. Treningowym. Większość już "obcykana" w temacie, bo to nie pierwszy obóz ich dzieci, więc pytania raczej rozsądne i dotyczące ważnych spraw, aż nagle pada pytanie od jednej z mamuś:

- A czy one muszą tak daleko chodzić na te treningi? Nie można znaleźć czegoś bliżej? Albo może dowozić ich busem?

Zgłupiałam... Miejsce zakwaterowania znajdowało się ok. 5 minut drogi od miejsca treningu... No dobra, licząc, że idzie spora grupka dzieci, może zajmowało im to 7 minut. Przypominam, obóz treningowy! Dla dzieci, które miały po 3 godziny treningu dziennie, a na obozie od 5 do 6 godzin. I taka mamusia się obawia, czy siedmiominutowy spacerek nie jest za bardzo forsowny dla jej dziecka, a jeszcze kilka ją poparło.

Wtedy zabrakło mi słów, aby to jakoś skomentować, więc i teraz pointy nie będzie.

obóz_sportowy

Dawno nikt nie narzekał na swojego operatora, no to ja się "poskarżę" na pomarańczową sieć.

Cała opisana poniżej akcja toczyła się jakieś dwa-trzy miesiące, a dzisiaj miała swój finał - najprawdopodobniej jest to też finał mojego wieloletniego korzystania z usług "pomarańczowych". Telefon u nich miałam "od zawsze" - najpierw na kartę, potem abonament, potem różne inne usługi np. internet mobilny, no, ogólnie, jak coś potrzebowałam z tego typu usług, no to "pomarańczka", bo tam mam już to, to i to. Kiedy Młoda "dorosła" do własnego telefonu, oczywistym dla mnie było, że wezmę jej abonament w pomarańczowej sieci. Ponieważ tych usług miałam dużo, często zmieniały się ich konfiguracje - "To może to pani połączymy w jeden pakiet, będzie taniej", z podanych sugestii oraz ogólnie z obsługi w salonie (najbliższym mi) byłam zadowolona, no ale do czasu...

Jakieś trzy miesiące temu doszłam do wniosku, że niepotrzebny mi już internet mobilny - stary (choć w dobrym stanie - Młoda szanuje sprzęt) tablet leżał zapomniany gdzieś w kącie, w domu mam światłowód, a do sprawdzenia czegoś "na już" wystarczy (i mnie, i Młodej) to, co mamy w abonamencie. Jak pomyślałam, tak zrobiłam - poszłam do salonu, przedstawiłam sprawę, wspólnie z przemiłą panią konsultantką "stworzyłyśmy" piękne pismo o rezygnacji z usługi, poszło...

Po kilku dniach dostałam sms-a (cytuję prawie dosłownie): "Pomarańczowa miłość jest ofertą pakietową i nie może być przeniesiona do oferty na kartę. Rezygnacja obejmuje obie usługi (telefon i internet). Potwierdzamy przyjęcie rozwiązania umowy dla numeru 123456789 i 987654321. Odłączenie nastąpi 25-05-2019." Ale zaraz, zaraz. Z tego wszystkiego zgadza się tylko jedno - wymieniony przez nich nr telefonu faktycznie był z pakiecie z internetem mobilnym. Nie sądziłam, że to jakiś problem, bo jak pisałam wcześniej, wszystkie moje usługi u pomarańczowych występowały w różnych konfiguracjach, a panie konsultantki z salony "żonglowały" tymi usługami z wprawą zawodowego ekwilibrysty, aby tylko uzyskać jak najlepszy efekt. Nie było mowy o przenoszeniu nr na kartę, po prostu chciałam zrezygnować z jednej usługi, a drugą zostawić - w abonamencie, nie na kartę!

