Jakiś czas temu pojawiła się historia, w której autor opisywał perypetie związane z próbą umiejscowienia ślubu zawartego na Bali. No cóż, właśnie się przekonałam, że wcale nie trzeba latać na egzotyczną wyspę, żeby rozbić się o niekompatybilne procedury.

Kiedy podjęliśmy decyzję o zalegalizowaniu związku, też zamarzył nam się ślub na plaży, jednak ze względu na chęć spędzenia tego dnia w gronie bliskich nam osób oraz w celu uniknięcia potencjalnych komplikacji urzędowych zrezygnowaliśmy z równikowego słońca i ciepłego, turkusowego morza na rzecz białego piasku nad Bałtykiem i wybraliśmy rodzimy kraj męża.

Wybór w dużej części podyktowany był też tym, że Szwecja nie wymaga jakiejś skomplikowanej papierologii. Aby wziąć tam ślub należy przedstawić dowód osobisty oraz jakikolwiek dokument potwierdzający wolny stan cywilny, co ważne, wystawiony przez kraj zamieszkania (nie kraj pochodzenia). W naszym wypadku wystarczyło zaświadczenie o zameldowaniu wystawione przez lokalny urząd meldunkowy, na którym był podany również stan cywilny. Koszt uzyskania dokumentu - 10 euro za 2 sztuki, czas spędzony w urzędzie - 5 min, koszt ślubu cywilnego w Szwecji - okrągłe zero, kraj uznaje, że takie rzeczy należą się obywatelowi jak psu buda i nie pobiera żadnych opłat skarbowych.

Dla porównania, gdybyśmy zdecydowali się na Polskę lub Niemcy, sprawy byłyby bardziej skomplikowane. Wymagane byłoby wówczas zaświadczenie o zdolności prawnej (braku przeciwskazań) do wstąpienia w związek małżeński, wystawione przez USC w kraju pochodzenia każdego z nas (plus w Polsce byłoby dodatkowo konieczne angażowanie tłumacza przysięgłego na czas ceremonii).

Problem polegałby na tym, że Szwecja nie wystawia takiego zaświadczenia obywatelom mieszkającym poza jej granicami. Mogłaby je wystawić tylko na podstawie identycznego zaświadczenia wystawionego przez urząd w kraju zamieszkania, którego Niemcy mu nie wystawią, gdyż nie jest ich obywatelem.

To znaczy w ostateczności mogliby wystawić, ale tylko na podstawie identycznego zaświadczenia wystawionego przez urząd w kraju pochodzenia, czyli Szwecji (która go nie wystawi, bo on tam nie mieszka), a więc bujaj się chłopie od Annasza do Kajfasza, ale marne szanse, że ktoś zaproponuje wyście z impasu. Tak więc Szwecja była niejako oczywistym wyborem.

Procedura ze ślubem cywilnym wygląda tak. W Szwecji nie ma USC, organizacją papierów zajmuje się skarbówka (Skatteverket). Samego ślubu udziela prywatny Mistrz Ceremonii (przypomina to polski ślub humanistyczny, tyle że ma moc prawną). Mniej więcej 3-4 miesiące przed ślubem należy stawić się w skarbówce osobiście i przedstawić wymagane dokumenty (o których pisałam wyżej). Kilka tygodni później przychodzi tzw. licencja, ważna 4 miesiące, którą w dniu ślubu należy dać Mistrzowi Ceremonii, on ją później podpisuje i wysyła do Skatteverket (Mistrz Ceremonii ma bodajże status urzędnika, tylko nie jest formalnie zatrudniony przez żadną instytucję).

Ze względu na wybuch epidemii i związane z tym ograniczenia, naszą uroczystość musieliśmy przesunąć na przyszły rok (perypetie z tym związane opisałam już w innej historii). Żeby nie tracić jednak licencji i uniknąć korowodu związanego z wyrabianiem nowej, umówiliśmy się z Mistrzem Ceremonii (nazwę ją Ingrid), że przyjedziemy cichaczem w tym roku, podpiszemy papiery, a resztę ceremonii zrobimy w przyszłym roku. Tak też zrobiliśmy, dokumenty podpisane początkiem lipca, po czym nadszedł czas, żeby umiejscowić dokument w polskich księgach Stanu Cywilnego. I zaczęła się zabawa.

W konsulacie poinformowano mnie, jaki dokumenty będę musiała złożyć: odpis aktu ślubu, odpisy aktów urodzenia mój i męża, dowód opłaty skarbowej (50 euro, cenią się) i chyba kopie dowodów tożsamości. Pierwszy problem - Skatteverket nie wystawi odpisu aktu urodzenia oraz aktu ślubu, gdyż takie dokumenty w Szwecji nie istnieją. Jedyne, co mogą wystawić, to wyciąg z bazy danych dotyczący mojego męża, gdzie znajdą się jego dane osobowe, informacje na temat urodzenia, rodziców, oraz faktu, że wziął ślub.

Jeśli chodzi o mnie, to będzie tam figurowało moje imię i nazwisko. I nic więcej, bo jako że nigdy nie mieszkałam w Szwecji, nie mam ich numeru podatkowego i nie figuruję w ich bazie danych. Nie mogą odnotować również faktu, biorąc ślub przyjęłam nazwisko męża. Wpiszą tylko dotychczasowe i już. Dobra wiadomość w tym wszystkim jest taka, że dokument mogą wystawić w wersji dwujęzycznej szwedzko-polskiej. Przynajmniej odpadnie problem z tłumaczeniem. Poprosiliśmy jeszcze o wersję szwedzko-niemiecką, żeby przedstawić w urzędzie meldunkowym w miejscu zamieszkania (jest to konieczne do zmiany klas podatkowych). Druga dobra wiadomość: koszt dokumentów - zero.

Kontaktuję się ponownie z konsulatem, tłumaczę, jak wygląda sytuacja i pytam, co teraz. Trafiłam na bardzo miłą i pomocną panią. Tak, ona wie, że w Szwecji nie ma takich dokumentów, niech przyślą, co mogą przysłać, ona prześle to do USC w moim mieście w Polsce i wytłumaczy, co i jak. Jeśli chodzi o zmianę nazwiska, to muszę tylko wypełnić załączony formularz z deklaracją, zapłacić drugie 50 euro (cenią się), wszystko zeskanować, wysłać jej mailem i chyba powinno być ok.

W połowie lipca przyszły dokumenty. Zeskanowałam, wysłałam pani w konsulacie i czekam na odpowiedź. Po jakichś 2 tygodniach dzwonię i pytam o status sprawy.
- No jak to jaki jest status? Na razie żaden, bo cały czas czekamy na oryginały dokumentów, które miała pani przysłać pocztą.
- Nikt nic o tym nie wspomniał. Mówiła pani tylko o skanach.
- A to widocznie zapomniałam. To proszę szybciutko dosłać oryginały.

Dosłałam szybko oryginały i czekam na rozwój wypadków. W połowie sierpnia dzwoni pani z konsulatu. Jest problem. A w zasadzie dwa problemy. USC w moim rodzinnym mieście odrzucił moje papiery z dwóch powodów. Raz, otrzymany wyciąg z bazy danych Skatteverket ma tytuł w stylu "w celu przedstawienia jako odpowiednik aktu ślubu", w związku z czym potrzebny będzie jeszcze jeden dokument, dokładnie ten sam wyciąg z tymi samymi informacjami, tylko z tytułem "w celu przedstawienia jako odpowiednik aktu urodzenia" (czyli Skatteverket musi nam przysłać jeszcze raz dokładnie to samo, tylko pod inną nazwą), a dwa, w dokumencie widnieje data ślubu, natomiast nie ma żadnej informacji na temat miejsca jego zawarcia. Muszą nam przysłać ten dokument jeszcze raz, uzupełniony o tę informację.

Telefon do Skatteverket - dokument pod innym tytułem przyślą nam od ręki, ale z tym drugim jest problem. Informacji o miejscu zawarcia ślubu nie zamieszcza się w szwedzkich dokumentach i nie mają możliwości prawnej zrobienia tego. Nie i już. Przysłali nam tę odpowiedź również mailem, po angielsku, żebyśmy mieli to na piśmie.

Ponowny kontakt z konsulatem, mówię, czego dowiedziałam się w Skateverket i pytam, co teraz. Oni mi nie pomogą. Musi być informacja na temat miejsca ślubu i już. Bez tego sprawa nie ruszy. Nieważne, że Skatteverket nie może wpisać tej informacji, mamy coś wykombinować i koniec (Annasz i Kajfasz pozdrawiają serdecznie). W tym momencie przyszło mi coś do głowy, pomyślałam o Ingrid. Pytam, czy zaakceptują informację na piśmie od urzędnika, który udzielał nam ślubu. Pani na to, że być może tak, proszę przysłać i oni zobaczą.

Telefon do Ingrid. Nie ma problemu, zaraz przyśle nam mail po angielsku z informacją, gdzie i kiedy odbył się ślub. Gdyby to nie wystarczyło, może nam wystawić taki symboliczny akt ślubu, mający wartość pamiątkową (dyplom, który wygląda jak te, które otrzymuje się na zakończenie przedszkola lub wygrawszy konkurs recytatorski), który również będzie zawierał te informacje, podpisy jej i świadków i tak dalej. Z tym że to dopiero we wrześniu, jak wróci z urlopu.

Wysłaliśmy brakujący dokument ze Skatteverket oraz mail od Ingrid do konsulatu, konsulat przesłał dalej. USC odmówił, gdyż mail nie jest dokumentem urzędowym i nie mogą go zaakceptować jako dowodu, gdzie odbył się ślub. Mamy przysłać ten dyplom, jego podobno mają zaakceptować. Dla mnie trochę absurdalne, że mail od urzędnika nie jest wystarczającym dowodem, a dyplomik zrobiony w Paincie jest, ale nie muszę wszystkiego rozumieć.