Oczywiście pognałam do salonu, pani konsultantka po mruknięciu "co za debile" stworzyła nowe pismo, w którym to wszystko wyjaśniła, po czym uspokoiła mnie, że nie ma mowy, żeby mi odłączyli oba numery. "Proszę czekać na odpowiedź, w razie czego proszę przyjść do mnie znowu". Czekałam prawie miesiąc, po czym udałam się do salonu. Nowe pismo oraz "pani Xynthio, jesteśmy w kontakcie, ja będę osobiście monitorować tę sprawę, to nie pierwszy taki przypadek i wiem, że można zrezygnować z jednej części usługi bez odłączania drugiej!"

Na drugie pismo doczekałam się odpowiedzi: "Potwierdzamy przyjęcie zgłoszenia. Większość spraw załatwiamy do 7 dni", a po tygodniu następna informacja: "Wyjaśniamy zgłoszenie. Odpowiemy najpóźniej do 29-05-2019. Przepraszamy za opóźnienia." No cóż, znowu pogalopowałam do salonu, bo termin "najpóźniejszego" rozpatrzenie zgłoszenie był ładnych parę dni późniejszy, niż data planowanego odłączenia numeru! Pani konsultantka zapewniła mnie, że w takim razie termin odłączenia jest przesunięty do dnia rozpatrzenia zgłoszenia, nie mam się czego obawiać, a w ogóle to na 101% nr telefonu zostanie zachowany.

Tak, uwierzyłam. Wiem, głupia ja. Nie posłuchałam głosu gdzieś z tyłu głowy, który od czasu otrzymania pierwszego sms-a powtarzał mi natrętnie: "przenieś numer zanim ci go odłączą, przenieś numer do jakiejkolwiek innej sieci, przenieś numer!!!" Dzisiaj jest 25-05-2019. I co? I nr telefonu Młodej (tak, to był jej numer) jest odłączony... A moje wku*wienie sięga zenitu, tak, na siebie też jestem zła, kto mi kazał wierzyć w zapewnienia konsultantki...

Działania? No cóż, Młoda ma już inny numer w innej sieci, ale to jednak kłopot - nr telefonu służył jej też m.in. do logowania się na messengera i różnych innych "głupotek". Oprócz tego rozważam przeniesienie wszystkich pozostałych usług do innej sieci - mam jeszcze drugi pakiet "pomarańczowa miłość" - światłowód, TV, telefon stacjonarny (o dziwo, mnie się przydaje) i komórkowy (mój numer). Po takiej akcji nie mam ochoty pozostawać dalej u pomarańczowych.

Na koniec mały smaczek - chcąc zrezygnować z internetu mobilnego, sprawdziłam na "Mój Pomarańczowy", jaką karę zapłacę za zerwanie umowy (sporo brakowało do końca umowy). Otóż wyświetliła mi się informacja, że 50 zł*. Parę dni później, gdy składałam pismo z oficjalną rezygnacją, poprosiłam panię konsultantkę, aby mi to jeszcze raz sprawdziła - kara wynosiła wtedy 40 zł*. Natomiast w sms-ie informującym o odłączeniu obu numerów była na samym końcu informacja o karze za zerwanie umowy, wynosiła ona 80 zł*.

Orange Love? Dla mnie to w tej chwili Orange Hate!

*kwoty podane w zaokrągleniu w dół.

orange

Ostatnio częste jest narzekanie na pieszych, że przepisy ruchu drogowego ich faworyzują, że są traktowani jak "święte krowy", że pieszy nie wiadomo co musiałby zrobić, aby uznano, że wypadek był z jego winy...

Sytuacja z dzisiaj.

Matka z dziewięcioletnią córką zbliżają się do pasów. Jedzie samochód, bardzo powoli, matka uznaje, że kierowca widzi ich i zwalnia przed przejściem, więc przechodzi. Niestety, kierowca nie zmienia prędkości (niewielkiej, ale stałej), matka, orientując się w sytuacji, usiłuje wycofać się z powrotem na chodnik. Jej się udało, dziecko opóźnione o ćwierć kroku czy ułamki sekund zostaje zahaczone lusterkiem samochodu. Nie wiem, jaka była prędkość samochodu (matka oceniała ją na ok. 10 km/h), ale dziecko przewróciło się, krew się polała (wybity ząb - jedynka), sytuacja ogólnie kwalifikująca się do przyjazdu pogotowia i policji.