Dostaliśmy dyplom, dzisiaj go wysłałam, dołączając pismo, w którym bardzo grzecznie urzędowym językiem wytłumaczyłam, że choćbym się zes*ała, to nic innego już nie jestem w stanie im dostarczyć. I czekam na decyzję, bo na razie jestem żoną i nie jestem oraz nie wiem, jak się nazywam.

W międzyczasie mąż poszedł do lokalnego urzędu meldunkowego ze szwedzko-niemieckim dokumentem, żeby nas zarejestrować jako małżeństwo. Dokument został odrzucony w całości, gdyż nie spełnia niemieckich standardów. Niemiecki urząd nie akceptuje wyciągu z bazy danych, ma być klasyczny akt ślubu. A że Szwecja ich nie wystawia, to nie ich problem.

Tak śledzę, czym zajmuje się Parlament Europejski i rozumiem, że krzywizna bananów ważna rzecz, ale może by tak pomyśleć o jakimś ujednoliceniu przepisów i dokumentów USC w ramach Unii?

USC

Mój szef, odsłona trzecia. Tym razem z latoroślą. Szef Janusz ma dwójkę dzieci: piętnastoletnią córkę i dziewiętnastoletniego syna, który w tym roku zdał maturę i wybiera się na studia. O ile dziewczynka jest piękna, mądra i do tego bardzo grzeczna i sympatyczna, to u Juniora (tak go nazywamy z kolegami w biurze) poszło to w znacznie innym kierunku.


Braki w zakresie intelektu i kultury osobistej kompensuje rozwydrzeniem, arogancją i roszczeniowością, oraz przekonaniem, że pieniądze tatusia wszystko mu w życiu załatwią. (Przykład zachowania Juniora: ojciec kupuje mu nowy telefon. Miesiąc później na rynku pojawia się nowszy model, który Junior oczywiście chce mieć. Ojciec odmawia, bo dopiero co sprezentował mu bardzo dobry sprzęt i nie widzi potrzeby kupowania nowszego po zaledwie miesiącu. Następnego dnia Junior roztrzaskuje ekran w telefonie, mówiąc "Teraz musisz mi kupić nowy".

Janusz pyta nas w biurze, co on ma zrobić, na co wszyscy jednogłośnie odpowiadamy "wysłać g*wniarza do pracy przy roznoszeniu ulotek lub myciu podłóg w McDonaldzie, niech na nowy telefon sam sobie zarobi, a przy okazji nauczy się pracy i szacunku do pieniędzy (zdzielenie gnojka szmatą w łeb kulturalnie pominęliśmy). A jako zastępczy telefon dać mu Nokię 3310, do dzwonienia wystarczy". Janusz pomyślał, pomyślał i stwierdził, że sumienie nie pozwoliłoby mu tak potraktować własnego dziecka i kupił mu ten nowy telefon).

Od połowy marca pracuję z domu i ze względu na totalny zastój w branży spowodowany pandemią - w ograniczonym wymiarze godzin (roboty 1/4, a pensję dost. Przez ostatnie 2 tygodnie Janusz był z rodziną na urlopie na innym kontynencie.

W zeszły wtorek zadzwonił do mnie w okolicach godziny 12:30.
- Crannberry, słuchaj, strasznie mi głupio Cię o to prosić, bo to nie ma nic wspólnego z Twoim zakresem obowiązków, ale jest mi niesamowicie potrzebna Twoja pomoc w pewnej prywatnej sprawie. Baaardzo Cię przepraszam, że zawracam Ci czymś takim głowę, ale jest nagła sprawa i nie mam pojęcia, jak sobie inaczej poradzić.

Po tym, jak się kaja, wyobrażam sobie, że przyjemność powierzonego zadania będzie porównywalna z wydłubaniem sobie nerki łyżeczką do herbaty… A więc, Junior właśnie sobie przypomniał, że następnego dnia mija ostateczny termin składania dokumentów na uczelnię, na którą chciał aplikować. A że dokumenty, które znajdują się u Janusza w domu, trzeba wysłać pocztą, a sami są kilka tysięcy kilometrów dalej, mają problem. Moja pomoc miałaby polegać na tym, żeby pojechać do nich do domu (sąsiad ma klucze i mnie wpuści), wziąć potrzebne dokumenty, które leżą na komodzie w przedpokoju, podjechać do znajomego notariusza, zrobić i uwierzytelnić kopię, a następnie wysłać ją listem poleconym na adres:
"Rekrutacja na uczelnię
Kod pocztowy, Dortmund".

To oczywiście w ramach dzisiejszych godzin pracy, Janusz jest niezmiernie wdzięczny i jeszcze raz bardzo przeprasza. U notariusza powinnam być w zasadzie o 13:30, ale że to jest za niecałą godzinę, on rozumie, że raczej nie zdążę (chociaż może bardzo się nie spóźnię, bo to jest tuż obok jego domu), więc nie ma kompletnie problemu, notariusz ma czas cały dzień, o której bym nie podjechała, będzie dobrze. Ważne tylko, żeby list wysłać przed 16, bo musi koniecznie dojść do jutra.

Trochę mnie zdziwił ten Dortmund, bo pamiętałam, jak Janusz chwalił się wszem wobec, że Junior wybiera się do jakiejś superprestiżowej szkoły biznesu w Szwajcarii z ogromnym czesnym i jeszcze większymi perspektywami po jej ukończeniu, a tu nagle taka zmiana, ale nie wnikam. Każdy ma prawo zmienić zdanie.

Jeździć po mieście i załatwiać prywatne sprawy Janusza w 36-stopniowym upale chciało mi się raczej średnio, ale raz, że nie miałam jak się wymigać nadmiarem obowiązków, a dwa, w sumie miałam okazję założyć coś bardziej wyjściowego i na chwilę zmienić krajobraz na coś innego niż kartony przeprowadzkowe.

O 12:45 wyszłam z domu, o 13:15 byłam w domu Janusza. Znalazłam kopertę, w której był cały plik papierów. Sfotografowałam wszystkie, wysłałam mu zdjęcie i dzwonię spytać, które z nich mam zabrać do notariusza. Słyszę dialog w tle:
- Junior, Crannberry pyta, które dokumenty trzeba wysłać, wszystkie czy tylko niektóre?
- Oooeeesuuu, nie wiem, co mi głowę zawracasz… Chyba tylko to zielone. Nie wiem, daj mi spokój, gram.
- Crannberry, słuchaj, tam w tych dokumentach, powinno być jakieś zielone coś. Junior mówi, że tylko to trzeba wysłać.

Zielone coś okazało się być świadectwem maturalnym. Szybki rzut oka na oceny pozwolił mi zrozumieć zmianę planów i rezygnację z superprestiżowej szkoły biznesu w Szwajcarii. Wzięłam dokument i pojechałam do notariusza. Okazało się, że ten wcale nie mieścił się tuż obok, tylko po drugiej stronie miasta, dobre 25 minut jazdy. Dotarłam tam dokładnie o 13:50. Podchodzę do recepcji, witam się z panią i mówię, w jakiej sprawie przybywam. Pani powitała mnie pełnym pretensji tonem.
- Proszę pani, ale pani miała być tutaj o 13:30. Przyjeżdża pani spóźniona 20 minut i na co pani liczy? Że notariusz będzie specjalnie na panią czekał, bo pani nie ma poczucia czasu?
- Proszę pani, wyświadczam grzeczność panu Januszowi, że w ogóle tu jestem, bo jego prywatne sprawy nie są moim obowiązkiem. Pan Janusz poprosił mnie o to w ostatniej chwili, zdając sobie sprawę z tego, że nie mam szans dotrzeć tu punktualnie i powiedział, że rzekomo było z wami ustalone, że mogę bez problemu przyjechać później.
- Nieprawda, nikt mu nic takiego nie mówił, a nam obiecał, że będzie pani punktualnie, a pani się spóźniła. Pan notariusz nie ma w tej chwili czasu.
- Rozumiem, to znaczy, że pan Janusz zachował się nie w porządku, okłamał i mnie, i panią, więc połajanki kieruje pani pod zły adres. Jeśli pan notariusz nie ma czasu, to ja sobie pójdę, mnie na tym nie zależy, a panu Januszowi powiem, że odmówili państwo wykonania usługi. Szczegóły wyjaśniajcie z nim bezpośrednio, to nie moja sprawa.
- No dobra, niech pani zostanie. Spytam notariusza, czy może to teraz podpisać.

Notariusz jednak mógł i podpisał, a ja podjechałam na pobliską pocztę wysłać list. Jest 14:10. Piszę jeszcze do Janusza, żeby upewnić się, że adres "Rekrutacja na uczelnię, kod pocztowy, Dortmund" na pewno jest prawidłowy, bo wydaje się jakiś niekompletny. Czekam kilka minut, brak odpowiedzi. Dzwonię. Nie odbiera. Dzwonię drugi i trzeci raz. Nie odbiera. Trudno, nie jestem w stanie sterczeć cały dzień na poczcie. Wysyłam list pod taki adres, jaki mi podał i wracam do domu.

O 19:30 (poczta w Niemczech czynna jest do 18:00) Janusz odpisuje na wiadomość: "Sorry, byliśmy na plaży, telefon zostawiłem w pokoju. Adres nie jest kompletny, musisz dopisać nazwę ulicy Wilhelmstrasse 123. Aha, i BARDZO WAŻNA RZECZ, nie zapomnij!!!!! Na kopercie koniecznie musisz umieścić numer zgłoszenia 123xxx456, bez tego aplikacja jest nieważna. Proszę wyślij to koniecznie jeszcze dzisiaj, bo to musi koniecznie na jutro dojść.

Nie bardzo wiedziałam, jak zareagować. Powiedzieć, że list został już wysłany kilka godzin wcześniej w godzinach otwarcia poczty, i teraz swoje numery zgłoszenia może sobie w tyłek wsadzić? Strzelić mu wykład na temat, że jeśli się kogoś prosi o przysługę, to należy mu udzielić informacji pozwalających na wykonanie tej przysługi, a przynajmniej odbierać telefon? Postanowiłam zignorować i nie odpisywać w ogóle. Dlaczego ja mam się przejmować i tracić czas, skoro główni zainteresowani mają wyjebongo? Poza tym nie będę ryzykować, że jeszcze przyjdzie mu do głowy "poprosić mnie o kolejną przysługę", tym razem może pojechać do Dortmund i po drodze łapać w locie list, czy coś równie realnego. Najwyżej Junior będzie musiał przesiedzieć rok w domu na koszt tatusia, grając na Playstation.

Edit z ostatniej chwili. Mam w tym tygodniu urlop i jestem na zagranicznych wakacjach. Przed chwilą dzwoni do mnie żona Janusza (chyba wywołałam wilka z lasu).
- Crannberry, Junior chce aplikować na jeszcze jedną uczelnię i oni tam tez chcą uwierzytelnioną kopie świadectwa, a myśmy sobie właśnie przypomnieli, że nie odebraliśmy od Ciebie oryginału.
- No nie odebraliście, leży u mnie w szufladzie. Janusz prosił, żebym przechowała.
- No właśnie, nam jest teraz potrzebny. Czy wy jesteście w tej chwili w domu?
- nie, jesteśmy za granicą, mówiłam Januszowi, że wyjeżdżam na tydzień. Wracamy w sobotę wieczorem. A kiedy jest termin składania dokumentów?
- Dzisiaj

No to macie pecha...

praca

Remont nowego mieszkania zaczął dobiegać końca, trzeba je zatem było przed przeprowadzką "doprowadzić do stanu używalności".

Ponieważ sami i tak już żonglowaliśmy czasem, dzieląc go między pracę zawodową, doglądanie remontu, dokupowanie potrzebnych elementów, skręcanie mebli oraz pakowanie niezliczonych ilości kartonów (człowiek nie zdaje sobie sprawy, ile rzeczy nagromadzi przez lata, dopóki nie musi tego wszystkiego spakować), zdawaliśmy sobie sprawę, że na sprzątanie po remoncie (oraz poprzednim właścicielu, który okazał się być wyjątkową fleją) brakłoby nam i doby, i sił, zatem postanowiliśmy wynająć kogoś do pomocy.

Jako, że pań sprzątających ogłasza się multum, pełna optymizmu zamieściłam ofertę i czekałam na odzew. W ogłoszeniu opisałam zakres prac i stan mieszkania (sprzątanie pustego mieszkania "po malarzu", do tego umycie okien oraz sprzętów kuchennych, których poprzedni właściciel nie mył chyba nigdy, generalnie syf straszny) - praca szacowana na mniej więcej 15 godzin - oraz zaproponowałam stawkę, moim zdaniem bardzo uczciwą (godzina sprzątania jest płatna między 13 a 22 euro, my zaproponowaliśmy kwotę zdecydowanie w górnej granicy, wiedząc, że sprzątanie po remoncie jest okropne).

Odzew faktycznie nastąpił bardzo szybko, praktycznie od razu skontaktowało się ze mną kilka pań. Umówiłam się z pierwszą z nich na sobotę (remont miał się skończyć w piątek). Pani nr 1 wszystko pasowało, dogadałyśmy się odnośnie godziny, przekazania kluczy, zakresu prac, itd. Pozostałym paniom odpisałam, że ogłoszenie w tej chwili jest już nieaktualne, ale będę się kontaktować, gdyby coś się zmieniło.

Po kilku godzinach odzywa się Pani nr 1. Ona to sobie przemyślała i zrezygnuje. To wygląda jakoś za pięknie, żeby było prawdziwe, na pewno chcę ją oszukać, a ona nie jest pierwszą naiwną i nie z nią takie numery. No dobra, nie to nie, nie będę z nią dyskutować, dzwonię do Pani nr 2. Pani nr 2 chętnie się podejmie, tylko zamiast od soboty wolałaby zacząć od poniedziałku, bo weekend i w ogóle. Nie ma sprawy, przeprowadzka dopiero w kolejny piątek, mamy czas. Umawiamy się na 9 rano w poniedziałek.

W poniedziałek o 8:45 Pani nr 2 przysyła mi wiadomość, że ona jednak nie przyjdzie, bo ma dziecko, a że są wakacje, nie ma go z kim zostawić. Miałam ochotę złośliwie spytać, czy dziecko poczęło się i urodziło w niedzielę wieczorem, skoro przed weekendem jeszcze nie stanowiło to problemu, ale machnęłam ręką. Głupia dyskusja nic mi nie da, stracę tylko czas.

Dzwonię do pani nr 3. Jasne, wszystko jej pasuje, może przyjechać następnego dnia. We wtorek rano pani przyjeżdża, wpuszczam ją do mieszkania, pokazuję co i jak. Pani się rozgląda i mówi, że rezygnuje, bo "tu jest brudno".
Odpowiadam, że gdyby było czysto, to bym jej nie angażowała, bo i po co, zresztą w ogłoszeniu wyraźnie było napisane, w jakim stanie jest mieszkanie i co trzeba będzie w nim zrobić. Ojej, ona tak dokładnie nie doczytała, myślała, że chodzi o takie zwykłe starcie kurzu i odkurzenie (i miała zamiar to robić przez 15 godzin?).

Żegnam się z Panią nr 3, po czym dzwonię do Pani nr 4. Ta potwierdza, że ma czas, przyjedzie następnego dnia rano. Żeby uniknąć kolejnych niespodzianek upewniam się, że nie ma problemów z ewentualną opieką nad dziećmi i że nie wystraszy się zakresu pracy, bo jest już środek tygodnia i czas zaczyna naglić. Pani potwierdza, że wszystko w jak najlepszym porządku. Następnego dnia przyjeżdża, pokazuję jej co i jak i zostawiam w mieszkaniu. Po jakichś 20 minutach pani dzwoni, że ona jednak rezygnuje (Nosz k…a, co tym razem?). A dlaczego? Bo w mieszkaniu nie ma internetu i ona nie będzie w takich warunkach pracować. Trochę wpieniona pytam, do czego jej przy sprzątaniu potrzebny internet, bo o ile wiem, mop i szmatę do podłogi obsługuje się raczej tradycyjnie, a nie przez Wifi. Odpowiedź: ona tylu godzin bez internetu nie wytrzyma, musi mieć kontakt ze światem i wraca do domu. Przewracam oczami. No to pa.

Nagle dzwoni do mnie Pani nr 3 (ta od "tu jest brudno"). Ona sobie przemyślała, jednak kasa jej się przyda, więc ona przyjedzie, z tym że za trochę wyższą stawkę, no bo sama rozumiem, jest brudno. No dobrze, słucham, o jakiej kwocie mówimy (kończy nam się czas, więc jeśli trzeba, parę euro możemy ewentualnie dołożyć). Pani chce 70 Euro za godzinę. No trochę jakby popłynęła.

Dla porównania - godzina pracy wykończeniowca (płyty gipsowe, malowanie, kafelki, elektryka) ze wszystkimi uprawnieniami kosztuje jakieś 35-40 euro; 70-100 euro za godzinę bierze dyplomowany doradca podatkowy po specjalistycznym egzaminie państwowym za przygotowanie rocznego sprawozdania finansowego firmy. Tym razem to ja jednak zrezygnowałam z jej usług.

Podejmuję ostatnią próbę z Panią numer 5. Tu miłe zaskoczenie. Bardzo konkretna, sympatyczna babka. Rozmowę zaczęła od słów, że sama niedawno się przeprowadzała i wie, jaki z tym korowód, do tego doskonale zdaje sobie sprawę z tego jaką plagą są tutaj laski, które umawiają się i nie przyjeżdżają, bo im się nagle odechciało. "Ale nic się nie martw, ogarniemy!"

Przyjechała, wysprzątała i jeszcze pomogła mi się dopakować.

uslugi

Rozumiem, że firma kurierska czy tam spedycyjna może zgubić paczuszkę z telefonem czy innym zegarkiem. Mały przedmiot, może się zawieruszyć.

Dzisiaj, czekając na dostawę materiałów do remontu, dowiedziałam się, że można również zgubić prawie półtonową paletę z ponad 30 metrami kwadratowymi płytek łazienkowych. Ot, tak im się jakoś zapodziała.

kurierzy

O słynnym niemieckim Ordnungu. Już chyba mam na koncie historię zaczynającą się od tych słów, ale jak widać Niemcy to konsekwentny naród ;)

Początek lata 2020 zapowiadał się obiecująco. Końcem czerwca mieliśmy mieć ślub i wesele w Szwecji, po którym, w ramach odpoczynku po całym ślubnym stresie i pogrzania tyłków na plaży, chcieliśmy się wybrać na wczasy gdzieś w miarę niedaleko (do 2.5 godz. samolotem), w miarę niedrogo i gdzie będzie ciepło i będzie morze. Wybór padł na Tunezję. Już w styczniu wykupiliśmy wczasy w jednym z niemieckich biur podróży. Ponieważ wyjazd miał nastąpić tuż po naszym ślubie, biuro zaproponowało nam jakiś super-hiper pakiet "honeymoon" w cenie normalnej imprezy, z którego ochoczo skorzystaliśmy. Warunkiem skorzystania z pakietu było jednak okazanie kopii aktu ślubu w momencie meldowania się w hotelu (a może już w momencie odprawy na lotnisku, nie pamiętam, w każdym razie bardzo ten warunek podkreślali). Wpłaciliśmy jakąś niewielką zaliczkę (chyba 10 czy 20 procent), resztę mieliśmy zapłacić przelewem po otrzymaniu wezwania do zapłaty miesiąc przed wylotem, czyli końcem maja. Co istotne, nie ściągaliby nam sami pieniędzy z konta.