Przyjechali jedni i drudzy.

Pogotowie. Dziewczynka w szoku, rozhisteryzowana, nie dała się zbadać. "No, to pani ją weźmie do domu i obserwuje, w razie czego szybko do szpitala". Noż kur...

Policja. "Ale to pani wina, nie zachowała pani odpowiedniej ostrożności, przez ulicę można przejść dopiero wtedy, kiedy upewni się pani, że pojazdy się zatrzymały". Ale że co? Ja naprawdę nie namawiam nikogo do wkraczania na jezdnię pewnym krokiem niezależnie od sytuacji, bo "jezdem pieszym i mam pirszeństwo", ale do cholery, zbliżam się do pasów, widzę WOLNO jadący samochód, więc przechodzę, bo uznaję, że zwalnia przed pasami!

No wiem, nie jestem obiektywna. Sytuacja przydarzyła się mojej przyjaciółce i może to zakłóca mi racjonalne myślenie. Z jednej strony ja sama często powtarzam: "nie sprzeczam się z samochodem o pierwszeństwo, bo jest większy, cięższy i szybszy ode mnie" oraz "co mi przyjdzie z tego, że miałam pierwszeństwo, jak wyląduję połamana w szpitalu?", ale z drugiej strony - podchodzę do pasów, widzę zwalniający samochód, więc przechodzę, nie czekam, aż on się całkiem zatrzyma. Gdybym czekała, sądzę, że kierowcy kilku następnych samochodów wypowiedzieliby w myślach wiele "miłych" słów pod moim adresem...

Dla mnie w tej chwili najważniejsze jest to, czy córce przyjaciółki na pewno nic się nie stało. No, oprócz wybitej jedynki, ale tym będziemy się martwić później.

Pani kierująca autem miała prawie 70 lat. Nie widziała mojej przyjaciółki z dzieckiem, ale przecież jechała powoli i ostrożnie...

P. S. Pasy znajdowały się dokładnie przed szkołą (przyjaciółka zaprowadzała córkę do szkoły), przed nimi znajdował się znak drogowy A17 (Uwaga na dzieci).

przejścia_dla_pieszych

Historia użytkownika czerwony_parasol przypomniała mi mojego byłego pracodawcę.

Był sobie zakład produkujący coś - dla historii absolutnie nieważne co. Zakład ten miał również swoją filię w pobliskim miasteczku. My (czyli pracownicy owej filii) byliśmy ciągle informowani przez naszych zwierzchników, że w głównej siedzibie pracownicy robią więcej, lepiej, szybciej, że mamy się bardziej starać, że dlatego nie otrzymujemy premii itp. No cóż, staraliśmy się, ale kierownictwo ciągle niezadowolone... Nie słuchali naszych delikatnych sugestii, że pracujemy na przestarzałych maszynach (niektóre podejrzewałam o migrację prosto ze złomowiska), że braki w zaopatrzeniu - nie mieliśmy magazynu, tylko mały magazynek, wszystkie półprodukty dojeżdżały z głównego zakładu, i czasami brak jednego elementu powodował, że produkcja stawała. Nie ma zmiłuj się, źle pracujemy i koniec!

Chyba jednak aż tak źle nie pracowaliśmy, bo któregoś dnia nawiedził nas szanowny pan prezes, czyli właściciel obu w/w zakładów. Przeszedł się po hali, popatrzył, po czym udał się do kierownika i zażądał listy dziesięciu najlepszych pracowników (nie mówił kierownikowi, po co mu to). Listę otrzymał, zerknął na nią i stwierdził, że od przyszłego miesiąca te osoby pracują w głównym zakładzie. Kierownik zbladł, bo 10 osób to była jakaś 1/3 stanu osobowego, poza tym uczciwie wymienił najlepszych. My, pracownicy przewidziani do "awansu"* raczej byliśmy zadowoleni.

Koniec końców stanęło na siedmiu osobach. Pierwszy dzień pracy w nowym miejscu był dla nas mocno stresujący, ponieważ dostaliśmy od pracowników głównego zakładu porządny opieprz za... zawyżanie norm. Cytuję: "Czy wy żeście tam och*jeli, czy co, zapi*przacie jak małe robociki, co chwila nam przez was normy podnoszą!!!".

No pomysł w sumie genialny, wmówić jednym, że drudzy pracują lepiej, i już mamy samonakręcajacy się mechanizm - więcej! lepiej! szybciej!

*Przeniesienie do głównego zakładu przyjęliśmy jako "awans", ponieważ tam płacili lepiej. Teraz już nie pamiętam, bo to było duuużo lat temu, ale podstawa była chyba taka sama, natomiast nas w fili "omijały" wszystkie dodatki i premie - jak już ktoś dostał premię, to były to naprawdę śmieszne pieniądze, w odniesieniu do dzisiejszych realiów płacowych to było jakieś 100 zł.

produkcja

Pracuję jako opiekunka osób starszych w domu opieki.

Miałam ochotę napisać banał typu "starość jest straszna", ale to nieprawda. Starość jest po prostu specyficzna i u każdego inna...

Pani (powiedzmy) Basia ma ogromne problemy z pamięcią. Zapomina, w którym pokoju mieszka, zapomina, o której godzinie jest obiad, zapomina, że przed chwilą dostała swoje leki i przychodzi się o nie upomnieć.

Ale pamięta, że rodzina obiecała zabrać ją do siebie na Wielkanoc. Cały dzień dzisiaj pobudzona, podekscytowana, co chwilę próbowała zakładać kurtkę i buty, bo przecież zaraz po nią przyjdą!

Nie przyszli.

Oni też kiedyś będą starzy. I to jest jedyna sprawiedliwość na tym świecie.

dom_opieki

Czasem przeglądam Piekielni.pl metodą "losuj" i jakoś tak się ostatnio złożyło, że poczytałam sobie dużo historii o psach - psach agresywnych albo tylko sprowokowanych do agresji ludzką głupotą. I oczywiście przypomniało mi się...

Wiele lat temu moja codzienna trasa do pracy i z pracy prowadziła przez cichą, spokojną uliczkę zabudowaną domkami jednorodzinnymi. Dom, płot, ogródek (czy tam inny kawałek terenu), a w ogródku zazwyczaj pies. Całą drogę przez tę uliczkę towarzyszyło mi więc psie poszczekiwanie zza płotów - od przyjaznego, poprzez neutralne, aż po poważne psie ostrzeżenia "ja tu pilnuję!". Wydaje mi się, że nie trzeba być jakimś szczególnym znawcą psów, żeby rozpoznać po szczekaniu nastawienie psa do ewentualnego kontaktu, no ale mogę się mylić, ja jestem "psiolubem" i do żadnego psa nie jestem z góry nastawiona negatywnie.

Dobra, do czego zmierzam. Tak jak pisałam, wachlarz psich zachowań (poszczekiwań) i poziomu agresji był różny, ale był też na tej uliczce PIES. Tak, Caps Lockiem, należy mu się. Jest jakaś skala psiej agresji? Jeśli tak, on się w niej na pewno nie mieścił. Zresztą nie wiem, czy to był PIES, czy też raczej furia wcielona, skumulowana nienawiść, kwintesencja wściekłości i zajadłości, dzikie pragnienie "ugryźć! zabić! rozszarpać na strzępy!". Według mnie, nawet największy laik w temacie psów i psich zachowań powinien wiedzieć, że ten PIES jest po prostu niebezpieczny. A co robili ludzie? Oto mój TOP ludzkich zachowań względem tej bestii:

1. Matka z dzieckiem. "Zobacz, jaki fajny piesek, jak śmiesznie szczeka, chcesz go pogłaskać?". Nie interweniowałam, bo dziecko mądrzejsze od matki, na taką propozycję po prostu wybuchnęło płaczem, matka odpuściła.