Wiosną nastąpiła epidemia i wiadomo, jak wszystko teraz wygląda. Perypetie z przesuwaniem ślubu opisałam już w innej historii, teraz czas na zmiany planów urlopowych. Na początku maja, kiedy już było wiadomo, że ślub trzeba będzie przesunąć, zadzwoniliśmy na infolinię biura podróży, żeby dowiedzieć się, co w sytuacji, jeśli nie będziemy dysponować aktem ślubu, gdyż ze względu na epidemię musieliśmy przesunąć uroczystość na przyszły rok. Jako, że sytuacja jest wyjątkowa, to czy są w stanie pójść nam na rękę i albo znieść ten warunek z aktem ślubu, albo wykreślić ten pakiet honeymoon, albo pozwolić nam przebukować imprezę na przyszły rok. Pracownik biura jednak odpowiedział, że generalnie gucio go to obchodzi, on nam ślubu nie odwołał, nic nie możemy zmieniać ani przekładać, a jak nie będzie aktu ślubu, to nas nie wpuszczą do samolotu/hotelu, o zwrocie pieniędzy też możemy zapomnieć. Herman the German ma zasady.

No trudno, poczekamy na rozwój sytuacji, która i tak idzie ku temu, że biuro pewnie samo odwoła imprezę, a jeśli nie odwoła, to najwyżej "nie takie rzeczy się w fotoszopie robiło", zwłaszcza że "licencja", którą otrzymaliśmy ze szwedzkiej skarbówki, okazała się być właściwym aktem ślubu w 2 egzemplarzach (normalnie para młoda podpisuje go podczas ceremonii, a mistrz ceremonii odsyła drugi egzemplarz do skarbówki, w celu umieszczenia odpowiedniej adnotacji w bazie danych), więc wystarczyłoby tylko zrobić kopię i podpisać.

W drugiej połowie maja dowiedzieliśmy się, że raz, niemiecki rząd wydał "ostrzeżenie przed podróżami poza obszar UE", co pozwala klientom biur podróży odwołać rezerwacje bez ponoszenie konsekwencji finansowych, a dwa, Tunezja zamknęła granice i na swoje terytorium wpuszcza cudzoziemców jedynie w absolutnie wyjątkowych sytuacjach, jednocześnie zmuszając ich do odbycia dwutygodniowej kwarantanny po przyjeździe.

Ponownie zadzwoniliśmy do biura podróży, pytając, jak w takiej sytuacji wygląda sprawa naszego wyjazdu, czy on się w ogóle odbędzie. Pan na to, że nie wie. Biuro jeszcze nie podjęło decyzji. Dadzą znać do tygodnia przed wylotem. Wszystko wskazuje na to, że chyba raczej nie, ale pewności nie ma. Pytam czy w takim razie możemy przesunąć wyjazd na przyszły rok, gdyż niedługo przypada termin wpłaty reszty pieniędzy, a nie mamy ochoty ich wydawać na imprezę, która się raczej nie odbędzie, nie mając do tego żadnej gwarancji, czy i kiedy je odzyskamy. Pan na to, że przesunąć na przyszły rok nie można, bo nie mają jeszcze kalendarza imprez na 2021, ale za to możemy w tej chwili zrezygnować z uczestnictwa, a zwrot wpłaconej zaliczki otrzymać w formie vouchera, który możemy wykorzystać do końca 2021. Przystaliśmy na tę opcję. Pan uprzedził jednak, że mają w tej chwili taki młyn, że voucher otrzymalibyśmy dopiero za jakiś miesiąc, dwa. Nie ma problemu, kwota nie była duża, nie spieszy nam się.

W tym czasie podjęliśmy też inną decyzję. Ponieważ właśnie kupiliśmy mieszkanie i chcielibyśmy się nawzajem zabezpieczyć na wypadek, gdyby któremuś z nas coś się stało, do tego licencja ślubna, którą otrzymaliśmy, ma ograniczony termin ważności i w przyszłym roku musielibyśmy wyrabiać ją drugi raz, dogadaliśmy się ze ślubnym mistrzem ceremonii, że w tym roku przyjedziemy i cichaczem podpiszemy akt ślubu, natomiast w przyszłym roku zrobimy resztę ceremonii z przysięgami, obrączkami i całą otoczką. Jako, że mieliśmy już zarezerwowany urlop w pracy na przełomie czerwca i lipca, postanowiliśmy udać się w tym czasie do Szwecji, podpisać papiery i dodatkowo spędzić kilka dni w domku letniskowym mojego partnera, ulokowanym głęboko w smålandskiej głuszy, pooddychać morskim powietrzem i nacieszyć oczy innym widokiem niż bloki na naszym osiedlu, które oglądamy od połowy marca. Ponieważ samoloty prawie nie latają, zdecydowaliśmy się na podróż samochodem i promem.

Plan wyglądał pięknie aż do wczoraj. Niemcy, które już w drugiej połowie maja otworzyły granice, zniosły ograniczenia podróże w ramach strefy Schengen i obowiązek kwarantanny po przyjeździe, wczoraj zrobiły jeden wyjątek, a mianowicie wprowadziły obowiązek dwutygodniowej kwarantanny dla wszystkich przyjeżdżających ze Szwecji. W Niemczech sprawa kwarantanny wygląda tak, że nie ma żadnej kontroli na granicy czy w porcie, natomiast po powrocie do domu podróżny musi sam zadzwonić do Gesundheitsamtu (niemieckiego odpowiednika sanepidu) i poinformować, że skądśtam wrócił i że będzie odbywał kwarantannę domową. Można to zrobić wyłącznie drogą telefoniczną.

Jako, że nie była to dobra wiadomość, postanowiłam zadzwonić do Gesundheitsamtu i dowiedzieć się, czy obostrzenie dotyczy całego kraju, czy tylko terenów objętych ryzykiem zakażenia. W końcu my nie będziemy w centrum Sztokholmu, tylko w chatce w środku lasu na totalnym wygwizdowie, gdzie ciężko spotkać człowieka, w dodatku w regionie, gdzie przypadków zakażeń nie było prawie żadnych. I teraz najlepsze. W Gesundheitsamt zgłasza się automatyczna sekretarka, która informuje, że ze względu na Covid, dysponują ograniczonymi zasobami ludzkimi, w związku z czym nie są w stanie odbierać połączeń i proszą o telefon w innym terminie. Innej możliwości kontaktu z nimi nie ma. Czyli, jeśli ktoś chce wypełnić obowiązek i faktycznie zameldować się na kwarantannę - "pisz pan na Berdyczów".

Wieczorem przyszedł mail z biura podróży - tego od wyjazdu do Tunezji. Zamiast vouchera w wysokości wpłaconej zaliczki przyszły wszystkie dokumenty podróży: karty pokładowe, vouchery na taksówkę w Tunezji, vouchery hotelowe i bilety na pociąg na lotnisko. Rano zadzwoniłam do biura, pytam "łot de fak", miał być voucher, a przyszły dokumenty na podróż, za którą nie zapłaciliśmy (sprawdzaliśmy jeszcze, czy nie ściągnęli pieniędzy sami, ale nie). Pan na to, że nie wie. On widzi w systemie, że odwołaliśmy udział i że został wygenerowany ticket na zwrot zaliczki, który czeka w kolejce na przetworzenie, więc zwrot na pewno za jakiś czas dostaniemy. Ale te dokumenty, które dostaliśmy, widzi, że też są ważne, więc jak chcemy, to w sumie możemy lecieć. A że nie zapłaciliśmy? Tej informacji nie mają w systemie, bo powinno się wyświetlać, że brakuje reszty wpłaty, a mu się nic nie wyświetla.

Tak więc, po powrocie ze Szwecji Gesundheitsamt nakłada na nas obowiązek zameldowania się na kwarantannę, jednocześnie pozbawiając nas możliwości wykonania tego obowiązku. W tym samym czasie mamy też wczasy Schrödingera w Tunezji, które zostały odwołane i jednocześnie nie zostały. W końcu: Ordnung muss sein!

Podróże małe i duże

Chciałam zrobić dobry uczynek, a wyszło jak zawsze...

Sytuacja mieszkaniowa w Monachium wyglada dość nieciekawie. Popyt znacznie przewyższa podaż, mieszkań jest za mało i są bardzo drogie. Do tego obowiązuje zasada, że aby wynająć mieszkanie, trzeba zarabiać trzykrotność czynszu. Czynsz za kawalerkę wynosi w tej chwili około 1000€, czyli łatwo policzyć, że samotna osoba, chcąca mieć jakiś dach nad głową powinna zarabiać co najmniej 3000€ na rękę, podczas gdy średnia krajowa wynosi 1900€. Z kolei dogadanie się w więcej osób nie zawsze wchodzi w grę, ze względu na bardzo restrykcyjne prawo meldunkowe dotyczące wymaganej liczby metrów kwadratowych na osobę. Ogólnie wesoło nie jest. Często zdarza się, że lokatorzy zwalniający mieszkanie życzą sobie 1000€ lub więcej „odstępnego” od chętnych, których polecą na swoje miejsce.

Jako że udało nam się wreszcie nabyć coś własnego i będziemy zwalniać mieszkanie, w którym mieszkałam od początku pobytu w Monachium, postanowiłam ułatwić życie i właścicielce mieszkania, oszczędzając jej poszukiwań nowego lokatora, i jakiemuś rodakowi szukającemu dachu nad głową. Mieszkanie spore, prawie 80m2, czynsz bardzo niski - ja płacę od 2011 roku 1000€ miesięcznie, właścicielka chce go podnieść raptem o 200€ (mieszkanie tej wielkości kosztuje prawie 2000€).

Zamieściłam ogłoszenie na grupie polonijnej, opisując dokładnie wymagania właścicielki odnośnie potencjalnego lokatora:
- para lub rodzina, ew. osoba samotna (żadnych grup przyjaciół)
- Wymagane zaświadczenie, że nie figuruje się w rejestrze dłużników
- Łączny dochód netto w wysokości minimum 3600 w przypadku pary (rodziny) lub 3000 u osoby samotnej - trzeba przedstawić 3 ostatnie odcinki pensji lub kopię umowy o pracę

Z mojej strony jedyną prośbą było, żeby za jakąś symboliczną kwotę odkupić ode mnie kilka rzeczy w mieszkaniu, typu lodówka (w mieszkaniu była w pełni wyposażona kuchnia, tylko lodówkę musiałam dokupić własną), lampa w łazience czy szafka zamontowana pod umywalką.

Zgłosiło się kilkudziesięciu chętnych. Większość z nich ograniczyła się do wydania mi polecenia, że to ja mam dzwonić do nich (które zignorowałam), kilkanaście osób zadzwoniło same lub przysłało wiadomości. Niestety ani jedna osoba nie spełniała warunków. Przytoczę co ciekawsze:

1. Para, on zarabia 1200€, ona bezrobotna. Pytam, jak sobie wyobrażają opłacanie czynszu i rachunków. Odpowiedź: a tam, coś się huehue zakombinuje. Zresztą ona jest w ciąży, to nie można ich wyrzucić nawet jak nie będą płacić.
2. Małżeństwo, obydwoje nieźle zarabiają, pracują tu od 12 lat, ale na czarno. Na odpowiedź, że niestety nic z tego, bo musza być w stanie udokumentować dochody, spytali, czy nie mogłabym czegoś naściemniać właścicielce, bo przecież mamy obowiązek sobie pomagać
3. Małżeństwo. Obydwoje na własnej działalności, zarobki pasują. Ona by ewentualnie wzięła, ale pod warunkiem, że jej dorzucę „komplet prac na sprzątaniu”, najchętniej „bez rachunku” (czyt. na czarno). Na mój komentarz, że niestety nie dysponuję czymś takim, odpowiedziała, że mam przestać się wywyższać, bo „bynajmniej ona wie, że wszystkie Polki sprzatają”, a ja złośliwie nie chcę jej oddać pracy.
4. Ta była najlepsza. Ona pracuje, ale na czarno, więc nie może wziąć umowy na siebie. Umowa będzie na znajomego, który ma działalność, ale on będzie tam tylko fikcyjnie zameldowany, bo mieszka w Szwajcarii. Pomieszkiwać z nią za to będzie jej facet, którego z kolei nie można tam zameldować, bo jest ścigany listem gończym i musi się ukrywać.

Już pominę, jakim trzeba być debilem, żeby informować obcą osobę na piśmie lub nagrywając wiadomości głosowe o wałkach, które się kręci, przestawiając się z imienia i nazwiska i podając dane kontaktowe... Ale, kiedy wszystkim odmówiłam, grzecznie tłumacząc z jakich powodów, dowiedziałam się, że:
- Inne nacje sobie pomagają, a tu jak zwykle Polak Polakowi wilkiem
- „Dopłynęło gówno do brzegu i robi falę” (WTF?)
- Niedługo przyjdzie kryzys, mieszkania będą za darmo i takie cwaniary to oni na taczkach wywiozą
- Za to, że próbuję się na rodakach dorabiać (nie wiem niby jak), to za okupacji to by mi... - tu nastąpiła cała litania, co by mnie spotkało.

Przez znajomych znajomych skontaktowała się ze mną para Chorwatów. Obydwoje legalnie zatrudnieni, zarobki przyzwoite, sympatyczni. Przyszli obejrzeć mieszkanie, przynieśli komplet wymaganych dokumentów. Wezmą z pocałowaniem ręki.

Grupa polonijna

Coraz bardziej utwierdzam się w przekonaniu, że Bawaria jest jakimś zagłębiem patologii. Scena dosłownie sprzed chwili.

Wyszłam kupić lody w małej włoskiej lodziarni, którą mam pod domem. Ustawiam się w kolejce. Przede mną para z dzieckiem, około 7-letnim. Na oko niemiecka klasa średnia. Trzydziestokilkulatkowie, inteligentne twarze, zadbani, dobrze ubrani. Pan bardzo miły: proszę, dziękuję, przepraszam, przepuści jakąś babcię w kolejce.

Nadchodzi ich kolej. Pan zamawia jakieś tam dwie gałki dla siebie, potem jedną dla synka. Synek prosi o waniliową, ojciec zamawia mu truskawkową. Synek jeszcze raz prosi o waniliową, ojciec odmawia i odpowiada mu: masz zjeść truskawkową, bo ja ci każę. Dziecko cichnie. Pani próbuje zamówić dla siebie, pan jej przerywa, mówiąc: ty nie dostaniesz, bo nie zasłużyłaś. Pani zwiesza głowę i mówi: dobrze skarbie. Płacą i odchodzą.

Najwidoczniej smalec alfa nawet na niedzielnym spacerze musi sobie porządzić.

lodziarnia

Po części ze względu na plany kupna nieruchomości, po części, rzecz jasna, z innych względów, rok temu podjęliśmy z moim partnerem decyzję o zalegalizowaniu naszego związku (niby papierek szczęścia nie gwarantuje, jednak sporo spraw ułatwia). Nie mając ochoty na wielki spęd, zdecydowaliśmy się na kameralną uroczystość w towarzystwie naprawdę najbliższych osób: rodzice, świadkowie, rodzeństwo, najbliższe kuzynostwo, z którym utrzymujemy bliskie kontakty oraz kilkoro bliskich przyjaciół. Łącznie wyszło 30 osób.

Ze względu na malownicze okoliczności przyrody, sporą liczbę miejscowych gości oraz, co najważniejsze, niezwykle przyjazne i nieskomplikowane procedury urzędowe, wybór lokalizacji padł na ojczyznę mojego partnera. Znalezienie odpowiedniego lokalu okazało się jednak nie być takie proste. Ponieważ marzyła nam się ceremonia plenerowa, wybór hotelu był bardzo ograniczony (tutaj mały wtręt: w Szwecji ślub cywilny wygląda mniej więcej jak w Polsce ślub humanistyczny - udziela go mistrz ceremonii, para młoda decyduje o miejscu i przebiegu uroczystości; jedyną różnicą jest to, że w Szwecji taki ślub ma moc prawną. Ślub w urzędzie nie jest, z tego co mi wiadomo, możliwy; chcąc wziąć ślub, para młoda musi sobie zorganizować jakąś miejscówkę) - hotel musiał dysponować ogrodem lub prywatną plażą, dodatkowo musiał wyrazić zgodę, żeby ceremonia odbyła się na ich terenie. Dodatkową przeszkodę stanowił fakt, że będzie nas tak mało. Większość hoteli pozwalała na organizację ślubu i przyjęcia weselnego dopiero w przypadku co najmniej setki gości, co oczywiście w pełni rozumiem, jednak nie ułatwiało nam to poszukiwań.

W końcu się udało. Znaleźliśmy bardzo ładny hotel w idealnej lokalizacji, z pięknym ogrodem i prywatną plażą. Wymarzony przez nas termin na czerwiec 2020 był dostępny, nie było najmniejszego problemu z organizacją ślubu i przyjęcia na 30 osób, mogliśmy dostać hotelową restaurację na wyłączność, cena jak na Skandynawię też przystępna. Dodatkowym atutem była obecność konsultantki ślubnej, która zdjęłaby nam z głowy całą logistykę, a której usługi, podobnie jak organizacja ceremonii, sprzęt audio, tort, kwiaty oraz wszystkie dekoracje były już wliczone w cenę "talerzyka". Końcem czerwca zeszłego roku pojechaliśmy tam zobaczyć hotel na własne oczy, spotkać się konsultantką (nazwijmy ją Stella) i uzgodnić szczegóły.

Na żywo miejsce okazało się być jeszcze ładniejsze niż na zdjęciach, Stella z kolei okazała się być nie tylko niezwykle kompetentna, ale również bardzo sympatyczna. Obejrzeliśmy obiekt i uzgodniliśmy co i jak, a po powrocie zachwyceni podpisaliśmy umowę i mogliśmy zacząć przygotowania. Zaliczkę w wysokości 50% ceny imprezy mieliśmy wpłacić 3 miesiące przed ślubem, kiedy będziemy już znać liczbę gości.

Wszystko szło jak z płatka, ślub praktycznie organizował się sam, aż sama byłam zdziwiona jak bezproblemowo wszystko przebiega. Końcem lutego byliśmy jeszcze w Szwecji złożyć dokumenty, dogadać ostatnie szczegóły ze Stellą, zamówić tort, kwiaty i tak dalej.

Początkiem marca Europę ogarnęła epidemia i sprawy się skomplikowały. Na początku mieliśmy jeszcze nadzieję, że do czerwca może być po wszystkim (w Niemczech w tym czasie było chyba kilkadziesiąt przypadków, w Polsce dopiero 1), ale na wszelki wypadek napisaliśmy do Stelli, czy ewentualnie w razie czego byłaby możliwość przeniesienia ślubu na inny termin. Odpowiedź przyszła jak zwykle błyskawicznie. Ależ oczywiście, nie będzie najmniejszego problemu. Nie przesuwalibyśmy przecież ze względu na nasze widzimisię, sytuacja jest bezprecedensowa, jeżeli tylko podejmiemy decyzję, że chcemy zmienić termin na inny miesiąc lub na przyszły rok, albo w ogóle odwołać, mamy dać znać, oni nam we wszystkim pójdą na rękę i nie poniesiemy z tego tytułu żadnych dodatkowych kosztów.