2. "Jestem oazą spokoju, żyję w harmonii ze wszechświatem, zwierzęta mnie uwielbiają, ten PIES też się do mnie przekona". No cóż, przynajmniej nie próbował wpychać rąk między sztachety, przekonywał psa tylko werbalnie albo po prostu stał i patrzył na niego. Osiągnął tylko to, że pies na jakiś czas ochrypł, bo nie zamierzał przestać szczekać (i warczeć jednocześnie, do dzisiaj nie wiem, jak to robił, że prawie równocześnie ze szczekaniem było słychać głuchy, złowrogi warkot - tak, na pewno był tam tylko jeden pies). Dał spokój dopiero po jakichś dwóch tygodniach.

3. Gówniarze. "Ty, zobacz, jak on się śmiesznie wścieka, chodź go podrażnimy!". Drażnienie polegało na waleniu jakimś kijem w sztachety, PIES oprócz skumulowanej nienawiści miał też niesamowity refleks, bo wykorzystał ułamek sekundy, kiedy to kij znalazł się nie na sztachetach, ale między nimi, złapał i szarpnął. Gówniarz z krwawiącą dłonią (chyba skaleczoną o płot, bo gdyby PIES go złapał zębami, to raczej by już nie puścił...) uciekł w panice, koledzy wraz z nim.

4. Przechodnie. "Ło matko, co to za bydlę, jak można coś takiego trzymać, po policję trzeba zadzwonić, przecież on kiedyś kogoś zeżre! Ja tu zawału mało co nie dostałam/em!!!". No fakt, pierwsze spotkanie z PSEM dostarczało niesamowitych wrażeń słuchowych i emocjonalnych, ale posesja była naprawdę dobrze zabezpieczona. Płot (nie siatka, jak w sąsiednich domkach) wysoki, z grubych, solidnych sztachet, więc według mnie nie było się czego obawiać.

Nie wiem, dlaczego ten PIES tak się zachowywał. Czy miał za sobą jakieś traumatyczne przeżycia? Czy po prostu nieco za silny instynkt obrony własnego terytorium (zaczynał szczekać w momencie wkroczenia intruza na chodnik przed "jego" posesją, uspokajał się po opuszczeniu tego odcinka chodnika).

Wiem tylko, że ja, jako "psiolub", nigdy bym nie próbowała w żaden sposób się z nim zaprzyjaźnić, bo stwierdzenie "ten pies nie życzy sobie żadnych kontaktów" jest w tym przypadku bardzo łagodnym eufemizmem... Więc czy ktoś może mi wyjaśnić pobudki ludzi, którzy na siłę próbują "zaprzyjaźnić się" z psem, który sobie tego ewidentnie nie życzy? Ewentualnie wręcz przeciwnie - drażnią go, a potem płacz, bo pies zaatakował?

Ludzie, myślcie! Podobno tym właśnie różnimy się od zwierząt.

cicha spokojna uliczka

Dyrektor(ka) Roku.

Poinformuj pewną grupę pracowników, że dokładasz im obowiązków - na razie sporadycznie, ale w sumie to: "przyzwyczajajcie się, bo docelowo tak będzie na stałe”. Innym pracownikom zmniejsz zakres obowiązków.

Zebranie na temat planowanych zmian? "Nooo, gdzieś tak w przyszłym tygodniu zrobię. Nie narzekajcie, gdzie indziej też tak mają!". Fajnie, ale ja się nie zatrudniałam GDZIE INDZIEJ, tylko tutaj. Na konkretne stanowisko, z konkretnym zakresem obowiązków (tak, mam to na piśmie).

Kilka razy stanowczo podkreśl, że mamy nawet nie myśleć o podwyżkach, bo nie ma na to pieniędzy (inni dostali). Aha, no i premii też nie będzie (to już dotyczy wszystkich).

Według mojego rozeznania od poniedziałku ładnych kilka osób zamierza się "przespacerować" do biura po autograf na piśmie zatytułowanym WYPOWIEDZENIE UMOWY O PRACĘ. W tym ja.

Ciekawe, dlaczego...

praca