Uspokojeni tym zapewnieniem, w połowie marca wpłaciliśmy zaliczkę.

Pod koniec marca było już wiadomo, że do czerwca epidemia się nie skończy i musimy zmienić datę ślubu. Napisaliśmy do Stelli, pytając, jak wyglądają wolne terminy we wrześniu, gdyż na czerwcowy termin zdecydowanie nie ma szans. Tym razem nie dostaliśmy odpowiedzi. Próbowaliśmy skontaktować się z nią telefonicznie, jednak nigdy nie byłą dostępna, kazano nam pisać maile. Żaden inny pracownik hotelu nie był w stanie nam pomóc, gdyż ślubami zajmuje się wyłącznie Stella. Pisać maile i czekać na odpowiedź. W końcu w połowie kwietnia przyszła odpowiedź. Że przeprasza, ze dopiero teraz, ale zabiegana była i że przykro jej, ale niestety na ten rok nie ma już wolnych terminów. Jeśli chcemy, może nam coś zorganizować 1 sierpnia, ale poza tym nie.

Trochę się zdziwiliśmy, w końcu niedawno pisała, że nie będzie problemu z przełożeniem na inny termin w tym roku, a tu nagle okazuje się, że jednak nie ma nic dostępnego, ale w sumie nie szkodzi. Zanim doczekaliśmy się na tę odpowiedź, sytuacja zdążyła zmienić się na tyle, że nawet wrześniowy termin stał się mało realny i doszliśmy do wniosku, że bezpieczniej będzie przełożyć na przyszły rok. Spytaliśmy, jak wygląda dostępność terminów późną wiosną/latem 2021 zaczęliśmy czekać na odpowiedź.

Odpowiedź nadeszła w piątek, 1 maja. Że ponownie przeprasza, że dopiero teraz i tak dalej, oraz że rozmawiała o naszej sytuacji z managerem restauracji i podjęli decyzję, że… takiego wała! Nie możemy zmienić terminu na dotychczasowych warunkach, bo im się to nie opłaca. Odwołać możemy, ale będzie się to wiązało ze stratą zaliczki. Tak, jest świadoma tego, że niedawno napisała nam coś zupełnie innego, ale to już nieaktualne. A tak w ogóle to musi nam się przyznać, że rok temu nie powiedziała nam całej prawdy. Normalnie nie zgadzają się na imprezy dla tak małej liczby uczestników, gdyż jest to dla nich żaden biznes, ale z wybraną przez nas datą tak się szczęśliwie złożyło, że mieli mieć w tym czasie inną dużą imprezę w sali balowej, uczestnicy której zarezerwowali prawie wszystkie pokoje, tak że w hotelu miało w tym czasie nie być żadnych innych gości, tylko oni i my, więc nie było problemu, żeby udostępnić nam na cały wieczór restaurację. Wie, że nie było to do końca uczciwe z jej strony, że to przed nami zataiła, ale tak jakoś wyszło. Tak więc od początku nie było mowy o możliwości jakiejkolwiek zmiany terminu, zaproponowała to, żeby być miła, licząc, że do tego nie dojdzie, ale skoro doszło, musi się wycofać ze złożonej wcześniej deklaracji.

Jeżeli chcemy przenieść naszą imprezę na przyszły rok, ustalenia z tego roku absolutnie nie wchodzą w grę, gdyż była to wyjątkowa sytuacja. Nie możemy dostać restauracji na wyłączność, gdyż nie opłaca im się jej zamknąć dla innych gości na imprezę dla zaledwie 30 osób, a dzieląc ją z innymi gośćmi będziemy im przeszkadzać. Mogą nam zaproponować dwa wyjścia. Opcja 1: rezerwacja stolików w restauracji w godzinach 18-20. Czyli żadnego blokowania stolików przez cały wieczór, do tego żadnego zwracania na siebie uwagi w postaci strojów ślubnych czy toastów. Przyjść normalnie ubrani, zjeść kolację i wypad (już widzę, jak ciągnę ludzi przez pół Europy i odstawiam im coś takiego). Opcja 2: Impreza w sali balowej, z tym że musimy zapłacić za 100 talerzyków oraz 100 miejsc noclegowych w hotelu (czyli kwota, za którą można kupić nowego SUVa), bo oni muszą wyjść na swoje. Nie muszę chyba dodawać, że ani jedna, ani druga opcja nie wchodziła dla nas w grę.

Zadzwoniwszy do hotelu, dowiedzieliśmy się, że Stella ma być w pracy we wtorek po południu. Zadzwonimy, będziemy dyskutować i zobaczymy, co z tego wyjdzie.

Żeby nie było, w pełni rozumiem, że hotel musi wyjść na swoje i nie oczekuję, że będą specjalnie dla mnie zmieniać swoją politykę i ponosić straty. Ale oferowane warunki jest to coś, o czym klienta należy poinformować od początku i niech on zdecyduje, czy chce podjąć ryzyko, a nie ściemniać, obiecując gruszki na wierzbie, byle wyciągnąć zaliczkę, a potem napisać "sorry gregory, kłamałem, walcie się".


UPDATE z niedzieli 3 maja: albo pracownicy tego hotelu czytają Piekielnych, albo zadziałała telepatia. Dzisiaj dostaliśmy mail. Hotel najmocniej przeprasza za zaistniałą sytuację. Doszło ponoć do nieporozumienia między Stellą a właścicielką - właścicielka cisnęła na profit, nie zdając sobie sprawy, co zostało nam obiecane, Stella w nerwach napisała do nas mail i wyszło, co wyszło. W każdym razie zaproponowali nam termin na końcówkę maja 2021, dostaniemy restaurację na wyłączność, tak jak zostało nam obiecane, wszystkie ustalenia pozostają bez zmian, dodatkowo w ramach przeprosin zostawiają dla nas tegoroczne ceny, a nasi goście będą mieli nieograniczony dostęp do hotelowego spa. Wspaniałomyślnie się zgodziliśmy ;).

Skania

Mieszkając jeszcze w Polsce czy w Irlandii, często słyszałam od ludzi mieszkających w Niemczech różne historie o piekielnych sąsiadach, głównie w wieku emerytalnym, którym wszystko przeszkadza i którzy uprzykrzają życie, np. przychodząc z pretensjami lub nawet wzywając policję, kiedy ktoś włączy odkurzacz, ubija kotlety, zadzwoni mu budzik lub po godzinie 22 spuści wodę.

Traktowałam te opowieści raczej z przymrużeniem oka, dopóki sama tam nie zamieszkałam i nie przekonałam się, że ludzie potrafią zachowywać się, powiedzmy, dziwnie. Nie wiem, czym pewne zachowania są spowodowane, może są to różnice kulturowe, może stetryczenie, może lata "chowu wsobnego" w Bawarii zrobiły swoje i coś się poprzestawiało w puli genetycznej, a może jeszcze coś innego. Z tego, co z reguły czytam/słyszę, bardzo popularnym egzemplarzem jest nadwrażliwy emeryt, który jest zawsze w domu i któremu wszystko przeszkadza, nawet, że za głośno oddychasz.

U mnie w budynku takich zawziętych strażników ciszy, którym przeszkadzają codzienne czynności, na szczęście nie ma, ale jest za to kilka innych okazów. Opisane sytuacje wydarzyły się na przestrzeni 9 lat, kolejność od najdrobniejszej do najbardziej piekielnej. O ile pierwsze trzy są nieszkodliwe i bardziej do pośmiania się, to z ostatnim osobnikiem jest faktycznie duży problem.

1. Babcia z dołu.

W mieszkaniu pod moim mieszka babcia, ponad 90 lat, bardzo sympatyczna, trochę przygłucha. Mówiąc "trochę" mam na myśli, że trzeba do niej mówić bardzo głośno i powoli, a jak włączy telewizor, drży cały blok. Lat temu bodajże 8, kiedy z pierwszym mężem podjęliśmy decyzję o rozstaniu, odbyliśmy tę rozmowę w niedzielne popołudnie. Bardzo cicho i spokojnie, bez krzyków czy awantur. W dodatku po angielsku.

Następnego dnia, kiedy wychodziłam do pracy, babcia z dołu zaczepiła mnie na schodach. Po zwyczajowej wymianie uprzejmości powiedziała mi, że mam się niczym nie przejmować, to że będę teraz mieszkać sama, to nic złego, ona też mieszka sama, i inne babcie w bloku też. Na pewno dam sobie radę. Jak chłop się chce wyprowadzić, to niech się wyprowadza i kij mu w oko. Byłam dość zaskoczona, poza tym nie radziłam sobie przesadnie z językiem (przy wysileniu zwojów mózgowych rozumiałam, co się do mnie mówi, ale ciężko mi było samej coś sensownego powiedzieć), więc powiedziałam tylko, że miło z jej strony, dziękuję za ciepłe słowa i się pożegnałam. Po chwili dopiero dotarło do mnie, że z byłym przecież rozmawialiśmy naprawdę cicho, on po tej rozmowie nigdzie nie wychodził, a zanim odbył rozmowę ze mną, raczej nie zwierzał się babci z dołu, z którą nigdy słowa nie zamienił, że będzie chciał ode mnie odejść. No więc jakim cudem babcia, która normalnie nie słyszy, co się do niej mówi, wiedziała, co się dzieje w moim domu? W bloku jest niezła izolacja, a dziur w podłodze nie mam.

2. Babcia z góry, rok 2013 lub 2014.

Któregoś wieczoru usłyszałam dochodzące skądś piszczenie czujnika dymu. Jakby z dołu. Zeszłam na dół, próbując zlokalizować źródło i weszłam do piwnicy. Pisk dochodził z tzw. pomieszczenia elektrycznego, znajdującego się za ciężkimi ognioodpornymi drzwiami. Pomieszczenie było zamknięte, klucz miał tylko dozorca, który był na urlopie. W administracji osiedla tez nikt nie odbierał telefonu, nawet alarmowego (było po 22). Dym się nie wydobywa, drzwi zimne, ale mimo to warto sprawdzić, co się tam stało, poza tym pisk był już bardzo głośny i było go wyraźnie słychać u mnie w mieszkaniu. Zadzwoniłam w takim razie na straż pożarną. Dyspozytor podziękował za zgłoszenie i powiedział, że wysyła natychmiast ekipę z ciężkim sprzętem (trzeba się do tego pomieszczenia jakoś dostać). Za chwilę przyjechały 3 wozy na sygnale, wybiegł z nich tłum strażaków, dostali się do pomieszczenia i zresetowali czujnik dymu. Winne okazały się tylko wyczerpane baterie. Co ciekawe, przez ten cały czas, nikt z sąsiadów nie zainteresował się, co się dzieje i dlaczego przed klatką stoi kilka wozów straży pożarnej na sygnale.

Spisujemy jeszcze tylko szybko protokół i panowie się żegnają, kiedy na sygnale przyjeżdża policja. Jak się okazuje, wezwana przez babcię z góry z powodu zakłócania ciszy nocnej (babcia poskarżyła się policji, że sąsiedzi hałasują, nie dodała jednak, że chodzi o straż pożarną). Policjanci i strażacy, widząc się nawzajem, byli lekko zdezorientowani, ale zaraz w koszuli nocnej i wałkach na głowie zeszła babcia z góry, pomstując na czym świat stoi o "hałasowanie po nocy strażą pożarną" i żądając od policji zrobienia z tym porządku. Główny strażak puknął się w czoło, pytając babcię, czy jak następnym razem zapali jej się pod dupą, to mają nie gasić. Babcia na to, że ona mieszka na czwartym piętrze, do niej żaden ogień nie dotrze i ona sobie żadnej straży pożarnej na przyszłość nie życzy. Dostała pouczenie.

3. Sąsiad pedant z naprzeciwka.

Bardzo sympatyczny, samotny pan, w wieku trudnym do określenia, coś pomiędzy 30 a 60. Dość pedantyczny, swoje mieszkanie odkurza codziennie punktualnie o 5 rano, a jego sposób wieszania prania przypomina szachownicę (w sensie tak równiutko jak od linijki).

Niedługo po przeprowadzce do Monachium musieliśmy wyjechać na 4 dni do Polski. Mieliśmy wtedy chomika i ponieważ lecieliśmy samolotem i nie mogliśmy go ze sobą zabrać, musieliśmy poprosić kogoś z sąsiadów, żeby pod naszą nieobecność dał mu jeść i zmienił wodę w poidełku. Mieliśmy parę zaufanych sąsiadów (Polka i jej partner), ale niestety wyjeżdżali w tym samym czasie, więc musieliśmy poprosić kogoś innego. Padło na pana z przeciwka. Pan bez problemu się zgodził, przyszedł zobaczyć chomika, pogłaskał go (chomik był trochę nietypowy, bo do wszystkich szedł i uwielbiał, jak go ktoś głaskał lub nosił na rękach), opowiedział nam, że jako dziecko sam chciał mieć chomika, więc oczywiście, zajmie się najlepiej, jak będzie umiał.

Po powrocie zauważyliśmy, że pan z naprzeciwka nie tylko karmił i poił chomika, ale również wysprzątał mu klatkę, kupił dodatkowe trociny, a oprócz tego wysprzątał nam mieszkanie: wyniósł śmieci, odkurzył, umył podłogi (nie żebyśmy wcześniej mieli brudno, ale widać było, że jest świeżo wymyte, poza tym środki czystości stały na wierzchu) i poprzestawiał kwiatki na parapetach, żeby stały równiutko. Trochę "overkill". Poszliśmy do pana podziękować za opiekę nad chomikiem i pytamy, dlaczego u nas sprzątał, bardzo oczywiście miło z jego strony, ale nam głupio tak teraz i w ogóle. On na to, że chomikowi sprzątał codziennie klatkę, żeby miał czyściutko i skończyły mu się trociny, to kupił nowe. A jak zmieniał trociny, trochę wysypało mu się na podłogę i chciał odkurzyć, a jak już zaczął odkurzać, to wysprzątał całe mieszkanie. Bardzo miło, no ale naprawdę nie trzeba było.

Jakiś miesiąc później chciałam zrobić na szybko coś na kolację i przypomniałam sobie, że w zamrażalniku miałam pudełko z sosem bolognese, którego kiedyś zrobiłam więcej i zamroziłam. Zanurkowałam w zamrażalniku, wyciągnęłam gdzieś z głębi pudełko i widzę, że połowy sosu nie ma. I to nie tak, jakby ktoś rozmroził, zjadł połowę i zamroził resztę, tylko połowa zamrożonego sosu była idealnie równiutko odkrojona. Pytam się byłego, dlaczego zjadł połowę sosu, nic mi nie mówiąc, i go jeszcze tak głupio kroił zamiast rozmrozić. On na to, że nie wie, o czym mówię. Przecież zawsze jemy razem.

Zaczęliśmy się zastanawiać, co się mogło stać. I przypomnieliśmy sobie o panu z przeciwka, który jako jedyny przebywał w naszym mieszkaniu pod naszą nieobecność. Widocznie zgłodniał podczas sprzątania i się poczęstował. Nie żebym mu tam żałowała, czym chata bogata, ale to jednak trochę zbyt dziwne, zwłaszcza że pudełko z sosem nie leżało na wierzchu, tylko było dość głęboko schowane. Nie chcieliśmy myśleć, gdzie jeszcze grzebał, czego jeszcze szukał i co przestawiał, żeby było równiutko; postanowiliśmy na przyszłość nie dawać mu kluczy.

4. Dziadek nazista z klatki obok. O ile w poprzednich przypadkach można mówić o nieszkodliwych dziwactwach, to z nim naprawdę jest problem. Nienawidzi cudzoziemców i opowiada wprost, jak to za pana na H było dobrze, bo "robił porządek z Auslendrami" i wtedy to były czasy, a teraz nie ma czasów. Sąsiadów atakuje bezpośrednio (wyzywając, grożąc, strasząc dzieci, niszcząc mienie) lub pośrednio przez pisanie wyssanych z palca skarg, donosów, pozwów (żona jest emerytowanym prawnikem, więc pewnie ona mu je pisze), nasyłanie policji itd. Czepia się tak absurdalnych rzeczy, że ktoś podlewa kwiatki na swoim balkonie i przy tej czynności wystaje ponad barierkę, a w regulaminie wspólnoty jest napisane, że nic na balkonie nie może ponad barierkę wystawać, albo że ludzie w okresie świątecznym dekorują okna, a jemu to przeszkadza. Szczególnie cięty jest na ludzi z Europy środkowo-wschodniej.

Mnie ze względu na nazwisko oraz fakt, że przez kilka lat jeździłam samochodem z kierownicą po drugiej stronie, uważa za Brytyjkę, a ja nie wyprowadzam go z błędu, więc mam jeszcze względny spokój. Względny w porównaniu z innymi, ale swoje też z nim przeszłam. Raz miałam przeciętą oponę i raz urwane lusterko (zgłoszone na policję, ale że za rękę nie złapałam, nic nie mogą zrobić; fakt, że dziadek dzień wcześniej pluł się do nas o auto na obcych blachach, a do zniszczeń doszło w garażu podziemnym, do którego dostęp mają tylko mieszkańcy nie był wystarczającym dowodem) - skończyło się, jak przerejestrowałam samochód. Raz widział mnie, jak wyrzucałam śmieci i odniósł mi je do domu, bo on sobie nie życzy "auslenderskich" śmieci w niemieckich kontenerach (tu miał pecha, bo drzwi otworzył mu mój były, Niemiec, więc dziadek budynek opuścił niemalże na kopach). Kiedy miałam remontowany balkon, stał pod nim codziennie i robił kafelkarzowi zdjęcia oraz napisał kilka donosów do właścicielki mojego mieszkania, opisując, jak ja to mieszkanie niby zdewastowałam. Właścicielka przekazała mi kopie listów, które od niego dostała, a ja wybrałam się z nimi do dziadka, w swojej naiwności licząc na to, że uda mi się z nim porozumieć jak z człowiekiem i wyjaśnić temat.

Przeliczyłam się, dziadek mnie opierdzielił i zwyzywał, a potem napisał skargę do administracji osiedla oraz właścicielki mieszkania, jak to ja go niby naszłam w domu późnym wieczorem, agresywnie się zachowując. Na szczęście przed rozmową z dziadkiem włączyłam nagrywanie w telefonie, więc bez problemu udowodniłam, ze "późny wieczór" była to 18:50, a agresywny był wyłącznie on. Właścicielka najpierw próbowała interweniować w jego sprawie w administracji, tam jednak powiedziano jej mniej więcej, że oni chcą mieć święty spokój, dlatego łatwiej jest im iść na rękę dziadkowi. Ostatecznie kobieta poinformowała go, że jeśli ja przez jego szykany się wyprowadzę, to ona pozwie go za poniesione przez nią straty czy utratę dochodu czy coś tam, i że nie odpuści. Nie wiem, czym tam go jeszcze postraszyła, ale chyba pomogło, bo na razie, odpukać, mam od 4 lat spokój, dziadek, jak mnie widzi, nawet mi grzecznie mówi „dzień dobry”.

Przerąbane ma za to moja sąsiadka Polka ze swoim partnerem (partner pochodzi z Rumunii). Na swoje nieszczęście mają jeszcze psa. Co chwilę mają kontrole z różnych miejsc, gdyż dziadek donosi, że dewastują mieszkanie, że znęcają się nad psem, że po nim nie sprzątają (po psie, owszem, sprzątają, dziadek jednak podąża ich tropem, wyciąga torebki z odchodami ze śmietnika, rozrzuca zawartość, fotografuje i pisze donos), że pies jest niebezpieczny i atakuje ludzi, że kradną samochody i łupy trzymają w garażu, i tak dalej, i tak dalej, co tylko dziadkowi przyjdzie do głowy. Oprócz tego dziadek działa również bezpośrednio, zostawiając im na wycieraczce dwójeczki (produkcji zapewne własnej), kradnąc im pocztę ze skrzynki, co jakiś czas mają też uszkodzony samochód.

Każda taka akcja jest zgłaszana, tylko że albo nie został złapany za rękę (więc wszyscy wiemy, kto to, ale nie można udowodnić), albo, jak już zostanie na czymś złapany, typu wyzwiska czy przysłanie pogróżek (robi to swoją drogą tak sprytnie, że między wierszami można bez problemu wyczytać, że dziadek czymś grozi i z jakiego powodu, ale oficjalnie nie ma się do czego przyczepić), gdzie podpisuje się imieniem i nazwiskiem, okazuje się, że dziadek ma jakieś tam "żółte papiery" i nic mu nie można za bardzo zrobić. Stopień jego niezrównoważenia nie jest jednak na tyle silny, żeby uznać, że stanowi zagrożenie i zamknąć go w zakładzie. Wszystkie donosy dziadka traktowane są za to z pełną powagą. W pewnym momencie moi sąsiedzi byli oboje już tak udręczeni, że brali pod uwagę rozwiązanie wymagające czarnego worka i metalowej rurki.

Wyprowadzka w mieście, gdzie mieszkań jest o wiele mniej niż chętnych, a ceny najmu są astronomiczne nie wchodziła u nich w grę, ze względu na to, że mając psa mieli marne szanse na wygranie castingu, a niski dochód nie pozwalał na płacenie wyższego czynszu. Zresztą nie mieli też gwarancji, że w nowym miejscu nie trafiliby na drugiego takiego wariata.

Kilka miesięcy temu dziadek się jednak doigrał. Wpuszczając super glue do zamków w ich samochodzie niechcący nagrał się na kamerkę samochodową zamontowaną w ich drugim samochodzie, zaparkowanym bezpośrednio za tamtym. Nareszcie był konkretny dowód, wezwali policję, dziadek miał sprawę w sądzie, którą przegrał. Musiał zapłacić karę oraz zasponsorować im nowe zamki (plus opłacić koszty postępowania). Najpierw biegał po osiedlu, skarżąc się naokoło, jak go sąsiedzi imigranci prześladują i musi zapłacić kilka tysięcy kary, a nie ma biedny z czego, potem zmienił zdanie i chwalił się, jak to wygrał sprawę przeciwko imigrantom i oni muszą teraz wypier… z jego kraju, a następnie poszedł się chyba poskarżyć lokalnej prasie, gdyż niedługo później w lokalnej gazecie (link podesłała sąsiadka) ukazał się artykuł o tym jak to biedny emeryt mobbingowany przez sąsiadów cudzoziemców miał sprawę w sądzie, mimo iż ci, jego zdaniem, nie mieli żadnych dowodów jego winy. Gdyby ktoś był ciekaw, tutaj artykuł (co prawda po niemiecku, ale google daje radę - lepiej tłumaczyć na angielski, ale po polsku też idzie się zorientować):
https://www.merkur.de/lokales/ebersberg/ebersberg-ort28611/nachbarschaftsstreit-wird-vor-amtsgericht-eberberg-verhandelt-rentner-74-muss-zahlen-10260464.html.

Wyjaśnienie odnośnie artykułu. Pomijając fakt, że jest on napisany tak bełkotliwie, iż, nie znając sprawy, miałabym trudności ze zorientowaniem się, o co tam chodzi (dziadek go chyba dyktował), pojawia się pewna nieścisłość. Sąsiadka mówi, że dziadek sprawę przegrał i został obciążony wszystkimi kosztami (których wyszło łącznie ponad 3000 euro). W artykule podane jest, że sprawę niby umorzono, jednak dziadek mimo to dostał karę (co się chyba trochę kupy nie trzyma, ale nie jestem prawnikiem, nie znam się), ale nie musiał zwracać kosztu nowych zamków. Jak było naprawdę, wiedzą tylko sami zainteresowani, ale biorąc pod uwagę inne bzdety, które dziadek wypisywał, osobiście skłaniam się raczej ku wersji sąsiadki i że dziadek naziol naopowiadał głupot dziennikarzowi

sąsiedzi

Historia opowiedziana mi wczoraj przez koleżankę. Okołowirusowa.

Zacznę od tego. Co roku w kwietniu w Mediolanie w ramach Milano Design Week organizowane są największe na świecie targi wnętrzarskie Salone del Mobile. Wzdłuż targów meblowych odbywają się również wystawy EuroCucina (gdzie nowe produkty prezentują projektanci/producenci sprzętu AGD, mebli kuchennych i armatury), Bagno (czyli wszystkie produkty okołołazienkowe) oraz EuroLuce (oświetlenie).

Koleżanka pracuje w dużym koncernie produkującym sprzęt AGD i jako że jest jednym z kierowników marketingu, kopnął ją zaszczyt organizowania wystawy swojej firmy w ramach tegorocznej EuroCuciny. Miała to robić razem z dwojgiem innych pracowników. Spędzili nad tym kilka miesięcy, wszystko było dopięte na ostatni guzik: showroom w mieście, stoisko na targach, wydarzenie dla prasy, wieczorny bankiecik i co tam jeszcze. I wydarzył się wirus.

Wszystkie europejskie wiosenne targi zostały odwołane lub przeniesione na jesień (co ma sens), z wyjątkiem Salone, które ma odbyć się już w czerwcu, w dodatku zbiegnie sie w czasie z Fashion Weekiem. Plan bardzo ambitny, ale Włosi najwyraźniej uznali, że dadzą radę. Ekipa koleżanki zaczęła przenosić wystawę na czerwiec.

Kilka miesięcy temu koleżance zmienił się szef. Dotychczasowy (bardzo miły facet - jako że ta firma jest jednym z naszych klientów, miałam okazję poznać go osobiście, właśnie podczas targów) zmienił pracę i przyszedł nowy, ambitny Pan Dyrektor. Pan Dyrektor jest jedną z osób, o których eufemistycznie mówi się, że mają "trudny charakter". Do tego stopnia, że koleżanka jest na etapie szukania sobie innego stanowiska w strukturach firmy, żeby tylko nie musieć z nim dłużej pracować.

Po wybuchu epidemii w Niemczech firma koleżanki, podobnie jak wiele innych, wprowadziła środki bezpieczeństwa: zakaz jakichkolwiek podróży służbowych, kto może niech pracuje z domu, zakaz zebrań oraz chodzenia grupami do kantyny.

Pan Dyrektor nie zastosował się jednak do wytycznych i jakiś tydzień (może półtora) temu zwołał zebranie całego działu, żeby przedyskutować strategię na najbliższe miesiące z uwzględnieniem nowej daty targów. Koleżanka z ekipą zdają relację, jak przebiegają przygotowania, informują go jednak, że jest spore ryzyko, iż nic z tego nie będzie - lokalizacje zarezerwowane na kwiecień nie są w czerwcu dostępne, trzeba poszukać nowych, a pewnych rzeczy nie da się zrobić telefonicznie i mailowo, trzeba być na miejscu i ogarniać sprawy osobiście, co w obecnej chwili nie jest możliwe ze względu na obowiązujący w firmie zakaz podróży oraz bardzo ograniczone możliwości przelotu.

Co na to Pan Dyrektor? Że on jak najbardziej zdaje sobie sprawę z obowiązującej polityki firmy i nie wymaga od nikogo, żeby ją łamać i odbywać podróże służbowe wbrew zakazowi. Mają wziąć tydzień urlopu i jechać prywatnie. Jeśli nie mają czym dolecieć, zorganizować sobie samochód i jechać samochodem. Pracownikom na takie dictum opadły szczęki, ktoś zaproponował, żeby może Pan Dyrektor zaświecił przykładem i pojechał tam sam, skoro uważa, że to taki dobry pomysł, bo nikt tu nie jest nienormalny i nie będzie ryzykował i narażał swojego zdrowia w imię pokazu piekarników. Odpowiedź Pana Dyrektora, że tak powiem, klasyczna - jeżeli komuś się nie podoba, nie ma obowiązku pracy w tej firmie. On ma swoje oczekiwania, które oni mają spełnić. Opinię tę wygłosił przy 17 osobach.

Po zebraniu większość pracowników stwierdziła, że mobbing mobbingiem, ale pan trochę przekroczył granice i w zasadzie otarł się o kryminał, więc wypadałoby to zgłosić. Poszli do HR. Jak się Pan Dyrektor tłumaczył? Że to przecież żart taki był, on tego nie mówił na poważnie. No jeśli ktoś poczuł się urażony, to on oczywiście przeprasza (non-apology level polski celebryta), ale zaskoczony jest, jak bardzo jego pracownikom brakuje poczucia humoru i dystansu. I się sprawa rozeszła po kościach.

A w piątek firma podjęła decyzję o oficjalnym wycofaniu się z udziału w targach, które, jak wieść gminna niesie, zapewne i tak się w tym roku nie odbędą.

targi